Αναδημοσίευση από provo.gr
Μια ιστορία για την Τούμπα του 2016
Η ιστορία ξεκινά με την κατάληψη του Ορφανοτροφείου τον Δεκέμβρη του 2015. Χιλιάδες μετανάστ(ρι)ες κηρύχθηκαν ξαφνικά παράνομοι και εγκλωβίστηκαν στον ελλαδικό χώρο. Μέσα σε λίγους μήνες εκτοπίστηκαν και από την Ειδομένη –έναν υπαίθριο και σχετικά ανεξέλεγκτο, με στοιχεία πρόχειρης αυτοδιαχείρισης, χώρο εγκατάστασης στα σύνορα– σε απομονωμένα και επιτηρούμενα καμπς και κέντρα κράτησης σε όλη τη χώρα.
Όσοι/ες πηγαίναμε τακτικά στην Ειδομένη από το καλοκαίρι του 2015, είδαμε τον χειμώνα του 2015-2016 να χτίζεται ένας φράχτης, είδαμε ανθρώπους να ζουν μέσα στη λάσπη και να ξυλοκοπούνται από την αστυνομία, να γεννάνε σε σκηνές, να καίνε ό,τι βρουν μπροστά τους για να ζεσταθούν, να μεταφέρονται άσκοπα από πόλη σε πόλη με λεωφορεία, να «πετάγονται» από καμπ σε καμπ, να τους σταματάνε στο πουθενά ώστε να καθυστερήσουν την έλευσή τους στα σύνορα. Ακόμη και αν τα κατάφερναν, τους γύριζαν στην Αθήνα, με αποτέλεσμα πολλοί/ές να πέφτουν θύματα εμπορίου ανθρώπων, ακόμα και οργάνων. Ο κατάλογος της κακοποίησης συνεχίζεται επί μακρόν και για πάντα, αφού η κατάσταση μέχρι σήμερα δεν έχει αλλάξει. Συγκεκριμένα, οι μετανάστ(ρι)ες ξαναγίνονται αόρατοι, και η Ελλάδα, από αποκλειστικά κράτος-διακινητής, γίνεται σιγά σιγά και κράτος-εισπράκτορας κονδυλίων ανθρωπιστικής βοήθειας. Πλέον οι μετανάστ(ρι)ες σε όλη τη χώρα βρίσκονται σε καμπς, φυλακές, στρατόπεδα συγκέντρωσης και τμήματα, όπου δολοφονούνται ή εξοντώνονται, ωθούνται αναγκαστικά στην παραίτηση ή τη στημένη παρανομία, αφού δεν έχουν καμία δυνατότητα να εγκατασταθούν, να μορφωθούν, να δουλέψουν και να ζήσουν με αξιοπρέπεια.
Ποιοι-ες είμαστε Μέσα σε αυτές τις συνθήκες κινητοποιήθηκαν πάρα πολλοί άνθρωποι στο πλευρό των μεταναστ(ρι)ών. Όχι έμμισθα, ούτε από οίκτο. Είμαστε λοιπόν κάποιοι/ες από αυτούς. Συναντηθήκαμε από διάφορα σημεία της πόλης και του κόσμου, άνθρωποι που χρόνια τώρα αγωνιζόμαστε στους χώρους εργασίας, στις γειτονιές και τις σχολές μας, άνθρωποι που συμμετέχουμε ενεργά στα κινήματα και στους κοινωνικούς αγώνες. Κοινή μας ανάγκη υπήρξε η δημιουργία ενός τόπου συνάντησης ντόπιων και μεταναστ(ρι)ών, ενός συλλογικού χώρου, μακριά από την επιτήρηση και τη διαχείριση του κράτους, των θεσμών του και των ΜΚΟ, ενός χώρου που θα προτάσσει την ισοτιμία και την αυτοργάνωση. Πρόκειται για ένα κτίριο που είχε καταληφθεί για να στεγάσει μετανάστριες και μετανάστες, στο πλαίσιο της αλληλεγγύης προς ανθρώπους που υπόκεινται την καταπίεση και την περιθωριοποίηση επειδή είχαν την «ατυχία» να μην γεννηθούν στην κυρίαρχη (καθώς και κυριαρχική) Δύση, επειδή είχαν την «ατυχία» να βρίσκονται στην υποτιμημένη πλευρά ενός διπόλου που είναι δομημένο ιεραρχικά, ορίζοντας και διαχωρίζοντας τις αξίες ανθρώπινων ζωών σε ανώτερες και κατώτερες. Επειδή είχαν την «ατυχία» να υπάρχουν σε έναν κόσμο που επιβάλλει και αναπαράγει την ύπαρξη της καταπίεσης, διακρίνοντας τους ανθρώπους σε προνομιούχους και μη.
Ποιοι-ες γίναμε: δημιουργήθηκε έτσι λοιπόν μια συνέλευση που δεν αποτελούνταν μόνο από «προνομιούχους», ντόπιους και ευρωπαίες, που οι μεταφράσεις ήταν πολλές και οι διαφορετικές γλώσσες ακόμα περισσότερες, που αγωνιζόμασταν μαζί και όχι γι’ αυτές/αυτούς.
Από τη θεωρία στην πράξη Έτσι, κάναμε κατάληψη στο χώρο του πρώην ορφανοτροφείου «Μέγας Αλέξανδρος» και φτιάξαμε μέσα σε αυτό με τα ίδια μας τα χέρια (ντόπιοι, ευρωπαίοι και μετανάστες) δωμάτια φιλοξενίας (για έως και 80 άτομα), κουζίνα, φαρμακείο, χώρο για τα παιδιά, καφενείο, κήπο, κάναμε τακτικές συναντήσεις με δικηγόρους που φρόντιζαν για τα χαρτιά των μεταναστ(ρι)ών, με τη στήριξη της γειτονιάς σε είδη πρώτης ανάγκης αλλά και τη συμμετοχή της. Ταυτόχρονα, κάναμε εκδηλώσεις με ομιλίες μέσα στην κατάληψη αλλά και έξω από αυτήν, σε πλατείες, καταλήψεις και φεστιβάλ, μιλώντας τόσο για το ίδιο το εγχείρημα όσο και για τα δικαιώματα των μεταναστ(ρι)ών για ελεύθερη μετακίνηση και χαρτιά. Προχωρήσαμε σε παρεμβάσεις ενάντια στην εκκένωση και την κατεδάφιση του κτιρίου, καλέσαμε έξω από στρατόπεδα συγκέντρωσης με αίτημα την απελευθέρωσή τους, διεκδικήσαμε έμπρακτα την ελεύθερη πρόσβαση στην περίθαλψη και την εργασία, ομάδες ατόμων πήγαιναν συνέχεια στα καμπς και συμμετείχαμε ενεργά στα αντιφασιστικά καλέσματα. Όλα αυτά τα αποφασίζαμε και τα διεκπεραιώναμε όλες/οι μαζί, με εβδομαδιαίες συνελεύσεις σε όλες τις γλώσσες, ώστε όλοι/ες να μπορούν να συμμετέχουν. Δεν κάναμε διαχωρισμούς βάσει θρησκείας, ούτε χώρας προέλευσης, ούτε οικογενειακής κατάστασης. Επίσης, δεν αναγνωρίζαμε και δεν αναγνωρίζουμε το διαχωρισμό των μεταναστ(ρι)ών σε νόμιμους και παράνομους. Για εμάς, λοιπόν, αυτή η κατάληψη αποτέλεσε τον ζωτικό μας χώρο, καθώς και τον πρώτο ασφαλή χώρο για τους/τις μετανάστ(ρι)ες για περίπου οχτώ μήνες, και ήταν η απόδειξη ότι μπορούμε να ζούμε, να δουλεύουμε και να αγωνιζόμαστε μαζί.
Καταστολή, αλλά όχι αναστολή Στα τέλη Ιουλίου 2016, η αστυνομία «χτύπησε την πόρτα» του Ορφανοτροφείου με ΜΑΤ, φαγάνες και μπουλντόζες, προσήγαγε όποιους/ες βρήκε μέσα (εκτός από τις οικογένειες με μωρά και μικρά παιδιά, που δεν θα έγραφαν καλά στις κάμερες). Στη συνέχεια, άφησε την εργολαβία να ολοκληρώσει το έργο της Εκκλησίας, με την κατεδάφιση του κτιρίου. Τελικά, κατηγορίες για την κατάληψη αποδόθηκαν μόνο σε ντόπιους και ευρωπαίους, ενώ όσοι μετανάστες είχαν προσαχθεί οδηγήθηκαν σε καμπς έξω από τη Θεσσαλονίκη. Η συνεργασία που επιτυγχάνουν ο δήμος, η κυβέρνηση Συριζανέλ, η αστυνομία, το πανεπιστήμιο, τα μμε και η Εκκλησία στον τομέα της διαχείρισης και της καταστολής των μεταναστ(ρι)ών είναι εντυπωσιακή.
Βέβαια, από την πρώτη κιόλας μέρα δεχτήκαμε απειλές από το κατά τα άλλα «φιλάνθρωπο» παπαδαριό, για πολλούς λόγους: Γιατί η πλειοψηφία των μεταναστ(ρι)ών είναι μουσουλμάνοι. Γιατί ήταν εμφανείς στην τοπική ζωή και καθημερινότητα και όχι κοινωνικά αποκλεισμένοι, όπως θέλει το κράτος. Γιατί η Εκκλησία διεκδικεί το οικόπεδο, χωρίς το κτίριο, για να χτίσει «φιλανθρωπικό» μεγαθήριο για τα κέρδη της. Έτσι, μετά την χρόνια απραξία της, τελικά προχώρησε στην καταστροφή όχι μόνο ενός ιστορικού κτιρίου, αλλά και ενός εγχειρήματος, που με όλα του τα προβλήματα στάθηκε αλληλέγγυο και στο ύψος των περιστάσεων απέναντι στις πολιτικές των συμφερόντων που εξυψώνουν το κέρδος και υποβαθμίζουν τον άνθρωπο. Ένα κτίριο που κατάφερε να γίνει το σπίτι μας. Με αυτήν την κατεδάφιση χάθηκε ένας χώρος συνάντησης, γεμάτος ιστορίες και βιώματα, αποθήκες γεμάτες είδη πρώτης ανάγκης που είχαν συγκεντρωθεί και πολλά προσωπικά αντικείμενα, αλλά όχι η επιμονή μας. Κάποιοι συνέχισαν το ταξίδι τους, κάποιοι παρέμειναν ακόμα εδώ ψάχνοντας για δουλειά ή προετοιμάζοντας την επόμενή τους κίνηση. Αν δεν συνεχίζαμε, θα ήταν σαν να αρνιόμαστε το ίδιο το ένστικτο της ελευθερίας.
Τι έμεινε Φυσικά, μέχρι και σήμερα ο χώρος όπου στεγαζόταν η κατάληψη στέγης μεταναστ(ρι)ών Ορφανοτροφείο είναι γεμάτος μπάζα. Τελικώς δεν έγινε καμία αξιοποίηση του χώρου. Το γεγονός αυτό δείχνει ότι η εκκένωση και η ταχύτητα με την οποία ξεκίνησε η διαδικασία κατεδάφισης δεν επαληθεύει τα λεγόμενα κράτους και Εκκλησίας για αξιοποίηση του χώρου για το κοινό συμφέρον, αλλά δηλώνει την πρόθεση να χτυπηθεί ένα «επικίνδυνο» εγχείρημα, ένα κέντρο αγώνα όπου ντόπιοι και μετανάστ(ρι)ες ζούσαν και πάλευαν μαζί.
Σήμερα η κατάσταση για τους μετανάστ(ρι)ες δεν έχει αλλάξει. Οι πνιγμοί έχουν γίνει συνήθεια, τα παιδιά των μεταναστ(ρι)ών στη συντριπτική πλειοψηφία τους δεν πηγαίνουν σχολείο, και τα καμπς «αναβαθμίζονται» για να στοιβάξουν και άλλες/ους, περιθωριοποιώντας τους μακριά από τη ζωή της πόλης. Κόσμος συνεχίζει να απελαύνεται μαζικά στην «ασφαλή» Τουρκία με βάση το σύμφωνο ΕΕ-Τουρκίας. Τα 70 στα 100 ευρώ που αντιστοιχούν σε κάθε μόνιμα εγκατεστημένο αιτούντα άσυλο δεν ξέρουμε πού πήγαν.
Ως μετανάστ(ρι)ες μετά την εκκένωση οδηγηθήκαμε σε καμπς εκτός πόλης, και ανεξάρτητα από την επιλογή μας να γυρίσουμε στο κέντρο της πόλης και να ενωθούμε με τους υπόλοιπους/ες στον αγώνα κατά της καταστολής, φάνηκε ξεκάθαρα η πολιτική διαχείριση, της απομόνωσης και της διάσπασης, που ακολουθεί το κράτος. Ως αλληλέγγυες/οι αντιμετωπίζουμε μεγάλες ποινές φυλάκισης και υπέρογκα ποσά σε δικαστικά έξοδα. Οι σχέσεις μας όμως δυναμώνουν και θα μας συνδέει πάντα η αλληλεγγύη και η ανάγκη για αξιοπρεπή ζωή. Μοιραζόμαστε όσα έχουμε και αγωνιζόμαστε μαζί για όσα μας ανήκουν, ενάντια στις αιτίες που γεννούν την υποτίμηση των ζωών μας. Σίγουρα επιβεβαιώσαμε το πιο σημαντικό: ότι τα εγχειρήματα αυτοοργάνωσης των μεταναστ(ρι)ών, η έμπρακτη αλληλεγγύη στους/στις χωρίς χαρτιά και οι κοινοί αγώνες ντόπιων και μεταναστ(ρι)ών είναι και παραμένουν η μεγαλύτερη απειλή για το κράτος και τα τσιράκια του.
ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΑΓΩΝΑ ΜΕ ΤΙΣ/ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤ(ΡΙ)ΕΣ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ
ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΗ, ΧΩΡΙΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ, ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΥΣ, ΣΥΝΟΡΑ ΚΑΙ ΚΡΑΤΗ
ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΤΩΝ ΣΥΛΛΗΦΘΕΙΣΩΝ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗ ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΑ ΠΟΥ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΙ ΠΟΙΝΗ ΦΥΛΑΚΙΣΗΣ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΟΥ ΟΡΦΑΝΟΤΡΟΦΕΙΟΥ
*(αναβολή από 26/5) Δευτέρα 29 Μάη, 7 μμ: Συγκέντρωση – Εκδήλωση, Πολιτιστικό Κέντρο Τούμπας
Τετάρτη 31 Μάη, 9 πμ: Δικαστήρια Θεσσαλονίκης
Πρώην συνέλευση κατάληψης στέγης μεταναστ(ρι)ών Ορφανοτροφείο
Ακολουθούν φωτογραφίες από τις αφισοκολλήσεις καθώς και από την πολυπόθητη “αξιοποίηση” του οικοπέδου από την εκκλησία και τον Ανθιμο.
