Την Δευτέρα 03 Φεβρουαρίου, διεξάγεται στα δικαστήρια Μυτιλήνης, η έφεση για την ποινή που είχε επιβληθεί σε 32 μετανάστες  μετά την ολοκλήρωσης της δίκης για την υπόθεση #freethemoria35.

Υπενθυμίζουμε ότι 35 μετανάστες  είχαν διωχθεί για τα γεγονότα που είχαν λάβει στις 18 Ιουλίου 2017, στο Κέντρο Κράτησης της Μόριας, όταν κατά τη διάρκεια ειρηνικής διαμαρτυρίας μεταναστ(ρι)ών, οι αστυνομικές δυνάμεις τους επιτέθηκαν, προχωρώντας σε τυφλές συλλήψεις και ξυλοδαρμούς[1].  Η υπόθεση είχε οδηγηθεί στα δικαστήρια της Χίου, τον Απρίλιο του 2018, όπου μετά από μία δίκη παρωδία, 32 από τους 35 είχαν καταδικαστεί σε 26 μήνες φυλάκιση με αναστολή, για την κατηγορία της απόπειρας και πρόκλησης επικίνδυνη σωματικής βλάβης από κοινού κατά αστυνομικών υπαλλήλων[2]. Τον τρόπο διεξαγωγής της δίκης είχαν καταγγείλει όλες οι συλλογικότητες και οργανώσεις που παρακολούθησαν τη διαδικασία, μεταξύ αυτών και μία διεθνής νομική επιτροπή που εκπροσωπούσε 6 διεθνείς οργανισμούς[3].

Περίπου δύο χρόνια μετά τη δίκη-παρωδία, οι 32 καλούνται να  αντιμετωπίσουν για ακόμη μία φορά τους αντιεξεγερτικούς μηχανισμούς της αστικής δικαιοσύνης. Την ίδια ώρα που οι περισσότεροι, εγκλωβισμένοι στους δαιδαλώδης μηχανισμούς του προσφυγικού δικαίου, αδυνατούν να παραστούν στη διεξαγωγή του εφετείου.

Την εκπροσώπηση τους έχουν αναλάβει 2 οργανώσεις παροχής νομικής υποστήριξης σε μετανάστες, που είχαν εκπροσωπήσει και πολλούς εξ αυτών στο πρώτο δικαστήριο.

Οι αλλαγές που επήλθαν τον τελευταίο χρόνο στο πολιτικό σκηνικό στη Λέσβο και την Ελλάδα γενικότερα, δεν προμηνύουν  με τίποτα σε οποιαδήποτε βελτιωτική αλλαγή. Οι συνθήκες εγκλωβισμού και συνεχιζόμενης υποτίμησης των μεταναστ(ρι)ών στο κέντρο κράτησης της Μόριας, αλλά εξίσου και χειρότερα στα υπόλοιπα νησιά, έχουν ξεπεράσει κάθε φαντασία. Οι θανατοπολιτικές των συνόρων έχουν γίνει μπαλάκι μεταξύ των τοπικών αρχόντων, με το διάλογο που διεξάγεται στο νησί της Λέσβου, να περιορίζεται σε ποιόν θα καταλήξει η  σχεδιαζόμενη νέα κλειστή δομή και τα ανταλλάγματα που θα υπάρξουν έναντι αυτής.

Παράλληλα, η ρητορική μίσους και ρατσισμού διαχέεται απροσχημάτιστα, με τους περισσότερους φορείς να ανταγωνίζονται μεταξύ τους στην υιοθέτηση των πλέον συντηρητικών και μισαλλόδοξων  μηνυμάτων, αλλά και την υιοθέτησή τους από ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια[4].

Ταυτόχρονα το ελληνικό κράτος εξοπλίζει το νομικό του οπλοστάσιο, με νέες διατάξεις οι οποίες έρχονται να παρανομοποιήσουν την οποιαδήποτε άρνηση και αντίσταση ορθωθεί από τους-ις ίδιους-ες τους-ις μετανάστ(ρι)ες απέναντι στην συνεχιζόμενη υποτίμηση και εξαθλίωση που βιώνουν. Με τις διατάξεις του νόμου 4636/2019, οι ενδιαφερόμενοι-ες αιτούντες άσυλο, θα πρέπει να υπομένουν στωικά, τις όποιες αποφάσεις λαμβάνονται για αυτούς-ες  για τη διαδικασία, τον τόπο και το χρόνο εξέτασης των αιτημάτων ασύλου τους, και οποιαδήποτε μη συμμόρφωσή τους με τις υποδείξεις των αρχών θα μπορεί να λαμβάνεται ως παραίτηση τους αιτήματος ασύλου του. Σε αυτή τη βάση έχουν αρχίσει να εφαρμόζονται διευρυμένες – και παράνομες – πρακτικές κράτησης, όπως για αιτούντες άσυλο που κατηγορούνται ακόμα και για πλημμελήματα – π.χ. αντίσταση κατά της αρχής, παραποίηση εγγράφου κλπ, και προφυλακίζονται στο ΠΡΟ.ΚΕ.ΚΑ.

Οι πρόσφατες δυναμικές διαμαρτυρίες όμως σε Σάμο, Χίο και Λέσβο, οι αντιστάσεις και αρνήσεις μεταναστ(ρι)ών απέναντι στις εκκενώσεις των καταλήψεων στέγης και στις μετεγκαταστάσεις τους σε απομακρυσμένους και απομονωμένους «χώρους φιλοξενίας», αλλά και η συνάντησή τους με ευρύτερα αγωνιζόμενα κομμάτια στην κατεύθυνση των κοινών αγώνων, θα μας υπενθυμίζουν την ανάγκη της ανυποχώρητης και αδιαμεσολάβητης ανάπτυξης της αλληλεγγύης…

Για ένα κόσμο Ισότητας, Ελευθερίας και Αλληλεγγύης

 Εφετείο Δευτέρα 03 Φεβρουαρίου στις 09.00 π.μ.

στα Δικαστήρια Μυτιλήνης

#freethemoria35

[1]Περισσότερες πληροφορίες για την υπόθεση στο πολιτικό-ενημερωτικό κάλεσμα της Συνέλευσης Αλληλεγγύης: https://musaferat.espivblogs.net/2018/03/13/call_for_solidarity/

[2] https://musaferat.espivblogs.net/2018/05/04/update_day_3_and_day_4/

[3] Η αναφορά της διεθνούς νομικής επιτροπής στα αγγλικά: http://legalcentrelesvos.org/wp-content/uploads/2018/10/Observation-report-Moria-35-VERSION-COMPLETE-AVEC-LES-ANNEXES.pdf

[4] Ρατσιστική πορεία ενάντια στο σχεδιαζόμενο νέο κέντρο κράτησης στο νησί της Λέσβου: https://www.stonisi.gr/post/6435/voyliakse-h-prokymaia-pics-video

αναδημοσίευση από Athens Indymedia

Τέλος Αυγούστου αρχίζουν να εμφανίζονται διάφορα δημοσιεύματα περί εξάρθρωσης εγκληματικής οργάνωσης που χρησιμοποιούσε ως βιτρίνα Μη Κυβερνητική Οργάνωση. Χωρίς να είναι ξεκάθαρο από πού προέρχονται οι πληροφορίες, καθώς δεν υπήρχε ακόμα κάποιο δελτίο τύπου της αστυνομίας, ακούγονται αρχικά συλλήψεις μέχρι και 30 (!) ατόμων που συμμετείχαν στο λεγόμενο κύκλωμα, με μόνο 3 συλλήψεις εν τέλει να επιβεβαιώνονται. Μέσα από τα συμφραζόμενα γίνεται αντιληπτό ότι η ΜΚΟ που βρίσκεται στο στόχαστρο είναι η Emergency Respond Centre International (ERCI)  με τις έρευνες για τη δράση της να έχουν ξεκινήσει από το περασμένο Φεβρουάριο όταν σε αμάξι της οργάνωση βρέθηκαν καλυμμένες στρατιωτικές πινακίδες!

Ποια είναι η ERCI

Ποια είναι όμως η ERCI και ποιος ήταν ο ρόλος της στο νησί; H ERCI ήταν ακόμα μία από τις οργανώσεις που ξεφύτρωσαν ως επακόλουθο της «μεταναστευτική κρίσης» και των τεράστιων αφίξεων του 2015. Σύμφωνα με τον Πάνο Μωραΐτη όλα ξεκίνησαν όταν ο ίδιος κατασυγκινήθηκε (sic) από τις εικόνες των χιλιάδων μεταναστών που προσπαθούσαν να περάσουν το αιγαίο και αποφάσισε να αναλάβει δράση[1]. Ποιος είναι τώρα αυτός ο μέγας φιλάνθρωπος; Δεν είναι άλλος από το μεγάλο αφεντικό του ομίλου ASPIDA. Ένας όμιλος που μεταξύ άλλων ειδικεύεται στη μισθοφορική συνοδεία καραβιών στις θάλασσες της ανατολικής Αφρικής και της νότιας Ασίας. Εκεί δηλαδή που τα όπλα των καραβανάδων του, πρώην αξιωματικών των ειδικών δυνάμεων ελλάδας, αγγλίας και γαλλίας όπως περηφανεύεται, στρέφονται εναντίον των ίδιων προσώπων που τον συγκίνησαν όταν τους είδε να πνίγονται στο Αιγαίο. Ένας όμιλος που προφανώς δραστηριοποιείται στο χώρο της ναυτιλίας έχοντας εξασφαλίσει τις ανάλογες πολιτικές και οικονομικές πλάτες. Η βράβευση του άλλωστε το 2017, δια χειρός αρχηγού ΓΕΕΘΑ, ήρθε να επισημοποιήσει τις διαπλεκόμενες σχέσεις της οργάνωσης, με το εφοπλιστικό κεφάλαιο και το κράτος[2].

Ο φιλάνθρωπος κ. Μωραΐτης λοιπόν, μετά από συνεννόηση που είχε με τις λιμενικές αρχές στη Λέσβο, αποφασίζει να προσφέρει την τεχνογνωσία που κατέχει στο «Sea and Rescue» όπως διατείνεται, στις υπηρεσίες του κράτους. Για να μην υπάρξει βέβαια και καμία αμφισβήτηση στις σχέσεις που έχει με τα σώματα ασφαλείας, επικεφαλής του τομέα ορίζεται πρώην αξιωματικός του λιμενικού. Αποστολή του τομέα είναι ο εντοπισμός βαρκών που προσπαθούν να περάσουν στα παράλια του νησιού και η ασφαλής μετεπιβίβασή τους στα σκάφη Frontex και λιμενικού ή η αποβίβασή τους στις παραλίες Για το σκοπό αυτό αγοράζεται ο κατάλληλος εξοπλισμός (βάρκες, αυτοκίνητα, συστήματα εντοπισμού και επικοινωνίας) και προσλαμβάνεται το απαραίτητο προσωπικό. Σύντομα η δράση της οργάνωσης επεκτείνεται και μέσα στα κέντρα κράτησης του νησιού, συμμετέχοντας σε ιατρικές και εκπαιδευτικές δραστηριότητες! Για τη λειτουργία και προώθηση της οργάνωσης φυσικά δημιουργείται και το τμήμα εθελοντών[3]. Εθελοντ(ρι)ές από όλο τον κόσμο, καταφθάνουν για να προσφέρουν την εργασία τους στους αγαθούς σκοπούς της οργάνωσης. Κάποιοι από αυτούς είναι που βρίσκουνε τώρα τα ονόματα τους μέσα σε μία δικογραφία για συμμετοχή σε κύκλωμα διακίνησης μεταναστών και άλλων ευαγών δραστηριοτήτων.

Για το ρόλο και τους σκοπούς της οργάνωσης μπορούν να γίνουν διάφορες εικασίες. Κάποιοι θα μπορούσαν να πουν ότι αποτελούν απλώς το “whitewashing” του ομίλου για τις υπόλοιπες δραστηριότητές του. Άλλοι θα έλεγαν ότι είναι πλυντήριο μαύρου χρήματος, κάτι που φυσικά δεν είναι ξένο μεταξύ του εφοπλιστικού κεφαλαίου. Οι πιο καχύποπτοι, μακριά από εμάς, θα έλεγαν ότι η ύπαρξη οργανώσεων με φιλανθρωπικό προφίλ αποτελεί τεράστια ευκαιρία και κερκόπορτα για την επέκταση του ελέγχου και της συλλογής πληροφοριών από τις υπηρεσίες του κράτους στις ακτές και τα κέντρα κράτησης. Οι ακόμα πιο καχύποπτοι θα έλεγαν ότι μπορεί να συμβαίνουν ταυτόχρονα και όλα τα παραπάνω.

Γιατί όμως να βρεθεί η οργάνωση στο στόχαστρο των αρχών και ξαφνικά να δέχεται τέτοια επίθεση ένας τόσο μεγάλος φιλάνθρωπος. Οι θεωρίες που συζητιούνται στα καφενεία, τους πλέον κατάλληλους χώρους για την επίλυση τέτοιων μυστηρίων είναι δύο. Από τη μία πιστεύεται ότι ο Μωραΐτης έχει σχέσεις με συγκεκριμένη πολιτική φατρία, οπότε και οι διώξεις θα χρησιμοποιηθούν ως εργαλείο για ένα ακόμα πολιτικό ξεκατίνιασμα μεταξύ ξαδέλφων και κουμπάρων. Οι θέσεις μάλιστα που παίρνουν γνωστά κατευθυνόμενα έντυπα και ψηφιακά ΜΜΕ στο πλευρό ή απέναντι στον κ. Μωραΐτη, έρχονται να ενισχύσουν τη θεωρία αυτή. Η δεύτερη θεωρία που συζητιέται έχει να κάνει με το συνεχιζόμενο πόλεμο που διεξάγεται στα σύνορα της ευρώπης με θύματα πάντα τους ίδιους τους μετανάστες.

Ο πόλεμος στα σύνορα και το οριστικό «κλείσιμό» τους.

Μετά τη συμφωνία Ε.Ε- Τουρκίας πολλά έχουν γραφτεί για τις φυσικές της απολήξεις. Μία συμφωνία που προέβλεπε την εντατικοποίηση των ελέγχων στα ανατολικά σύνορα της ευρώπης, τον εγκλωβισμό των μεταναστ(ρι)ών στα νησιά και τη διαχείριση τους ως ανταλλάξιμο προϊόν μεταξύ της ΕΕ και των δύο εμπλεκόμενων χωρών, ελλάδας και τουρκίας. Σύμφωνα με τα τσακάλια των επιτροπών που συνέταξαν τη συμφωνία, αυτή θα οδηγούσε αρχικά στη μείωση των αφίξεων προς της ελλάδα και την οριστική τους παύση από ένα σημείο και μετά. Φυσικά και οι από εδώ τσάκαλοι, έκαναν με τη σειρά τους ότι μπορούσαν για να αποτρέψουν την συνέχιση των αφίξεων. Οι μετανάστ(ρι)ες που καταφθάνουν πρέπει να περνάνε μέσα από μία συνεχόμενη συνθήκη υποτίμησης και εξευτελισμού μέσα στα κέντρα κράτησης, σε καθεστώς πλήρους αβεβαιότητας για το τι τους επιφυλάσσεται για το μέλλον. Μία συνθήκη που διατηρείται επί τούτου σε αυτή την κατάσταση ως μέσο αποτροπής της επιλογής της ελλάδας ως σημείο εισόδου. Μία συνθήκη που φυσικά μπορεί να έχει αποτρέψει μερικούς από το να έρθουν, αλλά ουσιαστικά αυτό που μετέτρεψε ήταν η τιμή των ναύλων για τους απελπισμένους που είναι διατεθειμένοι να διασχίσουν τα σύνορα υπό οποιοδήποτε κίνδυνο και συνθήκη πρόκειται να αντιμετωπίσουν. Τα νούμερα των αφίξεων άλλωστε έρχονται από μόνα τους να αποδείξουν την πραγματικότητα αυτή[4].

Φυσικά αυτό αφορά μόνο όσους-ες μετανάστ(ρι)ες καταφέρνουν να πραγματοποιήσουν το πέρασμα. Κάθε τόσο ακούμε για τα ναυάγια που συνεχίζονται με δεκάδες νεκρούς στα νερά του αιγαίου. Αυτό που δεν ακούμε όμως είναι για τις καθημερινές αποστολές αποτροπής και επαναπροωθήσεων (push backs) από τα σκάφη των ελληνικών, τουρκικών και διεθνών δυνάμεων ασφαλείας. Επιχειρήσεις που μπορεί μετά τις δολοφονίες του Φαρμακονησίου τον Ιανουάριο του 2014 και τη διεθνή προσοχή που προκάλεσαν να χρειάστηκε να μειωθούν, αλλά που ποτέ δεν σταμάτησαν. Μεγάλο εμπόδιο για τη συνέχισή τους όμως αποτέλεσαν και όλοι αυτοί οι ανεξάρτητοι ή μη εθελοντές που πάνε και ξημεροβραδιάζονται στις παραλίες, προσπαθώντας να εντοπίσουν τις βάρκες που προσπαθούν να περάσουν και να τις βοηθήσουν να φτάσουν ασφαλείς στις ακτές. Δεκάδες ζευγάρια ματιών που ταυτόχρονα παρακολουθούν τις κινήσεις λιμενικού και frontex και δύνανται να αποτελέσουν αυτόπτες μάρτυρες των δολοφονικών επιχειρήσεων που διεξάγονται στα σύνορα. Και είναι κόσμος από αυτούς και αυτές που ξαφνικά βρίσκονται μέσα στη δικογραφία που σχηματίζεται στην επιχείρηση «ASPIDA». Γιατί οι διώξεις μέχρι στιγμής δεν αφορούν μόνο, στελέχη της ERCI, αλλά συνολικότερα κόσμο που καμία σχέση δεν έχει με τις «φημολογούμενες» παράλληλες δραστηριότητες της οργάνωσης. Κόσμος που είτε μέσω άλλων οργανώσεων είτε και ανεξάρτητα βρέθηκε να δραστηριοποιείται στις ακτές, και πλέον μπροστά στο κίνδυνο πολύμηνης προφυλάκισης, καλείται να σιωπήσει και να αφήσει τις θέσεις του.

Η επιχείρηση λοιπόν «ASPIDA», πάντα σύμφωνα με τους κακεντρεχείς, δεν έχει σκοπό την εξάρθρωση κάποιας εγκληματικής οργάνωσης, αλλά στόχος της είναι η απομάκρυνση όλου αυτού του κόσμου από τις ακτές για την απρόσκοπτη εντατικοποίηση των επαναπροωθήσεων. Όπως φαίνεται η αναποτελεσματικότητα της συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας, η δημοσιότητα που λαμβάνει το τελευταίο διάστημα η αθλιότητα των hot spots στα νησιά με κυρίαρχο αυτό της Μόριας, αλλά και ο φόβος ότι αναμενόμενες στρατιωτικές επιχειρήσεις διεθνών δυνάμεων στα εδάφη της Συρίας θα οδηγήσουν σε νέο μεγάλο αριθμό μετακινήσεων προς τα ευρωπαϊκά εδάφη, επιβάλουν την ενεργοποίηση «παροπλισμένων» εργαλείων από τη φαρέτρα των συνοριακών δυνάμεων.

Άλλωστε την προσπάθεια απομάκρυνσης των αυτόπτων μαρτύρων από τις επιχειρήσεις των ευρωπαϊκών και των γειτονικών τους κρατών δυνάμεων ασφαλείας την παρακολουθούμε εδώ και μεγάλο διάστημα, να εξελίσσεται κυρίως στα νερά της κεντρικής μεσογείου, με μπροστάρη το ιταλικό κράτος και την σιωπηλή συναίνεση από τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη. Δικογραφίες εναντίων προσώπων και κατασχέσεις διασωστικών σκαφών έχουν οδηγήσει στην απομάκρυνση πολλών εξ αυτών και τον επανακαθορισμό της δράσης τους.

Οι πρόσφατες δηλώσεις του προέδρου της Ευρωπαϊκή Επιτροπής Ζαν Κλοντ Γιούνκερ για το σχεδιασμό να αναπτυχθούν μέχρι το 2020, 10.000 ευρωπαίοι συνοριοφύλακες από τους 3.000 που βρίσκονται τώρα, με ιδιόκτητα εναέρια, ναυτικά και χερσαία μέσα για τις επιχειρήσεις τους, μας προκαταβάλει για την πλήρη στρατιωτικοποίηση των συνοριακών ζωνών και τον αποκλεισμό του οποιοδήποτε άλλου από την εποπτεία και δραστηριοποίηση εντός τους[5].

Η επιχείρηση «ASPIDA» λοιπόν, πέρα από τις πολιτικές σκοπιμότητες που μπορεί να κρύβει από πίσω, φέρει μία ειδική σημασία για τα κινήματα. Αποτελεί βασική πτυχή του πολέμου που διεξάγετε στα σύνορα εναντίον των μεταναστών αλλά και των αλληλέγγυων. Ενός πολέμου με χιλιάδες νεκρούς στα περάσματα αλλά και μέσα στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης[6].

Pioquinto Manterola

[1] http://www.kathimerini.gr/985009/article/epikairothta/ellada/to-kyklwma-toy-whatsapp-oi-metanastes-kai-h-mko

[2] https://www.naftikachronika.gr/2016/11/07/vravefsi-tou-panou-moraiti-gia-tin-drasi-tou-erci-emergency-response-centre-international/

[3] https://ercintl.org/placements/

[4]http://mindigital.gr/index.php/%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%83%cf%86%cf%85%ce%b3%ce%b9%ce%ba%cf%8c-%ce%b6%ce%ae%cf%84%ce%b7%ce%bc%ce%b1-refugee-crisis

[5] http://www.kathimerini.gr/984399/article/epikairothta/kosmos/gioynker-10000-eyrwpaioi-synoriofylakes-mexri-to-2020

[6] http://missingmigrants.iom.int/

Τοποθετημένη σε ένα γεωγραφικό σημείο-αιχμή, λόγω της παραμεθοριακής και διασυνοριακής ταυτότητας που την χαρακτηρίζει, η Λέσβος βρίσκεται πάντοτε ανάμεσα στα πιο φλέγοντα ζητήματα της επικαιρότητας. Λόγω αυτών των χαρακτηριστικών, ένα μέρος των κατοίκων αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως “φρουρό” των εθνικών συνόρων, συνθήκη η οποία κατασκευάζεται κι ενισχύεται από τον κρατικό μηχανισμό. Το γεγονός αυτό, προκύπτει ως φυσικό επακόλουθο των μακροχρόνιων διακρατικών ανταγωνισμών, οι οποίοι τρέφουν κι αναπτύσσουν εθνικιστικές ρητορικές και πρακτικές. Δεδομένης και  της ιστορικής ιδιαιτερότητας του νησιού, αξίζει να σημειωθεί η ύπαρξη και συνέχεια ενός ακροδεξιού (παρα)κρατικού μηχανισμού, ο οποίος εκμεταλλεύεται/δημιουργεί γεγονότα προκειμένου να καθορίζει τις κοινωνικές δράσεις και αντιδράσεις, λειτουργώντας με τον ανάλογο τρόπο στην εκάστοτε συγκυρία. Επομένως, με βάση όλα τα παραπάνω, η ακροδεξιά σε όλες τις εκφάνσεις της, χρησιμοποιεί πότε τοπικά και πότε κεντρικότερα ζητήματα με σκοπό να εδραιωθεί στο δημόσιο χώρο και λόγο. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το οποίο χρησιμοποιεί εργαλειακά η ακροδεξιά στο νησί της Λέσβου, είναι το μεταναστευτικό.

Η μετανάστευση δεν είναι κάτι καινούριο, υπήρχε πάντα στις ανθρώπινες κοινωνίες και ιδιαίτερα στο νησί της Λέσβου που ήταν και είναι ένα πέρασμα για τους μετανάστες κάθε εποχής. Τα κέντρα κράτησης μεταναστ(ρι)ών δεν άργησαν να εμφανιστούν, μαζί τους και οι αγώνες ντόπιων και μεταναστ(ρι)ών ενάντια στην εξαθλίωση. Τέσσερα χρόνια μετά το κλείσιμο του πρώτου κέντρου κράτησης στο νησί, αυτό της  Παγανής, το 2013 αναγγέλλεται από τον Δένδια η κατασκευή του κολαστηρίου της Μόριας. Το κλείσιμο των συνόρων και η υπογραφή της συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας, έχουν ως επακόλουθο την αλλαγή όσον αφορά τη διαχείριση των μεταναστευτικών πληθυσμών αλλά και την ανάδυση του ρατσιστικού οχετού.

Ως αποτέλεσμα της συμφωνίας, το “προφίλ” των μεταναστ(ρι)ών μετατρέπεται από την φιγούρα των περαστικών σε μόνιμα εγκατεστημένο “βάρος” και οι άνθρωποι αυτοί εγκλωβίζονται στη Λέσβο. Από εκείνο τα σημείο κι έπειτα, η πραγματικότητα αλλάζει δραματικά, με “νέους” πρωταγωνιστές να εισέρχονται στο κοινωνικοπολιτικό πεδίο. Από τον Μάιο του 2016 μέχρι τον Σεπτέμβρη του ίδιου έτους, η Πατριωτική Κίνηση Μυτιλήνης (φασίζουσα οργάνωση) και η ακροδεξιά στο νησί, προσπαθούσαν να εδραιωθούν και να σηκώσουν κεφάλι στο δημόσιο χώρο. Μία από τις πρώτες οργανωμένες και μαζικές εμφανίσεις τους, ήταν την ημέρα της επετείου της δολοφονίας του Π. Φύσσα (2016), όπου γίνεται το κάλεσμα για την υποστολή σημαίας. Τους μήνες που ακολούθησαν, δημοσιεύματα μαύρης προπαγάνδας για καψίματα σημαίας, βιασμούς από μετανάστες και βεβηλώσεις ορθόδοξων εκκλησιών, έδιναν και έπαιρναν στον τοπικό ηλεκτρονικό και έντυπο τύπο. Όσο η πολιτική Ευρώπης και Σύριζα-ΑΝΕΛ εξαθλίωνε συνεχώς τους εγκλωβισμένους ανθρώπους στο νησί, η προπαγάνδα και οι προσπάθειες της ακροδεξιάς εντείνονταν όλο και περισσότερο. Σε αυτό το σημείο να σημειωθεί, πως μετά από αγώνες του κινήματος, σε συνδυασμό με την αδυναμία των ίδιων να εδραιωθούν, τα γραφεία της Χρυσής Αυγής είχαν σταματήσει να λειτουργούν από το 2016, μέχρι και το οριστικό τους λουκέτο τον Φλεβάρη του 2017. Τις εκδηλώσεις βίας και τη ρητορεία μίσους αναλαμβάνουν πλέον «αγανακτισμένοι πολίτες», καταστηματάρχες της πόλης αλλά και επαγγελματικοί/επιστημονικοί φορείς του νησιού, προσφέροντας το απαραίτητο προκάλυμμα στην προσπάθεια να αποποιηθούν το φασιστικό προφίλ και την οποιαδήποτε σύνδεση με την Χ.Α.. Η οποιαδήποτε προσπάθεια δημόσιας εμφάνισης αγωνιζόμενων μεταναστ(ρι)ών αντιμετωπίζεται με διωγμούς και συλλήψεις, πάντα με την αρωγή και την ανοχή του δημάρχου και της τοπικής Νέας Δημοκρατίας,  με αποκορύφωμα το πρωτοφανές πογκρόμ στις 22/4/2018. Εκείνη την ημέρα η βία, οι πέτρες και οι φωτοβολίδες εναντίον αλληλέγγυων και μεταναστ(ρι)ών βρέθηκαν να μην είναι απλώς ανεκτές από τις αστυνομικές αρχές, αλλά, όπως και σε κάθε προηγούμενη εκδήλωση μίσους, να αποκτούν κοινωνική νομιμοποίηση από μία ευρεία μάζα που παρακολουθούσε και επικροτούσε τις επιθέσεις.

Έχοντας, λοιπόν, βιώσει στο πετσί μας το φασισμό με ή χωρίς σβάστικα τα τελευταία χρόνια και θέλοντας παράλληλα να δώσουμε μια μαζική απάντηση στα γεγονότα της πλατείας Σαπφούς στις 22/4, αποφασίσαμε να διοργανώσουμε το 2^ο Αντιφασιστικό Φεστιβάλ Λέσβου. Σκοπός αυτού του φεστιβάλ είναι να ανταλλάξουμε σκέψεις και θέσεις με κομμάτια της τοπικής κοινωνίας και όχι μόνο, γύρω από τα γεγονότα που εκτυλίσσονται τόσο εδώ, όσο και σε άλλες περιοχές. Κεντρικό θέμα της πολιτικής εκδήλωσης θα είναι “Οι όψεις του φασισμού με ή χωρίς σβάστικα στον ελλαδικό χώρο”. Αντιλαμβανόμαστε πως είναι ένα ζήτημα που κληθήκαμε και θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε οι περισσότεροι/-ες από εμάς στο άμεσο μέλλον, όπως για παράδειγμα στη Δ.Ε.Θ., σε πορείες για το μακεδονικό, σε αγώνες μεταναστ(ρι)ών και στην παρουσία τους στον δημόσιο χώρο, στις επερχόμενες εκλογές με υποψηφίους δημάρχους και βουλευτές που θα προσέρχονται με “πατριωτικό” προφίλ. Όπως, αντίστοιχα, αντιλαμβανόμαστε πως δεν πρόκειται για “κεραυνό εν αιθρία”, αλλά για ένα κοινωνικό φαινόμενο με ρίζες στο χώρο και στον χρόνο, στο όποιο οφείλουμε να διαμορφώσουμε τις δικές μας συλλογικές απαντήσεις με τα ανάλογα “ριζώματα” κι αιχμές.

Το φεστιβάλ θα πραγματοποιηθεί στην Μυτιλήνη, στις 28 & 29 Σεπτεμβρίου. Την Παρασκευή 28 στις 18:00 θα πραγματοποιηθεί πορεία στο κέντρο της πόλης και το βράδυ θα ακολουθήσει συναυλία hip-hop στο χώρο του Πανεπιστήμιου Αιγαίου. Η δεύτερη μέρα θα ξεκινήσει με την πολιτική εκδήλωση και στη συνέχεια θα ακολουθήσει συζήτηση. Τέλος, το ίδιο βράδυ θα ακολουθήσει punk-rock συναυλία

Αυτοοργανωμένα & συλλογικά εγχειρήματα Μυτιλήνης

Συλλογικότητες που στηρίζουν:

Αντιφασιστικός Συντονισμός Λέσβου

Αυτόνομο Στέκι

Musaferat, Ομάδα Ενάντια στα Κέντρα Κράτησης

Anormin@, Φεμινιστική/αντισεξιστική ομάδα Μυτιλήνης

Ομάδα Βιβλιοθήκης της Κατάληψης στο Μπίνειο

Πολιτική Συνέλευση για την Κοινωνική Χειραφέτηση

Αυτοδιαχειριζόμένο Στούντιο στο Χατζηγιάννειο

Αυτοοργανωμένο Ραδιόφωνο  Μυτιλήνης 105 FM

Σε μία χρονική περίοδο πολιτικής και κοινωνικής έντασης, ρατσιστικές και ακρο-δεξιές αντιλήψεις και πρακτικές επιχειρούν να κατακτήσουν τον δημόσιο χώρο και λόγο.
Απέναντι σ’αυτό δεν μπορούμε να μείνουμε αμέτοχοι. Για αυτόν και για πολλούς ακόμη λόγους, έχοντας τον αντιφασισμό ως ένα κοινό τόπο μαζικής και συλλογικής δράσης, οργανώνουμε για 2η χρονιά το Αντιφασιστικό Φεστιβάλ Λέσβου. Στόχος μας είναι η συσπείρωση ατόμων και συλλογικοτήτων που οραματίζονται έναν κόσμο που δεν χωράει φασίστες, ρατσιστές, σεξιστές, ομοφοβικούς και όλους όσοι αντιμετωπίζουν το διαφορετικό ως επικίνδυνο.

Διήμερο Αντιφασιστικό Φεστιβάλ

στην Κατάληψη στο Μπίνειο

από αυτοοργανωμένα και συλλογικά εγχειρήματα της Μυτιλήνης

Πρόγραμμα:

Παρασκευή 22 Ιουνίου

19.00 Εκδήλωση από την Πολιτική Συνέλευση για την Κοινωνική Χειραφέτηση με θέμα: “Φασισμός και Κεφάλαιο”

22.00 Καφενείο Οικονομικής Ενίσχυσης και Συλλογική Κουζίνα

Σάββατο 23 Ιουνίου

17.00 Τουρνού Μπάσκετ 3on3 στα Κεντρικά Λύκειο Μυτιλήνης (εγγραφές στις 16.30)

20.00 Κουζίνα στην Κατάληψη στο Μπίνειο από τη συλλογικότητα No Border Kitchen

22.00 Live με συγκροτήματα από το Αυτοοργανωμένο Studio Χατζηγιαννείου

Κατά τη διάρκεια των εκδηλώσεων στο χώρο της κατάληψης θα υπάρχει διαθέσιμο υλικό των συλλογικοτήτων

Το κείμενο σε pdf εδώ

Η επιλογή της αλληλεγγύης με τους διωκόμενους μετανάστες…

Ξεκινώντας την καμπάνια #freethemoria35 μετά τα γεγονότα στις 18 Ιουλίου στο κέντρο κράτησης της Μόριας, γνωρίζαμε εξαρχής ότι θα βρίσκαμε μπροστά μας πολλές δυσκολίες.  Η έλλειψη σχέσεων με τους περισσότερους από τους διωκόμενους μετανάστες, το εμπόδιο της γλώσσας και διαφορετικών πολιτικών-πολιτισμικών δεδομένων, ο οικονομικός φόρτος ενός δικαστικού αγώνα αλλά και οι διάφοροι ενδιαφερόμενοι που ο καθένας με τον τρόπο του και για τους δικούς του σκοπούς θα εμπλέκονταν στην υπόθεση, μας είχαν προϊδεάσει για τις δυσκολίες που θα συναντούσαμε. Τα περισσότερα δεδομένα της υπόθεσης μας ήταν αρχικά άγνωστα, καθώς η έλλειψη νομικού εκπρόσωπου από τη μεριά μας που θα ακολουθούσε την υπόθεση και οι άμεσες προφυλακίσεις για τους 30 από τους διωκόμενους σε διάφορες φυλακές ανά την ελλάδα, έκανε δύσκολη την επικοινωνία μαζί τους και την ανάπτυξη των πρώτων αλληλέγγυων κινήσεων. Αυτό που ήταν όμως ξεκάθαρο ήταν η βιαιότητα της αστυνομικής επιχείρησης, οι τυφλές συλλήψεις που ακολούθησαν και η εμπέδωση της τρομοκρατίας για τους εγκλωβισμένους της Μόριας, κάτι που εντάθηκε ακόμα παραπάνω όταν μία βδομάδα αργότερα ακολούθησε διευρυμένη αστυνομική επιχείρηση εντός του κέντρου κράτησης με δεκάδες διοικητικές συλλήψεις.

Η αβεβαιότητα για την εξέλιξη των αιτημάτων ασύλου τους, ο φόβος της απέλασης , ο εγκλωβισμός στα νησιά και στις άθλιες συνθήκες των κέντρων κράτησης, η βίαιη καθημερινή αντιμετώπισή τους από τις αστυνομικές δυνάμεις και ο αποκλεισμός και περιθωριοποίησή τους από τις τοπικές κοινωνίες, αποτελούν το απαραίτητο μείγμα αλληλοδιαπλεκόμενων εξουσιών και κατασταλτικών μέσων για την πειθάρχηση των μεταναστών-ριων. Οποιεσδήποτε προσπάθειες να ορθώσουν αντιστάσεις απέναντι στις συνθήκες αποκλεισμού και υποτίμησης που βιώνουν, βρίσκονται αντιμέτωπες με βίαιες κοινωνικές και αστυνομικές επιθέσεις εναντίον τους, με τη δικαστική εξουσία να ολοκληρώνει τον αντιεξεγερτικό πεδίο, παραπέμποντάς τους σε δίκες.

Έτσι και στις υποθέσεις που παρακολουθήσαμε από το κολαστήριο της Μόριας και της Πέτρου Ράλλη, αλλά και σε υποθέσεις που αφορούσαν την προσπάθεια δημόσιας διαμαρτυρίας των μεταναστών, όπως έγινε πρόσφατα με την περίπτωση αφγανών μεταναστών-ριών που η απόφαση να μεταφέρουν τη διαμαρτυρία τους στην πλατεία Σαπφούς οδήγησε σε πογκρόμ εναντίον τους. Επιθέσεις που δεν έχουν μόνο ένα τιμωρητικό χαρακτήρα για όσους-ες τολμούν να ορθώνουν αντιστάσεις, αλλά ταυτόχρονα αποσκοπούν στο να λειτουργήσουν παραδειγματικά για όλους-ες τους υπόλοιπους-ες που βρίσκονται στις ίδιες συνθήκες.

Το μήνυμα ότι οι μετανάστες πρέπει να παραμένουν κάτω από το πέπλο αορατότητας που τους έχει επιβληθεί, προσπαθεί να εδραιωθεί βάζοντας σημαντικά εμπόδια στην ανάπτυξη των αγώνων τόσο ενάντια στα κέντρα κράτησης όσο και στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό μέσα στον οποίο αναπτύσσονται.

Παρόλες τις παραπάνω δυσκολίες η επιλογή να σταθούμε στο πλευρό τους, φαινόταν μονόδρομος. Ο βασικός σκοπός της καμπάνιας ήταν άλλωστε, πέρα από την υποστήριξη σε υλικό και νομικό επίπεδο που θα προσφερόταν στους διωκόμενους, να επανερχόταν στο δημόσιο και κινηματικό διάλογο οι αντιμεταναστευτικές πολιτικές τους ελληνικού κράτους και της ευρωπαϊκής ένωσης. Μία παρεμφερή υπόθεση από τα κολαστήρια της Π.Ράλλη και η επιλογή συντρόφων—ισσών να την αναδείξουν και να ξεκινήσουν μία ανάλογη καμπάνια έδινε τη δυνατότητα της σύνθεσης των δύο αυτών αγώνων και μίας ευρύτερης δυναμικότερης απάντησης. Η εμφάνιση ενός ακόμα δικαστηρίου (για γεγονότα που είχαν λάβει μέρος στο κέντρο κράτησης της Μόριας στις 10 Ιουλίου), λίγο καιρό μετά και για το οποίο δεν γνωρίζαμε νωρίτερα αλλά αφορούσε πρόσωπα με τα οποία είχαν αναπτυχθεί σχέσεις μέσα από την καμπάνια, ήρθε να την διευρύνει ακόμα περισσότερο, προσθέτοντας όμως και ακόμα περισσότερα βάρη.

Διάρρηξη της αορατότητας

Από την αρχή κρίθηκε πρωτεύον να καταφέρουμε να διαρρήξουμε την αορατότητα μέσα στην οποία κινδύνευε να περιέλθει η υπόθεση. Τα βίντεο που κυκλοφόρησαν από την βίαιη αστυνομική επιχείρηση αρχικά έδιναν μία δημοσιότητα, η οποία και προκάλεσε το ενδιαφέρον σε διάφορες συλλογικότητες αλλά και οργανώσεις. Διάφοροι έτρεξαν να εκφράσουν τη δυσαρέσκειά τους αλλά και να καταδικάσουν, ήταν όμως εύκολα προβλέψιμο ότι μόλις κατακαθόταν η σκόνη από τα δακρυγόνα, και εξαφανίζονταν οι διωκόμενοι μέσα στα μπουντρούμια του ελληνικού κράτους, η υπόθεση θα είχε πλέον έναν αρχειακό χαρακτήρα για τους περισσότερους.

Με τη βοήθεια συντρόφων-ισσών από διάφορες πόλεις της ελλάδας αλλά και από το εξωτερικό ξεκίνησε η καμπάνια προπαγάνδισης με διάφορες, κυρίως ενημερωτικές κινήσεις το πρώτο διάστημα, με σκοπό να υπάρξουν δυναμικότερες παρεμβάσεις πλησιάζοντας στο δικαστήριο. Κινήσεις από την Πάτρα μέχρι την Καβάλα, αλλά και από τη Βαρκελώνη μέχρι τη Rojava, προσέδωσαν στην υπόθεση ένα σημαντικό χαρακτήρα, πέρα από τα στενά σύνορα του ελληνικού κράτους που εξελισσόταν, αλλά και πέρα την μονοθεματικότητα στην οποία πολλές φορές περιέρχονται οι μεταναστευτικοί αγώνες.

Διεξαγωγή της δίκης

Μπροστά στην κινητικότητα που υπήρξε εντός Λέσβου, αλλά και εκτός, για την υπόθεση, το κράτος ανταπάντησε ορίζοντας ως έδρα του δικαστηρίου για τις δύο δίκες το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο της Χίου. Η κίνηση είχε έναν ξεκάθαρα απομονωτικό χαρακτήρα καθώς τα εμπόδια στο να παραβρεθούν για μεγάλο χρονικό διάστημα αλληλέγγυοι-ες στη Χίο στο πλευρό των διωκόμενων είναι προφανή. Η επιλογή της Χίου όμως δημιουργούσε σοβαρά προβλήματα στη διεξαγωγή μίας δίκαιης δίκης. Οι ίδιοι οι κατηγορούμενοι που βρίσκονταν με περιοριστικούς όρους στη Μυτιλήνη (5 για το δικαστήριο των 35 και ένας για το δικαστήριο των 10), δεν είχαν καμία οικονομική δυνατότητα να μετακινηθούν και να παραμείνουν στη Χίο. Με την επιλογή αυτή δηλαδή, βρισκόντουσαν αποκλεισμένοι από την ίδια τους τη δίκη. Το ίδιο ίσχυε και για τους μάρτυρες υπεράσπισης των 2 υποθέσεων, αφού όσοι δεν είχαν απελαθεί ή αποκλείονταν λόγω των γεωγραφικών περιορισμών που τους έχουν επιβληθεί λόγω της διαδικασίας εξέτασης των αιτημάτων ασύλου, θα έπρεπε να σηκώσουν ένα σημαντικότατο οικονομικό κόστος. Μπροστά σε αυτό το αδιέξοδο, κλήθηκαν οι διάφορες οργανώσεις που εκπροσωπούσαν τους 5 για την πρώτη υπόθεση αλλά και η συνέλευση αλληλεγγύης στη συνέχεια να καλύψουν αυτό το κόστος. Η πρακτική του αποκλεισμού μαρτύρων μέσω διάφορων διοικητικών μέτρων, ιδιαίτερα σε υποθέσεις που σχετίζονται με μετανάστες-ριες, είναι καθιερωμένη στην ελληνική δικαιοσύνη. Σε δεκάδες υποθέσεις στο παρελθόν είδαμε βασικούς μάρτυρες, υπεράσπισης ή κατηγορίας, να απελαύνονται ή να αποκλείεται η παρουσία τους στο δικαστήριο λόγω της μη κατοχής νόμιμων εγγράφων. Μία πολιτική πρακτική που έρχεται ουσιαστικά να αποκλείσει την πρόσβαση χιλιάδων μεταναστών-ριών στη δικαιοσύνη, αφήνοντάς τους-ες έκθετους-ες στην εκμετάλλευση και τον φόβο.

Η διασφάλιση μίας δίκαιης δίκης επιβάλει ότι στους διωκόμενους δίνεται η ευκαιρία να υπερασπιστούν τον εαυτό τους ανεξαρτήτως των οικονομικών μέσων που διαθέτουν. Η εξασφάλιση αυτής της συνθήκης είναι ένας αγώνας ενάντια στην ταξική φύση του δικαστικού συστήματος.

Η επιλογή του δικαστικού συστήματος όμως να μην προσφέρει μία δίκαιη δίκη προς τους διωκόμενους, φάνηκε κυρίως στο δικαστήριο των 35 και από τη (μη) προετοιμασία του να διεξάγει μία δίκη με ξενόγλωσσους κατηγορούμενους. Η ημερομηνία της δίκης ήταν πολύ καιρό γνωστή όπως και οι γλώσσες που μιλούσαν οι κατηγορούμενοι. Φτάνοντας όμως εκεί, διαπιστώσαμε ότι όχι μόνο δεν είχαν προβλεφθεί οι κατάλληλοι διερμηνείς, αλλά και η ίδια η έδρα ουσιαστικά αδιαφορούσε ως προς τη διαδικασία της διερμηνείας. Οι 35 ουσιαστικά βρισκόντουσαν θεατές χωρίς υπότιτλους και μεταγλώττισή στην παράσταση που είχε στηθεί και θα αποτελούσε ένα δικαστήριο στο οποίο κρινόταν ουσιαστικά το μέλλον τους. Το ίδιο διαφάνηκε όμως ακόμα και κατά την διαδικασία των καταθέσεων των μαρτύρων υπεράσπισης και της απολογίας των κατηγορούμενων. Η έδρα όχι μόνο διέκοπτε συνεχώς τους μάρτυρες υπεράσπισης μην αφήνοντάς τους να καταθέσουν αυτά που γνώριζαν ή να επεκταθούν στην πολιτική φύση της δίκης αλλά ήταν άκρως απειλητική και επιθετική με τους περισσότερους. Χαρακτηριστικά στον πρώτο μετανάστη μάρτυρα που προσήλθε να καταθέσει τον απειλούσε επανειλημμένα με την κατηγορία ψευδορκίας ενώ σε άλλο μάρτυρα, μέλος της συνέλευσης αλληλεγγύης, η εισαγγελέας δεν δίστασε να του επιτεθεί έντονα, όταν αυτός αρνήθηκε να καταθέσει αυτά που του υποδείκνυε. Και αν δεν δόθηκε χρόνος στους μάρτυρες υπεράσπισης, τα προσχήματα δεν κρατήθηκαν ούτε κατά τη διάρκεια της απολογίας των κατηγορούμενων. Ήταν άλλωστε εμφανές ότι για την έδρα δεν είχε καμία απολύτως σημασία και δικονομική αξία τι θα κατέθεταν κάποιοι μαύροι μετανάστες, όταν νωρίτερα είχαν καταθέσει εναντίον τους τόσοι μπάτσοι ψευδομάρτυρες. Όπως δεν είχαν σημασία όλα τα στοιχεία που κατατέθηκαν που παρουσίαζαν την τυφλότητα της αστυνομικής επιχείρησης σε τόπο και χρόνο που δεν συνέβαινε τίποτα. Η απόφαση φαινόταν εξαρχής προειλημμένη. Κάτι άλλωστε που αντιμετώπισαν και οι κατηγορούμενοι στην υπόθεση της Πέτρου Ράλλη, όπου επίσης το οπτικοακουστικό υλικό που αποδείκνυε την αναιτιολόγητη επίθεση των φρουρών εναντίον των έγκλειστων μεταναστών, δεν λήφθηκε τελικά υπόψιν.

Η απόφαση για τους 35, θα λειτουργούσε παραπλανητικά με τον αμφίσημο χαρακτήρα της. Από τη μία οι κατηγορούμενοι θα απαλλάσσονταν από τις βαρύτερες κατηγορίες, κάτι που θα τους έδινε τη δυνατότητα αποφυλάκισης από τις φυλακές που κρατούνταν, αλλά από την άλλη θα τους επιβάλλονταν ποινές που θα δικαιολογούσαν τις συλλήψεις αλλά και θα μπορούσαν να τους προκαλέσουν περεταίρω προβλήματα. Με βάση την απόφαση αυτή οι διωκόμενοι βρέθηκαν να τιμωρούνται εκ νέου για τα αδικήματα που μόλις είχαν αποφυλακιστεί, καθώς με την επιστροφή τους στα κέντρα κράτησης οδηγήθηκαν στα κρατητήρια ως αναγνωρισμένοι ταραχοποιοί. Επίσης κατηγορούμενοι για τους οποίους είχαν εκδοθεί απορριπτικές αποφάσεις στα αιτήματα ασύλου τους κατά τη διάρκεια της προφυλάκισής τους βρέθηκαν στις λίστες των προς άμεση απέλαση κάτι που μέχρι στιγμής έχει αποτραπεί χάρις στην περαιτέρω κινητοποίηση αλληλέγγυων και δικηγόρων. Μπροστά σε αυτή τη μεταχείριση, μέχρι στιγμής, ένας από τους 35 διωκόμενους, έχοντας ήδη περάσει μήνες εγκλωβισμένος στο νησί, και άλλους 9 κρατούμενους στις ελληνικές φυλακές, παραιτήθηκε του αιτήματος ασύλου του, και απελάθηκε στην Τουρκία.

Είναι αυτό το σημείο εξαίρεσης για τόσους-ες χιλιάδες μετανάστες-ριες, που καλούνται να αντιμετωπίσουν τα δικαστικά συστήματα χωρίς να τους έχουν αναγνωριστεί βασικά δικαιώματα που υπάρχουν για τους γηγενείς και δυτικούς πολίτες. Έκπτωτοι από το σύστημα, αντιμέτωποι μονίμως με τη Σκύλα και τη Χάρυβδη των ποινικών και διοικητικών μηχανισμών υποτίμησης και καταστολής.

Μπροστά στην αυθαιρεσία της σύλληψης και της δίκης τους, έτσι όπως εκφράστηκε από τους ίδιους τους διωκόμενους στους-ις συντρόφους-ισσες που βρέθηκαν κοντά τους, το μόνο πράγμα που τους έκανε να νιώθουν την οποιαδήποτε ασφάλεια ήταν η παρουσία αλληλέγγυων που τους εξασφάλιζε πως ό,τι και αν γινόταν θα βρισκόντουσαν κάποιοι αυτόπτες μάρτυρες για να το καταγράψουν και να μην επιτρέψουν να χαθούν άκλαυτοι μέσα στις δαγκάνες του δικαστικού συστήματος. Είναι δυστυχώς εύκολο να φανταστούμε την τύχη τόσων μεταναστών-ριών που σέρνονται στα δικαστήρια χωρίς να τύχουν της αλληλεγγύης και της προβολής που έλαβαν οι μετανάστες στις υποθέσεις αυτές.

Πέρα όμως από την απόσταση που έπρεπε να διανυθεί και για να φτάσουμε στο δικαστήριο και την εχθρότητα της έδρας, σοβαρό ήταν και το κλίμα τρομοκρατίας που είχε δημιουργηθεί στη Χίο εν όψει του δικαστηρίου. Σε μία πόλη χωρίς καμία ουσιαστική προηγούμενη εμπειρία σε μία κεντρική πολιτική δίκη, στοχευμένα δημοσιεύματα σε τοπικές φυλλάδες καλλιέργησαν μία άκρως επιθετική εικόνα ως προς τις κινήσεις αλληλεγγύης που οργανωνόντουσαν, δίνοντας το πάτημα στις αστυνομικές δυνάμεις να στήσουν μία επιχείρηση πέραν κάθε λογικής εντός και εκτός του δικαστηρίου. Οι κατηγορούμενοι και οι αλληλέγγυοι-ες, ιδιαίτερα τις πρώτες μέρες, βρέθηκαν ενώπιον όλης της αστυνομικής δύναμης της Χίου με πολλαπλούς ελέγχους στην είσοδο και συνεχή επιτήρηση. Ωστόσο πρέπει να σημειωθεί ότι στην ίδια παγίδα φόβου είχαν πέσει και μέρη του τοπικού αλληλέγγυου κόσμου που βρέθηκαν να αναπαράγουν τα ίδια τρομολαγνικά σενάρια. Στην επιθυμία απομόνωσης της δίκης στο νησί της Χίου συνέβαλε κατά ατυχή σύμπτωση απεργία της ΠΝΟ, που διεξήχθη τις τελευταίες δύο μέρες πριν ξεκινήσει το δικαστήριο, αποκλείοντας συντρόφους-ισσες που θα παρευρισκόντουσαν από άλλα μέρη. Το αίσθημα όμως της απομόνωσης ήρθε να διαρρήξει σημαντική κινητοποίηση από συντρόφους-ισσες που διαμένουν στη Χίο, οι οποίοι από τη μία μας διευκόλυναν σε οτιδήποτε χρειαστήκαμε στο άγνωστο για μας τοπίο της Χίου, και από την άλλη στάθηκαν αλληλέγγυοι-ες καθ’ όλη τη διάρκεια των δύο δικών που εξελίχθηκαν.

Ο σύνθετος ρόλος των ΜΚΟ

Ένα σημαντικό ακόμα στοιχείο που συναντήσαμε στην διάρκεια της καμπάνιας ήταν ο ρόλος των ΜΚΟ ως εμπλεκόμενοι φορείς. Έχει πολλάκις ειπωθεί ο ρόλος που παίζουν οι οργανώσεις αυτές στη διαχείριση των μεταναστευτικών πληθυσμών. Έτσι όπως στους υπόλοιπους τομείς, έτσι και στην υπόθεση αυτή ο διττός τους ρόλος έκανε την εμφάνισή τους.

Μετά τα γεγονότα του Ιουλίου, διάφορες ΜΚΟ εμφανίστηκαν πρόθυμες να αναλάβουν μέρος της νομικής υποστήριξης των 35 διωκόμενων. Όπως ήταν αναμενόμενο, μόλις η δημοσιότητα της υπόθεσης είχε υποχωρήσει εν αναμονή του δικαστηρίου, πολλές εγκατέλειψαν την υπόθεση, χωρίς καν να χρειαστεί να ενημερώσουν τους μετανάστες που εκπροσωπούσαν. Μάλιστα, ο πρόεδρος της ΣΥΝΥΠΑΡΞΗΣ, μίας ΣΥΡΙΖΑίικης ΜΚΟ, που είχε εγκαταλείψει 2 μετανάστες που εκπροσωπούσε μόλις 1 μήνα πριν τη δίκη,  σε μία υποκριτική προσπάθεια εμφανίστηκε στο δικαστήριο για να καταθέσει ως μάρτυρας υπεράσπισης, κάτι που του απαγορεύτηκε από τη συνέλευση αλληλεγγύης. Χαρακτηριστικότερη όμως του ρόλου πολλών ΜΚΟ είναι ο ρόλος της EURORELIEF στην υπόθεση των 10 διωκόμενων μεταναστών για τα γεγονότα στις 10 Ιουλίου. Υπενθυμίζουμε ότι κατά τη διάρκεια των γεγονότων, τα κοντέινερ γραφεία/αποθήκες της οργάνωσης εντός του κέντρου της Μόριας είχαν στοχοποιηθεί και καεί από τους διαμαρτυρόμενους λόγο του ρόλου που επιτελεί η οργάνωση εντός του κέντρου και σε πλήρη συνάρτηση με τις αρχές. Ο υπεύθυνος της οργάνωσης Jeremy Holloman, υπέδειξε ονομαστικά στις αρχές μετανάστη που «αναγνώρισε» να συμμετέχει στα γεγονότα, αλλά και συνέλεξε οπτικοακουστικό υλικό από τα τηλέφωνα των εργαζόμενων αλλά και των εθελοντών της οργάνωσης το οποίο και παρέδωσε στις διωκτικές αρχές. Μέσα από το υλικό αυτό σχηματίστηκαν δικογραφίες για 4 ακόμα άτομα.

Ωστόσο πρέπει να σημειωθεί ότι άλλες οργανώσεις που ενεπλάκησαν στην υπόθεση, πέραν των λόγων που μπορεί να το έκανε η κάθε μία, λειτούργησαν θετικά στην υπεράσπιση των μεταναστών, προσφέροντάς τους αξιοπρεπή νομική εκπροσώπηση με κάποιες μάλιστα να τους συμπαρίστανται καθ’ όλη την εξέλιξη της υπόθεσης αλλά και στη συνέχεια, στην προετοιμασία των μεταγενέστερων αιτημάτων ασύλου τους.

Λοιπά Συμπεράσματα

Η δικαστική αυθαιρεσία εναντίων των διωκόμενων μεταναστών δεν μπορεί να ιδωθεί ξεχωριστά από τις δεκάδες άλλες υποθέσεις συντρόφων και αντιστεκόμενων αλλά ακόμα και συγγενικών τους προσώπων. Όλο και συχνότερα γινόμαστε θεατές υποθέσεων όπου η δικαστική εξουσία επιτελεί το αντιεξεγερτικό της ρόλο ως ένα βασικό συστατικό κομμάτι της κρατικής και καπιταλιστικής εξουσίας. Οι τυφλές διώξεις, οι προφυλακίσεις, οι ανυπόστατες καταδίκες θα συνεχίζουν να αξιοποιούνται ως εργαλεία εναντίον όσων συνεχίζουν να αμφισβητούν την προέλαση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού πάνω στις ζωές τους ή και στις ζωές άλλων.

Αυτό που τείνει να γίνει όμως εξαιρετικά ανησυχητικό είναι η κανονικοποίηση των μαζικών και τυφλών δικαστικών διώξεων. Στη Λέσβο έχει χαθεί πλέον ο αριθμός από τις διώξεις που έχουν ασκηθεί σε μετανάστες από το κολαστήριο της Μόριας, δήθεν για γεγονότα που έχουν προκαλέσει. Κακουργηματικές διώξεις για υποθέσεις με ανύπαρκτα συμβάντα, απομακρύνσεις και απελάσεις για όσους αρχίζουν να αναλαμβάνουν πιο κεντρικούς ρόλους στην οργάνωση των μεταναστών, αλλά και διώξεις σε όσους αποτελούν μάρτυρες σε ρατσιστικά και εγκληματικά γεγονότα ενάντια στον εγκλωβισμένο πληθυσμό.

Σε αυτή τη συνθήκη που όλο και περισσότεροι χώροι σαν τα κέντρα κράτησης αλλά και πληθυσμιακές ομάδες βρίσκονται σε καθεστώς εξαίρεσης, είναι επιβεβλημένο να σταθούμε με όλες μας τις δυνάμεις δίπλα στους διωκόμενους. Είναι αυτό το σημείο που παρά τις προσπάθειες της κυριαρχίας διαρρηγνύεται η απομόνωση που τους επιβάλλεται, ενθαρρύνοντάς τους για τη συνέχιση των αντιστάσεών τους, αλλά και τη συνάντησή τους με τα τοπικά κινήματα στην κατεύθυνση των κοινών αγώνων. Πρακτικά μπορεί να φαντάζει αδύνατο να ακολουθηθούν στο δικαστικό κομμάτι όλες οι υποθέσεις.  Η δικαστική βιομηχανία των διώξεων είναι κατασκευασμένη στο να ξεπερνά τις χρονικές και υλικές δυνατότητες των κινημάτων. Η αλληλεγγύη όμως χρειάζεται να είναι παρούσα σε όσο το δυνατόν περισσότερα σημεία, διεκδικώντας αυτές τις συνδέσεις.

Για να συνεχίσει η αλληλεγγύη να περπατά σε όλο και περισσότερα εδάφη….

Ενάντια σε hot spots και κέντρα κράτησης

Πέμπτη 31η Μαΐου: Μηχανοκίνητη Πορεία στις 17:00 Καμάρα

Παρασκευή 1η Ιουνίου: Εκδήλωση-Συζήτηση στις 19:00 στην πλ. Καλλιθέας (Άνω Πόλη)

• εμπειρίες μεταναστών
• ενημέρωση από Musaferat
• οι στρατηγικέςτης αντιμεταναστευτικής πολιτικής
• σύνδεση των αγώνων ντόπιων και μεταναστ(ρι)ών

Αλληλεγγύη στους αγώνες των μεταναστ(ρι)ών

[vsw id=”fJv3YbpbbYM” source=”youtube” width=”425″ height=”344″ autoplay=”no”]

αναδημοσίευση από Συντονισμό Συλλογικοτητων και Ατομων Ενάντια στα Κέντρα Κράτησης

Ενημέρωση από την πρώτη μέρα της δίκης στις 27/04: https://athens.indymedia.org/post/1587157/

Η δεύτερη μέρα της δίκης συνεχίστηκε, όπως ακριβώς εξελίχθηκε η πρώτη μέρα, δηλαδή με τους μπάτσους να προσπαθούν να καλύψουν τις συνεχείς αντιφάσεις των καταθέσεων τους.

Ο βασανιστής αστυνομικός Μπαρμπαλιάς για πολλοστή φορά άλλαξε τη κατάθεση του, προσπαθώντας να δικαιολογήσει τα όσα αντιφατικά και παράλογα είχε καταθέσει τη πρώτη μέρα τόσο ο ίδιος όσο και οι βασανιστές συνάδελφοι του Δημητρίου και Καραγιάννης.

Αυτή τη φορά αποδέχθηκε (ενώ το αρνήθηκε προανακριτικά και τη 1η μέρα της δίκης) ότι πραγματικά έγινε χρήση των γκλόμπς εναντίον των μεταναστών αλλά «ως απλή απώθηση»

Το πως «απωθεί» ο Μπαρμπαλιάς και οι λοιποί βασανιστές τους μετανάστες φαίνεται στο βίντεο από τις κάμερες ασφαλείας (στο βίντεο διακρίνεται ο Μπαρμπαλιάς με την μπλε στολή αξιωματικού : https://vimeo.com/263669753 )

Ο Μπαρμπαλιάς μας πληροφόρησε ακόμα ότι τα χτυπήματα και τα ράμματα στα κεφάλια των μεταναστών αποκλείεται να προκλήθηκαν από τα γκλόμπ των μπάτσων καθώς αυτά είναι ειδικά κατασκευασμένα ώστε να μήν ανοιγουν κεφάλια (!) Μάλιστα δήλωσε ότι έχει μεγάλη εμπειρία σχετικά με κτυπήματα σε άλλους ανθρώπους, σε γήπεδα και πορείες, και ότι ποτέ δεν είδε να ανοίγουν κεφάλια από γκλόμπ.

Ο βασανιστής αυτός αναγκάστηκε να παραδεχθεί όλα όσα καταγγέλλονται σχετικά με τις απάνθρωπες συνθήκες που επικρατούν στο κολαστήριο της Π.Ράλλη (επιδημία κοριών –έλλειψη στοιχειωδών υποδομών κλπ).

Μάλιστα για πρώτη φορά έχουμε από μπάτσο τη παραδοχή ότι η Π.Ράλλη μόνο κατ’ όνομα είναι προαναχωρησιακό κέντρο για μετανάστες. Στη πραγματικότητα όπως κατατέθηκε είναι ένα κρατητήριο στο οποίο οδηγούνται εκεί τιμωρητικά οι μετανάστες όταν διαμαρτύρονται στα άλλα κολαστήρια και λειτουργεί στα πρότυπα κλειστών φυλακών.

Αναγκάστηκε επιπλέον να καταθέσει ενώπιον του δικαστηρίου, τα ονόματα και τις θέσεις όλων των προϊσταμένων αξιωματικών, τα γραφεία των οποίων βρίσκονται μόλις ελάχιστα μέτρα από τα κρατητήρια (ακούγοντας τα ονόματα δεν εκπλαγήκαμε καθώς είναι οι ίδιοι μπάτσοι που βρίσκουμε απέναντι μας σε κάθε αγώνα που κάνουμε για το κλείσιμο των κέντρων κράτησης).

Τέλος αναγκάστηκε να παραδεχθεί επί λέξει ότι δεν πιστεύει ότι οι μετανάστες είχαν πρόθεση απόδρασης αλλάζοντας εντελώς την κατάθεση της πρώτης ημέρας και συνεπώς ψευδώς τους απέδωσε αυτήν την κατηγορία εξ αρχής.

Σε κάθε περίπτωση κατέθεσε ότι ουδέποτε είδε τους μετανάστες να κρατούν κάποιο όπλο, όπως ψευδώς τους κατηγόρησαν οι προηγούμενοι δύο μάρτυρες-βασανιστές.

Το εκπληκτικό, είναι ότι μετά από όλα αυτά ο Μπαρμπαλιάς ανακοίνωσε ότι συνεχίζει να υπηρετεί στα κρατητήρια της Πέτρου Ράλλη παρά την εις βάρος του Ε.Δ.Ε., προφανώς με την κάλυψη του Ταξίαρχου Λουζιώτη.

Ως τελευταίος μάρτυρας κατέθεσε ο μπάτσος που υπηρετεί στην ίδια υπηρεσία του Αλλοδαπών, που υπηρετούσαν και οι δύο μπάτσοι που συνόδευαν στον ανακριτή τους μετανάστες πριν περίπου ένα χρόνο και οι οποίοι είχαν τατουάζ με μαίανδρος και «λακεδαιμόνιους».

Ο μπάτσος αυτός υποτίθεται είχε βρει «2 κρυμμένα όπλα» στα κρεβάτια σε δύο από τους μετανάστες, δηλαδή ένα καπάκι αναπτήρα και ένα μεντεσέ πόρτας.

Ο μάρτυρας αμέσως παραδέχθηκε ότι έλαβε ειδική εντολή έρευνας από τον Ταξίαρχο Λουζιώτη, 12 ώρες μετά το περιστατικό και μόνο στα κρεβάτια των κατηγορουμένων.

Απέδωσε σε τυχαίο γεγονός ότι τα υποτιθέμενα όπλα βρέθηκαν στους δύο μετανάστες που είχαν τα πιο βαριά τραύματα (ανοιγμένο κεφάλι/λιποθυμία, σπασμένο χέρι) και έλλειπαν για ώρες στο νοσοκομείο. Τέλος αφού παραδέχθηκε ότι δεν γνώριζε αν επιτρέπεται αναπτήρας στο κρατητήριο (επιτρέπεται), κατέθεσε ότι η έρευνα έγινε μόλις από τρεις αστυνομικούς και χωρίς οδηγίες για ιδιαίτερη προφύλαξη. Από αυτό αποδεικνύεται ότι τελικά οι μπάτσοι δεν πίστευαν ότι έμπαιναν σε ένα χώρο όπου υποτίθεται θα έβρισκαν οπλισμένους κρατούμενους που έκρυβαν μυστηριωδώς τουλάχιστον 8 εξαφανισμένα όπλα (όπως είχαν δηλώσει ο 1ος και 2ος μάρτυρες βασανιστές).

Στην απολογία τους οι μετανάστες ανέφεραν ότι δέχθηκαν εξαιρετικά άγρια επίθεση από τους ανθρωποφύλακές τους μόνο και μόνο επειδή ζητούσαν να ενημερωθούν για το χρόνο κράτησής τους. Δύο από αυτούς που άλλωστε κατά την διάρκεια της δίκης δεν αναγνωρίστηκαν από τους μπάτσους, είπαν ότι αρχικά κοιμόντουσαν και ξύπνησαν από τις φωνές των υπολοίπων μεταναστών κατά την διάρκεια των ξυλοδαρμών περιγράφοντας τους.

Είπαν τέλος ότι οι μπάτσοι αυτοί αποτελούν μία από τις πιο σκληρές βάρδιες στα κρατητήρια.

Μετά από αυτά η εισαγγελέας είπε ότι οι μαρτυρίες των μπάτσων είναι στο σύνολό τους αναξιόπιστες και πρότεινε την αθώωση των κατηγορουμένων. Ζήτησε μόνο την ενοχή του ενός μετανάστη για το πλημμέλημα της οπλοκατοχής για τον μεντεσέ πόρτας που βρέθηκε το απόγευμα.

Παρόλα αυτά οι δύο από της τρεις δικαστίνες έκριναν τους κατηγορούμενους ένοχους για την στάση κρατουμένων και για σωματική βλάβη μετατρέποντας την όμως από επικίνδυνη σε απλή.

Η τρίτη δικαστής μειοψήφισε ζητώντας την αθώωση όλων των μεταναστών για όλες τις κατηγορίες.

Μετά από την απόφαση οι μετανάστες ζήτησαν ποινές που να τους επιτρέπουν να κάνουν έφεση και επιβλήθηκε σε όλους η μικρότερη εφέσιμη ποινή των τριών ετών για την κατηγορία της στάσης κρατουμένου και ενός μήνα για ελαφρά σωματική βλάβη.

Όλοι οι μετανάστες αθωώθηκαν για την κατηγορία της οπλοφορίας. Στον έναν μετανάστη για τον μεντεσέ επιβλήθηκε επιπλέον ποινή ενός μήνα, ενώ αθώος της κατηγορίας αυτής κρίθηκε ο μετανάστης για το καπάκι αναπτήρα.

Οι ποινές είναι με τριετή αναστολή υπό τον όρο εποπτείας από επιμελητή κοινωνικής αρωγής και απαγόρευσης εξόδου από την χώρα.

Συντονισμός συλλογικοτήτων και ατόμων ενάντια στα κέντρα κράτησης (ΣΣΑΕΚΚ)

Διεξήχθη σήμερα (16 Μαΐου) στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο της Χίου, η δίκη για τα γεγονότα που είχαν ξεσπάσει στο κέντρο κράτησης της Μόριας στις 10 Ιουλίου, 2017. Υπενθυμίζουμε ότι τα επεισόδια είχαν συμβεί με αφορμή την προσπάθεια σύλληψης ενός μετανάστη από την Αϊτή, μετά και τη δεύτερη απορριπτική απόφαση που του είχε επιδοθεί στο αίτημα ασύλου του. Μέρος των εγκλωβισμένων μεταναστών είχε προχωρήσει σε διαμαρτυρίες απαιτώντας και εν τέλη επιτυγχάνοντας της απελευθέρωσή του, αλλά στρεφόμενο επίσης ενάντια σε κρατικό εξοπλισμό αλλά και οργανώσεων που θεωρούσαν ότι συνεργάζονται με τις αρχές και φέρουν ευθύνη για τις συνθήκες εξαθλίωσης που βίωναν.

Στην αρχική δικογραφία που είχε σχηματιστεί συμπεριλαμβάνονταν 10 μετανάστες που είχαν αναγνωριστεί κυρίως μέσα από οπτικοακουστικό υλικό να βρίσκονται εντός του κέντρου κατά τη διάρκεια των επεισοδίων και τους είχαν απαγγελθεί συνολικά 4 κατηγορίες:

•    Εμπρησμός από πρόθεση από τον οποίο μπορούσε να προκύψει κίνδυνος για άνθρωπο από κοινού
  •    Διακεκριμένη φθορά πράγματος που χρησιμεύει για κοινό όφελος με χρήση φωτιάς από κοινού
  •    Επικίνδυνη σωματική βλάβη από κοινού, κατά συρροή, τετελεσμένη και σε απόπειρα, σε βάρος αστυνομικών και πυροσβεστικών υπαλλήλων, κατά την εκτέλεση της υπηρεσίας τους
  •    Αντίσταση τελεσθείσα από περισσότερους από κοινού, που είχαν καλυμμένα τα πρόσωπά τους και έφεραν αντικείμενα από τα οποία μπορεί να προκληθεί σωματική βλάβη

Η αστυνομία όμως το επόμενο διάστημα είχε καταφέρει να προχωρήσει μόνο σε 3 συλλήψεις, με τους υπόλοιπους διωκόμενους να διαφεύγουν (;) μέχρι στιγμής της σύλληψης. Εδώ όμως να σημειωθεί ότι ο τελευταίος από τους συλληφθέντες (S.), σύριος στην καταγωγή, συνελήφθη πριν τρείς μήνες εντός κρατικής δομής φιλοξενίας μεταναστών στη Λάρισα, χωρίς να γνωρίζει τίποτα για τη σχηματισμένη δικογραφία εναντίον του. Οι δικογραφίες εν τέλει διαχωρίστηκαν και σήμερα στο δικαστήριο εκδικάστηκε η υπόθεση μόνο για τους τρείς μετανάστες που είχαν εντοπιστεί. Στην δίκη παραβρέθηκαν μόνο οι 2 από τους διωκόμενους, έτσι ο τρίτος δικάστηκε ερήμην.

Στο δικαστήριο αντιμετωπίσαμε παρόμοια “οργανωτικά” προβλήματα σε σχέση με τη διερμηνεία, όπως με το δικαστήριο των Μoria35. Με την έναρξή του προχώρησε σε διακοπή για να μπορέσει να βρεθεί διερμηνέας αραβικών για τον S., ενώ η διερμηνέας γαλλικών μετάφραζε μόνο μικρό μέρος από τα λεγόμενα.

Η δίκη ξεκίνησε με την εξέταση των αστυνομικών μαρτύρων κατηγορίας, οι οποίοι στην πλειοψηφία τους δήλωνε ότι δεν αναγνώριζε τους διωκόμενους ως συμμετέχοντες στα γεγονότα, ενώ για τον κατηγορούμενο Μ. από το Μαλί που αποτελεί εκπρόσωπο της κοινότητάς του, δήλωσαν τον βοηθητικό του ρόλο σε ζητήματα επικοινωνίας μεταξύ των αρχών και αυτής. Ο αστυνομικός επικεφαλής του ΠροΚεΚα που κρατούνταν ο μετανάστης από την Αϊτή δήλωσε μάλιστα τον συναινετικό ρόλο του Μ. κατά τη διάρκεια των επεισοδίων, ο οποίος και προσπαθούσε να λειτουργήσει εκτονωτικά. Σε αντίθεση με τις προηγούμενες καταθέσεις, ο τελευταίος μάρτυρας δήλωσε ότι αναγνώριζε και τους δύο ο συμμετέχοντες στα επεισόδια αλλά και ότι είχε δει τον Μ. να επιτίθεται λεκτικά στον αστυνομικό επικεφαλής του ΠροΚεΚα! Όταν ρωτήθηκε από τους συνηγόρους υπεράσπισης για τη μεγάλη απόσταση που είχε από τα επεισόδια, η οποία θα δυσχέραινε τον οποιοδήποτε να προχωρήσει σε αναγνωρίσεις, ο ίδιος δεν μπορούσε να δώσει πειστικές απαντήσεις.  Κατά τη διάρκεια εξέτασης των αναγνωστέων προβλήθηκαν ενδεικτικά βίντεο από τη μέρα εκείνη, που έδειχναν τις φωτιές που είχαν ξεσπάσει, αλλά και μέρος της διαπραγμάτευσης των μεταναστών με τον επικεφαλής του ΠροΚεΚα. Το βίντεο αυτό επιβεβαίωνε το διαμεσολαβητικό ρόλο του Μ. καταρρίπτοντας τις αιτιάσεις του τελευταίου μάρτυρα. Από μάρτυρες υπεράσπισης εξετάστηκε εν τέλει μόνο ένας γνωστός του Μ. από τη Μυτιλήνη καθώς οι υπόλοιποι μάρτυρες που είχαν προσέλθει να καταθέσουν κρίθηκε ότι δεν χρειάζονταν.

Η εισαγγελέας προχώρησε προτείνοντας την αθώωση και των 3 από όλες τις κατηγορίες, καθώς ενώ τα αδικήματα είχαν διαπραχθεί, δεν υπήρχε καμία ταυτοποίησής τους ως συμμετέχοντες σε αυτά. Μετά από μία σύντομη συνεδρίαση, η έδρα και το σώμα ενόρκων αποφάσισαν παμψηφεί, να κάνουν δεκτή την πρόταση. Ο S. που βρισκόταν κρατούμενος τους τελευταίους 3 μήνες στις φυλακές της Χίου, αναμένεται να αποφυλακιστεί άμεσα και να επιστρέψει στη δομή που φιλοξενούταν στη Λάρισα, ενώ ο Μ. στον οποίο έχει αναγνωριστεί καθεστώς διεθνούς προστασίας, θα χρειαστεί να επιστρέψει στη Λέσβο για την ολοκλήρωση των γραφειοκρατικών εργασιών που θα του επιτρέψουν να φύγει από το νησί.

Κανένας μετανάστης μόνος απέναντι στη δικαστική αυθαιρεσία

Αλληλεγγύη στους διωκόμενους μετανάστες της Μόριας και της Π.Ράλλη

Συνέλευση Αλληλεγγύης για τους 35 Διωκόμενους Μετανάστες της Μόριας

#freethemoria35

Συγκέντρωση αλληλεγγύης στα δικαστήρια της Χίου

Παρασκευή 11 Μαΐου στις 09:00

3^η Μέρα εκδίκασης (Πέμπτη 26 Απριλίου)

Μετά τη διακοπή της Δευτέρας, η δίκη συνεχίστηκε την Πέμπτη 26 Απριλίου.

Το δικαστήριο ξεκίνησε με την κατάθεση των αναγνωστέων εγγράφων από τη μεριά των συνηγόρων υπεράσπισης. Θέμα πήγε να δημιουργηθεί με το αίτημα των δικηγόρων να προβληθούν τα βίντεο που αποδείκνυαν τα πραγματικά γεγονότα που είχαν λάβει μέρος εκείνη την ημέρα καθώς η έδρα ενώ τις προηγούμενες μέρες είχε αφήσει να εννοηθεί ότι θα προβάλλονταν, το πρωί της Πέμπτης φαινόταν αρνητική. Το εμπόδιο ξεπεράστηκε χάρις στην επιμονή των συνηγόρων για προβολή τουλάχιστον ενδεικτικά κάποιων εξ αυτών στα οποία φαινόταν η στιγμή της επίθεσης των διμοιριών των ΜΑΤ κατά την επίμαχη ώρα της σύλληψης και ενός ακόμα που αποδείκνυε ότι πραγματοποιήθηκαν συλλήψεις ακόμα και εντός των κοντέινερ, σε αντίθεση με τις καταθέσεις των μπάτσων μαρτύρων.

Αφού παρακολουθήσαμε των αρχιδιμοιρίτη Στεφόπουλο να μας ξεναγεί στο κέντρο κράτησης της Μόριας μέσα από την προβολή κάποιων φωτογραφιών, στη συνέχεια προβλήθηκαν αποσπασματικά τα δύο βίντεο. Το αποτέλεσμα έμελλε να μας δώσει να καταλάβουμε βέβαια ότι η επιμονή επί την προβολή τους ήταν μάταιη αφού στα ελληνικά δικαστήρια οι καταθέσεις των μπάτσων ψευδομαρτύρων έχουν μεγαλύτερη βαρύτητα από ότι έχει καταγραφεί σε βίντεο.

Μετά από μία σύντομη διακοπή, το δικαστήριο συνέχισε με τις καταθέσεις των μαρτύρων υπεράσπισης. Συνολικά καταθέσανε, ή καλύτερα προσπάθησαν να καταθέσουν 8 άτομα. Καθ’όλες τις εξετάσεις των μαρτύρων ήταν παραπάνω από προφανής η διάθεση της έδρας να επισπευσθούν οι διαδικασίες αλλά και να μην επιτραπεί σε κανέναν μάρτυρα να εκθέσει το πλαίσιο μέσα στο οποίο συνέβησαν οι διαμαρτυρίες των μεταναστών αλλά και τις ευθύνες των αστυνομικών, με την αναίτια επίθεση που πραγματοποίησαν στην ειρηνική διαμαρτυρία που λάμβανε μέρος εκείνη την ημέρα. Κάτι που έγινε ιδιαίτερα προφανές όταν καλέστηκε να καταθέσει μέλος της συνέλευσης αλληλεγγύης δεχόμενος την μαινόμενη επίθεση της εισαγγελέως όταν αρνήθηκε να καταθέσει αυτά που του επιδείκνυε αυτή. Μέσα σε αυτό το κλίμα απαξίωσης και ξεκάθαρης επιθετικότητας από τη μεριά της έδρας, έγινε προσπάθεια από όλους σχεδόν τους μάρτυρες υπεράσπισης να αναδείξουν τι πραγματικά συνέβη στις 18 Ιουλίου. Οι καταθέσεις μαζί με την χρήση του οπτικοακουστικού υλικού που παραδόθηκε δεν θα μπορούσαν να αφήσουν καμία αμφιβολία για το χρονικό των συλλήψεων αλλά και για την αστυνομική βιαιότητα, κάτι που όμως απεδείχθει ότι δεν είχε και καμία σημασία.

Για ακόμα μία μέρα δεν υπήρχε ουσιαστικά καμία διερμηνεία προς τους κατηγορούμενους, ενώ κατά την κατάθεση του τρίτου αγγλόφωνου μάρτυρα υπεράσπισης η δικαστής κατάλαβε πλέον ότι η διερμηνέας αγγλικών δεν μπορούσε να μεταφράσει ούτε λέξη και αναγκάστηκε να την αντικαταστήσει με αστυνομικό φύλαξης που προσφέρθηκε να συνεχίσει τη διερμηνεία.

Η μέρα έκλεισε με τις απολογίες των πρώτων πέντε από τους κατηγορούμενους, με τον τελευταίο που μιλάει μόνο Wolof, να χρειάζεται να επιστρατεύσει συγκατηγορούμενό του για τη διερμηνεία καθώς η έδρα επανειλημμένα επέλεξε να αγνοήσει το αίτημα που διατυπωνόταν για αλλαγή του διερμηνέα που είχαν φέρει μέσα από το κέντρο κράτησης της ΒΙΑΛ καθώς μιλούσε άλλη διάλεκτο από αυτή των κατηγορουμένων.

4η Μέρα εκδίκασης (Παρασκευή 27 Απριλίου)

Την Παρασκευή συνεχίσαμε με τις απολογίες των υπόλοιπων κατηγορούμενων. Από το πρωί ακουγόταν η διάθεση της έδρας να είναι και η τελευταία μέρα εκδίκασης της υπόθεσης, κάτι που φάνηκε έντονα με την στάση της κατά τις απολογίες, όπου σε πολλές περιπτώσεις δεν επέτρεψε σε κατηγορούμενους να καταθέσουν όλα όσα ήθελαν αλλά και τη γενικότερη αδιάφορη στάση που κρατούσε απέναντι τους καθ’ όλη τη διάρκεια. Όλοι οι κατηγορούμενοι αναφέρθηκαν στο ξύλο που έφαγαν κατά τη σύλληψή τους από τα ΜΑΤ αλλά και αστυνομικούς (;) με πολιτικά. Ανάμεσα στους υπόλοιπους κατέθεσε και ο μοναδικός μη μαύρος μετανάστης όπου αναφέρθηκε στη σύλληψή του μακριά από το κέντρο της Μόριας και την προσπάθεια παγίδευσής του μέσα από την ψευδή κατάθεση του πυροσβέστη.

Χωρίς καμία διακοπή περάσαμε στην αγόρευση της εισαγγελέως Σπυριδούλα Σταυράτη, που μέσα από ένα κρεσέντο  φανφαρολογίας, γύρω από την Ελλάδα της κρίσης, το πασίγνωστο φιλόξενο DNA που βρίσκεται στους Έλληνες από την αρχαιότητα και για την εξαιρετική στάσης της αστυνομίας που δεν βαράει μετανάστες αλλά τους βγάζει από τις βάρκες και στέκεται πατρικά στους ασυνόδευτους ανήλικους προχώρησε στις αντιφατικές προτάσεις της. Πρέπει να παραδεχθούμε ότι αρχικά ξαφνιαστήκαμε όταν πρότεινε την πλήρη απαλλαγή των τριών κατηγορούμενων που είχαν συλληφθεί από πυροσβέστες. Βέβαια αυτό δεν θα μπορούσε να γίνει δυνατόν αν δεν είχε προηγηθεί η μνημειώδης κατάθεση του πυροσβέστη που αναγνώρισε λάθος πρόσωπα. Τον φουκαρά τον πυροσβέστη που σύμφωνα με την ίδια φυσικά μπερδεύτηκε και δεν ψευδομαρτύρησε. Στην συνέχεια όμως επανήλθαμε στην τραγωδία του δικαστηρίου όταν η εισαγγελέας αφού εισηγήθηκε την απαλλαγή εκ των κατηγοριών του εμπρησμού με κίνδυνο ζωής, της φθοράς ξένης ιδιοκτησίας και της αντίστασης για τους υπόλοιπους κατηγορούμενους καθώς δεν ήταν δυνατόν να στοιχειοθετεί η συμμετοχή τους στις παραπάνω πράξεις, αντιθέτως με ένα μαγικό τρόπο μας εξήγησε ότι θα έπρεπε να καταδικαστούν για το αδίκημα της επικίνδυνης σωματικής βλάβης. Μάλιστα παρόλο που σε κανένα σημείο της διαδικασίας δεν είχε μπορέσει να αποδειχθεί όχι μόνο η συμμετοχή τους στις συγκρούσεις με την αστυνομία αλλά η παρουσία τους στην ίδια τη διαμαρτυρία, εισηγήθηκε την καταδίκη τους για 11 τετελεσμένες πράξεις και 13 απόπειρες. Η ίδια η δήλωση του διευθυντή της αστυνομίας από τις 18 Ιουλίου ότι δεν είχαν υπάρξει τραυματισμοί αστυνομικών, πέραν ενός που δεν προσήλθε καν να καταθέσει στο δικαστήριο, δεν είχαν καμία σημασία μπροστά στην κατάθεση του μπάτσου Στεφόπουλου που μας είπε ότι 11 αστυνομικοί  της διμοιρίας του είχαν τραυματιστεί αλλά δεν πήγαν στο νοσοκομείο να το δηλώσουν από τον υπερβάλλον ζήλο να παραμείνουν στις θέσεις τους για να συνεχίσουν το θεάρεστο έργο τους. Οι 13 απόπειρες αφορούσαν ακόμα μία διμοιρία που έδρασε στις συλλήψεις της ημέρας εκείνης.

Και αν κάτι τέτοιο ήταν αναμενόμενο από την εισαγγελέα, η ελπίδα ότι θα μπορούσε να κυριαρχήσει η λογική αλλά και μία ηθική βαρύτητα τουλάχιστον μεταξύ των ενόρκων φάνηκε φρούδα. Παρόλες τις εισηγήσεις των 6 συνηγόρων υπεράσπισης που διεξοδικά ανέδειξαν το ανυπόστατο της κατηγορίας αλλά και τις άθλιες συνθήκες κράτησης στις οποίες είναι εγκλωβισμένοι οι μετανάστες στα νησιά, το δικαστήριο αποδέχθηκε πλήρως τις προτάσεις της εισαγγελέως. Μετά από μία ακόμη σύντομη διακοπή η έδρα επέστρεψε για να ανακοινώσει ότι μαζί τους 4 ενόρκους Μιχάλη Χρίτη, Σπύρο Κάβουρα, Δημήτρη Σιταρένιο και Σμαράγδα Ρε αποφάσισε παμψηφεί την αθώωση των 3 συλληφθέντων από τους πυροσβέστες αλλά και την καταδίκη των υπολοίπων για επικίνδυνες σωματικές βλάβες. Μέσα από τη δημιουργική λογιστική του υπολογισμού των ποινών, στους 32 εν τέλει επιβλήθηκε ποινή 26 μηνών με αναστολή 3 χρόνων. Η ποινή αυτή ήταν μόλις 2 μήνες πάνω από το όριο των 2 ετών που επιτρέπει την άσκηση έφεσης, και κάτω από τα τρία χρόνια που επέτρεπε την αποφυλάκισή τους! Από τους συνηγόρους υπεράσπισης ασκήθηκαν εφέσεις και αναμενόταν η σταδιακή αποφυλάκιση για τους 30 που κρατούνταν τους προηγούμενους 9 μήνες προφυλακισμένοι. Παρόλα αυτά η εκδικητικότητα του κράτους φάνηκε στην επιστροφή τους στο νησί. Με το που πάτησαν το πόδι τους στο νησί, τουλάχιστον 24 από αυτούς, που αντιμετωπίζουν προβλήματα με τα αιτήματα ασύλου που είχαν καταθέσει έχουν οδηγηθεί στο Προαναχωρησιακό Κέντρο που βρίσκεται εντός της Μόριας και αποτελεί κλειστό τομέα στα πρότυπα φυλακών.

Κανένας μετανάστης μόνος απέναντι στη δικαστική αυθαιρεσία

Αλληλεγγύη στους διωκόμενους μετανάστες της Μόριας και της Π.Ράλλη

Συνέλευση Αλληλεγγύης στους 35 διωκόμενους μετανάστες της Μόριας

#freethemoria35

Κάλεσμα σε νέα συγκέντρωση αλληλεγγύης στα δικαστήρια της Χίου για τους 10 διωκόμενους μετανάστες για τα γεγονότα στο κέντρο κράτησης της Μόριας στις 10 Ιουλίου 2017.

αναδημοσίευση από την Πρωτοβουλία για την Ολική Άρνηση Στράτευσης

«Καταδικάζουμε απερίφραστα κάθε μορφή βίας από όπου κι αν προέρχεται, όμως μην κάνετε το τραγικό λάθος να θεωρείτε ότι το αίτημα της αποσυμφόρησης του νησιού και την απελευθέρωση της πλατείας Σαπφούς προερχόταν από ακραία στοιχεία»

Σπύρος Γαληνός, Δήμαρχος Μυτιλήνης

Την ίδια στιγμή που οι 35 μετανάστες της Μόριας δικάζονται στη Χίο σε καθεστώς τρομοκρατίας, απομόνωσης και αποκλεισμού, στη Μυτιλήνη εκατοντάδες μετανάστες/ριες επανήλθαν στην ορατότητα της πλατείας Σαπφούς (την κεντρικότερη πλατεία του λιμανιού), διαμαρτυρόμενοι/ες για τις καθυστερήσεις των διαδικασιών αιτήματος ασύλου και για την ομηρία τους στη Μόρια. Το ίδιο το γεγονός αυτό αλλά και η διαχρονικότητά των άθλιων συνθηκών και των αγώνων των μεταναστ(ρι)ών στη Μόρια, επιβεβαιώνουν από μόνα τους ότι οι 35 δεν διώκονται για κάποια «αξιόποινη πράξη» αλλά για τον κυνικό παραδειγματισμό της εξουσίας απέναντι στους μετανάστ(ρι)ες: όσοι/ες φτάνουν στις ακτές του ελληνικού κράτους, θα αντιμετωπίζονται ως απορρίμματα από τον λευκό, δυτικό, πολιτισμένο ανθρωπισμό, θα αποδέχονται πειθήνια και βουβά μία τέτοια μεταχείριση και σε διαφορετική περίπτωση θα καταστέλλονται με κάθε τρόπο ανά περίσταση. Τις τελευταίες μέρες, η «περίσταση» απαίτησε το μακρύ χέρι του κράτους να εμφανιστεί και να ξεράσει με επιθετικούς όρους τον οχετό των σκατόψυχων. Φασίστες, ρατσιστές και λοιπά λύμματα επιτέθηκαν με πέτρες, ξύλα, φωτοβολίδες και φωτιές σε εκατοντάδες ανθρώπους όλων των ηλικιών, ώστε το κράτος μέσα σε λίγες ώρες να ολοκληρώσει -με μία εκμαυλισμένη κοινωνική νομιμοποίηση- ένα κανονικότατο πογκρόμ στο κέντρο της Μυτιλήνης και να παραδώσει την πλατεία Σαπφούς πίσω στην αβάσταχτη ελαφρότητα της κανονικότητας των τουριστών και των εμπορευμάτων. Σοσιαλδημοκρατία και φασισμός über alles…

Κράτος και παρακράτος, ανθρωπιστές και φασίστες αλληλοδιαδέχονται ο ένας τον άλλον για τη συστημική ομαλότητα. Όπου τα δημοκρατικά προσχήματα -ειδικά μίας αριστερής διακυβέρνησης- αδυνατούν να διαχειριστούν τις αντιφάσεις τους προκειμένου να καταστείλλουν τους «αόρατους», εκεί επιστρατεύονται οι φασιστικές εφεδρείες. Η φαινομενική ρήξη και η οργανική σχέση μεταξύ δημοκρατίας και φασισμού έρχεται να αναδειχθεί -πέραν της ιστορικής μνήμης που ποτέ δεν ξεχνάει τους μεσοπολέμους και τα μεταπολεμικά «δόγματα του σοκ»- από δηλώσεις όπως του δήμαρχου Μυτιλήνης Γαληνού, όπου τα πάντα αντιστρέφονται ώστε οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» αλλά και οι πλήρως συνειδοτοποιημένοι ρατσιστές να εξυπηρετήσουν άψογα τον θεσμικό ρατσισμό. Το νησί της Λέσβου, δια επίσημων χειλιών, δεν συμφορίζεται από τους στρατιωτικούς, τους αξιωματικούς, τους επαγγελματίες ανθρωπιστές, τους μπάτσους, τον Frontex, το ΝΑΤΟ και την υπόλοιπη κουστωδία των «ανθρωπιστών-διαχειριστών του προσφυγικού» -ούτε φυσικά από την κερδοσκοπία των αφεντικών μαζί με τη φτωχοποίηση των ντόπιων- αλλά από ανθρώπους που παρά τη θέλησή τους εγκλωβίζονται στο νησί από αυτούς που με θράσος ύστερα τους κατηγορούν για την παραμονή τους εκεί, σε έναν φαύλο κύκλο ανακύκλωσης και διόγκωσης της ξενοφοβίας. Με τον ίδιο τρόπο, η πλατεία Σαπφούς δεν είναι κατεχόμενη από τον μιλιταρισμό, τα αγήματα και τους κάθε λογής πατριώτες που υποστέλλουν την ανθρώπινη αξιοπρεπεία για την εμπέδωση του εθνικισμού και της μισαλλοδοξίας (σε έναν τόπο όπου κάθε έννοια «ελληνικότητας» ή «τουρκικότητας» αποτελεί τραγελαφική ύβρη στην τεράστια ιστορία και τους αγώνες του) αλλά από τους φτωχοδιαβόλους που αγωνίζονται για το παρόν και το μέλλον τους, ενάντια στην κρατική/καπιταλιστική βαρβαρότητα των στρατοπέδων συγκέντρωσης, του κοινωνικού αποκλεισμού και του καθεστώτος εξαίρεσης.

Ο δήμαρχος έχει ένα κάποιο δίκιο. Τα μισάνθρωπα «αιτήματα» δεν προέρχονται αποκλείστικα από τους φασίστες -ούτε όμως και αφαιρετικά από την «κοινωνία» όπως υπονοείται σε τέτοιου είδους δηλώσεις- αλλά από ένα σύστημα που παράγει τον ρατσισμό και τον φασισμό. Κάτω από τις γραβάτες, τις στολές και τα ράσα του ελληνικού κράτους και της Ε.Ε., των πολιτικών και οικονομικών αφεντικών, του στρατού, των μπάτσων, των Μ.Μ.Ε. και της εκκλησίας, το μήνυμα «κάψτε τους» έχει μεθοδικά εντυπωθεί μέσω του λόγου και του έργου όλων αυτών των τοπικών, εθνικών και ευρωπαϊκών εκπροσώπων των αντιμεταναστευτικών δογμάτων και των «καθαρών χώρων», με τα κάθε «ακραία στοιχεία» να αποτελούν απλά τους ανερυθρίαστους εκφραστές του. Άλλωστε, κάθε άλλο παρά… «τραγικό λάθος» δεν ήταν ένα ακόμα ραντεβού της φασιστικής πανούκλας στο παραδοσιακό εθνικό ραντεβού του στρατιωτικού αγήματος της Κυριακής στο λιμάνι της Μυτιλήνης για την υποστολή της ελληνικής σημαίας απέναντι από την «μόνιμη απειλή» του -έταιρου ήμισυ στον ελληνικό εθνικισμό- τουρκικού κράτους. Από κει κι ύστερα, οι δήθεν «απερίφραστες καταδίκες» μίας βίας που το ίδιο το σύστημα εκκολάπτει, υποθάλπτει, δικαιολογεί και νομιμοποιεί, σε κάθε στιγμή του 24ώρου, μας αφήνουν παγερά αδιάφορους/ες. «Καταδίκες» που παράλληλα κλείνουν το μάτι στον φασιστικό συρφετό, καθώς δια στόματος του δημάρχου και πάλι, οι μετανάστες έκαναν ότι μπορούσαν για να αναστατώσουν την τοπική κοινωνία, ώστε να υπάρξουν αντιδράσεις και να πιέσουν για την προώθησή τους στην ηπειρωτική χώρα. Όπως και ότι κάποιοι από τους πρόσφυγες άρχισαν να τραβούν φωτογραφίες (από την συγκέντρωση των «πολιτών») και η κίνηση αυτή εκλήφθηκε ως απειλητική. Η μόνη «απερίφραστη καταδίκη» λοιπόν συντελέστηκε πάνω στους μετανάστ(ρι)ες που αφού δέχθηκαν ένα πογκρόμ κρατικής και φασιστικής βίας, βρέθηκαν αμέσως μετά σε καθεστώς σύλληψης με απόδοση κατηγοριών απείθιας και κατάληψης δημόσιου χώρου. Μία πλήρης αποτύπωση ενός ακόμα κατασταλτικού σχεδίου ολοκληρωτικών καταβολών, υπό αριστερή διαχείριση.

Από τη Μόρια έως την Πέτρου Ράλλη και από την πλατεία Σαπφούς έως την πλατεία Βικτωρίας,

Αλληλεγγύη στους μετανάστ(ρι)ες

Μέχρι το γκρέμισμα κάθε κέντρου κράτησης και κάθε φυλακής

Ανάμεσα ξανά σε ένα αστυνομικό κλοιό και με τα γεγονότα της προηγούμενης βραδιάς στη Μυτιλήνη να γυρίζουν μέσα στο κεφάλι μας, προχώρησε η δεύτερη μέρα του δικαστηρίου για τους 35 διωκόμενους μετανάστες της Μόριας.

Μετά τις δυσκολίες που υπήρχαν στην ηχητική της πρώτης ημέρας, σήμερα υπήρχε εγκατεστημένο μικροφωνικό σύστημα. Χάρις όμως σε μία τρομερή έμπνευση όποιου το εγκατέστησε, η μισή δίκη διεξήχθη με εφέ echo, παραπέμποντας περισσότερο σε θεσσαλικό πανηγύρι, και εμποδίζοντας το κοινό αλλά και τους ίδιους τους κατηγορούμενους και τους δικαστές από το να ακούνε οτιδήποτε.

Το δικαστήριο ξεκίνησε την εξέταση των μαρτύρων κατηγορίας. Από τους συνολικά 10 καλεσμένους μάρτυρες εμφανίστηκαν μόνο οι επτά, έξι αστυνομικοί και ένας πυροσβέστης.

Οι 3 από τους αστυνομικούς μάρτυρες (Στεφόπουλος Απόστολος, Χασάπης Βασίλειος, Κουσβής Ευστάθιος) ήταν επικεφαλής των διμοιριών που έδρασαν την ημέρα εκείνη στο κέντρο κράτησης της Μόριας. Μέσα από ένα κυκεώνα αντιφάσεων και χρονικών αποκλίσεων, ακόμα και από τις προανακριτικές τους καταθέσεις προσπαθούσαν να υποστηρίξουν ότι οι 35 διωκόμενοι ήταν ανάμεσα σε ένα πλήθος που σε έξαλλη κατάσταση, χωρίς λόγο και αιτία, επιτιθόταν επί 6 ώρες σε αστυνομικούς και προσπαθούσαν να βάλουν φωτιές δεξιά και αριστερά. Οι ίδιοι από την άλλη, σε μία απόλυτη ψύχραιμη και καλά σχεδιασμένη επιχείρηση αφού εκκένωσαν το camp από όλους τους υπόλοιπους (χωρίς να μπορεί κανένας τους να θυμηθεί αν διαμέναν σε αυτό 2, 3 ή 5 χιλιάδες άτομα), εγκλώβισαν καμία 200σαριά άτομα σε ένα χώρο του camp και με χειρουργικές κινήσει οι 2 από τις 3 διμοιρίες (12 ατόμων η καθεμία) ακινητοποίησαν τους 32 από τους 35 κατηγορούμενους ενώ αυτοί συνέχιζαν να τους πετάνε πέτρες. Βέβαια σήμερα δεν ήταν σε θέση να αναγνωρίσουν κανέναν από τους κατηγορούμενους, αλλά με το χέρι πάντα στο ευαγγέλιο, το καλοκαίρι ήταν απόλυτα σίγουροι.  Εντύπωση προκάλεσε επίσης η δυνατότητα του μάρτυρα Κουσβή Ευστάθιου να καταθέτει ως αυτόπτης μάρτυρας για γεγονότα που λάμβαναν μέρος στο κέντρο κράτησης της Μόριας πριν ακόμα η διμοιρία του προσέλθει στο χώρο, όπως σαφώς κατέθεσαν οι συνάδελφοί του. Ο συγκεκριμένος μάλιστα έχει αναγνωριστεί από διάφορους κατηγορούμενους ότι ήταν ο διμοιρίτης που ήταν εξαιρετικά βίαιος κατά τη διάρκεια των συλλήψεων τραυματίζοντας σοβαρά πολλούς από αυτούς. Ευθυμία πάντως προκαλούσε στο ακροατήριο και η δυσκολία τους να διακρίνουν μεταξύ αφρικανών και λατινοαμερικάνων μεταναστών (μεταξύ των υπολοίπων κατηγορουμένων υπάρχει ένας από την Αϊτή και ένας από τη Δομινικανή Δημοκρατία) αφού κατά τους ίδιους όλοι οι μαύροι μετανάστες είναι αφρικανοί.

Στη συνέχεια κατέθεσε ο επικεφαλής του κλιμακίου εξωτερικής φρούρησης και καταγραφών, Αμουτζιάς Δημήτριος, ο οποίος ενώ κατέθεσε ότι βρισκόταν από την αρχή των διαμαρτυριών σε κοντινές αποστάσεις από τα γεγονότα, δεν μπορούσε να αναγνωρίσει κανέναν από τους κατηγορούμενους, πλην από 3 κατηγορούμενους που επέμεινε ότι τους θυμόταν να πετάνε πέτρες με τον υπόλοιπο όχλο ενώ οι ίδιοι έχουν συλληφθεί από πυροσβέστες σε άλλο χώρο μακριά από τους υπόλοιπους.

Ο επικεφαλής μέτρων τάξης για το κέντρο κράτησης εκείνη την ημέρα, Μπριλάκης Δημήτριος, προσήλθε στο δικαστήριο για να καταθέσει για την καταστροφή του αυτοκινήτου του που ήταν παρκαρισμένο εντός του κέντρου. Κανένας δεν κατάλαβε βέβαια πως ο επικεφαλής των μέτρων τάξης δεν ασχολήθηκε με τα γεγονότα που λάμβαναν μέρος, αλλά στενοχωρημένος με τις ζημιές που είχε υποστεί το αμάξι το πήρε και έφυγε. Όταν ρωτήθηκε για τα γεγονότα που συνέβησαν εκείνη την ημέρα φαινόταν αρκετά μπερδεμένος και είχε και ένα σοβαρό πρόβλημα να θυμηθεί τους χρόνους που έγιναν.

Τελευταία από τη μεριά των αστυνομικών μαρτύρων κατέθεσε η Στρογγυλού Αθηνά, η οποία προσήλθε για να καταθέσει επί της έκθεσης που συνέταξε για τις καταγεγραμμένες ζημιές σε διάφορα οχήματα. Για την κατάθεσή της όμως υπήρξε ένσταση από συνήγορο υπεράσπισης καθώς η ίδια υπήρξε προανακριτική υπάλληλος στην υπόθεση και έτσι κανονικά δεν επιτρεπόταν η κατάθεσή της ως μάρτυρας.

Αδιαμφισβήτητα όμως, αποκορύφωμα της ημέρας υπήρξε η κατάθεση του αντιπύραρχου Τσουβαλά Χρυσούλη. Μπορεί ο ίδιος ακούγοντας τον πρώτο μάρτυρα κατηγορίας να μην καταφέρνει να υποστηρίξει την εκδήλωση οποιοδήποτε σοβαρού εμπρησμού να ψιθύριζε ότι «θα αναλάμβανε ο ίδιος στη συνέχεια και θα τα πηδούσε τα κωλόπαιδα» όμως βρισκόμενος στη θέση του μάρτυρα φάνηκε να τα χάνει. Με βεβαιότητα δήλωσε ότι θα μπορούσε να θυμηθεί με σιγουριά ακόμα και μετά από 50 χρόνια τα τρία άτομα που είδε από απόσταση 50 μέτρων να σκύβουν κοντά σε θάμνους, σε βρεγμένο έδαφος, και έχοντας την υποψία ότι προσπαθούν να βάλουν φωτιά έδωσε εντολή για την καταδίωξή τους. Βέβαια όταν καλέστηκε να τους αναγνωρίσει εντός του δικαστηρίου, και παρόλη την πάσα της έδρας που ζήτησε από τους 3 που είχε ο ίδιος αναγνωρίσει προανακριτικά να σηκωθούν όρθιοι, ο ίδιος αναγνώρισε λάθος τα 2 από τα 3 άτομα. Δεν κατάφερε πάντως να εξηγήσει ούτε πως καταφέρνανε να βάζουν φωτιά αφού δεν είχε βρεθεί αναπτήρας ή εύφλεκτο υγρό πάνω τους, αλλά ούτε πως γίνεται οι 3 συγκεκριμένοι κατηγορούμενοι να έχουν συλληφθεί σύμφωνα με την έκθεση σύλληψης στις 15:30 και ο ίδιος να τους βλέπει στις 17:00 να κάνουν αυτά για τα οποία και τους κατηγορούσε. Με μία μνημειώδη επεξήγηση μάλιστα εξήγησε στην έδρα, συμβουλευόμενος συχνά τα αστέρια, ότι οι υπάλληλοι και τα αμάξια της πυροσβεστικής και της αστυνομίας είναι τόσο γρήγορα που μπορούσαν να αναγνωρίσουν κάποιον στις 17.00, να τον κυνηγήσουν για πάνω από 300 μέτρα σε κακοτράχαλο επικλινές έδαφος, να τον συλλάβουν ενώ φέρει αντίσταση, να τον μεταφέρουν στην αστυνομική διεύθυνση Μυτιλήνης που βρίσκεται 11 χλμ μακριά και να έχουν προχωρήσει σε έλεγχο και σύνταξη της έκθεσης έρευνας και κατάσχεσης στις 17.18. Όπως μας κατέθεσε για όλα αυτά δεν χρειάζονται πάνω από 10 λεπτά αφού όταν τα περιπολικά ανάβουν τους φάρους τους πετάνε.

Στα επίσης θετικά της ημέρας είναι η διαφαινόμενη αποδοχή της έδρας στην επισκόπηση των διαφόρων βίντεο που υπάρχουν από τις συλλήψεις της ημέρας εκείνης, που ουσιαστικά αποδεικνύουν το ψευδές του κατηγορητηρίου αλλά και την υπέρμετρη αστυνομική βία.

Είναι απαραίτητο πάντως να σημειωθεί ότι ουσιαστικά διεξάγεται μία δίκη για 35 μετανάστες που όπως τους διατηρούσαν αόρατους κατά τη διάρκεια τους εγκλωβισμού τους στο κέντρο κράτησης της Μόριας, το ίδιο συμβαίνει και μέσα στη δικαστική αίθουσα. Με πρόσχημα την επίσπευση των διαδικασιών, οι κατηγορούμενοι παρακολούθησαν τους μάρτυρες κατηγορίας χωρίς καμία ουσιαστική διερμηνεία. Οι σημερινές καταθέσεις συνοψίζονταν σε 3-4 σειρές που οι διερμηνείς ανακοίνωναν μέσω των μικροφώνων μετά την ολοκλήρωση της κάθε κατάθεσης. Πέρα αυτών, εξακολουθεί να μην υπάρχει διερμηνέας στις συγκεκριμένες διαλέκτους Wollof και Bambara που μιλάνε οι 4 από τους κατηγορούμενους.

Με την ολοκλήρωση των καταθέσεων των μαρτύρων κατηγορίας, ολοκληρώθηκε και η δεύτερη μέρα εκδίκασης και καλέστηκε διακοπή μέχρι την Πέμπτη 26 Απριλίου. Την Πέμπτη η δίκη θα συνεχιστεί με την κατάθεση των αναγνωστέων και την εξέταση των μαρτύρων υπεράσπισης.

Αλληλεγγύη με τους διωκόμενους μετανάστες της Μόριας και της Π.Ράλλη

Συνέλευση Αλληλεγγύης στους 35 διωκόμενους μετανάστες της Μόριας

#freethemoria35

Νέα Συγκέντρωση Αλληλεγγύης στα Δικαστήρια Χϊου

Πέμπτη 26 Απριλίου στις 09.00

Συγκέντρωση Αλληλεγγύης στους 35 Διωκόμενους Μετανάστες της Μόριας

στα Δικαστήρια Χίου

Δευτέρα 23 Απριλίου στις 09.00

Μετά από μία σειρά από δυσκολίες και απειλές αναβολής το δικαστήριο ξεκίνησε σήμερα κανονικά.

Όπως έχουμε ξαναπεί, η μεταφορά του δικαστηρίου από τη Μυτιλήνη στη Χίο μπορεί μόνο να ιδωθεί ως ακόμα μία τακτική κίνηση του κράτους ενάντια στο κίνημα αλληλεγγύης που έχει αναπτυχθεί για τους 35 διωκόμενους. Μία κίνηση που προσπαθεί να απομονώσει τους διωκόμενους μετανάστες από το κύμα αλληλεγγύης που είχε αναπτυχθεί στη Λέσβο, θέτοντας σοβαρά εμπόδια στους αλληλέγγυους-ες, αλλά και σε μάρτυρες να παραβρεθούν στη δίκη. Η σύμπτωση της απεργίας της ΠΝΟ το διήμερο πριν το δικαστήριο εμπόδισε κόσμο να μεταβεί από την Αθήνα και τη Μυτιλήνη στη Χίο, δημιουργώντας τις συνθήκες απομόνωσης που το κράτος επιθυμούσε. Πέρα όμως από αυτό έδωσε και το περιθώριο στις αστυνομικές αρχές να μην μετάγουν 2 από τους κατηγορούμενους, οδηγώντας σε κίνδυνο αναβολής τους δικαστηρίου. Το εμπόδιο αυτό ξεπεράστηκε μέσα από την κινητοποίηση δικηγόρων στην Αθήνα όπου διασφάλισαν από τους δύο μετανάστες που συνέχιζαν να παραμένουν στο τμήμα μεταγωγών, εξουσιοδοτήσεις για να τους εκπροσωπήσουν δικηγόροι που βρίσκονταν ήδη στη Χίο. Η δικαιολογία της απεργίας χρησιμοποιήθηκε επίσης και για τη μη μετακίνηση από την Αθήνα του επίσημου διερμηνέα για τις διαλέκτους Wolof και Bambara. Μοναδικές διαλέκτους που 4 από τους κατηγορούμενους μπορούν να επικοινωνήσουν. Για να καλυφθεί αυτό το κενό εν τέλει επιστρατεύτηκε μετανάστης αιτούντας άσυλο από το κέντρο κράτησης της ΒΙΑΛ.

Στη Χίο, το προηγούμενο διάστημα, τοπικές φυλλάδες προσπάθησαν να δημιουργήσουν κλίμα τρομοκρατίας για τη διεξαγωγή της δίκης, με αφορμή τα καλέσματα συλλογικοτήτων από Αθήνα και Μυτιλήνη για συγκέντρωση αλληλεγγύης στο δικαστήριο της Χίου. Εν τέλει το μόνο τρομοκρατικό που υπήρχε στην πόλη το πρωί ήταν οι δεκάδες μπάτσοι όλων των ειδών (ΥΜΕΤ, ΥΑΤ, Ασφάλεια, ΔΙΑΣ, ΟΠΚΕ, ΟΕΑ του λιμενικού, Εξωτερική Φρουρά Φυλακών) που είχαν περικυκλώσει το Πρωτοδικείο Χίου, και ήλεγχαν επανειλημμένα οποιονδήποτε προσπαθούσε να προσεγγίσει τα δικαστήρια. Για την τεράστια αυτή και πρωτοφανή για τα δεδομένα της Χίου αστυνομική κινητοποίηση με πάνω από 100 αστυνομικούς εντός και εκτός του δικαστηρίου, είχαν υπάρξει ακόμα και ανακλήσεις αδειών.

Στο δικαστικό κομμάτι, η δίκη ξεκίνησε με μικρή καθυστέρηση, λόγω της αναμονής του πληρεξούσιου από την Αθήνα. Μετά την διακοπή, έγινε ανάγνωση του κατηγορητηρίου με τους παρόντες διερμηνείς να μεταφράζουν μόνο ελάχιστο μέρος του προς τους κατηγορούμενους μετά τις υποδείξεις της έδρας για επίσπευση των διαδικασιών. Ακολούθησε η επιλογή των 4 ενόρκων και στη συνέχεια ρωτήθηκαν οι συνήγοροι υπεράσπισης για πιθανούς «αυτοτελής ισχυρισμούς για τη μετατροπή της κατηγορίας». Από τους συνηγόρους κατατέθηκαν ισχυρισμοί πάνω στις κατηγορίες του «εμπρησμού με κίνδυνο ζωής» και της «διακεκριμένης φθοράς» για μετατροπή τους σε «φθορά ξένης ιδιοκτησίας».

Μετά και την κατάθεση των ισχυρισμών, το δικαστήριο διέταξε τη διακοπή της διαδικασίας, και τη συνέχισή της τη Δευτέρα 23 Απριλίου στις 09.00 το πρωί.

Την δίκη επίσης παρακολουθούν δικηγόροι από το εξωτερικό που έχουν έχει έρθει ως διεθνείς παρατηρητές.

Αλληλεγγύη με τους διωκόμενους μετανάστες της Μόριας και της Π.Ράλλη

Συνέλευση Αλληλεγγύης στους 35 διωκόμενους μετανάστες της Μόριας

#freethemoria35

Τα κέντρα κράτησης μεταναστών αποτελούν κεντρικά σημεία υποτίμησης, πειθάρχησης και καταστολής των μεταναστευτικών πληθυσμών. Η οποιαδήποτε άρνηση αυτής της συνθήκης αντιμετωπίζεται με τη βίαιη αστυνομική παρέμβαση και ολοκληρώνεται μέσα από ένα σύστημα διοικητικών και ποινικών κυρώσεων.

Στις 20 και 27 Απριλίου και στις 11 Μαΐου σε Χίο και Αθήνα έχουν οριστεί δικαστήρια για τρεις διαφορετικές υποθέσεις όπου μετανάστες κρατούμενοι αφού δέχθηκαν την αναίτια αστυνομική βία βρίσκονται αντιμέτωποι με κακουργηματικές κατηγορίες.

Κανένας μετανάστης μόνος του απέναντι στην δικαστική τρομοκρατία.

Για ένα κόσμο ισότητας, ελευθερίας, αλληλεγγύης.

Δράσεις Αλληλεγγύης:

Πορεία – Τρίτη 17/04 στις 18.00 στην Πλατεία Σαπφούς (Μυτιλήνη)

Συγκέντρωση – Παρασκευή 20/04/ στις 10:00 στα Δικαστήρια (Χίος)

Το κείμενο που μοιράζεται στις δράσεις αλληλεγγύης από τη Συνέλευση Αλληλεγγύης για τους 35 Διωκόμενους Μετανάστες της Μόριας:

Την Τρίτη 18 Ιουλίου 2017, μετά από επίθεση της αστυνομίας με δακρυγόνα και χειροβομβίδες κρότου λάμψης σε ειρηνική διαμαρτυρία που πραγματοποιούταν στο κολαστήριο της Μόριας, μέρος των διαμαρτυρόμενων μεταναστών αντιστέκεται και επιστρέφει κομμάτι της βίας που βιώνουν καθημερινά. Πολύ ώρα αργότερα, ενώ τα επεισόδια έχουν λήξει και ο περισσότερος κόσμος έχει επιστρέψει στο εσωτερικό του κέντρου, πραγματοποιείται επιχείρηση σκούπα των δυνάμεων των ΜΑΤ μαζί με ασφαλίτες όπου και αρχίζουν να ξυλοκοπούν όποιον βρίσκουν μπροστά τους συλλαμβάνοντας στο σωρό συνολικά 35 άτομα. Πολλοί από αυτούς συνεχίζουν να δέχονται χτυπήματα ώρες μετά τη σύλληψή τους, χωρίς να τους επιτραπεί να δεχθούν καμία ιατρική βοήθεια. Σε αυτή την κατάσταση οδηγούνται στον ανακριτή των δικαστηρίων Μυτιλήνης, όπου τους απαγγέλει πανομοιότυπες κατηγορίες που μπορούν να τους επιφέρουν πολυετή φυλάκιση και διατάσσοντας την προφυλάκιση για 30 από αυτούς. Την Παρασκευή 20 Απριλίου οι 35 κατηγορούμενοι θα δικαστούν στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο της Χίου. Όλοι τους αρνούνται τη συμμετοχή τους στα γεγονότα και παρουσιάζουν αποδείξεις για αυτό.

Ο «πόλεμος ενάντια στους μετανάστες» εντείνεται με θύματα πάντα «από κάτω». Η πολιτική κατασκευής χώρων εξαίρεσης στα ευρωπαϊκά σύνορα, όπου όσοι-ες μετανάστες-ριες δεν πεθάνουν στα θαλάσσια και χερσαία περάσματά θα στοιβάζονται και θα υποτιμούνται βίαια επεκτείνεται και στο εσωτερικό της Ευρώπης-Φρούριο. Την ίδια στιγμή και μέσω μίας μιλιταριστικής ρατσιστικής ρητορικής ένα καθεστώς έκτακτης ανάγκης έρχεται να εκμαιεύσει την απαραίτητη εθνική συνοχή και συναίνεση για τη συνέχιση και εντατικοποίηση των πολιτικών υποτίμησης των «από κάτω» της κοινωνίας. Μόνες ρωγμές οι συνεχιζόμενες αντιστάσεις που ορθώνονται μέσα από τους πολύμορφους, οριζόντιους και αδιαμεσολάβητους αγώνες.

Δεν στεκόμαστε στο πλευρό των 35 διωκόμενων μεταναστών απλώς πιστεύοντας στην αθωότητά τους, αλλά γιατί αντιλαμβανόμαστε πως η δίωξή τους είναι ένα ακόμα εργαλείο της κρατικής-καπιταλιστικής καταστολής ενάντια σε όλους τους αγώνες αυτούς. Που στοχοποιεί τους πλέον αδύναμους, προς γνώση και συμμόρφωση όλων των άλλων που θα επιλέξουν να αντισταθούν στην υποτίμηση της ζωής τους. Μία αντιεξεγερτική πρακτική που επιφέρει την βίαιη αστυνομική και δικαστική καταστολή για όσες αρνήσεις ξεφύγουν από τους φορείς διαμεσολάβησης των ΜΚΟ, των οργανισμών και των κομμάτων. Καταστολή που ευρύνεται και αναβαθμίζεται, όπως βλέπουμε με το νέο σωφρονιστικό κώδικα απέναντι στους κρατούμενους των ελληνικών φυλακών, με τα εξοντωτικά πρόστιμα που επιβάλλονται στους ολικούς αρνητές στράτευσης, τις ποινικές κατηγορίες για συνδικαλιστικές δράσεις, τις κατηγορίες «σύστασης εγκληματικής οργάνωσης» για ολόκληρα χωριά όταν αυτά αντιστέκονται στην λεηλασία του τόπου τους.

Για αυτούς και για όλους τους λόγους του κόσμου, στεκόμαστε δίπλα με τους διωκόμενους μετανάστες και δηλώνουμε ξεκάθαρα ότι αυτός ο αγώνας δεν είναι παρά ακόμα ένας σημαντικός αγώνας της τάξης μας. Και για αυτό ακριβώς το λόγο θα μείνουμε στο πλευρό τους μέχρι τέλους. Μέχρι την τελική αθώωσή τους.

Για ένα κόσμο ισότητας, ελευθερίας, αλληλεγγύης

Συνέλευση Αλληλεγγύης για τους 35 Διωκόμενους Μετανάστες της Μόριας

#freethemoria35

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

ΤΗΣ ΠΕΤΡΟΥ ΡΑΛΛΗ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΟΡΙΑΣ

-Την Τετάρτη  31 Μαΐου 2017, στη Διεύθυνση Αλλοδαπών Αττικής, τη γνωστή Πέτρου Ράλλη, 8 μετανάστες συλλαμβάνονται ύστερα από επίθεση που δέχτηκαν από τους μπάτσους μέσα στα κελιά τους. Η αφορμή για την επίθεση ήταν ότι οι μετανάστες ζητούσαν να επικοινωνήσουν με τον διευθυντή ώστε να ενημερωθούν για την εξέλιξη της κράτησης τους, όντας ήδη 8 έως 10 μήνες κρατούμενοι σε διοικητική κράτηση. Η απάντηση των μπάτσων στο απλό αυτό αίτημα ήταν να τους ξυλοφορτώσουν άγρια, με αποτέλεσμα να μεταφερθούν και οι οχτώ στο νοσοκομείο βαριά χτυπημένοι. Στη συνέχεια, για τη συγκάλυψη του ξυλοδαρμού, οι μπάτσοι αμέσως έστησαν δικογραφία εναντίον τους.

-Την Δευτέρα 17 Ιουλίου 2017 στο κέντρο κράτησης της Μόριας ξεκινούν διαμαρτυρίες από μερίδα μεταναστών/ριών, κυρίως αφρικανικής καταγωγής που αφορούσαν τις συνθήκες διαβίωσης τους και τις καθυστερήσεις στις αιτήσεις ασύλου τους. Γίνεται συμβολικός αποκλεισμός των γραφείων της ευρωπαϊκής υπηρεσίας ασύλου (EASO). Στις 18 Ιουλίου δέχονται επίθεση από τα ΜΑΤ που προσπαθούν να τους/τις απομακρύνουν κυνηγώντας τους/τις στο εσωτερικό του κέντρου. Από μέρους τους, οι μετανάστες/ριες απαντούν στην επίθεση που δέχονται. Μια ώρα μετά το τέλος των συγκρούσεων οι αστυνομικές δυνάμεις συλλαμβάνουν εν τέλει 35 τυχαία άτομα εκ των οποίων τα 30 προφυλακίζονται.

Τα δικαστήρια για τις δύο αυτές υποθέσεις έχουν προγραμματιστεί αντίστοιχα για τις 27/4/2018 (Αθήνα) και 20/4/2018 (Χίος).

Μέσα στην  στημένη δικογραφία εναντίον των 8 μεταναστών της Πέτρου Ράλλη περιέχεται πως υπήρξε «κλιμάκωση της έντασης», πως οι κρατούμενοι «προσπάθησαν να αποδράσουν χτυπώντας συντονισμένα την κεντρική πόρτα της πτέρυγας για να τη σπάσουν» και ότι δήθεν, στην προσπάθεια τους να τραπούν σε φυγή «γλίστρησαν και χτύπησαν μόνοι τους». Στην πραγματικότητα οι μπάτσοι απρόκλητα εισέβαλαν στα κελιά και ξυλοκόπησαν όποιον βρήκαν μπροστά τους όταν οι ίδιοι χτυπούσαν την πόρτα της πτέρυγας ζητώντας να δούνε τον διευθυντή και να ενημερωθούν για τον χρόνο της κράτησης τους.

Αν και στην συγκεκριμένη περίπτωση υπάρχει βίντεο, που καταδεικνύει τον τρόπο «διαχείρισης» των μεταναστών με τη χρήση βίας οι ανθρωποφύλακες έχουν το θράσος να υποστηρίζουν το ακριβώς αντίθετο και η εισαγγελική αρχή να υιοθετεί αυτά τα ψέματα. Το γεγονός αυτό δεν μας εκπλήσσει, απλά επιβεβαιώνει ότι οι κάμερες, όπως και όλα τα μέσα παρακολούθησης, εξυπηρετούν μονάχα τους σκοπούς αυτών που τα χειρίζονται, της εξουσίας και των παρατρεχάμενών της.

Στη συνέχεια, για να ολοκληρωθεί η παραδειγματική τιμωρία των έγκλειστων μεταναστών που τόλμησαν να απαιτήσουν το ελάχιστο, το Υπουργείο Δικαιοσύνης τους διασκόρπισε σε όλη την επικράτεια (Φυλακές νέων Βόλου, Νιγρίτας Σερρών, Δομοκού, Μαλανδρίνου, Ναυπλίου, Χανίων) απομονώνοντάς τους και στερώντας τους τη δυνατότητα άμεσης επικοινωνίας με δικηγόρο.

 Στην περίπτωση των 35 από την Μόρια, τα ΜΑΤ μπήκαν στον καταυλισμό κάνοντας επιχείρηση «σκούπα», με χρήση χημικών και χειροβομβίδων κρότου λάμψης.  Ξυλοκόπησαν όποιον βρήκαν μπροστά τους, αρχικά στον διάδρομο και ύστερα -ακόμα και όταν η εξέγερση είχε πια τελειώσει- μέσα στα κοντέινερς. Χωρίς καμία διάκριση, σπάζουν  κεφάλια, χέρια και πόδια. Για να ολοκληρώσουν το ρεσιτάλ παραδειγματικής τιμωρίας, οι μπάτσοι μάζεψαν 35 άτομα στο σωρό με μοναδικό κριτήριο το χρώμα του δέρματός τους -βάσει της πληροφορίας ότι η εξέγερση ξεκίνησε από Αφρικανούς- και τα συνέλαβαν φορτώνοντάς τους ένα βαρύτατο κατηγορητήριο. Μετά, κατά το σύνηθες, φρόντισαν να διασκορπίσουν τους προφυλακισμένους σε 4 διαφορετικές φυλακές ανά τη χώρα για να σιγουρέψουν οτι θα παραμείνουν όσο πιο απομονωμένοι γίνεται.

Μέσα στα πλαίσια της προσπάθειάς του κράτους για όσο πιο άδικη μεταχείριση γίνεται σχετικά με την υπεράσπιση τους, η δίκη τους ορίστηκε στο Μικρό ορκωτό δικαστήριο της Χίου. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι οι 5 από τους 35 κατηγορούμενους που συνεχίζουν να ζουν στη Μόρια με περιοριστικούς όρους πρέπει να καλύψουν μόνοι τους τα έξοδα της μετακίνησής τους και της επιβίωσής τους εκεί. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι με αυτή την απόφαση αποκλείουν ουσιαστικά οποιαδήποτε κατάθεση υπέρ των κατηγορουμένων στο δικαστήριο μιας και οι αυτόπτες μάρτυρες υπεράσπισης βρίσκονται σε γεωγραφικό περιορισμό στο νησί της Λέσβου μέχρι να ολοκληρωθεί η διαδικασία εξέτασης του αιτήματος τους για Άσυλο. Κάτι εξαιρετικά «βολικό» για την έκβαση της δίκης… Η εκδικητική και τιμωρητική στάση του κράτους απέναντι σε κάθε μορφή εξέγερσης έχει ως σκοπό κυρίως τον εκφοβισμό. Δεν είναι τυχαίο που η άγρια καταστολή και η απαγγελία κατηγοριών στους 35 μετανάστες έγινε μια βδομάδα μετά από μια άλλη εξέγερση στη Μόρια στην οποία μετανάστες αφρικανικής και πάλι καταγωγής προσπάθησαν να αποσπάσουν συγκρατούμενό τους από τους μπάτσους (όταν οι πρώτοι θέλησαν να τον συλλάβουν και να τον οδηγήσουν στο προαναχωρησιακό κέντρο προς απέλαση). Είναι σαφές πως οι συγκεκριμένες συλλήψεις και οι απαγγελίες κατηγοριών στοχεύουν κυρίως σε μετανάστες αφρικανικής καταγωγής που «τολμούν» να εξεγερθούν, προς παραδειγματισμό των υπολοίπων.

Για τον σχεδιασμό του υπουργείου μεταναστευτικής πολιτικής η Π. Ράλλη, τα κέντρα κράτησης στα νησιά και οι συνθήκες εγκλεισμού που επικρατούν εκεί είναι το πρότυπο για την διαχείριση των μεταναστών/ριών.  Αποτελούν κομβικό σημείο στο σχεδιασμό και στην εφαρμογή της επίσημης μεταναστευτικής πολιτικής, που επιβάλλει την αορατοποίηση των μεταναστών/ριών. Τα παραπάνω περιστατικά δεν είναι ούτε μεμονωμένα, ούτε σπάνια, ούτε ασύνδετα μεταξύ τους. Αντιθέτως, η αντι-μεταναστευτική πολιτική μέσα στην οποία αυτός ο ωκεανός καταστολής εντάσσεται, παρότι δε σταμάτησε να υλοποιείται εδώ και δεκαετίες, εντάθηκε και εντείνεται ακόμα περισσότερο από το 2015 και μετά με τις αυξημένες αφίξεις μεταναστ(ρι)ών.

Από τα κέντρα λήψεως αποφάσεων στην κεντρική Ευρώπη έως τις χώρες του Νότου όπου οι αντι-μεταναστευτικές πολιτικές υλοποιούνται, η στρόφιγγα  ανοίγει ή κλείνει ανάλογα με τις εκάστοτε ανάγκες της Ευρώπης για εργατικό δυναμικό. Οι μετανάστες/ριες βαφτίζονται «πρόσφυγες» ή «μετανάστες», «λαθραίοι» ή «νόμιμοι» κλπ κλπ με τους πιο άτυχους να αντιμετωπίζονται ως πλεονάζων πληθυσμός. Έτσι, ανάλογα με την περίσταση  «φιλοξενούνται» σε κλειστά ή ανοιχτά στρατόπεδα κράτησης στα νησιά ή την ενδοχώρα, σε φυλακές όπως η Πέτρου Ράλλη και η Κόρινθος ή βρίσκονται χωρίς χαρτιά στον δρόμο, σε καθεστώς εργασιακής ομηρίας και μαύρης εργασίας, αντιμέτωποι ανά πάσα στιγμή με τον κίνδυνο μιας σύλληψης ή με τους φασίστες.

Πρόσφατα ο υπουργός μετανάστευσης ανακοινώσε το επόμενο βήμα μετά τη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας για τις επαναπροωθήσεις. Προανήγγειλε τη δημιουργία νέων και την επέκταση των ήδη υπαρχόντων κλειστών κέντρων κράτησης στα νησιά, κάτι που από μόνο του αποτελεί ομολογία για αύξηση της καταστολής. Ως επακόλουθο, ο αριθμός των κρατουμένων μεταναστών/ριών που βρίσκονται εγκλωβισμένοι/ες θα αυξάνεται, και για τη συντριπτική πλειοψηφία τους, ο μοναδικός ορίζοντας μετά από την πολύμηνη κράτησή τους θα είναι η απέλαση.

Τα camp και επίσημα πλέον στρατιωτικοποιούνται και λειτουργούν με κανόνες «φυλακής», πάντα με τη συνεργασία αστυνομίας, στρατού, δικαστικών αρχών και ΜΚΟ. Έτσι επιτυγχάνεται η καλύτερη «διαχείριση» του μεταναστευτικού πληθυσμού, με τον αυστηρότατο έλεγχο όσων είναι εντός των στρατοπέδων, αλλά και η πειθάρχηση όσων είναι “ελεύθεροι” (αν και αναγκασμένοι να παραμείνουν στην ελληνική επικράτεια) υπό την απειλή του εγκλεισμού.

Η διαχείριση των μεταναστριών-ων γίνεται με ένα ευρύ φάσμα κατασταλτικών πρακτικών. Από τη μία άθλιες συνθήκες διαβίωσης, απομόνωση και αορατότητα, κράτηση που κανείς δεν ξέρει το τέλος της, καθημερινοί βασανισμοί και ξυλοδαρμοί για ασήμαντη αφορμή, δικογραφίες και φυλακίσεις για παραδειγματισμό. Και από την άλλη η καταστολή με το φιλανθρωπικό προσωπείο των ΜΚΟ, τον πατερναλισμό, τις αόριστες και ανεκπλήρωτες υποσχέσεις, που έχουν σαν στόχο να γίνουν οι μετανάστριες/ες πλήρως εξαρτημένες/οι από του επαγγελματίες του ανθρωπισμού, να χάσουν κάθε δυνατότητα αυτονομίας, να γίνουν τελικά παθητικές/οι δέκτες της “βοήθειας” που τους προσφέρουν, αποσυμπιέζοντας έτσι οποιαδήποτε ένταση μπορεί να δημιουργηθεί, αποτρέποντας οποιαδήποτε πιο δυναμική διεκδίκηση.

Τέλος, το κράτος, είτε στη δεξιά είτε στην αριστερή του εκδοχή, δεν ξεχνά το νομικό του οπλοστάσιο. Όταν, οι έγκλειστοι/ες μετανάστες/ριες τολμούν να προβούν στην ελάχιστη διαμαρτυρία  η απάντηση είναι αμείλικτη, οργανωμένη και προμελετημένη, κάτι που, μαζί με τα παραπάνω, καθιστά σαφές πως πρόκειται για την ίδια  κεντρική πολιτική απόφαση.

Το βασικό απρόβλεπτο εμπόδιο σε αυτά τα σχέδια είναι οι αντιδράσεις κυρίως από τους ίδιους τους μετανάστες-κρατούμενους, που θα θελήσουν να αντισταθούν στην αναίτια κράτηση τους. Είναι προφανές ότι οι εξεγέρσεις και οι αντιστάσεις έπονται των παραπάνω. Με την απόδοση κακουργηματικών κατηγοριών στους 8, και τους 35, το κράτος αφενός θέλει να αποδείξει την απολυτή προσήλωση στο σκοπό του, κλείνοντας το μάτι στους φασίστες, και αφετέρου να τιμωρήσει προς παραδειγματισμό, με συλλήψεις στον σωρό.

Η έκβαση αυτού το αγώνα είναι σημαντική για την συνέχιση της αντίστασης εντός και εκτός των τοιχών. Να μην αφήσουμε την δικαστική μαφία να εκβιάσει τους αγωνιζόμενους

σε μια περίοδο που η καταστολή αλλά και οι εξεγέρσεις σε στρατόπεδα όπως η Μόρια -αλλά και αλλού- εντείνονται καθημερινά. Στόχος μας είναι να σταθούμε ανάχωμα στην προσπάθεια της εξουσίας για απομόνωση των μεταναστών /ριων από το κίνημα της αλληλεγγύης και τον εκφοβισμό τους, καταδεικνύοντας πως οι μόνοι που έχουν κάτι να φοβηθούν είναι οι ίδιοι οι εξουσιαστές και όσοι τους εξυπηρετούν.

 Εκφράζουμε έμπρακτα την αλληλεγγύη μας στους μετανάστες και τις μετανάστριες, δημιουργώντας από κοινού κοινότητες αγώνα και προσπαθώντας να γκρεμίσουμε κάθε τοίχο, ορατό ή αόρατο, που βρίσκεται ανάμεσα μας. Θα συνεχίσουμε να αντιστεκόμαστε σε οποιαδήποτε καταστολή των μεταναστών/ριών. 

Γιατί απέναντι σε οποιονδήποτε εγκλεισμό, ακόμα και σε αυτόν με το πιο ανθρωπιστικό προσωπείο, η αντίσταση, από την πιο μικρή καθημερινή πράξη μέχρι την πιο βίαιη εξέγερση, δεν είναι ούτε νόμιμη ούτε παράνομη, είναι απλά δίκαιη.

Όσο μετανάστες και μετανάστριες στοιβάζονται σε κελιά και  κέντρα κράτησης, εμείς θα στεκόμαστε δίπλα τους.

Όσο άνθρωποι διαχωρίζονται με βάση τα έγγραφα που βρίσκονται στην τσέπη τους ή τη χώρα προέλευσής τους, εμείς θα φωνάζουμε ότι τα σύνορα είναι χαρακιές στο σώμα της γης και θα παλεύουμε για να τις εξαλείψουμε.

Συντονισμός Συλλογικοτήτων και Ατόμων Ενάντια στα Κέντρα Κράτησης
http://ssaekk.espivblogs.net

Αλληλεγγύη στους 35 Διωκόμενους Μετανάστες της Μόριας

Σάββατο 24 Μαρτίου μετά τις 22:00 στο Χατζηγιάννειο Κτίριο (Λαδάδικα)

#freethemoria35

Κυριακή 18 Μαρτιού στις 20:00

Ραδιοφωνική Εκπομπή στον 105fm

Αντιστάσεις στα Κέντρα Κράτησης και Κρατική Καταστολή

Ενημερώσεις για τις δικαστικές υποθέσεις διωκόμενων μεταναστών από τα κέντρα κράτησης της Μόριας και της Πέτρου Ράλλη

#freethemoria35

[vsw id=”261538942″ source=”vimeo” width=”600″ height=”420″ autoplay=”no”]

Το κάλεσμα σε PDF

Μετά και την ολοκλήρωση της προανακριτικής διαδικασίας το δικαστήριο για τους 35 κατηγορούμενους μετανάστες για τα εξεγερσιακά γεγονότα που έλαβαν μέρος στο κέντρο κράτησης της Μόριας στις 18 Ιουλίου 2017, η δικάσιμος ορίστηκε για τις 20 Απριλίου στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο της Χίου.

Λίγα λόγια για το ιστορικό της εξέγερσης

Από την Δευτέρα 17-07 είχε ανακοινωθεί από μερίδα μεταναστών, κυρίως αφρικανικής καταγωγής, ότι θα ξεκινούσαν επαναλαμβανόμενες διαμαρτυρίες λόγω των μεγάλων καθυστερήσεων για την εξέταση των αιτημάτων ασύλου τους, αλλά και για τις κάκιστες συνθήκες στις οποίες εξαναγκάζονται να διαβιούν στο κέντρο κράτησης της Μόριας. Η διαμαρτυρία αυτή ήταν συνέχεια ενός αριθμού μικρότερων και σπασμωδικών διαμαρτυριών που λάμβαναν μέρος κατά διαστήματα στο κέντρο κράτησης της Μόριας και συνήθως είχαν τη μορφή καθιστικής διαμαρτυρίας αποκλείοντας τα γραφεία της ευρωπαϊκής υπηρεσίας ασύλου (EASO). Καθ’ όλο αυτό το διάστημα, πολλοί από τους μετανάστες που λάμβαναν μέρος στις διαμαρτυρίες είχαν απειληθεί από τους αστυνομικούς ότι σύντομα «θα τους έδειχναν ποιος κάνει κουμάντο στο κέντρο» ενώ υπάλληλοι των ΜΚΟ τους παρότρυναν να παραιτηθούν των διαμαρτυριών.

Την Τρίτη (18/07) και ενώ η διαμαρτυρία είχε ξεκινήσει ξανά ως καθιστική έξω από τα γραφεία της EASO, οδηγώντας τους υπαλλήλους της να εγκαταλείψουν τα γραφεία τους, οι αρχές υπέδειξαν τους-τις διαμαρτυρόμενους-ες μετανάστες-ριες ως υπαίτιους για τις καθυστερήσεις στις εξετάσεις ασύλων στρέφοντάς εναντίον τους, μερίδα άλλων μεταναστών. Οι διαμαρτυρόμενοι-ες μετανάστες-ριες προχώρησαν τότε έξω από το κέντρο κράτησης αποκλείοντας τον κεντρικό δρόμο. Ενόσω βρίσκονταν μπροστά από το κέντρο φωνάζοντας συνθήματα, δέχθηκαν επίθεση από τις αστυνομικές δυνάμεις μέσα και έξω από το κέντρο κράτησης με πέτρες, δακρυγόνα και χειροβομβίδες κρότου λάμψης. Από μέρους τους, οι μετανάστες-ριες απάντησαν με πετροπόλεμο ενώ παράλληλα μπήκαν φωτιές για την καταπολέμηση των χημικών που είχαν πέσει.

Αρκετή ώρα μετά την ολοκλήρωση των συγκρούσεων και ενώ το εσωτερικό του κέντρου είχε επιστρέψει σε «κανονικούς ρυθμούς», οι αστυνομικές δυνάμεις πραγματοποίησαν επιχείρηση “σκούπα” στο εσωτερικό. Οι μετανάστες-ριες που βρίσκονταν μέσα δέχθηκαν την μανία των ΜΑΤ που εισέβαλαν ακόμα και στο εσωτερικό των κοντέινερ ξυλοκοπώντας αδιακρίτως όποιους έβρισκαν μπροστά τους και συλλαμβάνοντας εν τέλει 35 άτομα στο σωρό, με μοναδικό κριτήριο το χρώμα του δέρματος, αφού είχαν στοχοποιηθεί άτομα αφρικανικής καταγωγής. Οι συλληφθέντες οδηγήθηκαν στα κρατητήρια της Αστυνομικής Διεύθυνσης Λέσβου όπου και κρατήθηκαν, χωρίς να τους χορηγηθεί καμία ιατρική βοήθεια παρόλα τα χτυπήματα που είχαν δεχθεί και ενώ πολλοί εξακολουθούσαν να αιμορραγούν. Στο νοσοκομείο οδηγήθηκε μόνο ένας από τους συλληφθέντες ο οποίος είχε παραλειφθεί λιπόθυμος από ασθενοφόρο κατευθείαν από το κέντρο κράτησης της Μόριας, μετά από δολοφονικό χτύπημα που είχε δεχθεί στον αυχένα. Στο μήνα που ακολούθησε, κυκλοφορούσαν συνεχώς φήμες για συμπληρωματικές συλλήψεις από την αστυνομία, τρομοκρατώντας ακόμα περισσότερο τους εγκλωβισμένους μετανάστες και οδηγώντας πολλούς να εγκαταλείψουν τις σκηνές και τα κοντέινερ τους υπό το φόβο στοχοποίησής τους, δημιουργώντας παράλληλα μία ατμόσφαιρα παθητικότητας και παραίτησης από πλευράς μεταναστών.

Τα δικαστικά δεδομένα

Σοβαρά χτυπημένοι και τρομοκρατημένοι, οι 35 διωκόμενοι οδηγήθηκαν στον ανακριτή όπου είδαν να τους απαγγέλλονται σοβαρότατες κατηγορίες, με κυριότερη αυτή του «εμπρησμού με κίνδυνο ζωής», που μπορεί να επισείει πολυετή κάθειρξη αλλά και εξαίρεση από τις διαδικασίες παροχής καθεστώτος διεθνούς προστασίας. Πιο συγκεκριμένα οι 4 συνολικά κατηγορίες που τους απαγγέλθηκαν είναι οι εξής:

1. Εμπρησμός από πρόθεση από τον οποίο μπορεί να προκύψει κίνδυνος για άνθρωπο, από κοινού.
2. Επικίνδυνη σωματική βλάβη από κοινού, κατά συρροή, τετελεσμένη και σε απόπειρα, σε βάρος αστυνομικών και πυροσβεστικών υπαλλήλων.
3. Φθορά ξένης ιδιοκτησίας από κοινού και κατά συρροή, τελεσθείσα και με φωτιά και αντικειμένου που χρησιμεύει για κοινό όφελος.
4. Αντίσταση τελεσθείσα από περισσοτέρους από κοινού, που είχαν καλυμμένα τα χαρακτηριστικά του προσώπου τους και έφεραν αντικείμενα από τα οποία μπορεί να προκληθεί σωματική βλάβη.

Για τους 30 από αυτούς διατάχθηκε προφυλάκιση, ενώ οι υπόλοιποι 5 (ο σοβαρά τραυματισμένος και 4 μετανάστες που δεν τους παρείχε το δικαστήριο διερμηνέα στη μητρική τους γλώσσα επί ενάμιση μήνα) είδαν να τους ορίζονται περιοριστικοί όροι παραμονής στο νησί και παρουσίας στο τμήμα 2 φορές το μήνα.

Από τους 30 προφυλακισμένους οι 10 βρίσκονται στις φυλακές της Χίου, 13 στον Κορυδαλλό, 6 στις φυλακές ανήλικων στον Αυλώνα κι ένας μεταφέρθηκε με μεταγωγή από την Αυλώνα στις φυλακές Μαλανδρίνου. Σοβαρά ζητήματα προκύπτουν από την επιλογή διασποράς τους, καθώς η κράτησή τους σε καταστήματα μακριά από τους δικηγόρους ή φιλικά τους πρόσωπα, επιτείνει σημαντικά τα αισθήματα απομόνωσης και αβεβαιότητας που τους διακατέχουν θέτοντας παράλληλα σημαντικά εμπόδια στην προετοιμασία τους για την επικείμενη δίκη. Η πρακτική αυτή άλλωστε δεν είναι πρώτη φορά που εφαρμόζεται καθώς την έχουμε δει στο παρελθόν να εφαρμόζεται σε πολιτικούς κρατούμενους αλλά και στην συγγενή υπόθεση των 8 διωκόμενων μεταναστών της Πέτρου Ράλλη.

Την υπεράσπισή τους αρχικά στον ανακριτή είχαν αναλάβει δικηγόροι που δραστηριοποιούνται σε ΜΚΟ στο νησί, ενώ στην συνέχεια και ενώ η υπόθεση είχε κινήσει το ενδιαφέρον της «κοινής γνώμης» εμφανίστηκαν και διάφορες άλλες ΜΚΟ που δήλωσαν επιθυμία να αναλάβουν υποθέσεις για το δικαστήριο. Στην πορεία πάντως, λίγες μόλις μέρες πριν την ανακοίνωση της ημερομηνίας της δίκης, οι ΜΚΟ Solidarity Now, Μετάδραση και Συνύπαρξη Λέσβου ανακοίνωσαν ότι αποσύρονται από τη διαδικασία και οι διωκόμενοι θα έπρεπε να βρουν νέους δικηγόρους, γεγονός που επιτείνει μια ήδη προβληματική κατάσταση. Πέρα από τους διωκόμενους που θα εκπροσωπηθούν από δικηγόρους ΜΚΟ, 9 από τους κατηγορούμενους θα εκπροσωπηθούν από αλληλέγγυους δικηγόρους.

Ο ρόλος που διαδραματίζουν οι δικαστικές αρχές στις αντιεξεγερτικές πρακτικές διαφαίνεται και στην επιλογή της έδρας του δικαστηρίου. Καθώς, η μεταφορά του δικαστηρίου στη Χίο, έρχεται σε αντίθεση ακόμα και με τις ίδιες του τις αποφάσεις για τους περιοριστικούς όρους που έχουν επιβληθεί στους 5 από τους κατηγορούμενους. Πέρα από τους περιοριστικούς όρους που έχουν επιβληθεί, είναι γνωστή στους δικαστές η οικονομική αδυναμία για τους 5 κατηγορούμενους που βρίσκονται στο νησί και διαμένουν στο κέντρο κράτησης της Μόριας, να παρευρεθούν και να παραμείνουν σε άλλο νησί. Η δίκη αναμένεται να διαρκέσει αρκετές ημέρες δημιουργώντας ένα αξεπέραστο κόστος διαμονής, πέρα από το κόστος των μετακινήσεών τους. Πέρα όμως από τα εμπόδια για την παρουσία τους στη δίκη τους, η απόφαση αυτή είναι καταδικαστική όσον αφορά την παρουσία των μαρτύρων υπεράσπισής τους. Καθώς τα γεγονότα για τα οποία κατηγορούνται έλαβαν μέρος στο εσωτερικό του κέντρου κράτησης της Μόριας, οι περισσότεροι από τους αυτόπτες μάρτυρες είναι μετανάστες-ριες που βρίσκονται με διοικητικούς περιοριστικούς όρους στο νησί της Λέσβου, μην έχοντας τη δυνατότητα να φύγουν. Το ίδιο όμως συμβαίνει και με πολλούς ντόπιους μάρτυρες οι οποίοι καλούνται να εγκαταλείψουν τις εργασίες τους για απροσδιόριστο διάστημα και με όποιο κόστος, εάν επιθυμούν να καταθέσουν, καθώς λόγω της συγκοινωνίας μεταξύ των δύο νησιών δεν υπάρχει η δυνατότητα αυθημερόν παρουσίας. Η ουσιαστική αφαίρεση από την υπεράσπιση τόσο σημαντικών καταθέσεων, έρχεται να προϊδεάσει για την εκδικητική και προειλημμένη στάση της δικαστικής εξουσίας απέναντι στους κατηγορούμενους.

Για τις αντιμεταναστευτικές πολιτικές

Καθώς οι παγκόσμιες γεωπολιτικές συγκρούσεις συνεχίζονται αμείωτες, ο οικονομικός επεκτατισμός λαμβάνει όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις και διάφορα αυταρχικά και φονταμελιστικά καθεστώτα εμφανίζονται σε κάθε γωνιά της Γης, η ευρώπη-φρούριο εντείνει τη στρατιωτικο-αστυνομική διαχείριση των μεταναστών που φθάνουν στα εδάφη της. Ίσως πιο οργανωμένα από ποτέ, υλοποιείται η απόφαση για τη δημιουργία χώρων εξαίρεσης στα ευρωπαϊκά σύνορα, όπου όσοι-ες μετανάστες-ριες δεν πεθάνουν στα θαλάσσια και χερσαία περάσματά θα στοιβάζονται και θα υποτιμούνται βίαια. Μέσα από ένα σύστημα συνεχόμενης υποτίμησης οι μετανάστες στη συνέχεια θα διαχωριστούν στους επιθυμητούς και στους ανεπιθύμητους. Οι πρώτοι, αφενός θα αποτελούν το απαραίτητο νέο εργατικό δυναμικό της Ευρώπης και αφετέρου θα προσφέρουν το άλλοθι απέναντι στις αντιμεταναστευτικές πολιτικές θανάτου. Οι δε υπόλοιποι θα οδηγηθούν στη βίαιη παρανομοποίησή τους διαφεύγοντας χωρίς χαρτιά στο εσωτερικό της Ευρώπης για να αποτελέσουν το φθηνό και άμεσα εκμεταλλεύσιμο εργατικό δυναμικό, απαραίτητο για την αναπαραγωγή του ντόπιου και διεθνούς κεφαλαίου ή θα απελαθούν πίσω στις χώρες από τις οποίες διέφυγαν ή ακόμα και σε τρίτες.

Την ίδια ώρα οι μεταναστευτικοί πληθυσμοί θα αποτελέσουν το νέο «εσωτερικό εχθρό».  Τα ΜΜΕ αναλαμβάνουν να κατασκευάσουν με θεαματικούς όρους μια πραγματικότητα που κάνει την ύπαρξη του ολοκληρωτισμού «κοινωνικά αναγκαία». Ο μετανάστης εικονίζεται σαν βιολογικά και πολιτισμικά κατώτερος ενώ την ίδια στιγμή που τους εναποθέτουν σε χώρους χωρίς καμία  υγιεινή, τους προβάλουν ως φορείς ασθενειών και υγειονομικές βόμβες. Με στρατιωτική διάλεκτο οι μετανάστες παρουσιάζονται σαν εισβολείς ενταγμένοι σε οργανωμένο σχέδιο και ο ελληνικός και ευρωπαϊκός στρατός λαμβάνει θέσεις μάχης στα σύνορα αλλά και στις πλατείες της Ευρώπης για την αναχαίτησή τους. Ένα καθεστώς έκτακτης ανάγκης θεσπίζεται σε όλο και μεγαλύτερα κομμάτια της επικράτειάς της Ευρώπης. Ένα καθεστώς που να έρχεται εκμαιεύσει την απαραίτητη εθνική συνοχή και συναίνεση για τη συνέχιση και εντατικοποίηση των πολιτικών υποτίμησης των «από κάτω» της κοινωνίας.

Ο «πόλεμος ενάντια στους μετανάστες» όμως είναι και χρήμα. Καθόλου αμελητέα και άσχετη δεν είναι η βιομηχανία που έχει στηθεί γύρω από τη διαχείριση των μεταναστευτικών πληθυσμών. Το κεφάλαιο συνεχίζει να αναπαράγεται είτε μέσω των στρατιωτικών εξοπλισμών  για  τη  φύλαξη  και  επιτήρηση  των  συνόρων,  είτε  μέσω  του ανθρωπιστικού  κεφαλαίου  που  έρχεται  μέσα  από  το  πλέον  διαδεδομένο δόγμα  του  στρατιωτικού  ανθρωπισμού.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η Λέσβος, επιλέχθηκε για δεύτερη φορά στη σύγχρονή της ιστορία, ως το βασικό πεδίο εφαρμογής των συνοριακών αντιμεταναστευτικών πολιτικών στο λεγόμενο «Πέρασμα της Ανατολικής Μεσογείου». Είδαμε να αναπτύσσονται νέα στρατιωτικο-αστυνομικά σώματα,  διαφόρων  τύπων  κέντρα  κράτησης  αλλά  και  να  χτίζεται  σταδιακά όλη η απαραίτητη κοινωνική αδιαφορία και συναίνεση για τις θανατοπολιτικές που ξεδιπλώνονται.  Πολιτικές που οδήγησαν σε δεκάδες νεκρούς να ξεβράζονται στις ακτές του νησιού αλλά και σε 14 νεκρούς μέσα στα ίδια τα κέντρα κράτησης που κατασκευάστηκαν. Ένα  πέπλο  ολοκληρωτισμού  ήρθε  να  καλύψει  όλο και  μεγαλύτερα  κομμάτια  της  ζωής  του  νησιού,  με μοναδικές  ρωγμές  τους αγώνες που αναπτύχθηκαν και αναπτύσσονται από τους μετανάστες αλλά και κομμάτια ενός ευρύτατου και διεθνούς ανταγωνιστικού κινήματος που με τη σειρά του έχει επιδείξει μία πολύμορφη και συνεχή δράση. Αυτές τις ρωγμές επιδιώκουν να καταστείλουν τρομοκρατώντας όσους-ες μετανάστες-ριες ορθώνουν ανάστημα και απομονώνοντάς τους από τον αλληλέγγυο κόσμο.

Αλληλεγγύη για όλους τους λόγους του κόσμου

Η απόφαση να σταθούμε στο πλευρό των 35 διωκόμενων μεταναστών δεν αφορά κανένα κριτήριο αθωότητας ούτε αποτελεί ένα μονοδιάστατο αντιρατσιστικό αγώνα. Η δίωξή τους μπορεί να γίνει αντιληπτή μόνο ως ακόμα μία έκφανση της αντιεξεγερτικής βεντάλιας που θεμελιώθηκε από τις προηγούμενες κυβερνήσεις και συνεχίζεται αμείωτα και από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Μέσα από την ύφεση που παρουσιάζουν τα κοινωνικοταξικά κινήματα στην νέα περίοδο αριστερής διακυβέρνησης, η επίθεση στους «από κάτω» λαμβάνει μόνιμο και τελικό χαρακτήρα. Ένα πλήθος εργαλείων καταστολής: αστυνομικών, δικαστικών, διοικητικών και οικονομικών χρησιμοποιούνται εναντίον όσων επιλέγουν τη συνέχιση και τη μη διαμεσολάβηση των αρνήσεων και των αντιστάσεών τους.

Η εντεινόμενη στρατιωτικοποίηση των αστυνομικών σωμάτων. Η δημιουργία χώρων εξαίρεσης όπως αυτοί των στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών. Οι κρατικές και παρακρατικές επιθέσεις σε στέκια και καταλήψεις. Ο νέος σωφρονιστικός κώδικας και οι επιθέσεις στους κρατούμενους των φυλακών που αντιστέκονται. Η χρήση οικονομικών προστίμων ως μέθοδο εκβιασμού, όπως στους ολικούς αρνητές στράτευσης. Η θέσπιση αυτεπάγγελτου αδικήματος για την παρεμπόδιση των πλειστηριασμών. Η ποινική δίωξη των συνδικαλιστικών αγώνων. Η περιβαλλοντική καταστροφή ολόκληρων τόπων και οι δίωξη όσων αντιστέκονται σε αυτή. Όλα αποτελούν εκφάνσεις της ίδιας κρατικο-καπιταλιστικής επίθεσης στους «από κάτω».

Επιθέσεις που έρχονται να ξεπεράσουν τα παραδοσιακά σύνορα των εθνών-κρατών. Μέσα από την αναδιαμόρφωση των νομικών πλαισίων γίνεται όλο και εντονότερη η προσπάθεια της διακρατικής συνεργασίας με σκοπό την κάμψη των αντιστάσεων. Η δημιουργία ευρωπαϊκών στρατιωτικών και αστυνομικών σωμάτων ασφαλείας, οι διακρατικές δικαστικές συνεργασίες, και η ανάπτυξη κοινών ευρωπαϊκών πολιτικών διαχείρισης πληθυσμών αποτελούν τη νέα πραγματικότητα. Οι απαντήσεις όμως θα δοθούν σε όλα τα επίπεδα. Απέναντι στους εθνικισμούς του κάθε έθνους, στην κρατική βαρβαρότητα του κάθε κράτους, στον επεκτατισμό του κεφαλαίου, τα αντιστεκόμενα κομμάτια αναπτύσσουν τα δικά τους δίκτυα αγώνα. Αγώνες πέρα από τα σύνορα, τα κράτη, τα έθνη και τους εθνικισμούς.

Έτσι λοιπόν η δίκη των 35 μεταναστών δεν μπορεί παρά να ιδωθεί ως μία δίκη εναντίον όλων των κομματιών που αντιστέκονται στη συνεχιζόμενη υποτίμηση και καταστολή.

Ένα δικαστήριο που πέραν των άλλων προσπαθεί να διενεργηθεί σε κενό τόπο και χρόνο, περιορίζοντας την όποια δυνατότητα αλληλεγγύης. Για αυτόν ακριβώς το λόγο, ίσως πιο επιτακτικά από ποτέ, η ανάδειξη μίας ακόμα κρατικής αυθαιρεσίας απέναντι σε ένα από τα πιο υποτιμημένα κοινωνικά κομμάτια, είναι παραπάνω από αναγκαία.

Καλούμε τον αλληλέγγυο κόσμο, συλλογικότητες και οργανώσεις να αναλάβουν πρωτοβουλίες αλληλεγγύης. Απέναντι στην επιλογή των δικαστικών αρχών να προσπαθήσουν να εξαφανίσουν το δικαστήριο μεταφέροντάς το στη Χίο, η ανάδειξή αυτού του αγώνα από συντρόφους-ισσες στην υπόλοιπη ελλάδα και όχι μόνο, είναι μία πρώτη απάντηση.

Για τις ανάγκες προπαγάνδισης της υπόθεσης και των κινήσεων αλληλεγγύης έχει δημιουργηθεί λογαριασμός στο twitter @freethemoria35 και το #freethemoria35, ενώ παράλληλα θα χρησιμοποιούνται τα κινηματικά μέσα αντιπληροφόρησης για πιο συγκεκριμένες ενημερώσεις.

Συνέλευση Αλληλεγγύης για τους 35 Διωκόμενους Μετανάστες της Μόριας

#freethemoria35

Η δίκη μας έχει προγραμματιστεί για τις 20 Απρίλη στη Χίο, μετά από αναμονή εννέα μηνών, εγκλωβισμένοι στη Λέσβο, ενώ 30 από τα αδέρφια μας βρίσκονται αδίκως φυλακισμένα για το ίδιο διάστημα. Μας έχουν αρνηθεί οποιαδήποτε ανθρωπιά από τη στιγμή που πατήσαμε το πόδι μας στην Ευρώπη, το υποτιθέμενο λίκνο της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Από όταν φτάσαμε, μας έχουν επιβληθεί φρικτές συνθήκες διαβίωσης, τα αιτήματα ασύλου που έχουμε καταθέσει δεν λαμβάνονται υπ’ όψιν, και οι περισσότεροι Αφρικανοί/ές δεν καταφέρνουν να αποκτήσουν άδεια διαμονής στην Ευρώπη και έρχονται αντιμέτωποι/ες με απέλαση. Μας συμπεριφέρονται σαν να είμαστε εγκληματίες, μόνο και μόνο επειδή περάσαμε ένα σύνορο, το οποίο οι Ευρωπαίοι/ες μπορούν να διασχίσουν ελεύθερα.

Τώρα 35 από εμάς κατηγορούνται για εξέγερση, καταστροφή περιουσίας, και βία, ενώ στην πραγματικότητα ήταν η αστυνομία που μας επιτέθηκε κατά τη διάρκεια μιας βίαιης και ρατσιστικής επιδρομής στον αφρικανικό τομέα του κέντρου κράτησης της Μόριας στις 18 Ιουλίου 2017, την ημέρα που μας συνέλαβαν. Στις 18 Ιουλίου, μια ομάδα μεταναστών πολλών διαφορετικών εθνικοτήτων και φυλών μαζεύτηκε για να διαμαρτυρηθεί ενάντια στο γεγονός ότι κρατούμαστε φυλακισμένοι στη Λέσβο σε απάνθρωπες συνθήκες. Για να διαλύσουν τη διαμαρτυρία, οι αστυνομικοί εκτόξευσαν δακρυγόνα στην ομάδα μεταναστών που διαμαρτύρονταν έξω από την κεντρική είσοδο του κέντρου κράτησης. Οι αστυνομικοί ήταν αυτοί που, με πλήρη εξάρτηση, επιτέθηκαν σε άοπλους μετανάστες με πέτρες, γκλομπ και δακρυγόνα. Περισσότερο από μια ώρα αφότου είχαν σταματήσει οι συμπλοκές, η αστυνομία περικύκλωσε μόνο τον αφρικανικό τομέα του κέντρου. Οι αστυνομικοί ήταν αυτοί που κατέστρεψαν περιουσία, σπάζοντας τα παράθυρα και τις πόρτες των λυόμενων στα οποία μέναμε. Χωρίς κανένα ενδιαφέρον για τους ανθρώπους που βρίσκονταν μέσα, πέταξαν δακρυγόνα στα κλειστά λυόμενα. Έσερναν ανθρώπους από τα μαλλιά έξω από τα λυόμενα. Έδερναν όποιον έβρισκαν με τα γκλομπ, τις μπότες και τις γροθιές τους, συμπεριλαμβανομένης και μιας γυναίκας που ήταν έγκυος. Φαίνεται πως στοχοποιηθήκαμε αποκλειστικά από το χρώμα του δέρματος μας: επειδή είμαστε μαύροι. Κατά τη διάρκεια αυτής της βίαιης και ρατσιστικής επίθεσης μας χτύπησαν και μας συνέλαβαν. Οι αστυνομικοί συνέχισαν να μας χτυπούν στο αστυνομικό τμήμα, ενώ φορούσαμε χειροπέδες, και μας αρνήθηκαν οποιαδήποτε ιατρική βοήθεια, ακόμα και μέρες αργότερα.

Την εβδομάδα μετά τη βίαιη σύλληψή μας, η αστυνομία επέστρεψε και εισβάλοντας ξανά στο Κέντρο κράτησης της Μόρια, συλλαμβάνοντας πολλούς Αφρικανούς, οι οποίοι ενημερώθηκαν ότι τα αιτήματα ασύλου τους είχαν απορριφθεί και έπειτα απελάθηκαν στην Τουρκία. Πιστεύουμε ότι αυτή η επιδρομή είχε σκοπό να τρομοκρατήσει τους  μετανάστες και να αποσιωπήσει οποιαδήποτε αντίσταση. Τις ημέρες που ακολούθησαν την επίθεση της αστυνομίας στην κοινότητά μας, μετά από συνεργασία της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες και της Ελληνικής Υπηρεσίας Ασύλου, η έγκυος γυναίκα που είχε ξυλοκοπηθεί μεταφέρθηκε στην Αθήνα. Πιστεύουμε ότι η μεταφορά της στην Αθήνα και η απέλαση πολλών Αφρικανών έγιναν για να απαλλαγούν από κάθε μάρτυρα της επίθεσης της αστυνομίας εναντίον μας.

Ωστόσο, οι αρχές δεν μπορούν να αποκρύψουν την αλήθεια για το πώς η Ελλάδα και η Ευρώπη αντιμετωπίζουν τους μετανάστες στη Λέσβο. Αυτό που πρέπει να διερευνηθεί είναι η βίαιη επίθεση της αστυνομίας κατά των Αφρικανών μεταναστών. Είναι η αστυνομία που πρέπει να προσαχθεί στη δικαιοσύνη. Εμείς και οι 30 αδελφοί μας στη φυλακή πρέπει να απελευθερωθούμε. Δεν πιστεύουμε ότι οι αρχές που δεν μας έχουν αντιμετωπίσει ως ανθρώπους θα μας αντιμετωπίσουν δίκαια σε αυτή την περίπτωση και γνωρίζουμε ότι θα έχουμε δικαιοσύνη μόνο μέσω της αλληλεγγύης από Έλληνες, Ευρωπαίους και όποιον μας αντιμετωπίζει ως ίσους.

Μετά την ολοκλήρωση της προανακριτικής διαδικασίας και της έκδοσης του τελικού βουλεύματος για την υπόθεση των 35 διωκόμενων μεταναστών για τα εξεγερσιακά γεγονότα στο Κέντρο Κράτησης της Μόριας τον Ιούλιο του 2017, η δίκη ορίστηκε για τις 20 Απριλίου στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο Χίου. Η σοβαρότερη κατηγορία που τους έχει απαγγελθεί είναι αυτή του «εμπρησμού με κίνδυνο προσώπου», μία κατηγορία που επισείει πολυετή φυλάκιση.

Από τη διαδικασία που ακολουθήθηκε όμως προκύπτουν σημαντικά ζητήματα. Τριάντα από τους μετανάστες παραμένουν προφυλακισμένοι σε 4 διαφορετικές φυλακές τη χώρας. Οι 11 από αυτούς μάλιστα σε καταστήματα μακριά από τους δικηγόρους ή φιλικά τους πρόσωπα, επιτείνοντας με αυτόν τον τρόπο την απομόνωσή και τα αισθήματα αβεβαιότητας που τους διακατέχουν. Συλληφθέντες στο σωρό, μετά από μία τυφλή αστυνομική επιχείρηση με βάση φυλετικά κριτήρια, σε μία χώρα που δεν γνωρίζουν τίποτα για το νομικό της σύστημα και με τη δαμόκλειο σπάθη ενός συστήματος που τους λέει ότι ακόμα και σε περίπτωση αθώωσης οι περισσότεροι θα απελαθούν άμεσα στην Τουρκία.

Σημαντικά ζητήματα όμως εγείρονται και για την απόφαση του δικαστικού συμβουλίου να επιλέξει το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο της Χίου για τη διεξαγωγή της δίκης. Σε πέντε από τους κατηγορούμενους έχουν επιβληθεί περιοριστικοί όροι παραμονής στη Μυτιλήνη εν όψη διεξαγωγής του δικαστηρίου. Η απόφαση για την μετακίνησή τους εκτός νησιού για το δικαστήριο είναι εκ διαμέτρου αντίθετη με το σκεπτικό που επιβλήθηκαν οι όροι αυτοί. Επίσης η απαίτηση να μετακινηθούν και να βρίσκονται επί πολλές ημέρες σε άλλο νησί, χωρίς οι ίδιοι να διαθέτουν τους οικονομικούς πόρους όντας μετανάστες εγκλωβισμένοι στο κέντρο κράτησης της Μόριας, αποτελεί ακόμα μία έκφανση της ταξικής φύσης της δικαιοσύνης, που στέκεται κυνικά αδιάφορη μπροστά στις πραγματικές δυνατότητες των κατηγορουμένων, αποκλείοντάς ακόμα και τη φυσική τους παρουσία στη δίκη.

Ακόμα σημαντικότερο και ανυπέρβλητο όμως είναι το θέμα που προκύπτει με τους μάρτυρες υπεράσπισης. Πολλοί μάρτυρες υπεράσπισης βρίσκονται εγκλωβισμένοι-ες στο νησί λόγω των περιοριστικών όρων που τους έχουν επιβληθεί για τη διαδικασία εξέτασης των αιτημάτων ασύλου τους. Η μεταφορά της δίκης στη Χίο, αποκλείει σημαντικά στοιχεία υπεράσπισης, όπως αυτά των μαρτυρικών τους καταθέσεων, δείχνοντας την αδιαφορία του δικαστικού συστήματος για τη διεξαγωγή μίας δίκαιης δίκης.

Γίνεται ξεκάθαρο στον καθένα, ότι η απόφαση αυτή έχει σκοπό την απομόνωση των διωκόμενων μεταναστών από τον κόσμο που έχει σταθεί στο πλευρό τους όλο αυτό το διάστημα και την μεταφορά της δίκης μακριά από τον τόπο όπου έλαβαν μέρος τα γεγονότα του Ιουλίου και τις αιτίες που τα δημιούργησαν. Ως αλληλέγγυοι-ες θα βρεθούμε στο πλάι τους όπου και να διεξαχθεί τελικά το δικαστήριο, γιατί η υπεράσπιση και αθώωσή τους δεν αφορά μόνο αυτούς και δεν αφορά μόνο τη Λέσβο. Η επίθεση κράτους και αφεντικών λαμβάνει μέρος σε κάθε τόπο απέναντι σε οποιονδήποτε ορθώνει το ανάστημά του.

Διεξαγωγή της δίκης στα Δικαστήρια Μυτιλήνης

Αλληλεγγύη στους 35 Διωκόμενους Μετανάστες

#freethemoria35

Την Πέμπτη 1/3 στις 8μμ θα γίνει ανοιχτή συνέλευση σχετικά με την υπόθεση των μεταναστών που διώκονται για τα εξεγερσιακά γεγονότα του Ιούλη στο κέντρο κράτησης της Μόριας.

Σκοπός της συνέλευσης είναι η ενίσχυση της καμπάνιας αλληλεγγύης στους διωκόμενους.

#freethemoria35

“Είναι η Δικαιοσύνη το τελευταίο καταφύγιο των αδικημένων;”
Απονέμεται ισότιμα σε κάθε άνθρωπο ανεξάρτητα από τα φυλετικά, κοινωνικά, πολιτικά και οικονομικά χαρακτηριστικά του;

Στη Μόρια βρίσκονται 35 μετανάστες κατηγορούμενοι για εμπρησμό, μετά την εξέγερση – λογική συνέπεια της καταπίεσής τους μέσα στον καταυλισμό της ντροπής.
Στη Θεσσαλονίκη βρίσκονται αλληλέγγυοι κατηγορούμενοι για εμπρησμό, μετά την πορεία αλληλεγγύης που ακολούθησε την επίθεση και το κάψιμο της κατάληψης Libertatia από φασίστες.

Σε δεκάδες περιπτώσεις του κοντινού παρελθόντος αλλά και της επικαιρότητας το δίκαιο επιτίθεται σε αυτους που αντιστέκονται και εξεγείρονται για αξιοπρέπεια.
Κατηγορητήρια με γυάλινα πόδια εκδικάζονται για χρόνια, ενώ παράλληλα εκείνα που κουβαλούν αδιάσειστα στοιχεία παραμένουν «ασυνόδευτα».

Η μορφή της δικαιοσύνης και τα πρόσωπα που δείχνει σε κάθε κοινωνικό κομμάτι θα αποτελέσουν το βασικό ερώτημα της εκδήλωσης μας, την Παρασκευή 23/2 στις 20:00 το απόγευμα στον Ελεύθερο Κοινωνικό Χώρο Αλάνα (Καλλιάρχου 16).

Τα έσοδα από το μπαρ της εκδήλωσης θα διατεθούν προς οικονομική ενίσχυση των διωκομένων στη Μόρια. “

Πολιτικό καφενείο από την Πρωτοβουλία Ενάντια στις Απελάσεις

Το Σύνθετο Σύστημα Απελάσεων της Ελλάδας

Παρασκευή 09 Φεβρουαρίου 2018

στις 20:00

Η ανακοίνωση σε pdf εδώ

Το εθνικιστικό πανηγύρι που στήθηκε την προηγούμενη Κυριακή στη Θεσσαλονίκη με αφορμή το νέο κύκλο διαπραγματεύσεων γύρω από την χρήση του όρου “Μακεδονία” δεν είναι ούτε τυχαίο ούτε αδιάφορο. Την ώρα που μέσω της επίκλησης της υπογραφής των προαπαιτούμενων των μνημονίων πραγματοποιείται μία νέα επίθεση προς τους «από κάτω», η προσκόλλησή στον εθνικό κορμό κρίνεται αναγκαία. Στο πανηγύρι αυτό δεν συμμετέχουν μόνο κάτι γελοίοι με περικεφαλαίες. Εκεί βρίσκονται όλες οι συντηρητικές δυνάμεις. Δυνάμεις που μπροστά στην ανασύσταση του πολιτικού χώρου της χώρας, θα σταθούν στο πλάι και θα προσφέρουν κάλυψη ακόμα στις πλέον βίαιες φασιστικές ομάδες. Θα δημιουργήσουν όλο το απαραίτητο πολιτικό πεδίο που θα προσφέρει τη δυνατότητα σε κάθε λογής φασιστοειδή να βγουν από τις τρύπες τους και να επιτίθονται ανενόχλητα προς δομές αντίστασης και αγώνα. Έτσι τη στιγμή που από τη μία θα ανακοινώνονται συλλήψεις φασιστών για επιθέσεις σε στέκια, όπως στην περίπτωση της Φαβέλας, επικαλούμενοι την λειτουργία ενός «κράτους δικαίου», την ίδια ώρα η αστυνομία θα παρακολουθεί ατάραχη και θα προσφέρει προστασία σε άλλες φασιστικές ομάδες που θα επιτίθονται σε συγκεντρώσεις και στέκια συντρόφων-ισσών μας.

Οι επιθέσεις που έλαβαν μέρος κατά το συλλαλητήριο της Κυριακής στην κατάληψη Libertatia και τον Ε.Κ.Χ Σχολείο, δεν μπορούν να ιδωθούν αποκομμένες από τη συνολικότερη επίθεση που δέχονται οι δομές και ο κόσμος του αγώνα. Μία επίθεση που θα αξιοποιεί όλους τους μηχανισμούς. Αστυνομία, διοικητικές και δικαστικές αρχές, ΜΜΕ, φασιστικές ομάδες, χρησιμοποιούνται σε μία προσπάθεια για την κάμψη της οργάνωσης των αντιστάσεων απέναντι στη συνεχιζόμενη υποτίμηση που βιώνουν ολοένα και ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια. Η επίθεση αυτή άλλωστε, έρχεται ως συνέχεια άλλων εκκενώσεων καταλήψεων που έφερε εις πέρας το ίδιο το κράτος το προηγούμενο διάστημα.

Αδιαμφισβήτητα ο εμπρησμός της Libertatia είναι ένα πλήγμα για όλο το ανταγωνιστικό κίνημα και όχι μόνο για τους-τις συντρόφους-ισσες της κατάληψης. Πέρα από την αλληλεγγύη μας στους συντρόφους-ισσες της κατάληψης και στους 5 συλληφθέντες από την πορεία αλληλεγγύης που πραγματοποιήθηκε την επόμενη μέρα, επιβάλλεται η περαιτέρω στήριξη των υπόλοιπων δομών και η δημιουργία ακόμα περισσότερων.

Για έναν κόσμο ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης.

Στο πλαίσιο των δράσεων αλληλεγγύης, το βράδυ της Τρίτης αναρτήθηκε πανό στο λιμάνι της πόλης της Μυτιλήνης.

Αλληλεγγύη στους-ις συντρόφους-ισσες της Κατάληψης Libertatia και του Ε.Κ.Χ Σχολείο

Άμεση απελευθέρωση των 5 διωκόμενων από την πορεία αλληλεγγύης

Κάτω τα ξερά σας από τις καταλήψεις

Musaferat

Ιανουάριος 2018

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ 35 ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

για τα εξεγερσιακά γεγονότα του Ιουλίου ΄17 στο κέντρο κράτησης της Μόριας (Μυτιλήνη)

Η αλληλεγγύη στους αγώνες των μεταναστών είναι αναπόσπαστο κομμάτι του αγώνα ενάντια στο φασισμό και το σύστημα που τον γεννά.

ΕΚΔΗΛΩΣΗ

Παρασκευή 26/01, ώρα 21:30 (ακριβώς)

ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ με την ομάδα ενάντια στα κέντρα κράτησης «MUSAFERAT»

σχετικά με τη δίωξη των 35 μεταναστών.

Θα ακολουθήσει

ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΕΝΙΣΧΥΣΗΣ για τα δικαστικά έξοδα της υπόθεσης

κατάληψη Apertus

Ελεύθερος κοινωνικός χώρος στο Αγρίνιο

Καλυβίων 70

Το διάστημα που ακολούθησε το τελευταίο ενημερωτικό σημείωμα, ήταν μία οξυμένη περίοδος σε όλους τους τομείς. Οι αναμενόμενες αυξημένες φθινοπωρινές αφίξεις σε συνδυασμό με την πολιτική εγκλωβισμού στα νησιά από μεριάς του ελληνικού κράτους επαναφέραν τις εικόνες ενός «βίου αβίωτου» στα κέντρα κράτησης των νησιών. Τα τοπικά ρατσιστικά και φασιστικά κομμάτια απαλλαγμένα από τα «συμπονετικά» βλέμματα των καλοκαιρινών επισκεπτών βρήκαν για άλλη μία χρονιά τον χρόνο και το χώρο να διεκδικήσουν την επιβολή τους στο δημόσιο χώρο. Οι τοπικές αρχές αποφάσισαν να ξανανακατέψουν την τράπουλα διεκδικώντας τα μέγιστα πολιτικά οφέλη που θα μπορούσαν να αντλήσουν από την κατάσταση. Δύο νέοι θάνατοι ήρθαν να προστεθούν στην ήδη μακρά λίστα των νεκρών στα κέντρα κράτησης του νησιού. Παράλληλα, ανάμεσα στους μετανάστες-ριες βρέθηκαν για άλλη μια φορά εκείνοι-ες που αψήφησαν τις απειλές και την καταστολή και βρέθηκαν να ορθώνουν το ανάστημα τους.

Η κατάσταση στη Λέσβο και τα Κέντρα Κράτησης

Το κέντρο κράτησης της Μόριας μας αιφνιδιάζει κάθε φορά με το πόσο χειρότερο μπορεί να γίνει.  Στα τέλη Νοεμβρίου βρέθηκαν να παραμένουν στο χώρο, πάνω από 7500 άτομα τη στιγμή που οι υποδομές του προορίζονταν για τη διαμονή 2500 ατόμων. Ως αποτέλεσμα χιλιάδες βρέθηκαν να διαμένουν σε καλοκαιρινές σκηνές και αυτοσχέδια αντίσκηνα, ακόμα και στα χωράφια γύρω από το κέντρο, σε μία περίοδο που είχαν ξεκινήσει βροχές, δυνατοί άνεμοι και χαμηλές θερμοκρασίες. Η παρεχόμενη τροφή είναι ελάχιστη και σε κακή κατάσταση αναγκάζοντας του περισσότερους μετανάστες να προσπαθούν να μαγειρέψουν μόνοι-ες τους σε αυτοσχέδιες κουζίνες. Οι συνθήκες υγιεινής είναι ανύπαρκτες με περίπου 30 κοινόχρηστες τουαλέτες σε άθλια κατάσταση σχεδόν για όλο τον κόσμο, και με την πρόσβαση σε νερό και ηλεκτρικό συχνά να περιορίζεται σε λίγες ώρες την ημέρα. Σοβαρά ζητήματα εξακολουθούν να υφίστανται στην ασφάλεια του διαμένοντος κόσμου, με βίαια επεισόδια να ξεσπάνε συχνά αλλά και τις αστυνομικές αρχές του κέντρου να αφήνουν απροστάτευτα θύματα επιθέσεων χωρίς να λαμβάνουν οποιοδήποτε μέτρο πρόληψης[1]. Όλα αυτά έρχονται να ενισχύσουν τα αισθήματα απελπισίας που καταλαμβάνουν τους-τις περισσότερους-ες μέσα στην αβεβαιότητα που υπάρχει για την εξέλιξη των αιτημάτων ασύλου τους. Αιτήματα που διεκπεραιώνονται σε πολύ αργούς ρυθμούς, με τις αρνητικές αποφάσεις να εκδίδονται κατά κόρον. Βασική ελπίδα που διατηρούν οι μετανάστες-ριες είναι να αναγνωριστούν με κάποια μορφή «ευαλωτότητας» έτσι ώστε να μπορέσουν να μεταφερθούν στο καταυλισμό του Καρά Τεπέ που λειτουργεί αποσυμπιεστικά για το κέντρο κράτησης της Μόριας, ή στην καλύτερη περίπτωση να γίνει άρση του γεωγραφικού περιορισμού στο νησί και να μπορέσουν να μετακινηθούν στην ηπειρωτική Ελλάδα.

Από τα τέλη Νοεμβρίου, μπροστά στις πιέσεις που ασκήθηκαν αλλά και τη δημοσίευση εικόνων σε τοπικά, εθνικά και διεθνή μέσα, το υπουργείο εξήγγειλε την «αποσυμφόρηση» του νησιού κατά 3000 άτομα. Μία «αποσυμφόρηση» που αφενός προχωράει με πολύ αργούς ρυθμούς, αφετέρου δεν λαμβάνει υπόψιν ούτε την πραγματική χωρητικότητα του στρατοπέδου από άποψη υποδομών, ούτε τις αναμενόμενες νέες αφίξεις. Την ίδια στιγμή μετακινούνται προς το κέντρο νέα κοντέινερ «για την αντικατάσταση σκηνών», χωρίς καμία πρόβλεψη για τις υπόλοιπες απαραίτητες υποδομές διαβίωσης. Κοντέινερ που ο δήμος σε ένα κρεσέντο γελοιότητας και πολιτικαντισμού προσπάθησε να μπλοκάρει την τοποθέτησή τους[2]. Ενδεικτικές πάντως της πρόθεσης της κυβέρνησης, να οξύνει τον πόλεμο προς τους-τις μετανάστες-ριες  που φθάνουν, είναι οι δηλώσεις του ίδιου του υπουργού που κυνικά έρχεται να αναγγείλει νέους θανάτους που θα έρθουν να ήδη μακριά λίστα των 13 νεκρών[3], όπως και τη δημιουργία νέων κολαστηρίων σαν αυτό της Μόριας[4]. Στην ίδια κατεύθυνση κινείται και η επικείμενη αλλαγή της νομοθεσίας εξέτασης των αιτημάτων ασύλου που θα επιφέρει συρρίκνωση των δικαιωμάτων των αιτούντων ασύλου και επίσπευση των απελάσεών τους[5].

Αλλαγές έχουν υπάρξει και στο τρόπο εξέτασης των αιτημάτων ασύλου. Ακολουθώντας την ευρωπαϊκή υπηρεσία ασύλου, η ελληνική υπηρεσία έχει επίσης απομακρυνθεί από τον χώρο της Μόριας. Και οι δύο υπηρεσίες έχουν μεταφερθεί σε γραφεία στην περιοχή της Παγανής Μυτιλήνης, μακριά από το κέντρο κράτησης της Μόριας. Οι μετανάστες που πρόκειται να περάσουν τη διαδικασία της συνέντευξης, μεταφέρονται στα νέα γραφεία με λεωφορεία. Υπενθυμίζουμε ότι τα γραφεία ασύλου συγκεντρώνανε κατά κύριο λόγο τις διαμαρτυρίες των μεταναστών-ριων λόγω των καθυστερήσεων στην εξέταση των αιτημάτων αλλά και τη σωρεία αρνητικών αποφάσεων που εκδίδουνε.

Προαναχωρησιακό Κέντρο

Στο εσωτερικό του hot spot της Μόριας λειτουργεί υπό την ευθύνη της ελληνικής αστυνομίας και το προαναχωρησιακό κέντρο γνωστό με την ονομασία «Section B». Ο τομέας αυτός λειτουργεί με καθεστώς φυλακής, με τους κρατούμενους να προαυλίζονται για μία ώρα την ημέρα, να τους έχουν αφαιρεθεί προσωπικά τους αντικείμενα και χωρίς δυνατότητα επικοινωνίας με το έξω. Στη φυλακή αυτή, χωρητικότητας 200 ατόμων, δεν οδηγούνται όμως άτομα με βάση κάποιο ποινικό αδίκημα που έχουν διαπράξει, αλλά μετανάστες-ριες που λαμβάνουν απορριπτικές αποφάσεις στα αιτήματα ένταξης υπό καθεστώς προστασίας και δεν μπορούν ή δεν ενημερώνονται για τη δυνατότητα προσφυγής κατά των αποφάσεων αυτών. Τους τελευταίους μήνες όμως, η χρήση της έχει διευρυνθεί και στην προληπτική κράτηση νεοαφιχθέντων μεταναστών επαναφέροντας μία πολιτική διαχείρισης των νέων μεταναστευτικών πληθυσμών η οποία είχε διακοπεί τα τελευταία χρόνια. Η επιλογή γίνεται με βάση εθνικά κριτήρια, αφού στην κατηγορία αυτή εμπίπτουν όσοι μετανάστες-ριες προέρχονται από χώρες που το Ευρωπαϊκό μέσο ποσοστό αναγνωρισιμότητας οποιουδήποτε καθεστώτος προστασίας βρίσκεται κάτω από 33%[6]. Από τον Οκτώβριο η διάταξη αυτή έχει αρχίσει να εμπερικλείει και τους ενήλικους Σύριους άντρες δημιουργώντας μία περεταίρω εξαίρεση μέσα στην υπάρχουσα.  Ο απευθείας εγκλεισμός στην πτέρυγα αυτή μετά την άφιξή τους στο νησί δημιουργεί ιδιαίτερη πίεση προς τους έγκλειστους. Τα μηνύματα έτσι από το κράτος για το τι τους επιφυλάσσει για το μέλλον είναι ξεκάθαρα, οδηγώντας τους στη περεταίρω υποτίμηση αλλά και παραίτηση, εξαναγκάζοντας πολλούς να υπογράφουν το χαρτί του «οικειοθελούς» επαναπατρισμού από το ΔΟΜ.

Πτέρυγα ασυνόδευτων ανηλίκων – Εξέγερση 20^ης Νοεμβρίου

Στη νότια είσοδο του hot spot βρίσκεται και η πτέρυγα ασυνόδευτων ανηλίκων χωρητικότητας περίπου 200 ατόμων. Σε αυτό βρίσκονται υπό την επιτήρηση μπάτσων και ΜΚΟ περί τα 300 παιδιά σε αναμονή της μετακίνησής τους σε κάποιων ξενώνα στην πόλη της Μυτιλήνης ή στην ηπειρωτική Ελλάδα. Λόγω της ανεπαρκής χωρητικότητας όμως είναι πάρα πολλοί οι ανήλικοι που εξαναγκάζονται και κοιμούνται εκτός της πτέρυγας θέτοντας σοβαρά ζητήματα για την ασφάλειά τους. Ερωτήματα προκύπτουν και για τις μεθόδους αναγνώρισης της «ανηλικότητας» πολλών παιδιών, με αυθαίρετες μεθόδους εξακρίβωσης της ηλικίας να χρησιμοποιούνται (πχ οδοντικές εξετάσεις), και οι οποίες εξαιρούν τελικά ένα μεγάλο μέρος ανηλίκων οι οποίοι καταγράφονται ως ενήλικες. Μετά τα γεγονότα του Απριλίου του περασμένου έτους (2016) οι ανήλικοι της πτέρυγας έχουν εξασφαλίσει ότι μπορούν να μπαινοβγαίνουν στην πτέρυγα με τη χρήση μίας κάρτας αναγνώρισης. Ωστόσο ο εγκλωβισμός τους στο νησί, και η συσσωρευμένη πίεση που νοιώθουν τους οδηγεί συχνά σε αντιδράσεις. Αποκορύφωμα των αντιδράσεων αυτών υπήρξε η ολιγόωρη εξέγερση που έλαβε μέρος τα ξημερώματα της Δευτέρας (20/11). Περί τα 300 άτομα και για ένα τρίωρο ισοπέδωσαν ό,τι τους υπενθύμιζε την συνθήκη υποτίμησης που βιώνουν. Οι μπάτσοι προχώρησαν σε συλλήψεις 7 ανηλίκων σε βάρος των παραπάνω επτά σχηματίστηκε δικογραφία – κατά περίπτωση – για τα αδικήματα του εμπρησμού, της διατάραξης της κοινής ειρήνης, της πρόκλησης διακεκριμένων φθορών, της απόπειρας πρόκλησης σωματικών βλαβών και της αντίστασης. Οι 7 ανήλικοι περάσανε από εισαγγελέα και τους επιβλήθηκαν περιοριστικοί όροι. Την ίδια ώρα όμως ένα ιδιαίτερο καθεστώς απόδοσης ποινών λειτουργεί εντός της πτέρυγας από τη διοίκηση του κέντρου. Ανήλικοι που έχουν «δημιουργήσει προβλήματα» εντός της πτέρυγας αποβάλλονται από το διευθυντή του κέντρου κράτησης της Μόριας και εξαναγκάζονται να παραμένουν εντός του hot spot ανάμεσα στους ενήλικους. Για την στέγαση των ασυνόδευτων ανήλικων κοριτσιών, αλλά και για ανήλικους κάτω των 13, έχει δημιουργηθεί από τα τέλη Νοεμβρίου νέα μικρή πτέρυγα (safe zone) στη βόρεια πλευρά του κέντρου η οποία όμως δεν έχει τεθεί ακόμα σε λειτουργία.

Απελάσεις

Την ίδια στιγμή οι απελάσεις συνεχίζονται σε αυξανόμενους ρυθμούς. Οι απελάσεις πραγματοποιούνται με δύο τρόπους. Είτε έχουμε τις λεγόμενες «επανεισδοχές» στο πλαίσιο της Συμφωνίας Ε.Ε.-Τουρκίας, όπου οι μετανάστες-ριες απελαύνονται στην Τουρκία. Ή έχουμε τις απελάσεις μέσω του προγράμματος «οικειοθελούς επαναπατρισμού» του Διεθνούς Οργανισμού Μετανάστευσης, όπου οι μετανάστες-ριες οδηγούνται στην υπογραφή του χαρτιού  επαναπατρισμού τους, και μεταφέρονται πίσω στις χώρες προέλευσής τους.

Στην πρώτη περίπτωση, η Λέσβος χρησιμοποιείται ως το κέντρο απελάσεων για όλα τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου, με τις «επανεισδοχές» να πραγματοποιούνται σχεδόν ανά εβδομάδα. Πέρα από τα ζητήματα που τίθενται με την αναγνώριση της Τουρκίας ως ασφαλής χώρας για την επιστροφή των μεταναστών, είναι πολλές οι φορές που οι ελληνικές αρχές έχουν απελάσει μετανάστες οι οποίοι είχαν σοβαρά ιατρικά προβλήματα ή ακόμα βρίσκονταν εν εξελίξει προσφυγές σε διοικητικά δικαστήρια ενάντια στις απορριπτικές αποφάσεις χορήγησης ασύλου που είχαν εκδοθεί. Η έλλειψη νομικών συμβουλών και βοήθειας αλλά και το σοβαρό οικονομικό κόστος που συνοδεύει τις διαδικασίες αυτές για τους-τις περισσότερους-ες μετανάστες-ριες, τους αφήνει απροστάτευτους απέναντι στην αυθαιρεσία των ελληνικών αρχών. Μέχρι και τις 7 Δεκεμβρίου 2017 έχουν απελαθεί στην Τουρκία 1876 άτομα[7]!

Οι διαδικασίες του ΔΟΜ, έρχονται με το προκάλυμμά της «οικειοθελούς υπογραφής» να αποτελέσουν τον άλλο σημαντικό πόλο των απελάσεων που λαμβάνουν μέρος. Οι εγκλωβισμένοι-ες μετανάστες-ριες στα νησιά, την ελληνική επικράτεια αλλά και τα προαναχωρησιακά κέντρα έρχονται να διαλέξουν μεταξύ της συνεχιζόμενης υποτίμησης και εξευτελισμού που βιώνουν ή την υπογραφή της αποδοχής της απέλασής τους. Έτσι ουσιαστικά καλούνται να αποφασίσουν ανάμεσα στον εγκλεισμό ή τον εγκλωβισμό σε άθλιες συνθήκες και εντέλει την απέλασή τους ακόμα και σε τρίτες χώρες ή την παραίτηση από τις διαδικασίες ασύλου και την απέλασή τους πίσω στις χώρες προέλευσής τους. Σημαντική πτυχή του συστήματος αυτού, είναι ότι οι μετανάστες-ριες που υπογράφουν τα χαρτιά αυτά, παραιτούνται του δικαιώματος αναζήτησης ασύλου στην Ευρώπη για τουλάχιστον πέντε χρόνια! Μάλιστα ο ΔΟΜ έρχεται να τους προσφέρει «οικονομική υποστήριξη» για την απόφασή τους αυτή. Δεν είναι λίγοι-ες αυτοί και αυτές που θα λυγήσουν και θα ανέβουν στις πτήσεις επαναπατρισμού, με την ελπίδα ότι θα μπορέσουν να ξαναπροσπαθήσουν να φτάσουν στην Ευρώπη, αποφεύγοντας την επόμενη φορά τη σύλληψη και κράτησή τους. Οι πτήσεις του ΔΟΜ, πραγματοποιούνται μέσω του αεροδρομίου της Αθήνας, με αεροπλάνα που πολλές φορές μεταφέρουν απελαύνοντες-ουσες και από άλλες χώρες της Ευρώπης. Σύμφωνα με τις πληροφορίες που αναρτώνται στις σελίδες του αρμόδιου υπουργείου, μέσω αυτής της οδού έχουν απελαθεί συνολικά 1979 άτομα από την έναρξη εφαρμογής της Κοινής Δήλωσης Ε.Ε.-Τουρκίας[8]

Τοπικές αντιδράσεις – Απεργία Δήμου Μυτιλήνης

Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος οι αντιδράσεις του ρατσιστικού και συντηρητικού κομματιού της πόλης και των γύρω χωριών ανασυντάχθηκε και εμφανίστηκε κατά την περίοδο αυτή. Η «ειρηνική περίοδος» των καλοκαιρινών μηνών που προτιμάται η προώθηση της τουριστικά συμβατής εικόνας του «ανεκτικού νησιού της αλληλεγγύης» έφτασε στο τέλος της, επιτρέποντας στο ρατσιστικό όχλο να ξαναβγάλει τα τσεκούρια του. Σειρά από κατασκευασμένες ειδήσεις αλλά και η προβολή παραβατικών συμπεριφορών μεταναστών με ρατσιστική χροιά, δημιούργησαν το έδαφος για την ολομέτωπη αντιμεταναστευτική επίθεση που θα ακολουθούσε. Μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα του τοπικού ρατσιστικού βόθρου υπήρχαν επανειλημμένες προτροπές για επιθέσεις προς τους μετανάστες, που όπως φαίνεται κάποιες βρήκαν εφαρμογή[9].  Τοπικοί εμπορικοί και επιχειρηματικοί σύλλογοι, προσφέρθηκαν ως οι επίσημοι φορείς να υιοθετήσουν τα ρατσιστικά αιτήματα και βρέθηκαν εντέλει ως πρωταγωνιστές σε επεισόδια εναντίον μεταναστών, όπως αυτά που έλαβαν μέρος στις 21 και 22 Νοεμβρίου στην πλατεία Σαπφούς[10].

Την ίδια ώρα οι αστυνομικές αρχές από τη μία εκφοβίζουν τους-τις περισσότερους-ες μετανάστες-ριες μέσω συνεχόμενων ελέγχων, προσαγωγών και ξυλοδαρμών ώστε να μην κατεβαίνουν στην πόλη, ενώ από την άλλη επιτρέπουν την αναπαραγωγή προβληματικών συνθηκών (με χαρακτηριστικό παράδειγμα την ανεμπόδιστη διακίνηση ουσιών) που χρησιμοποιούνται για την παραγωγή της εικόνας τους «επικίνδυνου μετανάστη». Μία εικόνα που γίνεται απαραίτητη για τη δημιουργία της κοινωνικής αποδοχής και συναίνεσης στην κατάσταση εξαίρεσης που εγκλωβίζονται οι μετανάστες-ριες στα κέντρα κράτησης στα νησιά αλλά και στην υπόλοιπη Ελλάδα αλλά και για την εγκαθίδρυση ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος ελέγχου και επιτήρησης του δημόσιου χώρου.

Σε επίσημο θεσμικό επίπεδο, οι τοπικές αρχές φάνηκαν να αξιοποιούν το χαρτί των «κακών συνθηκών της Μόριας» διεκδικώντας την «αποσυμφόρηση» του νησιού αλλά και ανταποδοτικά οφέλη. Μία «αποσυμφόρηση» που κάτω από το μανδύα της απομάκρυνσης των μεταναστών από το υπερκορεσμένο κέντρο κράτησης της Μόριας, προς άγνωστα σημεία στην Ελλάδα αλλά και μέσω απελάσεων, βρήκε νομιμοποιητικά εδάφη σε ευρύτερους πολιτικούς και «ανθρωπιστικούς» χώρους πέρα από τους παραδοσιακούς. Οι δημοτικές αρχές του νησιού φέρονται να έχουν έρθει σε ρήξη με το υπουργείο μεταναστευτικής πολιτικής, παρόλο που η άρχουσα παράταξη προέρχεται από τον πολιτικό χώρο του συγκυβερνούντος κόμματος (ΑΝΕΛ), γύρω από τα νούμερα μεταναστών που έχουν συμφωνηθεί να κρατιούνται στα νησιά. Είναι πολύ προσεκτική όμως η διατύπωση του αιτήματος της «αποσυμφόρησης» από μεριάς τους δήμου. Όπου αναφέρεται ξεκάθαρα στη μετακίνηση ατόμων εκτός Λέσβου, αλλά όχι φυσικά στο κλείσιμο του κέντρου κράτησης και απώλειας των οικονομικών και πολιτικών προνομίων που κάτι τέτοιο θα επέφερε.

Μέσα σε αυτό το κλίμα ο δήμος του νησιού, κάλεσε σε παλλεσβιακή «γενική απεργία» τη Δευτέρα 20 Νοεμβρίου. Έτσι η αναμενόμενη συνολική επίθεση προς τους μετανάστες βρήκε και το επίσημο κάλεσμά της. Ένα κάλεσμα που χώρεσε από τα ακροδεξιά κομμάτια της πόλης, μέχρι και φιλανθρωπικές ΜΚΟ και συλλόγους (πχ συνύπαρξη, αγκαλιά) που έτρεξαν να δώσουν το παρόν. Όχι άνευ σημασίας για το χαρακτήρα του καλέσματος ήταν ότι το σημείο της εξαγγελία της ημερομηνίας της συγκέντρωσης έγινε από τον αντιδήμαρχο Μυτιλήνης στεκώμενος ανάμεσα από τους αστυνομικούς που διαμαρτυρόντουσαν για τις συνθήκες εργασίας τους έξω από το κέντρο κράτησης της Μόριας (sic). Ως σημείο συγκέντρωσης της «διαμαρτυρίας» του δήμου επιλέχθηκε η πλ. Σαπφούς όπου για τον προηγούμενο μήνα λάμβανε χώρα αγώνας των ίδιων των μεταναστών για το «άνοιγμα» των νησιών και τον απεγκλωβισμό τους από αυτά. Το ίδιο σημείο που μία εβδομάδα νωρίτερα ο έτερος αντιδήμαρχος Μυτιλήνης, προσπάθησε να το «καθαρίσει» από τους μετανάστες προπηλακίζοντάς τους και καταστρέφοντας τα πανό διαμαρτυρίας τους[11]. Το πολεμικό κάλεσμα του δημάρχου βρήκε άμεσα ανταπόκριση. Για τις επόμενες δύο ημέρες μετά την απεργία, πλήθος από επιχειρηματίες και «αγανακτισμένους» κατοίκους επιτίθονταν στους μετανάστες-ριες που προσπαθούσαν να συνεχίσουν τη διαμαρτυρία τους στην πλατεία Σαπφούς. Η θεσμική κάλυψη που τους προσφέρθηκε για τις επιθέσεις αυτές, ήρθε μάλιστα να ανανεωθεί προ ολίγων ημερών μέσω της μηνυτήριας αναφοράς που κατέθεσε ο δήμος κατά παντός υπευθύνου για την κατάσταση στο νησί, στην οποία μεταξύ άλλων αναγγέλλει ότι υπάρχει «…κίνδυνος διάπραξης ποινικών αδικημάτων, ως άμυνα για την διάσωση της ζωής και της περιουσίας τους εκ μέρους των γηγενούς πληθυσμού του νησιού…»[12].

Διαμαρτυρία πλ.Σαπφούς – Κατάληψη γραφείων ΣΥΡΙΖΑ

Μετά την καταστολή που ακολούθησε τα γεγονότα του Ιουλίου, οι αντιστάσεις από μέρους των μεταναστών-ριών ήταν πολύ περιορισμένες. Παρότι οι συνθήκες συνεχώς χειροτέρευαν, η αντιεξεγερσιακή καταστολή εκείνων των ημερών φαίνεται να λειτουργεί ως φόβητρο έως σήμερα. Ίσως η πιο σημαντική εξαίρεση σε αυτό να υπήρξε ο αγώνας που διεξήγαγαν μετανάστες-ριες κυρίως από το Ιράν και το Αφγανιστάν για 2 μήνες στην πλατεία Σαπφούς και τα κατειλημμένα γραφεία της τοπικής οργάνωσης του ΣΥΡΙΖΑ. Μία διαμαρτυρία που ξεκίνησε στις 20 Οκτώβρη, ενάντια στις άθλιες συνθήκες διαβίωσης στο κέντρο κράτησης της Μόριας διεκδικώντας το κλείσιμό του και τον απεγκλωβισμό όλων των μεταναστών από τα νησιά. Οι συμμετέχοντες-ουσες σε αυτή τη διαμαρτυρία μπορεί να μειώθηκαν τις πρώτες μέρες μετά από την παρέμβαση ενός συμπλέγματος φορέων και αρχών, αλλά κατάφεραν μέσα από τη συνοχή που απέκτησαν να διεξάγουν έναν σημαντικότατο αγώνα, ξεπερνώντας όλα τα εμπόδια αορατότητας που χτιζόντουσαν γύρω τους[13]. Ένας αγώνας που πέρα από τις αντιφάσεις που παρουσίασε προς το τέλος του, κατάφερε να εξασφαλίσει την ικανοποίηση μεγάλου μέρους των αιτημάτων που διατυπώθηκαν στην πορεία του.

Παρακαταθήκη όμως αφήνει αυτός ο αγώνας και για τα διδάγματα για τη διεύρυνση των μορφών καταστολής, ιδιαίτερα στο πεδίο των μεταναστευτικών αγώνων. Πέρα από τις γνωστές τακτικές αστυνομικής και φασιστικής καταστολής με βίαια μέσα, αλλά και προσπάθειας διαστρέβλωσης των αιτημάτων του από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, περισσότερα πράγματα έγιναν εμφανή. Ο ρόλος των ΜΚΟ ως αντιεξεγερτικοί φορείς καταστολής όσων αρνήσεων ξεφεύγουν μέσα από τα όρια διαμεσολάβησης που αυτές θέτουν έγινε ξεκάθαρος σε τουλάχιστον δύο περιπτώσεις. Για παράδειγμα είδαμε τη διευθύντρια της ΜΚΟ Ηλιαχτίδας, που έχει αποκτήσει το μονοπώλιο στους ξενώνες και τα διαμερίσματα στέγασης μεταναστών στο νησί, να παρευρίσκεται στις διαπραγματεύσεις με τους διαμαρτυρόμενους μετανάστες (με την ιδιότητα του στελέχους της Τ.Ο του Συριζα!), να βρίσκεται αντιμέτωπη με δυο από τους μετανάστες που μένουν σε ξενώνα της ΜΚΟ, προκαλώντας τους την ανάλογη ανησυχία για τη συνέχιση της στέγασή τους. Όπως επίσης είδαμε την εκπρόσωπο της προβεβλημένης οργάνωσης Αλληλεγγύη Λέσβος «πρώην κατασκηνώσεις ΠΙΚΠΑ» να ανταποκρίνεται στο κυβερνητικό κάλεσμα και να κάνει δημόσιες δηλώσεις νομιμοφροσύνης στρεφόμενη εναντίον του αγώνα που δινόταν, αναπαράγοντας τις κυβερνητικές χυδαιότητες περί προνομιακού αγώνα[14]. Δηλώσεις με σκοπό την υπονόμευση του αγώνα που διεξαγόταν και την περιθωριοποίησή του από αλληλέγγυο κόσμο.

Κινήσεις υπήρξαν και προς το μέρος του αλληλέγγυου κόσμου στην προσπάθεια απομόνωσης των διαμαρτυρόμενων μεταναστών. «Πολιτιστικός» σύλλογος βρέθηκε να κάνει έξωση της εργατικής λέσχης Λέσβου από τα κοινά τους γραφεία, λόγω της απόφασής της να στεγάσει κάποιους από τους αγωνιζόμενους-ες μετανάστες-ριες λόγω κακοκαιρίας όσο η διαμαρτυρία πραγματοποιούταν στην πλατεία Σαπφούς[15]. Η παρουσία της ασφάλειας κατά τη διάρκεια της διαμαρτυρίας στην πλατεία άλλα και τις πρώτες μέρες γύρω από τα κατειλημμένα γραφεία ήταν συνεχής με επαναλαμβανόμενες εξακριβώσεις στοιχείων κόσμου που πλησίαζε στην περιοχή. Και την ίδια ώρα, τοπικό ενημερωτικό ιστολόγιο του ΣΥΡΙΖΑ, έφτασε στο σημείο να στοχοποιήσει δύο από τους αλληλέγγυους που λάμβαναν μέρος στις διαπραγματεύσεις δημοσιεύοντας φωτογραφίες τους αλλά και τα στοιχεία των λογαριασμών τους στα μέσα κοινωνικης δικτύωσης.

Διαμαρτυρία Βορειοαφρικανών στην Πλ. Σαπφούς

Μετά την ενόχληση που προκάλεσε η εν λόγω διαμαρτυρία, και μέσα από το ρατσιστικό κάλεσμα του δήμου, ένα νέο δόγμα που υπαγορεύει ότι στο δημόσιο χώρο της Μυτιλήνης δεν έχουν χώρο διαμαρτυρίες μεταναστών προσπαθεί να εγκαθιδρυθεί. Αυτό μάλιστα βρήκε εφαρμογή λίγες μόλις μέρες μετά την απομάκρυνση των διαμαρτυρόμενων μεταναστών από την πλατεία Σαπφούς. Όταν 25 άτομα κυρίως βορειοαφρικανοί πήγαν να επαναλάβουν το παράδειγμα, πραγματοποιώντας διαμαρτυρία στην πλατεία και ζητώντας την άρση του γεωγραφικού περιορισμού, υπήρξε άμεση κινητοποίηση της αστυνομίας, συλλαμβάνοντάς εν τέλη 14 άτομα για παράνομη κατασκήνωση! Εμπόδιο στην καταστολή της νέας διαμαρτυρίας από δήμο, αστυνομία και δικαστικές αρχές δεν στάθηκε καν ότι δεν είχαν τοποθετηθεί σκηνές[16].

Το δικαστήριο των 35+2 (#freethemoria35)

Την ίδια περίοδο ολοκληρώθηκε και η προανάκριση για τα γεγονότα της 18^ης Ιουλίου όπου είχαν παραπεμφθεί σε δίκη 35 μετανάστες. Μέσα στον Αύγουστο συνελήφθησαν δύο ακόμα άτομα στα οποία σχηματίστηκε νέα δικογραφία για τα γεγονότα εκείνης της μέρας. Οι δύο δικογραφίες αναμένεται όμως να συνενωθούν και να εκδικαστούν μαζί. Τριάντα από τους διωκόμενους μετανάστες συνεχίζουν να βρίσκονται προφυλακισμένοι σε 4 διαφορετικές φυλακές της χώρας. (Κορυδαλλός, Αυλώνα, Χίος, Μαλανδρίνο), με την προφυλάκισή τους να επεκτείνεται για ακόμα 6 μήνες μετά από νέα απόφαση του συμβουλίου πλημμελειοδικών Μυτιλήνης. Το τελικό βούλευμα φέρεται να έχει ολοκληρωθεί και να έχει διαβιβαστεί στον εισαγγελέα για την ανάγνωσή του και τον ορισμό της δικάσιμου. Αυτή αναμένεται να εκδοθεί για κάποια στιγμή μέσα στην άνοιξη.

Δολοφονία Χαμπίμπι

Μία άλλη όμως σημαντικότατη πτυχή γύρω από το μεταναστευτικό ήρθε να εμφανιστεί μέσα από μία δολοφονία σε γειτονικό χωριό της Μυτιλήνης. Την Κυριακή 26 Νοεμβρίου  ο αφγανός Χαμπίπι σκοτώθηκε από μαχαίρι στο χωριό των Παμφίλων, λίγα χιλιόμετρα έξω από τη Μυτιλήνη και το κέντρο κράτησης της Μόριας. Όπως αποδείχτηκε, τον Χαμπίμπι τον σκότωσε ομοεθνής του, μετά από καυγά που είχαν καθώς ο Χαμπίμπι εκμεταλλευόταν αυτόν και άλλους επινοικιάζοντάς τους για αγροτικές δουλειές σε ντόπιους. Η πρακτική αυτή είναι πολύ διαδεδομένη, ειδικότερα κατά την περίοδο της συλλογής των ελιών, όπου οι μετανάστες που βρίσκονται εγκλωβισμένοι και οικονομικά εξαντλημένοι στο νησί, αποτελούν το απαραίτητο φτηνό εργατικό δυναμικό. Συχνά τη διαμεσολάβηση την αναλαμβάνουν ομοεθνείς τους που βρίσκονται περισσότερο καιρό στο νησί και γνωρίζουν ανθρώπους και καταστάσεις, όπου και κανονίζουν το ύψος των πληρωμών κρατώντας οι ίδιοι ένα ποσοστό. Όπως αποδείχτηκε μάλιστα, ο Χαμπίμπι είχε νοικιάσει δωμάτια ακόμα και από την εκκλησία για την στέγαση των εργατών. Χαρακτηριστικό όμως της προσπάθειας απόκρυψης της πτυχής αυτής, είναι ότι ενώ το ίδιο το γεγονός της δολοφονίας προβλήθηκε σθεναρά στην αρχή, με το που έκαναν την εμφάνιση οι λόγοι πίσω από τη δολοφονία, η είδηση εξαφανίστηκε από τα πρωτοσέλιδα που κοσμούσε μέχρι εκείνο το σημείο.

Η περίοδος που θα ακολουθήσει αναμένεται να είναι εξίσου δύσκολη. Από τη μία οι αναμενόμενες δύσκολες καιρικές συνθήκες που θα βρουν τους–τις εγκλωβισμένους-ες μετανάστες-ριες χωρίς τα απαραίτητα μέσα προστασίας δημιουργούν σοβαρές ανησυχίες για νέα θύματα. Από την άλλη αναμενόμενη είναι και η εντατικοποίηση της πίεσης από τις ελληνικές αρχές για την κατασκευή νέων κέντρων κράτησης «κλειστού τύπου» αλλά και αύξηση των απελάσεων. Την ίδια στιγμή το «μεταναστευτικό» θα εξακολουθεί να χρησιμοποιείται ως το όχημα για την επιβολή ενός καθεστώτος εξαίρεσης στο νησί που στο στόχαστρο του θα βρίσκονται πέρα από τους-τις μετανάστες-ριες, οι ίδιοι οι κάτοικοι του. Οι αδιαμεσολάβητοι,  αντιθεσμικοί  και αυτοοργανωμένοι  αγώνες θα συνεχίσουν να αποτελούν το σημαντικότερο ανάχωμα, απέναντι στην επιβολή του φόβου και του κοινωνικού κανιβαλισμού.

Musaferat

Ιανουάριος 2018

[1] https://www.hrw.org/news/2017/12/15/greece-dire-risks-women-asylum-seekers

[2] http://www.emprosnet.gr/prosfyges/kai-ksana-blokarisma-se-konteiner

[3] https://musaferat.espivblogs.net/2017/10/23/neos_thanatos_kai_diamartyries_metanastwn/

[4] http://www.kathimerini.gr/938239/article/epikairothta/ellada/moyzalas-den-apokleiw-to-endexomeno-na-ypar3oyn-8anatoi-apo-to-kryo-sth-moria

[5] http://www.kathimerini.gr/939567/article/epikairothta/ellada/anamorfwnetai-h-nomo8esia-gia-to-asylo

[6] http://ec.europa.eu/eurostat/statistics-explained/index.php/File:First_instance_decisions_by_outcome_and_recognition_rates,_3rd_quarter_2017.png

[7] http://mindigital.gr/index.php/45-eidiki-grammateia-epikoinoniakis-diaxeirisis-kriseon/prosfygiko-zitima-20/1778-7-2

[8] Ο.π.

[9] https://racistcrimeswatch.wordpress.com/

[10] https://musaferat.espivblogs.net/2017/11/23/syntomo_enhmerwtiko_22-11/

[11] https://musaferat.espivblogs.net/2017/12/01/%cf%8c%cf%84%ce%b1%ce%bd-%cf%84%ce%b1-%ce%b1%cf%86%ce%b5%ce%bd%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ac-%ce%bc%ce%b9%ce%bb%ce%bf%cf%8d%ce%bd-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%80%cf%8c%ce%bb%ce%b5%ce%bc%ce%bf-%ce%b1/

[12] http://www.kathimerini.gr/940077/article/epikairothta/ellada/mhnysh-kata-pantos-ypey8ynoy-apo-ton-dhmarxo-lesvoy-gia-thn-katastash-sth-moria

[13] https://musaferat.espivblogs.net/2017/11/15/gia_thn_plateia_sapfous/

[14] http://www.emprosnet.gr/koinonia/afksanontai-oi-mnistires-gia-to-pikpa

[15] http://ergatikilesxilesvou.blogspot.gr/2017/11/blog-post.html

[16] https://noborderkitchenlesvos.noblogs.org/post/2017/12/08/14-protesters-detained-and-in-danger-of-deportation-for-putting-imaginary-tents-on-saphous-square/

Μετά από ενημέρωση που υπήρξε, στους αρχικά 35 διωκόμενους μετανάστες έχουν προστεθεί ακόμα 2 άτομα. Οι δύο νεότεροι συλληφθέντες, προερχόμενοι και αυτοί από αφρικανικές χώρες, συνελήφθησαν τον Αύγουστο και πέρασαν από ανακριτή όπου και κρίθηκαν ελεύθεροι με τους περιοριστικούς όρους της παραμονής στη Μόρια και της εμφάνισης στο αστυνομικό τμήμα 2 φορές το μήνα. Όπως προκύπτει και από αυτή την εξέλιξη η δικογραφία παραμένει ανοιχτή και υπάρχει πάντα ο κίνδυνος απαγγελίας κατηγοριών σε περισσότερα άτομα.

Επίσης την Τετάρτη 13 Δεκεμβρίου θα εξεταστεί από το συμβούλιο πλημμελειοδικών Μυτιλήνης, η εξέταση της παράτασης της κράτησης των 30 μεταναστών που βρίσκονται αυτοί τη στιγμή κρατούμενοι σε φυλακές της χώρας. Η εξέταση είναι αυτεπάγγελτη λόγω της ολοκλήρωσης του πρώτου εξαμήνου της προφυλάκισής τους τον επόμενο μήνα.

Άμεση απελευθέρωση των κρατούμενων μεταναστών

Απόσυρση όλων των κατηγοριών

Αλληλεγγύη στους-ις αγωνιζόμενους-ες μετανάστες-ριες της κατάληψης των γραφείων ΣΥΡΙΖΑ

#freethemoria35

Musaferat

Παλαιότερα ενημερωτικά για την υπόθεση εδώ και εδώ

…στον αυτοδιαχειριζόμενο χώρο ανατόπια με την πολιτική ευθύνη της Αντιφασιστικής Συνεννόησης 65. Στις 21.00 θα γίνει τηλεφωνική επικοινωνία με την ομάδα ενάντια στα κέντρα κράτησης MUSAFERAT.

https://as65patra.wordpress.com/

Η Λέσβος και ειδικότερα η Μυτιλήνη έχουν ξαναβρεθεί στο επίκεντρο της δημοσιότητας λόγω της μετατροπής τους σε ένα γεωγραφικό σημείο εξαίρεσης για τους/ις μετανάστες/ριες που φθάνουν. Οι αναμενόμενες συνεχιζόμενες αφίξεις, ταυτόχρονα με την επιλογή του ελληνικού κράτους να τους εγκλωβίζει στα πέντε νησιά στα οποία λειτουργούν hot spots τα έχει μετατρέψει σε υπερκορεσμένες φυλακές. Μόνο στο νησί της Λέσβου αυτή τη στιγμή υπολογίζεται ότι βρίσκονται παραπάνω από 9000 μετανάστες/ριες, με τους 7000 από αυτούς να είναι στο κέντρο κράτησης της Μόρια. Ένα κέντρο που με τις προεκτάσεις που του έχουν γίνει είναι σχεδιασμένο για λιγότερους από 2500. Έχει ήδη ειπωθεί χιλιάδες φορές από ισάριθμα στόματα πως οι συνθήκες στο κέντρο κράτησης είναι αβίωτες όμως γίνονται συνεχώς όλο και χειρότερες. Με τους περισσότερους να προσπαθούν να προστατευτούν από το κρύο και τη βροχή μέσα σε καλοκαιρινές σκηνές και αυτοσχέδια αντίσκηνα, τη τροφή να είναι μηδαμινή και άθλια μετά από πολύωρες αναμονές σε ουρές και τις διαδικασίες εξέτασης των αιτημάτων ασύλου να είναι υπερβολικά χρονοβόρες για κάποιους και σχεδόν ανύπαρκτες για πολλές εθνικότητες, η εξαθλίωση καταλαμβάνει όλο και μεγαλύτερο έδαφος μεταξύ των ανθρώπων που παραμένουν εγκλωβισμένοι. Οι ίδιοι παραμένουν αποκλεισμένοι από το δημόσιο και κοινωνικό βίο της πόλης, πέραν ελαχίστων εξαιρέσεων, αφού η όποια εμφάνισή τους αντιμετωπίζεται με ρατσιστικά σχόλια ή επιθέσεις αλλά και συνεχείς ελέγχους και εξευτελισμούς από τις αστυνομικές δυνάμεις. Εντωμεταξύ παραβατικές-αντικοινωνικές συμπεριφορές, ως παράγωγα της συνθήκης εξαθλίωσης, από μικρή μερίδα μεταναστών, χρησιμοποιούνται ως “αδιάσειστα πειστήρια” των ακροδεξιών-ρατσιστικών αιτημάτων για μαζικό εγκλεισμό, απελάσεις και αποτροπές αφίξεων όλων των μεταναστών/ριών. Συνεχείς αναφορές στη «διατάραξη της κοινωνική συνοχής» από τις συνθήκες που διαμορφώνονται αποτελούν απλώς προκάλυμμα στις σχεδιαζόμενες επιθέσεις των ντόπιων στοιχείων προς τους μετανάστες-ριες.

«…Κύριοι, απασφαλίσαμε. Θέλετε πόλεμο; Πόλεμο θα έχετε.»

Προμετωπίδα της έναρξης των δηλωμένων πλέον προθέσεων αποτέλεσε το κάλεσμα σε «γενική απεργία» από το δήμο Μυτιλήνης για τη Δευτέρα 20 Νοεμβρίου. Δεν είναι τυχαίο ότι η εξαγγελία της ημερομηνίας της συγκέντρωσης έγινε από τον αντιδήμαρχο Μυτιλήνης στεκώμενος ανάμεσα από τους αστυνομικούς που διαμαρτυρόντουσαν για τις συνθήκες εργασίας τους έξω από το κέντρο κράτησης της Μόριας (sic). Σημείο συγκέντρωσης της «διαμαρτυρίας» του δήμου ήταν η πλ. Σαπφούς όπου εδώ και ένα μήνα λαμβάνει χώρα ο αγώνας των μεταναστών για το «άνοιγμα» των νησιών και τον απεγκλωβισμό τους από αυτά. Αυτό το σημείο που μία εβδομάδα νωρίτερα ο έτερος αντιδήμαρχος Μυτιλήνης, προσπάθησε να το «καθαρίσει» από τους μετανάστες προπηλακίζοντάς τους και καταστρέφοντας τα πανό διαμαρτυρίας τους. Ο ίδιος ο δήμαρχος άλλωστε δεν μπόρεσε να συνεχίσει να υποκρύπτει τον πραγματικό στόχο του πολεμικού καλέσματος της «γενικής απεργίας» όταν μετά την πρώτη επίθεση που δέχτηκαν οι μετανάστες από οργανωμένη ομάδα επιχειρηματιών και «αγανακτισμένων» μίλησε για «απελευθέρωση» της πλατείας.

Η δημοτική αρχή παίζοντας το χαρτί της έντασης έρχεται να εξυπηρετήσει ταυτόχρονα πολλούς σκοπούς. Από τη μία κλείνει το μάτι σε όλα τα ακροδεξιά, ξενοφοβικά και συντηρητικά κομμάτια του νησιού. Κομμάτια με τα οποία είχε βρεθεί σε απόσταση επιτελώντας τις κυβερνητικές επιταγές για μεγάλο διάστημα. Από την άλλη, γνωρίζει ότι η δημιουργία εντάσεων, και επιθέσεων θα δημιουργήσει ακόμα μεγαλύτερη πίεση προς το υπουργείο και την κυβέρνηση, εξαναγκάζοντάς τους στη μεταφορά ενός μεγάλου αριθμού μεταναστών σε κλειστά κέντρα κράτησης σε άλλα σημεία της επικράτειας. Μία μεταφορά (ή «αποσυμφόρηση» όπως η ίδιοι την ονομάζουν) την οποία και θα χρεωθεί ως πολιτική νίκη.

Δεν είναι όμως μόνο μία επίθεση της δημοτικής αρχής. Για πάνω από μία βδομάδα διάφοροι σύλλογοι επαγγελματιών και επιχειρηματιών ετοιμαζόντουσαν για το πογκρόμ της πλατείας. Τα μηνύματα στα δίκτυα επικοινωνίας τους ήταν ξεκάθαρα. Η πλατεία θα «καθάριζε από τους εισβολείς». Οι μετανάστες/ριες που τόλμησαν να αψηφήσουν το καθεστώς αορατότητας που τους έχει επιβληθεί και να εμφανιστούν αγωνιζόμενοι-ες μέσα στο κέντρο τη πόλης, θα έπαιρναν το μάθημά τους. Την ίδια τύχη θα είχαν και όσοι-ες τολμούσαν να βρεθούν στο πλευρό τους. Η καλεσμένη από το δήμο «γενική απεργία» θα αποτελούσε το πρώτο επεισόδιο μιας χιλιοπαιγμένης σειράς. Με τις ευλογίες και την παρακίνηση των αρχών πλέον, η ακροδεξιά θα μπορούσε να διεκδικήσει με αξιώσεις την παρουσία της στο δημόσιο χώρο του νησιού. Έτσι, οι συγκεντρώσεις του ρατσιστικού όχλου θα μπορούν να φορούν τη μάσκα της διεκδίκησης της «αποσυμφόρησης του νησιού» και οι επιθέσεις σε μετανάστες την έκφραση μιας αναπόφευκτης αγανάκτησης. Και αν ακόμα η ντόπια κυριαρχία δεν καταφέρει να πνίξει αρκετούς και να εξαφανίσει ακόμα περισσότερους, μπορεί τουλάχιστον να διεκδικήσει με ακόμα περισσότερες πιθανότητες διάφορα οικονομικά αντισταθμιστικά για την ασφαλή αναπαραγωγή του ντόπιου κεφαλαίου (βλ επιδοτήσεις, διατήρηση μειωμένων συντελεστών ΦΠΑ, κλπ).

Πόλεμο στον πόλεμο των αφεντικών

Απέναντι όμως στη μαυρίλα που απλώνεται στο νησί και μας περικυκλώνει υπάρχουν αυτές οι εστίες αντίστασης που συνεχίζουν να υπενθυμίζουν ότι τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο θα τον διεκδικούν πάντα οι ίδιοι οι μετανάστες/ριες. Εστίες που αναδύονται απέναντι στην παραίτηση και την απελπισία που έχουν οδηγηθεί πολλοί/ες από αυτούς/ες. Είναι πάντα κάποιοι/ες που θα αρνηθούν να παρακολουθήσουν παθητικά τους άλλους να ορίζουν τις ζωές τους. Αρνήσεις που θα εκφραστούν είτε με τη ανταπόδοση της βίας που βιώνουν καθημερινά, όπως έγινε με την ολιγόωρη εξέγερση στην πτέρυγα ασυνόδευτων ανηλίκων τα ξημερώματα της Δευτέρας (21/11) , όπου τα κρατούμενα παιδιά ισοπέδωσαν ό,τι τους υπενθύμιζε την συνθήκη υποτίμησης που βιώνουν. Ή αρνήσεις που θα λάβουν πιο οργανωμένο και μακροχρόνιο ορίζοντα, όπως συμβαίνει με τη διαμαρτυρία παραπάνω από 30 μεταναστών/ριών διαφορετικών εθνικοτήτων, για πάνω από 1.5 μήνα στην πλατεία Σαπφούς που έχει καταλήξει σε κατάληψη των τοπικών γραφείων του ΣΥΡΙΖΑ. Ένας αγώνας που κατάφερε να σπάσει όλους τους διαχωρισμούς και να οδηγήσει από κοινού τους μετανάστες/ριες με τα εδώ κινήματα σε κοινές δράσεις με σημαντικά μέχρι στιγμής αποτελέσματα.

Και η ιστορία συνεχίζεται…

Musaferat
Δεκέμβρης 2017

Μετανάστες και αλληλέγγυοι πραγματοποιήσαμε κατάληψη στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ της Μυτιλήνης, το Σάββατο 25 Νοεμβρίου 2017, μετά το αντιφασιστικό συλλαλητήριο στο οποίο συμμετείχαν μετανάστ(ρι)ες, μέλη του αντιεξουσιαστικού χώρου και της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Η κατάληξη στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί συνέχεια ενός αγώνα που μετράει ήδη 1.5 μήνα διαδρομής στην πλατεία Σαπφούς, όταν ομάδα μεταναστ(ρι)ών αποχώρησε διαμαρτυρόμενη από το κέντρο κράτησης της Μόριας, δηλώνοντας ότι δεν πρόκειται να επιστρέψουμε σε αυτό ή κανένα παρόμοιο camp. Και αυτό, όχι γιατί διεκδικούμε κάποιου είδους προνόμιο σε σχέση με τους υπόλοιπους μετανάστες που βρίσκονται εκεί, αλλά γιατί εκεί δεν αισθανόμαστε, ούτε είμαστε ασφαλείς.

   Τα απαράδεκτα καταλύματα, το άθλιο φαγητό που προσφέρεται, η απουσία αξιοπρεπούς ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, η εκδικητική στέρηση παροχής νερού λόγω συμμετοχής σε κινητοποιήσεις. η συνεχής αστυνομική καταστολή, οι βίαιες διαμάχες μεταξύ εθνικοτήτων που καλλιεργούνται απ’ την ίδια την διοίκηση του κέντρου κράτησης, συνθέτουν το πλαίσιο του βίαιου εγκλεισμού που μας επιβάλλεται εκεί. Στο αποκορύφωμα αυτού του κανιβαλισμού ανήκει και η σεξουαλική εκμετάλλευση γυναικών, ομοφυλόφιλων, αλλά και ανήλικων παιδιών που οδηγούνται σε αυτόν τον δρόμο, είτε γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος βιοπορισμού, είτε γιατί γίνονται θύματα κυκλωμάτων. Ο επίπλαστος διαχωρισμός που ορίζεται μεταξύ πρόσφυγα και μετανάστη, δημιουργεί συγκρούσεις ανάμεσα σε εθνικότητες λόγω των προνομίων που λαμβάνουν κάποιες εθνικότητες.
Όλα τα παραπάνω συνδέονται με την αντιμεταναστευτική ευρωπαϊκή πολιτική η οποία διεξάγει πολέμους, δημιουργώντας μεταναστευτικές ροές και ταυτόχρονα αρνείται την  ελεύθερη μετακίνηση των θυμάτων που η ίδια δημιούργησε. Σε αυτήν εμπεριέχεται η συμφωνία μεταξύ ΕΕ και Τουρκίας, την οποία με χαρά προσυπέγραψε η ελληνική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Το υδάτινο νεκροταφείο της Μεσογείου, τα νησιά του Αιγαίου που έχουν μετατραπεί σε φυλακές χωρίς κάγκελα, καθώς και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης στα οποία στοιβάζονται μετανάστ(ρι)ες είναι τα αποτελέσματα αυτής της θανατηφόρας πολιτικής.

   Αξίζει να σημειωθεί, πως από την στιγμή που κατεβήκαμε στην πλατεία Σαπφούς γίναμε αόρατοι για κάθε διεθνή Μη Κυβερνητική Οργάνωση, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την πλήρη απουσία κάθε ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και οποιασδήποτε άλλης βοήθειας.
Παρόλες τις επιθέσεις που εμείς, οι μετανάστ(ρι)ες, δεχτήκαμε στην πλατεία Σαπφούς, προτιμάμε να μένουμε εκεί εκτεθειμένοι στο κρύο και σε κάθε είδους απειλή, παρά να επιστρέψουμε στο κέντρο κράτησης της Μόριας. Απειλές οι οποίες κυμάνθηκαν από την προκλητική αδιαφορία των άμεσα υπεύθυνων (όπως Ύπατη Αρμοστεία, ΣΥΡΙΖΑ, τοπικές αρχές), την απάθεια μέρους της τοπικής κοινωνίας, έως και τις εκδηλώσεις μίσους, όπως το σόου που έδωσε ο αντιδήμαρχος καθαριότητας Κατζανός παλεύοντας με τα πανό στην πλατεία, η συγκέντρωση στην οποία κάλεσε ο δήμαρχος Σ. Γαληνός, η στάση του αντιπροέδρου του Εμπορικού Συλλόγου Πουλέλλη και ο ξυλοδαρμός μεταναστ(ρι)ών από την αστυνομία.
Στη σκακιέρα του ευρύτερου κοινωνικοπολιτικού σκηνικού έχουν όλοι ενεργό ρόλο. Αντιλαμβανόμενοι το γεγονός αυτό προβήκαμε στην κατάληψη των τοπικών γραφείων του ΣΥΡΙΖΑ θέλοντας να ασκήσουμε πίεση και να φέρουμε προ των ευθυνών του έναν απ’ τους βασικούς συνένοχους της παρούσας συνθήκης. Για αυτό και μέσα απ’ αυτόν τον αγώνα καταργούμε την απόσταση μεταξύ μας δείχνοντας πως η φιλανθρωπία είναι μία πλάνη και η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας.
Από τη μεριά μας, ως μετανάστ(ρι)ες, δεν έχουμε παρά να αναγνωρίσουμε σε αυτούς τους λίγους ανθρώπους το γεγονός ότι έσπασαν κάθε σύνορο και μας έκαναν να νοιώσουμε κομμάτι αυτής της κοινωνίας.

Τέλος, αυτό που απαιτούμε είναι:

• ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ HESAM SHAERI HESARI – ΤΟ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟ ΜΕΛΟΣ ΤΩΝ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΤΗΣ ΠΛΑΤΕΙΑΣ ΣΑΠΦΟΥΣ

• ΤΗΝ ΑΡΣΗ ΤΟΥ ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΟΥ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ ΕΓΓΥΗΣΗ ΟΤΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΠ’ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΔΕΝ ΘΑ ΣΥΛΛΗΦΘΕΙ Ή/ΚΑΙ ΘΑ ΑΠΕΛΑΘΕΙ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΑΦΙΞΗ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

• ΤΗ ΔΙΑΜΟΝΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΑΦΙΞΗ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

-ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΔΕΚΤΗ Η ΔΙΑΜΟΝΗ ΜΑΣ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ ΚΕΝΤΡΟ ΚΡΑΤΗΣΗΣ

-Η ΔΙΑΜΟΝΗ ΜΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

-ΤΟ ΜΕΡΟΣ ΔΙΑΜΟΝΗΣ ΜΑΣ ΝΑ ΕΧΕΙ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΔΙΑΒΙΩΣΗΣ

Πρωτοβουλία Αλληλέγγυων και Μεταναστ(ρι)ών

Μετά την επιστροφή των μεταναστών-ριών από τη δομή που τους είχαν οδηγήσεις εκτός πόλης, το βράδυ της Τρίτης, κατευθύνθηκαν να διανυκτερεύσουν στην πλατεία Σαπφούς. Εκεί την βρήκαν περικυκλωμένη από μπάτσους και κορδέλες και δεν τους επετράπει να προσεγγίσουν. Το βράδυ το περάσανε τελικά σε αλληλέγγυα δομή και το πρωί γύρω στις 10 προσπάθησαν να κατέβουν στην πλατεία Σαπφούς για να συνεχίσουν τη διαμαρτυρία τους. Εκεί βρέθηκαν αντιμέτωποι με πλήθος από «αγανακτισμένους» πολίτες και καταστηματάρχες που από την πρώτη στιγμή κινήθηκαν βίαια εναντίον τους. Παρόλο που οι ίδιοι-ες διατήρησαν τη ψυχραιμία τους και δεν απάντησαν, βρέθηκαν να χτυπιούνται από μπάτσους και φασιστοκατοίκους με αρκετούς να τραυματίζονται. Σύμφωνα με τους ίδιους, οι μπάτσοι τους είχαν προειδοποιήσει από χτες για την επίθεση που θα δεχόντουσαν έτσι και τολμούσαν να επιστρέψουν στην πλατεία. Στο σημείο βρισκόντουσαν μία διμοιρία χακί ματατζήδων, πολλοί ΟΠΚΕ, ασφαλίτες και οι διοικητές της ασφάλειας και της Αστυνομίας, οι οποίοι αφότου τους χτύπησαν αρχικά οι ίδιοι τους άφησαν μετά για αρκετή ώρα βορά στις διαθέσεις των «αγανακτισμένων. Όπως ήταν αναμενόμενο καμία σύλληψη ή προσαγωγή από τα φασιστοειδή δεν πραγματοποιήθηκε, παρόλο που δηλώνεται η ύπαρξη εισαγγελέα στο σημείο. Μετά την πρώτη μεγάλη ένταση, τους μετανάστες τους εγκλωβίσανε στη μέση της πλατείας περικυκλωμένους από τη διμοιρία για τη «φύλαξή» τους. Διάφοροι-ες αλληλέγγυοι-ες που βρέθηκαν στο σημείο είτε απομακρύνθηκαν από τους ασφαλίτες ή βρέθηκαν στη συνέχεια στο στόχαστρο του όχλου. Το μεσημέρι και μετά από πολύ ώρα που βρισκόντουσαν εγκλωβισμένοι-ες ανάμεσα στις αστυνομικές δυνάμεις, αποφασίστηκε να μεταφερθούν στις εγκαταστάσεις της δομής φιλοξενίας του ΠΙΚΠΑ μετά από αίτημα των μπάτσων. Τουλάχιστον 4 άτομα, 3 άνδρες και 1 γυναίκα, έχουν μεταφερθεί στο νοσοκομείο, με τους 2 να είναι σοβαρότερα χτυπημένοι. Στο χώρο θα φιλοξενηθούν για τις επόμενες 3 μέρες, χρόνος που ζητήθηκε από τις αρχές για να προχωρήσει η εξέταση των αιτημάτων τους. Στο διάστημα αυτό θα εξεταστούν τα χαρτιά τους για να δούνε αν μπορεί να επισπευσθούν κάποιες διαδικασίες. Οι ίδιοι-ες οι μετανάστες-ριες δηλώνουν αποφασισμένοι-ες αν δεν παραχωρηθούν σε όλους έγγραφα άρσης του γεωγραφικού περιορισμού να επιστρέψουν στην πλατεία.

Το κείμενο σε pdf

Τη στιγμή που οι στρατιωτικοαστυνομικές επιχειρήσεις αποτροπής εξελίσσονται αμείωτες, στα χερσαία και θαλάσσια σύνορα με άγνωστο αριθμό ναυαγίων και νεκρών, η πειθάρχηση και o αποκλεισμός όσων καταφέρουν να περάσουν εντατικοποιούνται. Η υποτίμηση, η εξαθλίωση και η καταστολή στα κέντρα κράτησης αποτελούν, ανοιχτά πλέον, τις πολιτικές που εφαρμόζει το ελληνικό κράτος απέναντι στους-ις μετανάστες-ριες για να περάσει τα μηνύματα του προς όλες τις κατευθύνσεις. Ο μαζικός εγκλωβισμός στα νησιά, που είναι εγκατεστημένα τα hot spots, κάτω από άθλιες συνθήκες διαβίωσης, η απομόνωσή τους από τους αστικούς ιστούς και τις αλληλέγγυες δομές και η βίαιη καταστολή όσων τολμήσουν να αμφισβητήσουν αυτή τη συνθήκη αποτελούν γνώριμες εικόνες και για τους πλέον ανυποψίαστους. Οι μετανάστες που καταφθάνουν αποτελούν για ακόμα μία φορά το σώμα για την άσκηση τοπικών και εθνικών πολιτικών. Η «σύμπλευση» όλων των δυνάμεων για την αντιμετώπιση της δυσμενής συνθήκης όπου η Ελλάδα έχει περιέλθει ως συνοριακό κράτος της Ευρώπης, η ταύτιση με τα ρατσιστικά αφηγήματα που παρουσιάζουν τους μετανάστες είτε ως απειλή είτε ως θύματα και φυσικά η αναπαραγωγή του κεφαλαίου μέσα από το τεράστιο σύμπλεγμα της πολεμικής και ανθρωπιστικής βιομηχανίας που έχει στηθεί, είναι τα οχήματα που προσπαθούν να μετατρέψουν τους μετανάστες-ριες σε απλούς κομπάρσους της ζωής τους. Ως ικέτες για μία πιθανή ευκαιρία να περάσουν στα εδάφη της Ευρώπης νόμιμα ή παράνομα, πρέπει να παραμένουν αόρατοι, παθητικοί και άβουλοι. Υπάρχουν όμως πάντα αυτοί και αυτές που δεν θα πειθαρχήσουν. Οδηγούμενοι πότε από συνείδηση, πότε από το αδιέξοδο  και πότε από την απελπισία θα ορθώσουν το ανάστημά τους και θα βγούνε μπροστά διαρρηγνύοντας, τουλάχιστον, το καθεστώς αορατότητας στο οποίο είναι καταδικασμένοι.

Έτσι και οι μετανάστες και μετανάστριες που συνεχίζουν να βρίσκονται αγωνιζόμενοι-ες στην κεντρική πλατεία της Μυτιλήνης. Ξεκινώντας από μία απλή διαμαρτυρία στις 20 Οκτωβρίου αρνούμενοι-ες να συνεχίζουν να ζουν στις συνθήκες εξαθλίωσης του κέντρου κράτησης της Μόριας, βρέθηκαν να διεκδικούν πολλά παραπάνω. Είδαν τους μπάτσους να τρομοκρατούν τους ίδιους και τους αλληλέγγυους για συλλήψεις, είδαν τις διάφορες υπηρεσίες να απομακρύνουν πολλούς δίνοντας τους ψεύτικες υποσχέσεις, είδαν να περικυκλώνονται από στρατό και νέους με περιβολές παρέλασης στις φιέστες των εθνικιστικών επετείων, είδαν τους τοπικούς «παράγοντες» να τους τραμπουκίζουν και να τους διώχνουν, είδαν μικρούς και μεγάλους να λιποθυμούν από την εξάντληση και τα ασθενοφόρα να αρνούνται να τους πάρουν, είδαν «πολιτιστικούς» συλλόγους να τους πετάνε έξω από καταλύματα που τους είχαν προσφερθεί για να προστατευθούν από τις καιρικές συνθήκες. Όμως αυτοί συνεχίζουν να παραμένουν εκεί. Άνδρες και γυναίκες από διαφορετικές χώρες προέλευσης, με τον μικρότερο να είναι μόλις 11 μηνών, σε διαφορετικά στάδια καταγραφής και αιτημάτων ασύλου, αρνούμενοι-ες να υποκύψουν σε οποιοδήποτε διαχωρισμό αντιλαμβανόμενοι την ανάγκη να συνεχίσουν όλοι μαζί.

Στεκόμαστε δίπλα τους αντλώντας καθημερινά μαθήματα θάρρους, συνείδησης και αγώνα. Αλληλέγγυοι-ες στον αγώνα τους όπως και σε κάθε αγώνα που δίνεται. Στέλνοντας σινιάλα αλληλεγγύης στους αγωνιζόμενους μετανάστες της πλ. Συντάγματος, στους 8 διωκόμενους μετανάστες από την Πέτρου Ράλλη, στους 35 διωκόμενους για τα εξεγερσιακά γεγονότα του Ιουλίου στο κέντρο κράτησης της Μόριας.

Αγωνιζόμενοι για ένα κόσμο ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης.

Musaferat

Νοέμβριος 2017

Πορεία Αλληλεγγύης

Δευτέρα 20 Νοεμβρίου

στις 17:00

στην Πλ.Σαπφούς

Σάββατο 18 Νοεμβρίου

στις 20:00

στην Κατάληψη στο Μπίνειο

Παρουσίαση – Συζήτηση

με την Ομάδα Tabboush

της εικονογραφημένης έκδοσης

“Μία ιστορία που συνεχίζεται”

Πληροφορίες για την έκδοση: https://ongoingstory.espivblogs.net/el/

Τρίτη 14/11 στις 16:30

Διαμαρτυρία στο κέντρο κράτησης της Μόριας

για την απαγωγή από την αστυνομία του απεργού πείνας

Hesam Shaeri Hesari

αναδημοίευση από: https://enoughisenough14.org/2017/11/12/refugeesgr-lesvos-hunger-striker-in-moria-detention-for-deportation/

Το Σάββατο 11/11 στις 20.00 στην Κατάληψη στο μπίνειο, θα πραγματοποιηθεί προβολή ντοκιμαντερ παρουσία του δημιουργού του και θα ακολουθήσει καφενείο.

Θα προηγηθεί ενημέρωση για την υπόθεση των 35 διωκόμενων για την εξέγερση της Μόριας στις 18 Ιουλίου.

Μικροφωνική Αλληλεγγύης

στους-ις αγωνιζόμενους-ες μετανάστες-ριες της πλ.Σαπφούς

Πέμπτη 02 Νοεμβρίου στις 17:00

Συνέλευση Αλληλεγγύης στους-ις αγωνιζόμενους-ες μετανάστες-ριες

Η προβολή του ντοκιμαντέρ Amu Khayat και το καφενείο που θα ακολουθούσε αναβάλλονται λόγω της αναμενόμενης κακοκαιρίας και της ανάγης στήριξης του αγώνα των μεταναστών-ριών στην πλ.Σαπφούς.

Θα ανακοινωθεί νέα ημερομηνία.

Αλληλεγγύη στον αγώνα των μεταναστών-ριών.

Ελεύθερη μετακίνηση για όλους-ες

Συνέχεια ανάγνωσης

In english

Μετά και το θάνατο ενός 5χρονου κοριτσιού στις 10 Οκτωβρίου από άγνωστη μέχρι στιγμής αιτία, ένας ακόμη θάνατος ήρθε να προστεθεί στο κέντρο κράτησης της Μόριας. Την Παρασκευή 20 Οκτωβρίου ένας 55χρονος ιρακινός εξέπνευσε, αποτελώντας τον 13 νεκρό στα κολαστήρια του νησιού. Οι ιατρικές εξετάσεις μιλάνε για καρδιακό πρόβλημα, ενώ συγκρατούμενοί του δηλώνουν ότι διαμαρτυρότανε στις αρχές και τις οργανώσεις όλη την προηγούμενη εβδομάδα για ενοχλήσεις χωρίς όμως να του δίνουν σημασία. Παρόμοιες καταγγελίες υπάρχουν και για το θάνατο της 5χρονης όπου ήταν αναγκασμένη να μένει σε καλοκαιρινή σκηνή με τους γονείς και τα 5 αδέρφια της, οι οποίοι αναζήτησαν κουβέρτες και επίσης αγνοήθηκαν. Οι θάνατοι στα κέντρα κράτησης όσο και να προσπαθούν να αποδοθούν από τις αρχές σε φυσικά αίτια ή χρόνιες παθήσεις δεν είναι τίποτα άλλο από τη εξάπλωση των αντιμεταναστευτικών θανατοπολιτικών από τα σύνορα στα εδάφη της Ελλάδας και της ΕΕ. Χιλιάδες μετανάστες-ριες βρίσκονται εγκλωβισμένοι-ες στα κέντρα κράτησης, ζώντας κάτω από άθλιες συνθήκες, εξουθενωμένοι-ες από την παρατεταμένη κράτηση και απελπισμένοι-ες από την αβεβαιότητα που τους περιβάλει. Η μόνη αιτία θανάτου είναι η απαξίωση της ίδιας της ζωής των μεταναστών/στριών από τις ρατσιστικές πολιτικές του κράτους. Που σαν «ξένα σώματα» δεν δικαιούνται να έχουν τις ίδιες ανάγκες με όλους τους άλλους, όπως η στέγη, η τροφή, η πρόσβαση στο νοσοκομείο.

Με τις αφίξεις να έχουν αυξηθεί σημαντικά το τελευταίο διάστημα και τους ρυθμούς παροχής ασύλου να είναι τρομακτικά αργοί, στο κέντρο κράτησης της Μόριας βρίσκονται στοιβαγμένοι πάνω από 5.500 μετανάστες με την πραγματική του χωρητικότητα να μην ξεπερνάει τους 2.500. Η συνθήκη αυτή έχει μετατρέψει την κατάσταση σε ανυπόφορη για τους-τις περισσότερους-ες θέτοντας πέραν των άλλων σοβαρά ζητήματα ασφάλειας για τους-τις πιο αδύναμους-ες. Ένα μείγμα αλληλοδιαπλεκόμενων εξουσιών και κατασταλτικών μέσων χρησιμοποιείται για την πειθάρχηση των μεταναστών-ριων, χωρίς όμως να βρίσκει πάντα εφαρμογή.

Τελευταίο παράδειγμα αποτελεί η νέα διαμαρτυρία περίπου 150, κυρίως αφγανών, μεταναστών που πραγματοποιείται από την Παρασκευή 20/10. Ένας σοβαρός καυγάς μεταξύ αραβόφωνων και αφγανών μέσα στο κέντρο κράτησης οδήγησε πολλούς-ες να μην δεχθούν να περάσουν καμία παραπάνω μέρα εντός του. Αρχικά προχώρησαν σε νυχτερινή κατάληψη του δρόμου που περνάει μπροστά από το κέντρο απαιτώντας από τις αρχές να επισπευσθούν οι διαδικασίες εξέτασης των αιτημάτων ασύλου τους, αλλά και να μεταφερθούν σε πιο ασφαλή σημεία διαμονής καθώς μεταξύ τους υπήρχαν πολλές γυναίκες και παιδιά. Το Σάββατο το πρωί προσπάθησαν να κατέβουν με πορεία στην πόλη της Μυτιλήνη για διαμαρτυρία όμως παρεμποδίστηκαν από κλούβα της αστυνομίας στην είσοδο της πόλης. Όταν άνοιξε ο δρόμος συνέχισαν την πορεία τους μέχρι την κεντρική πλατεία της πόλης όπου και αποφάσισαν να παραμείνουν μέχρι να ικανοποιηθούν τα αιτήματά τους. Από την αρχή η αστυνομική παρουσία ήταν έντονη στην προσπάθεια τρομοκράτησής τους αλλά και των αλληλέγγυων που κατέφθαναν και αναγκαζόντουσαν πολλοί-ες να περάσουν από εξακρίβωση στοιχείων.  Ωστόσο η συνεχής προσέλευση όλο και περισσότερου κόσμου οδήγησε τις αστυνομικές δυνάμεις να αποτραβηχτούν εκτός πλατείας και οι μετανάστες-ριες παρέμειναν τη νύχτα στην πλατεία. Από την Κυριακή το πρωί και ενώ η πίεση των αστυνομικών συνεχιζόταν σε αλληλέγγυους-ες, οι αρχές προσπάθησαν να τους μεταπείσουν να εγκαταλείψουν την πλατεία υποσχόμενες τους επίσπευση των διαδικασιών και μεταφορά τους στο κέντρο του Καρά Τεπέ. Εντωμεταξύ διάφοροι μετανάστες μεταξύ τους και παιδιά χρειάστηκε να μεταφερθούν στο νοσοκομείο από την εξάντληση. Σοβαρό εμπόδιο στην εκπλήρωση μέρους των αιτημάτων τους φέρεται να παίζει η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ, που σύμφωνα με δημοσιεύματα αρνείται την καταγραφή των διαμαρτυρόμενων στην πλατεία Σαπφούς για τη μεταφορά τους στον καταυλισμό του Καρά Τεπέ, φοβούμενη την επανάληψη των διαμαρτυριών και από άλλους-ες μετανάστες-ριες.

Με τον καιρό να αναμένεται να χειροτερέψει πολύ τις επόμενες μέρες η μόνη λύση για τους-τις μετανάστες-ριες και τους αλληλέγγυους που στέκονται δίπλα τους είναι η όξυνση των αγώνων. Ενάντια στην κρατική-καπιταλιστική βαρβαρότητα, τον πολιτισμό των συνόρων, των εθνών και των εθνικισμών.

Musaferat

23/ 10/2017

Το Σάββατο 28/10 στις 20.00 στην Κατάληψη στο μπίνειο, θα πραγματοποιηθεί προβολή ντοκιμαντερ παρουσία του δημιουργού του και θα ακολουθήσει καφενείο.

Θα προηγηθεί ενημέρωση για την υπόθεση των 35 διωκόμενων για την εξέγερση της Μόριας στις 18 Ιουλίου.

αναδημοσίευση από Το περιοδικό

Μια περιήγηση στον κόσμο των ΜΚΟ και της «διαχείρισης προσφυγικών πληθυσμών»

Μου άρεσε πάντοτε να χαζεύω απ’έξω τις βιτρίνες: εκκεντρικές διακοσμήσεις, παγωμένα βλέμματα ανθρώπινων ομοιωμάτων, η μόνιμη αμφιβολία στις κινήσεις του καταναλωτή και το ατέλειωτο πέρα-δώθε των εργαζομένων. Ομως, πίσω απ’ τα τζάμια η εικόνα είναι πάντοτε παραπειστική. Η φαντασμαγορία της βιτρίνας είναι φτιαγμένη για να ξεγελάει ακόμα και τον πελάτη που περνιέται υποψιασμένος. Αν δεν πιάσεις το εμπόρευμα με τα ίδια σου τα χέρια, ο μαγαζάτορας είναι ικανός να σου πουλήσει τα πιο δυσώδη φύκια του Σαρωνικού μέσα σε πολυτελές περιτύλιγμα από μεταξωτές κορδέλες.

Αφήνοντας πίσω τις επιφυλάξεις, είπα κάποια στιγμή να σταματήσω να κοιτάω σαν χάνος και να περάσω στα ενδότερα. Μετά τις απαραίτητες συστάσεις στον διευθυντή του καταστήματος (βιογραφικά, συνεντεύξεις κλπ), άνοιξε στο πέρασμά μου μια διπλή αυτόματη πόρτα. Απ’έξω έγραφε «Κέντρο Φιλοξενίας Ασυνόδευτων Ανηλίκων». Πάνω στη τζαμαρία τεράστια αυτοκόλλητα με φράσεις όπως «Weloverefugees» και λέξεις γεμάτες καλωσύνη και συμπόνοια στο συνάνθρωπο.

Όπως «Ανθρωπισμός». Στην άκρη μία πινακίδα με ενημέρωνε ότι ο χώρος παρακολουθείται (και χρηματοδοτείται) από την Ευρωπαϊκή Ενωση.

Την πρώτη μέρα της δουλειάς κατάλαβα πώς πρέπει να αναβαθμίσω το λεξιλόγιό μου, υιοθετώντας την αργκό των τεχνοκρατών της φιλανθρωπίας: εδώ στην καθομιλουμένη τα παιδιά είναι «φιλοξενούμενοι», ενώ στην πιο επίσημη γλώσσα ονομάζονται «ωφελούμενοι». Επίσης οι συνάδελφοι, οι προϊστάμενοι και τα αφεντικά είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα, χωρίς ιεραρχίες και προστριβές. Τόσο ωραία που αυτοαποκαλούμαστε όλοι «συνεργάτες». Σύντομα έπαψε να μου προκαλεί εντύπωση η τυπολατρική επιμονή στον εξευγενισμένο λόγο, αφού κατάλαβα το νόημα πίσω από τις λέξεις. Τα πάντα εδώ μέσα καλύπτονται από ένα πέπλο υποκρισίας: όλα πρέπει να φαίνονται -και ν’ακούγονται- άψογα και επιμελημένα, όπως εκείνες οι οικογένειες στις τηλεοπτικές διαφημίσεις που παίρνουν χαμογελαστές το πρωινό τους σε τραπεζαρίες ολόφωτες από τον ανέφελο ουρανό.

Τη δεύτερη μέρα στο μαγαζί είχα μπει για τα καλά στο πετσί του ρόλου. Άρχισα να συνηθίζω στην υποκριτική λέγοντας στους ανήλικους μετανάστες ό,τι μου υπαγόρευαν οι «συνεργάτες» μου να λέω: τα πάντα εδώ γίνονται με γνώμονα το καλό σας, όλοι είμαστε ίσοι, εμείς εδώ δεν κάνουμε διακρίσεις κλπ. Ομως οι «φιλοξενούμενοι» είχαν αμείλικτες απορίες. «Αν δεν υπάρχουν διακρίσεις τότε γιατί κάποιοι παίρνουν τα χαρτιά να φύγουν σε άλλη χώρα κι άλλοι όχι; Γιατί κάποιοι αναγνωρίζονται ως πρόσφυγες με δικαίωμα παραμονής στη χώρα ενώ άλλοι στερούνται ακόμα και τη στοιχειώδη προστασία; Κι αν, όπως λέτε εδώ, εσείς είστε οι καλοί κι οι άλλοι απ’έξω είναι οι κακοί, τότε γιατί δεν κάνετε κάτι για να διορθώσετε αυτές τις αδικίες;»

Τις επόμενες μέρες σταμάτησα να ενθαρρύνω την τόση ελευθεριότητα στην έκφραση, μιμούμενος τους γύρω μου, μόνο και μόνο για ν’αποφύγω τις δύσκολες ερωτήσεις. Αυτές στις οποίες δεν είχα τι να πω. Αυτές στις οποίες είχα τι να πω αλλά δεν έπρεπε να πω απολύτως τίποτα. Δεν ήταν άλλωστε αυτός ο ρόλος μου. Η σύμβασή μου δεν μου επέτρεπε να παρέχω τέτοιες πληροφορίες. Οι προϊστάμενοί μου θα δυσαρεστούνταν ιδιαίτερα αν μάθαιναν ότι ενσπείρονται «καινά δαιμόνια» στις δομές φιλοξενίας, ότι υποδαυλίζεται η δυσαρέσκεια των  φιλοξενούμενων προς τους οικοδεσπότες τους.

Μετά από εβδομάδες εργασίας σταμάτησα ακόμα και να έχω τύψεις για όλα αυτά, αφού συνειδητοποίησα ότι η αποσιώπηση «ευαίσθητων ζητημάτων» ήταν ο χρυσός κανόνας. Για τα πάντα. Παραδόξως σε αυτό εδώ το μαγαζί ο πελάτης δεν έχει πάντα δίκιο. Για την ακρίβεια, οι ανήλικοι μετανάστες-ωφελούμενοι των προγραμμάτων στέγασης δεν έχουν σχεδόν ποτέ δίκιο: το δίκιο βρίσκεται παντού τριγύρω εκτός από αυτούς. Ποτέ άλλωστε δεν έφτασε η φωνή τους έξω από το μαγαζί. Ποτέ δεν κατάφεραν να αρθρώσουν το δικό τους λόγο για το πώς βιώνουν αυτή τη φιλοξενία, για το τι πραγματικά τους παρέχεται και τι τους λείπει, για το πόσο ανθρωπιστική είναι τελικά όλη αυτή η διαχείριση των αποκαλούμενων «μεταναστευτικών ροών». Κι όποτε έγινε αυτό, έγινε με τη «συνετή» διαμεσολάβηση ή τη νουθεσία κάποιων ενηλίκων: με το αρμόδιο επιστημονικό προσωπικό ή μέσω των επιτρόπων  της Υπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ. Ετσι που να διασφαλίζεται ότι τίποτε δεν πρόκειται να ρίξει σκιές στην έξωθεν καλή μαρτυρία των υποκαταστημάτων του ανθρωπισμού.

Και μέσα; Μέσα οι μέρες μου περνούσαν με μπόλικη εργασιακή εκμετάλλευση κι ακόμα περισσότερες συνειδησιακές δοκιμασίες. Ωστόσο, τα πάντα παρέμεναν σκεπασμένα από το γνώριμο, πια, πέπλο της υποκρισίας. Οι πάντες ασκούνταν στην ευγενή τέχνη της προσποίησης. Από τη μια οι συνάδελφοί μου προσποιούνταν ότι οικειοθελώς παρείχαν απλήρωτες ώρες και μέρες εργασίας (ποιος να μιλήσει εδώ για απλήρωτες αργίες, βραδινά ωράρια και χαμένα ρεπό, όταν ήδη η σύμβαση εργασίας προϋποθέτει τη συναίνεση του εργαζόμενου στη «μη καταβολή δώρων και επιδομάτων»;). Κι από την άλλη οι προϊστάμενοί μου προσποιούνταν ότι δεν υπάρχουν παράπονα, ούτε από τους «ωφελούμενους» αλλά ούτε και από τους «συνεργάτες».

Σκεφτήκαμε έτσι κάποιοι «συνεργάτες» να κάνουμε μια μικρή διακοπή εργασιών. Να ανοίξουμε ένα λάκκο στο συμπαγές έδαφος της σιωπής και της συναίνεσης. Να σταματήσουμε να παίζουμε το παιχνίδι της υποκρισίας. Να αρχίσουμε να μιλάμε για κάποια απ’όσα μας ενοχλούσαν. Και πρώτα-πρώτα για την ακαταλληλότητα ημών των ιδίων να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις της δουλειάς. Για την αδυναμία μας να αντεπεξέλθουμε στις στοιχειώδεις ανάγκες ή τις εύλογες επιθυμίες των «φιλοξενουμένων» χωρίς το απαραίτητο αριθμητικά αλλά και το επαρκές ποιοτικά προσωπικό. Για όλες τις ανεπάρκειες των «επιστημόνων» του μαγαζιού και για τις αδεξιότητες των προϊσταμένων μας. Για την κυρίαρχη στάση κατευνασμού των παραπόνων αντί για επίλυση προβλημάτων. Για τον «οπαδισμό», την αφόρητη έπαρση και την αλαζονεία των αμειβόμενων επαγγελματιών της αλληλεγγύης. Κι ακόμα περισσότερο αποφασίσαμε να μιλήσουμε για εκείνους τους πάντοτε αόρατους, ατσαλάκωτους, πετυχημένους καριερίστες, για τους εσαεί υψηλά ιστάμενους ανθρωπιστές και για το όνειδος του φιλανθρωπικού τους σωματείου. Εκείνο που προβάλλει στην ταμπέλα τη «στήριξη ευάλωτων πληθυσμών» αλλά έχει καταχωνιασμένο στο πατάρι τον κυνισμό του οικονομικού κόστους των «παρεχόμενων υπηρεσιών».

Εκείνη η μέρα ήταν από τις τελευταίες στο μαγαζί. Μάζεψα από την αποθήκη τα προσωπικά μου είδη και κατευθύνθηκα στην πόρτα της εξόδου. Μαζί μου πήραν τον ίδιο δρόμο όσοι είχαν προηγουμένως την ίδια περιέργεια να μάθουν τι κρύβεται πίσω από τη βιτρίνα της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης και κάτω από την ταμπέλα του «ανθρωπισμού». Σταθήκαμε μια στιγμή στο δρόμο και κοιταχτήκαμε. Καμιά απογοήτευση. Έμεινε μόνο η στυφότητα στο στόμα εκείνου που βουτάει το δάχτυλο να δοκιμάσει λίγη απ’την αλήθεια.

Κωστής Μαργιόλης – Αλλότρια, ΤΑ ΚΟΙΝΑ – 03/10/2017