Ενάντια στην Ποινικοποίηση της Αλληλεγγύης
Το ζήτημα της μεταφοράς των μεταναστών από τα σημεία άφιξής τους στο νησί στην πόλη έτσι ώστε να ακολουθηθούν οι διαδικασίες για τη συνέχιση του ατέρμονου τους ταξιδιού, έχει καταλάβει μεγάλο μέρος συζητήσεων τελευταία. Οι εικόνες των εκατοντάδων μεταναστών που πορεύονται για δεκάδες χιλιόμετρα κάτω από τον ήλιο, ακουμπάνε ακόμα και τις πιο συντηρητικές φωνές στο νησί, με αλλεπάλληλες εκκλήσεις ποικίλων προελεύσεων έτσι ώστε να βρεθεί τρόπος για την ασφαλή μεταφορά τους. Ήταν ο μεταναστευτικός κώδικας του 2014, που όριζε τα επιμέρους ζητήματα για την επισφαλή και υποτιμημένη ύπαρξη των μεταναστών στην ελληνική επικράτεια, που είχε προβλέψει να ποινικοποιήσει κάθε βοήθεια που θα τους προσφερόταν με τη μεταφορά τους από οποιονδήποτε άλλο πέραν των αστυνομικών και λιμενικών σωμάτων. Έτσι κινήσεις αλληλεγγύης και ανθρωπιάς που εκδηλώθηκαν από κόσμο του νησιού βρέθηκαν υπό την απειλή των αστυνομικών οργάνων και της εισαγγελίας. Απειλές που ήθελαν να τρομοκρατήσουν τον κόσμο με σκοπό να παραμείνουν αποστασιοποιημένοι και αδιάφοροι μπροστά στις εικόνες εξαθλίωσης των οποίων μάρτυρες γινόμαστε καθημερινά. Είναι το σημείο στο οποίο δεν πιάνει η κυρίαρχη προπαγάνδα που θέλει να δημιουργήσει μία εχθρική εικόνα για αυτούς τους ανθρώπους, το σημείο στο οποίο ο κατακερματισμός και διαχωρισμός επιβάλλονται δια μαστιγίου και ροπάλου.
Μέσα σε αυτή τη συνθήκη, βρέθηκαν εγκλωβισμένες δύο γυναίκες τις προηγούμενες μέρες στο νησί της Λέσβου. Ενάντια στις λογικές ιδιώτευσης και εκμετάλλευσης που παράγονται από κράτος και κοινωνία, προσέφεραν, όπως και δεκάδες άλλοι κάτοικοι του νησιού καθημερινά, τη βοήθειά τους μεταφέροντας μετανάστες και μετανάστριες στο άτυπο κέντρο κράτησης του Καρά Τεπέ, λίγο έξω από τη Μυτιλήνη. Για την κίνησή τους αυτή συνελήφθησαν από τα παλικάρια του λιμενικού σώματος, που πέρα από την υποχρέωση της υποτίμησης και επισφαλοποίησης των μεταναστών-στρίων που βρίσκονται υπό την επίβλεψή τους, τους έχει ανατεθεί παράλληλα η υποχρέωση του εκφοβισμού των υπόλοιπων κατοίκων αυτού του νησιού. Είναι ούτως ή άλλως αδύνατο μέσα στα κεφάλια τους (στα οποία οι λέξεις «αλληλεγγύη» και «ανθρωπιά» αποτελούν απλώς ορθογραφικούς γλωσσοδέτες) να αντιληφθούν τη διαφορά ανάμεσα στα κυκλώματα διακίνησης που εκμεταλλεύονται την συνθήκη εξαθλίωσης των μεταναστών που φτάνουν και σε αυτούς-ες που στέκονται απέναντι σ’ αυτό θέλοντας απλώς να βοηθήσουν τον κόσμο που έρχεται.
Και οι δύο δίκες είχαν ευτυχώς θετική κατάληξη αφού και οι δύο γυναίκες κρίθηκαν εν τέλει αθώες από το δικαστήριο. Αθώες όχι όμως γιατί γινόταν αντιληπτό το παράλογο και το άδικο του νόμου που με βάση αυτό ενοχοποιούνταν, αλλά γιατί κρινόμενες ειδικά για τις ευγενείς τους προθέσεις κατά τη τέλεση αυτού του “απεχθούς” εγκλήματος, η έδρα του δικαστηρίου έκρινε ότι έπρεπε να τους δοθεί μία δεύτερη ευκαιρία. Δεν παρέλειψε όμως να δηλώσει, σε αυστηρούς τόνους, τη συνέχιση ισχύος του νόμου βάσει του οποίου θα συνεχίσουν να κρίνονται ανάλογες κινήσεις που θα έφταναν ενώπιων της στο μέλλον…
Στήνουμε Αγώνες για Αξιοπρέπεια και Χειραφέτηση
Παράλληλα όμως οι υποθέσεις αυτές έρχονται να αναδείξουν ακόμα μία μεγάλη αντίφαση της κοινωνίας και του συστήματος που την περιβάλλει. Βλέπουμε πρόσωπα που αποτελούν το πολιτικό προσωπικό της παρούσας κυβέρνησης να εμφανίζονται ως υπερασπιστές των κινήσεων αλληλεγγύης. Τα βλέπουμε να «προτάσσουν γενναία» τα αμάξια τους μπροστά σε κομβόι αλληλεγγύης που πραγματοποιήθηκε πριν λίγο καιρό, να καταθέτουν ως μάρτυρες υπεράσπισης, να κάνουν δηλώσεις στα κανάλια και να εκδίδουν δελτία τύπου. Είναι η κυβέρνηση τους αυτή όμως που προσυπογράφει καθημερινά όπως η προηγούμενη τις αντιμεταναστευτικές πολιτικές που οδηγούν στην παρανομοποίηση ολόκληρων πληθυσμών, τις πολιτικές που επισφραγίζουν την στρατιωτικο-αστυνομική διαχείριση των μεταναστών στα σύνορα, στο κέντρο των πόλεων, στους εργασιακούς τους χώρους. Αυτή που κρατάει το φράχτη του Έβρου όρθιο και τον ενισχύει ακόμη περισσότερο με αποτέλεσμα να οδηγεί τους μετανάστες-ριες στα ακόμα πιο επικίνδυνα περάσματα του αιγαίου. Αυτή που με το που ξεχάστηκαν οι θάνατοι του Φεβρουαρίου στα κέντρα κράτησης, ήρθε να δηλώσει τη συνέχιση και τον πολλαπλασιασμό τους. Αυτή που από τη μία καταθέτει τροπολογία για την αποποινικοποίηση περιπτώσεων μεταφοράς μεταναστών αλλά μόνο εφόσον αυτές γίνονται για τη διευκόλυνση και τη συνέχιση του ίδιου αυτού συστήματος υποτίμησης και επισφαλοποίησης. Αυτή που όταν οι κινήσεις αλληλεγγύης ακουμπάνε τα πιο ευαίσθητα σημεία για την εξάπλωση της κυριαρχίας στέλνει τα ΜΑΤ για να τις καταστείλει…
Αλληλεγγύη σε όσους καθημερινά στέκονται έμπρακτα
απέναντι στον κόσμο της ιδιώτευσης και της εκμετάλλευσης
Για ένα κόσμο Ισότητας, Ελευθερίας και Αλληλεγγύης
