Την Κυριακή 27 Αυγούστου στην βιβλιοθήκη Le Taslu στην περιοχή ZAD της βορειοδυτικής Γαλλίας θα πραγματοποιηθεί ολοήμερη εκδήλωση-συζήτηση (10πμ – 6μμ) γύρω από την έκδοση «Πληθυσμοί στο Στόχαστρο» με την παρουσία συντρόφων/ισσων της Πρωτοβουλίας για την Ολική Άρνηση Στράτευσης.

Το ZAD -παραλλαγή του κυριαρχικού αναπτυξιακού όρου “ Zone d’Aménagement Différé” (Αναβληθείσα Ζώνη Σχεδίασης) σε Zone À Défendre (Ζώνη προς Υπεράσπιση)- με τα λόγια της ιστοσελίδας της κατειλημμένης περιοχής: «…είναι ένα μέρος της επαρχίας κοντά στη Νάντη της Γαλλίας, το οποίο σύμφωνα με αυτούς-που-αποφασίζουν θα έπρεπε να κάνει χώρο για έναν διεθνή αερολιμένα.

Το κατασκευαστικό τους σχέδιο «Μεγάλη Δύση» είναι μία οικονομική πλατφόρμα διεθνούς σημασίας που εκτείνεται από τη Νάντη στο Saint-Nazaire, η οποία θα σχηματίσει μία ενιαία, τεράστια μητρόπολη. Η εκπλήρωση αυτού του σχεδίου σημαίνει την κατοχή του ουρανού, της θάλασσας και της γης, αντικαθιστώντας το τωρινό αεροδρόμιο στη Νάντη με ένα καινούριο στη Notre-Dame-des-Landes, αλλά επίσης και επεκτείνοντας το λιμάνι στο Saint-Nazaire και κατασκευάζοντας νέους δρόμους και λεωφόρους-εθνικές οδούς…

Οι στόχοι μας, ερχόμενοι/ες να ζήσουμε εδώ στο προτεινόμενο μέρος του αεροδρομίου, είναι πολλοί: να ζήσουμε σε μία περιοχή αντίστασης, όπου μπορούμε να είμαστε κοντά σε όσους/ες αντιτίθενται στο σχέδιο εδώ και 40 χρόνια και να έχουμε τη δύναμη να δράσουμε όταν το έργο ξεκινήσει. Να χρησιμοποιήσουμε εγκαταλελειμμένα μέρη προκειμένου να μάθουμε να ζούμε από κοινού, να οργώσουμε τη γη και να γίνουμε πιο αυτονομημένοι από το καπιταλστικό σύστημα.»

Ακολουθεί η αφίσα και η μετάφραση του καλέσματος της εκδήλωσης:

Από το 2015, η «μεταναστευτική κρίση» ακούγεται παντού. Χρειάζεται να κατανοήσουμε αυτήν τη στιγμή, χωρίς να υποπέσουμε στη μιντιακή πλειοδοσία: η μετανάστευση δεν είναι ένα νέο φαινόμενο, αλλά έχει μία ιδιαίτερη σημασία λόγω των επαναστάσεων στις χώρες του Μαγκρέμπ, του πολέμου στη Συρία και στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, που συνέβαλαν σε μεγάλο βαθμό στον εκτοπισμό πολλών ανθρώπων και στο μερικό άνοιγμα συγκεκριμένων συνόρων. Πάνω απ ‘όλα, η διαχείριση των μεταναστευτικών ροών έχει γίνει ένα σημαντικό πολιτικό και οικονομικό ζήτημα σε πολλές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Την άνοιξη του 2016, η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Τουρκία υπέγραψαν συμφωνία, η οποία εμπεριέχει ειδικά ότι όλοι οι «νέοι παράνομοι μετανάστες» που θα φθάνουν στην Ελλάδα θα επαναπροωθούνται στην Τουρκία: ο έλεγχος των πληθυσμών σε ευρωπαϊκό επίπεδο ξεπέρασε ένα σημαντικό κατώφλι, πέραν του οποίου οι μετανάστες μετατρέπονται ρητά σε ένα είδος διπλωματικού νομίσματος. Όταν φτάνουν στα ελληνικά νησιά, τοποθετούνται αμέσως σε κέντρα, όπου ενημερώνονται για την επιστροφή τους στην Τουρκία. Το σύμφωνο μετανάστευσης απαιτεί επίσης από την Τουρκία να «λάβει όλα τα αναγκαία μέτρα για να αποτραπούν οι περαιτέρω οδοί παράνομης μετανάστευσης – θαλάσσιες ή χερσαίες – ώστε να μην είναι προσβάσιμα τα εδάφη με κατεύθυνση την Ε.Ε. Σε αντάλλαγμα, η ΕΕ δεσμεύεται να προσφέρει οικονομική βοήθεια ύψους τριών δισεκατομμυρίων ευρώ, ανανεώσιμη μόλις εξαντληθεί.

Σε λίγα χρόνια, τα σύνορα διαφόρων χωρών της Ευρώπης έχουν ενισχυθεί και επιπλέον έχουν γίνει αδιάβατα σε ορισμένα σημεία. Στην Ουγγαρία, μετά την κατασκευή ενός δεύτερου φράχτη και την αύξηση του αριθμού των συνοριοφυλάκων, ένας νόμος που ψηφίστηκε την άνοιξη επιτρέπει τη συστηματική κράτηση όλων των αιτούντων άσυλο στο έδαφός της.

Ο κλοιός στενεύει, οι μετανάστες έχουν εγκλωβιστεί σε χώρες όπως η Ιταλία, η Ελλάδα ή η Σερβία. Νέα στρατόπεδα δημιουργούνται, κέντρα παραμονής για αιτήσεις ασύλου, αλλά και εργαστήρια διαχείρισης και καταστολής του πληθυσμού. Στην Ελλάδα, αυτά τα στρατόπεδα έχουν γίνει ένας πολύ κερδοφόρος οικονομικός τομέας: στο πλαίσιο της κρίσης, οι πολυάριθμες ΜΚΟ που ασχολούνται με τους μετανάστες συνιστούν μία στήριξη στην ανεργία. Στη Λέσβο, για παράδειγμα, η «μεταναστευτική κρίση» έχει «προσφέρει» θέσεις εργασίας στο μισό πληθυσμό. ΜΚΟ οργανώνουν την κοινωνική ειρήνη χωρίς την επιβολή και το γκλομπ. Και αν από τη μία πλευρά αποτελούν έναν πραγματικό τρόπο με τον οποίο πράττει κανείς, από την άλλη αποτελούν έναν τρόπο για να καταστραφούν όλες οι δυνατότητες αυτοοργάνωσης ή εξέγερσης των μεταναστών και όσων τους στηρίζουν.

Αυτά τα στρατόπεδα, ως επί το πλείστον ανοικτά για τους κατοίκους τους, αλλά κλειστά σε οποιονδήποτε άλλον πέραν από ΜΚΟ, τα διαχειρίζεται το Υπουργείο Άμυνας, και συνεπώς ένα μέρος του στρατού. Στην Ελλάδα, η στρατιωτική θητεία είναι υποχρεωτική και ένας αριθμός όσων υπηρετούν τη θητεία τους περνάνε από αυτά τα στρατόπεδα. Το κίνημα των αρνητών στράτευσης που έχει διαμορφωθεί εδώ και αρκετά χρόνια αντιμετωπίζει έτσι νέα ερωτήματα: η στρατιωτικοποίηση και ο έλεγχος των μεταναστών δεν μπορεί πλέον να θεωρείται και να αντιμετωπίζεται ξεχωριστά. Είναι σε αυτό το πλαίσιο που η Πρωτοβουλία για την Ολική Άρνηση Στράτευσης συναντήθηκε με την ομάδα της Μυτιλήνης που αγωνίζεται ενάντια στα κέντρα κράτησης, «Musaferat»: μαζί έχουν γράψει ένα βιβλίο που δίνει μια εικόνα για τις συνέπειες της κρίσης της μετανάστευσης στην Ελλάδα , το ρόλο των ΜΚΟ, τη νέα οικονομική αγορά που διαμορφώνεται από τη μετανάστευση: «…η παρούσα έκδοση δεν επιδιώκει μια ακόμα ανάλυση της περίφημης «προσφυγικής κρίσης», που φάνηκε να πέφτει «από τον ουρανό στα κεφάλια μας» τον τελευταίο χρόνο, μετασχηματίζοντας όχι μόνο την κεντρική πολιτική ατζέντα και την ανθρωπογεωγραφία του χάρτη της Ελλάδας, αλλά και τον χάρτη των αντιστάσεων σε αυτή. Επιδιώκει να ανοίξει δημόσια τη συζήτηση για τα αποτελέσματα αυτής της στρατιωτικο/κατασταλτικής διαχείρισης, να αναδείξει τι πραγματικά είναι ο μιλιταρισμός, όχι ως παρεκκλίνουσα ιδεολογία του αστικού πολιτισμού αλλά ως δομικό του κομμάτι […]».

Από τις 10πμ έως τη 1μμ:

• Οδοιπορικό στην Ευρώπη για την κατάσταση των μεταναστών
• Η κατάσταση των μεταναστών στην Ελλάδα και οι σχεδιασμοί στρατιωτικοποίησης
• Οι αντιμεταναστευτικές πολιτικές της Ε.Ε. και της Ελλάδας

Από τη 1μμ έως τις 2μμ: συλλογική κουζίνα

Από τις 2μμ έως τις 6μμ:

• Στρατιωτικοποίηση
• Η Ολική Άρνηση Στράτευσης, οι αγώνες, η αντίσταση και η αλληλεγγύη

Οι συζητήσεις θα διεξαχθούν στα αγγλικά με μετάφραση στα γαλλικά

in english

Η Λέσβος συνεχίζει να αποτελεί το βασικό σημείο αφίξεων μεταναστών/ριών από τα τουρκικά παράλια. Μπορεί να είναι σαφώς λιγότερες από τα προηγούμενα δύο χρόνια, ωστόσο 3917 μετανάστες-ριες είχαν φτάσει στη Λέσβο μέσα στο 2017, μέχρι και τις 2 Αυγούστου[1]. Σε αντίθεση με την κυρίαρχη ρατσιστική ρητορική που κάνει λόγο για «οικονομικούς μεταναστες», πάνω από 60% προέρχεται από τις εμπόλεμες περιοχές της Μέσης Ανατολής και του Αφγανιστάν, με περίπου το 1/3 εξ αυτών να είναι παιδιά. Τον τελευταίο μήνα μάλιστα παρατηρείται να μην χρησιμοποιούνται άλλα νησιά ως σημεία εισόδου, όπως η Χίος και η Κως, αλλά τα δίκτυα να κατευθύνουν την συντριπτική πλειοψηφία των μεταναστών/ριών στο πέρασμα της Λέσβου.

Η συνθήκη αυτή τροφοδοτεί όλο και πιο έντονα τις αντιφάσεις στην τοπική κοινωνία. Με μεγάλος μέρος της τοπικής οικονομίας, ιδιαίτερα της πόλης της Μυτιλήνης, να είναι άμεσα εξαρτημένο από την υλοποίηση των αντιμεταναστευτικών πολιτικών, και ένα άλλο να προσπαθεί να υποδείξει τη συνθήκη αυτή ως σημείο υποτίμησης άλλων κλάδων. Δημιουργείται έτσι μία σύγκρουση συμφερόντων με την κάθε πλευρά να χρησιμοποιεί όλες της τις επιρροές ώστε ασκήσει πολιτικές πιέσεις. Επειδή όμως καμία από αυτές τις μεριές δεν βρίσκεται σε αντίθεση με την ουσία των ίδιων των αντιμεταναστευτικών πολιτικών, το ζητούμενο παραμένει πώς θα συνεχίσουν αυτές να αναπαράγονται, με το μικρότερο δυνατό κόστος.

Η Κατάσταση στο Κέντρο Κράτησης της Μόριας

Για μεγάλο διάστημα τον προηγούμενο καιρό, οι ντόπιες αλλά και εισαγόμενες αστυνομικές δυνάμεις ανέλαβαν, εκφοβίζοντας  τους μετανάστες, να αποτρέψουν την παρουσία τους στο κέντρο της πόλης, ιδιαίτερα κατά τις βραδινές ώρες. Εντεινόμενες περιπολίες με συνεχείς ελέγχους, προσαγωγές και ξυλοδαρμούς αλλάξαν σημαντικά την εικόνα του κέντρου της πόλης. Οι μετανάστες/ριες αναγκάστηκαν επί το πλείστον να αποτραβηχτούν στο κέντρο κράτησης της Μόριας και το δημοτικό καταυλισμό του Καρά Τεπέ και να κυκλοφορούν στην πόλη για τα πλέον απαραίτητα.

Από το κέντρο κράτησης της Μόριας, μετά και από τις παρεμβάσεις που έλαβαν μέρος μέσα στην άνοιξη αυξάνοντας την χωρητικότητά του, απομακρύνθηκαν οι περισσότερες σκηνές, και οι μετανάστες/ριες είτε μεταφέρθηκαν σε άλλους χώρους ή βρήκαν στέγη στα κοντέινερ που τοποθετήθηκαν. Στο κέντρο κράτησης της Μόριας συνεχίζουν να κρατούνται οι νεοαφιχθέντες/σες μετανάστες/ριες, όσοι-ες δεν τους αναγνωρίζετε κάποια «ευαλωτότητα», ασυνόδευτοι ανήλικοι που δεν έχουν μεταφερθεί σε κάποιο από τους ξενώνες, καθώς και οι κρατούμενοι του συστεγαζόμενου Προαναχωρησιακού Κέντρου Κράτησης Αλλοδαπών (ΠΡΟΚΕΚΑ). Σύμφωνα με τις καταγγελίες τους, οι συνθήκες κράτησης παραμένουν πολύ κακές. Η αστυνομική βία και αυθαιρεσία είναι καθεστώς, ενώ υπάρχουν συνεχώς καταγγελίες για τα γεύματα που προσφέρονται καθώς και για την καθαριότητα του κέντρου στο οποίο αναγκάζονται και διαμένουν πάνω από 3.000 άτομα. Ανάμεσα τους, όπως προκύπτει και από τις τελευταίες εκθέσεις της Human Rights Watch[2] αλλά και της ΜΚΟ Γιατροί Χωρίς Σύνορα[3] που έχουν πρόσβαση στο χώρο, βρίσκονται πολλοί ασυνόδευτοι ανήλικοικαι άλλες ευάλωτες ομάδες χωρίς να τους παρέχεται κανενός είδους προστασίας. Επιπλέον, από το Μάιο του 2017, ακόμα και σε περιπτώσεις που τους αναγνωρίζεται από το στάδιο καταγραφής «ευαλωτότητα» είναι εξαναγκασμένοι να παραμένουν στο νησί μέχρι το στάδιο της πρώτης συνέντευξης αντί να τους επιτρέπεται η μετάβαση στην Αθήνα όπως γινόταν στο παρελθόν.

Σημαντικά προβλήματα εντοπίζονται και στην παροχή ιατρικής βοήθειας εντός του κέντρου κράτησης. Από τα τέλη Μαΐου, όταν και έληξε η σύμβαση του υπουργείου με τη ΜΚΟ Γιατροί του Κόσμου, εν αναμονή της ανάληψης της υπηρεσίας από το ΚΕΕΛΠΝΟ, την ιατρική υποστήριξη των μεταναστών που βρίσκονται στο κέντρο έχουν αναλάβει οι ΜΚΟ ERCI και ο Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός με ολιγομελές προσωπικό.

Περισσότερο από όλα όμως, η μεγαλύτερη ματαίωση για τους μετανάστες/ριες έρχεται απο τις πολύ αργές διαδικασίες εξέτασης των αιτημάτων ασύλου και τις μαζικές αρνητικές απαντήσεις που εκδίδονται. Σε αυτό μάλιστα πρέπει να προστεθεί η ελλιπέστατη νομική υποστήριξη που λαμβάνουν οι περισσότεροι-ες. Μετά και την λήξη της σύμβασης γνωστής ΜΚΟ με την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ, για τις προβλεπόμενες παροχές, οι νομικοί σύμβουλοι που παραμένουν στο κέντρο είναι ελάχιστοι-ες, για να καλυφθούν οι ανάγκες. Αποτέλεσμα αυτού είναι οι περισσότεροι μετανάστες/ριες να μην ενημερώνονται επαρκώς για τα δικαιώματά τους ως προς τις διαδικασίες αιτήματος ασύλου ή ακόμα χειρότερα προς την προσφυγή κατά των απορριπτικών αποφάσεων, και να βρίσκονται εκτεθειμένοι/ες στις προβλεπόμενες τιμωρητικές διαδικασίες του νομικού πλαισίου.

Η μακρόχρονη αναμονή, καθώς πολλοί-ες έχουν ξεπεράσει τον έναν χρόνο εγκλωβισμού στο νησί, η αβεβαιότητα για το τι θα ακολουθήσει, και η ψυχολογική, σωματική και οικονομική εξάντληση δημιουργούν μία ασφυκτική κατάσταση. Η συνθήκη του κέντρου δεν είναι καθόλου ασφαλής για τους/τις περισσότερους/ες μετανάστες/ριες. Το κέντρο εμφανίζει έντονα τα σημάδια γκετοποίησης με θύματα πάντα τους πιο αδύναμους.

Οργάνωση και αντιστάσεις των μεταναστών-ριών

Μέσα σε αυτές την κατάσταση είναι διάφορες οι προσπάθειες των μεταναστών να οργανωθούν και να αντισταθούν στη συνθήκη που τους έχει επιβληθεί. Οι πτέρυγες του κέντρου κράτησης έχουν κατά κύριο λόγο χωριστεί σύμφωνα με τον τόπο καταγωγής και την ομιλούμενη γλώσσα ενισχύοντας την αίσθηση μικροκοινοτήτων εντός του. Από το χειμώνα, σχεδόν σε όλες τις κοινότητες έχουν επιλεχθεί οι λεγόμενοι «αρχηγοί κοινοτήτων» (Community Leaders), με αρμοδιότητες να λειτουργούν ως διαμεσολαβητές μεταξύ των ατόμων της κοινότητάς τους, αλλά και με τις αρχές.

Ανάμεσα στις κοινότητες δεν λείπουν οι εντάσεις, καθώς πέρα από προϋπάρχουσες εθνοφυλετικές διαφορές, η επιλογή των αρχών να δίνουν προτεραιότητα εξέτασης των αιτημάτων ασύλου σε άτομα προερχόμενα από περιοχές που φέρουν μεγαλύτερη πιθανότητα χορήγησης καθεστώτος προστασίας δημιουργεί ανταγωνιστικά αισθήματα μεταξύ τους.

Μέσα σε αυτή την πραγματικότητα και απέναντι στους κρατικούς εκβιασμούς και την καταστολή, δεν είναι λίγες οι φορές που ομάδες μεταναστών ορθώνουν αντιστάσεις. Οι περισσότερες διαμαρτυρίες έχουν αποδέκτες τις υπηρεσίες ασύλου και συγκεκριμένες ΜΚΟ που λειτουργούν ως τσιράκια των υπηρεσιών. Αποκλεισμοί των γραφείων, φθορές σε εξοπλισμό και μικροεξεγέρσεις αποτελούν τις πιο συνήθεις μορφές διαμαρτυρίας. Στα αιτήματα που εστιάζουν κυρίως στη βελτίωση των συνθηκών διαμονής στο κέντρο κράτησης, στην επίσπευση των διαδικασιών εξέτασης των αιτημάτων ασύλου και ενάντια στις απελάσεις-επαναπροωθήσεις στην Τουρκία, οι αρχές απαντάνε με όλο και περισσότερη βία. Αποκορύφωμα τέτοιας μορφής καταστολής, υπήρξαν τα γεγονότα μεταξύ 17 και 27 Ιουλίου. Στις διαμαρτυρίες της 18^ης Ιουλίου, οι αστυνομικές δυνάμεις του νησιού απάντησαν με ακόμα περισσότερη βία και με τυφλές συλλήψεις[4]. Αποτέλεσμα ήταν ο τραυματισμός δεκάδων μεταναστών/ριών και η σύλληψη και παραπομπή σε δίκη 35 μεταναστών με βαριές διώξεις. Λίγες μέρες μετά (27/07),  οι αστυνομικές δυνάμεις συνεπικουρούμενες από επιπλέον προσωπικό που έφτασε στο νησί από Αθήνα και Θεσσαλονίκη, προχώρησαν σε επιχείρηση «σκούπα» στο εσωτερικό του κέντρου, με τραμπουκισμούς, προσαγωγές και συλλήψεις. Αποτέλεσμα αυτών, ήταν πολλοί-ες μετανάστες-ριες να  τρομοκρατηθούν και να εγκαταλείψουν το κέντρο κράτησης, αναζητώντας καταλύματα σε πιο ασφαλή σημεία, ενώ όσοι αναγκάστηκαν να παραμείνουν το κάνουν υπό το φόβο ανάλογης μεταχείρισης.

Τον τελευταίο μήνα, πραγματοποιείται ακόμα μία απεργία πείνας. Στην απεργία που ξεκίνησε στις 29 Ιουνίου συμμετείχαν τα αδέρφια Harash και Amir Hampay, και οι Hussein Kozhin και Bahrooz Arash. Οι A. Hampay, και οι H. Kozhin και B. Arash βρισκόντουσαν έγκλειστοι στο προαναχωρησιακό κέντρο της Μόριας, καθώς τα αιτήματα ασύλου τους είχαν απορριφθεί και στο δεύτερο βαθμό. Παρόλο που έχουν προσφύγει στα διοικητικά δικαστήρια ενάντια στις αποφάσεις αυτές, οι αρχές εξακολουθούν να τους έχουν έγκλειστους για πολλούς μήνες. Μάλιστα τον Amir Hampay είχαν προσπαθήσει να τον απελάσουν ενώ ακόμα εκκρεμούσε η εξέταση της προσφυγής τους. Παράλληλα με τους τρεις προαναφερόμενους ο Harash Hampay πραγματοποιεί απεργία πείνας από τις 30 Ιουνίου στην κεντρική πλατεία της Μυτιλήνης, ως ένδειξη αλληλεγγύης και προσπαθώντας να διαρρήξει το πέπλο αορατότητας που δημιουργεί η απομόνωση της Μόριας για τον αγώνα των συντρόφων του. Η παρουσία του ωστόσο σε δημόσιο σημείο χώρο τον έχει εκθέσει σε συνεχής παρενοχλήσεις από τις τοπικές αρχές αλλά και απειλές από ντόπια φασιστοειδή. Ένα πρώτο θετικό αποτέλεσμα υπήρξε με την απόφαση για άρση της κράτησης του Amir Hampay, στις 21/07.  Οι H. Kozhin και B. Arash εγκατέλειψαν την απεργία στις 01/08, καθώς είχαν αρχίσει να εμφανίζονται σοβαρές επιπτώσεις στην υγεία τους και μετά από διαβεβαιώσεις-υποσχέσεις που έλαβαν από ότι οι διαδικασίες άρσης της κράτησής τους θα προχωρούσαν σύντομα. Ωστόσο ο Harash Hampay, αποφάσισε τη συνέχιση της απεργίας, μέχρι και την οριστική απελευθέρωσή τους.

Παράλληλα τον τελευταίο 1,5 μήνα έχει οργανωθεί συνέλευση μεταξύ μεταναστών-ριών και αλληλέγγυων για ζητήματα που αφορούν LGBTQI+ άτομα. Η συνέλευση προέκυψε ως συνέπεια των καθημερινών απειλών, ξυλοδαρμών και παραβιάσεων που δέχονται μέλη της κοινότητας στο κέντρο κράτησης της Μόριας αλλά και μέσα στην πόλη. Μέσα στις συνθήκες εξαθλίωσης που επιφέρουν οι αντιμεταναστευτικές πολιτικές, τα πατριαρχικά, σεξιστικά στερεότυπα εκδηλώνονται στην πιο βίαιή τους μορφή. Βασικοί στόχοι της συνέλευσης αποτελούν η ενδυνάμωση των μελών της, αλλά και η διεκδίκηση της αναγνώρισης της επικινδυνότητας της κατάστασης που βιώνουν από τις αρμόδιες αρχές. Έχουν ήδη απευθυνθεί στην Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ, με σκοπό να μην τους επιβάλλονται οι διοικητικοί περιορισμοί παραμονής στο νησί και το κέντρο κράτησης της Μόριας, και να μπορούν να μένουν σε ασφαλής ξενώνες ή διαμερίσματα εκτός του νησιού.

Με πάνω από 3.200 νεκρούς στην Μεσόγειο κατά το 2017, και πολλές χιλιάδες εγκλωβισμένους-ες στα διάφορα κέντρα κράτησης στα σύνορα και στην επικράτεια της ευρώπης, είναι φανερό ότι ο πόλεμος κατά των μεταναστών μαίνεται με την ίδια ένταση, και ας χάθηκε από τις οθόνες των καναλιών. Η ελληνική κυβέρνηση ούτως ή άλλως έχει ήδη ανακοινώσει την όξυνση των επιθέσεών της με νέα προαναχωρησιακά, κέντρα κράτησης κλειστού τύπου να κατασκευάζονται στα νησιά αλλά και με τη βίαιη καταστολή των οποιοδήποτε διαμαρτυριών των μεταναστών και των αλληλέγγυων όπως και των υποδομών αυτών.

Musaferat

Αύγουστος 2017

[1] https://data2.unhcr.org/en/situations/mediterranean/location/5179

[2] http://www.tovima.gr/society/article/?aid=892894

[3] https://msf.gr/magazine/dramatiki-epideinosi-ton-synthikon-gia-toys-aitoyntes-asylo-sti-lesvo

[4] https://vimeo.com/226277179

Προηγούμενα ενημερωτικά εδώ

μετάφραση από εδώ

Σήμερα είναι η 29η ημέρα της απεργίας πείνας των Kozhin Hussein και Bahrooz Arash στην φυλακή της Μόριας. Σήμερα είναι η 28η ημέρα της δικής μου απεργίας πείνας στην πλατεία της Μυτιλήνης. Κάνουμε απεργία πείνας για να διαμαρτυρηθούμε ενάντια στην τεράστια αδικία που υπάρχει στην Ευρώπη απέναντι στους πρόσφυγες ‘χωρίς καταφύγιο’.

Αμφιβάλλω πως έχετε προσπαθήσει να αναλογιστείτε τα γεγονότα που συνέβησαν εδώ πριν δύο μέρες, όταν 200 ΜΑΤ εισέβαλαν στο camp της Μόριας στις 6 το πρωί. Είχαν ως στόχο τους ανθρώπους που δεν είχαν την κάρτα ‘ausweiss’ για οποιονδήποτε λόγο. Είχαν ως στόχο ανθρώπους που απορρίφθηκαν στις συνεντεύξεις τους. Είχαν ως στόχο ανθρώπους που υποπτευόντουσαν ότι είχαν πάρει μέρος στις διαμαρτυρίες. Όλοι αυτοί συννελήφθησαν και τους έβαλαν στη φυλακή. Άκουσα πως υπάρχουν 18 Αφρικανές γυναίκες μεταξύ των ανθρώπων που απελάθηκαν. Όλες στάλθηκαν στο κέντρο κράτησης. Δεν ξέρω αν είδατε τις εικόνες που δημοσίευσα πριν από μερικές ημέρες. Φωτογράφησα κάποια παιδιά που είναι θύματα πολέμου. Ήταν μισοντυμένα, μόνο από τη μέση και κάτω. Δεν έδειχναν να είναι καθαρά. Δούλευαν. Μάζευαν σκουπίδια από το έδαφος. Ένα από τα παιδιά κουβαλούσε ένα καρότσι μπροστά από προσωπικό της EURO-RELIEF.

Φωτογράφισα τα παιδιά και δημοσίευσα τις φωτογραφίες στα κοινωνικά μέσα που χρησιμοποιώ. Αυτά τα μέσα έχουν 20.000 μέλη. Αναρωτιέμαι αν είδατε τις φωτογραφίες ή όχι. Ξέρατε ότι καθημερινά απελαύνουν ντουζίνες προσφύγων; Αυτοί οι πρόσφυγες που είναι ΘΥΜΑΤΑ ΠΟΛΕΜΟΥ. Πρόσφυγες που έχουν φύγει από δικτατορίες και επικίνδυνες συνθήκες διαβίωσης. Πρόσφυγες που έχουν ζητήσει καταφύγιο από εσάς. Πρόσφυγες που απελαύνονται υπό την πλήρη σιωπή της αστυνομίας και των Ηνωμένων Εθνών. Πρόσφυγες που απελαύνονται, χωρίς μέριμνα για την ασφάλεια των ζωών τους, πίσω στις χώρες τους. Δεν έχετε δικαιολογία να μην γνωρίζετε για όλα αυτά, καθώς δημοσιεύω προσεκτικά αυτές τις αθλιότητες κάθε μέρα. Αυτές οι δημοσιεύσεις έχουν κοινοποιηθεί μεταξύ των 20.000 ανθρώπων που με ακολουθούν στα μέσα. Εντούτοις, μόνο μια χούφτα κόσμου έχει αντιδράσει. Λιγότερο από 100 άνθρωποι έχουν αντιδράσει. Για μένα, αυτό δείχνει πόσο αδιάφορη έχει γίνει η κοινωνία. Αυτό είναι επικίνδυνο. Αυτό καταμαρτυρά έλλειψη συνείδησης και έλλειψη της γενικότερης ηθικής στην κοινωνία. Μια κοινωνία που χειροτερεύει περισσότερο κάθε μέρα, που γίνεται εντελώς αδιάφορη και ανήξερη απέναντι στην αδικία, τη βία, τον πόλεμο, τον εξευτελισμό, και την ανηθικότητα.

Παρότι νιώθω ότι η ενεργειακή κρίση και η κρίση του νερού απειλούν πραγματικά τον κόσμο, η παρακμή της ηθικής, η αδιαφορία και η ανηθικότητα της κοινωνίας απειλεί την κοινωνία ακόμα περισσότερο.

Λέω μαλακίες; Ναι, είναι αλήθεια, πραγματικά λέω μαλακίες. Δεν έχω φάει τίποτα εδώ και 28 μέρες. Περιμέναμε την προστασία σας, αλλά μας αφήσατε μόνους στην φυλακή, σε έναν τόπο βασανιστηρίων. Ειμαι καλά, αλλά μην πιστέψετε αυτό το ψέμα. Αν ήμουν καλά δεν θα έγραφα για την ταλαιπωρία. Αντί για την ταλαιπωρία θα μιλούσα εκτενέστατα για την ομορφιά της Ελλάδας και τα γραφικά ελληνικά νησιά.

Όλες οι δηλώσεις μου είναι παρόμοιες. Οι κραυγές και τα παράπονά μου μοιάζουν όλα μεταξύ τους. Τα επαναλαμβάνω συνεχώς. Είναι τόσο κουραστικό και για εσάς και για μένα.

Δεν πιστεύω ότι η ενεργειακή κρίση και η κρίση του νερού είναι τόσο επικίνδυνες όσο η κρίση ηθικής, αδιαφορίας και άγνοιας του κόσμου.

Δε θα μιλήσω άλλο σήμερα για αυτά τα πράγματα. Θα ήθελα να μοιραστώ κάποια όμορφα γεγονότα που συνέβησαν τις τελευταίες δύο μέρες που βρίσκομαι σε αυτό το τουριστικό, μυθολογικό και πολιτισμένα νησί.

Οι Kozhin Hussein και Bahrooz Arash βρίσκονται σε πάρα πολύ άσχημη κατάσταση. Ειδικά, βρίσκονται σε επικίνδυνη κατάσταση. Αυτοί οι δύο άνθρωποι χρειάζονται την προσοχή σας τώρα. Το λιγότερο που μπορείτε να κάντε είναι να δημοσιεύεσετε τις φωτογραφίες τους και τα νέα που μαθαίνετε για αυτούς. Αυτό είναι το λιγότερο που μπορεί να κάνει ένας σύμμαχος. Ας κάνετε ό,τι θέλετε, ας είστε στο πλευρό τους ή όχι, ας διαδηλώσετε την αλληλεγγύη σας απέναντί τους ή όχι. Ούτως ή άλλως θα συνεχίσουμε με την μοναξιά μας. Θα συνεχίσουμε τον χορό μας με τον θάνατο μέχρι την ημέρα που ο Bahrooz και ο Kozhin θα είναι ελεύθεροι. Μπορείτε να τους ελευθερώσετε, ή μπορείτε να στείλετε τρεις ακόμα ανθρώπους στον θάνατο με τα ίδια σας τα χέρια. Πιστεύουμε ότι είναι καλύτερο να πεθάνεις όρθιος, παρά να ζεις γονατιστός.

Θυμάμαι την μητέρα μου. Την μητέρα μου με το αγνό της μυαλό που μου είπε αντίο με το κεφάλι της ήσυχο. Μου είπε “Πήγαινε, εκεί τους σέβονται τους ανθρώπους. Είμαι σίγουρη ότι οι άνθρωποι και το κράτος δε θα σου κάνουν κακό. Δε θα σε φυλακίσουν και δε θα σε βασανίσουν”. Εκείνη τη φορά έκανες λάθος καλή μου μητέρα, αγαπημένε μου άγγελε.

27-07-2017

Σύμφωνα με τους δικηγόρους των συλληφθέντων, έχει ήδη ξεκινήσει η μεταφορά των μεταναστών σε διάφορες φυλακές της ελλάδας. Υπενθυμίζουμε ότι από τους 35 συλληφθέντες μέχρι το Σάββατο 22/06 από τον ανακριτή είχαν περάσει 30 άτομα (σε προηγούμενη ενημέρωση είχε γραφτεί λανθασμένα 31). Από τους υπόλοιπους πέντε, οι τέσσερις δεν περάσανε επειδή δεν μπορούσε να βρεθεί διερμηνέας στη γλώσσα τους, και ο πέμπτος ήταν ο βαριά τραυματισμένος σενεγαλέζος που νοσηλευόταν στο νοσοκομείο. Λόγω της παρέλευσης του προβλεπόμενου χρόνου κράτησης για τη διενέργεια της απολογίας στον ανακριτή, για τους τέσσερις που δεν είχε βρεθεί ακόμα διερμηνέας διατάχθηκε η άρση της ποινικής τους κράτησης. Για τους δύο ωστόσο διατάχθηκε η διοικητική πλέον κράτησής τους, καθώς τα αιτήματα ασύλου τους είχαν απορριφθεί και σε δεύτερο βαθμό, και έτσι θα οδηγηθούν στο προαναχωρησιακό κέντρο κράτησης της Μόριας. Και για τους τέσσερις πάντως, παραμένει ανοιχτή η δικογραφία και θα πρέπει να παραστούν στον ανακριτή μόλις βρεθεί διερμηνέας. Ο Σενεγαλέζος, οδηγήθηκε σήμερα στον ανακριτή και μετά την απολογία του, αποφασίστηκε η δίωξη του με το σύνολο των κατηγοριών επίσης, παρόλα αυτά σε αντίθεση με όλους τους υπόλοιπους διατάχθηκε η άρση της κράτησής τους, με την επιβολή απλώς περιοριστικών όρων. Από τους 30 που είχαν περάσει τις προηγούμενες μέρες από τον ανακριτή, μέχρι τις προηγούμενες μέρες, 19 εξ αυτών έχουν οδηγηθεί στις φυλακές τους Κορυδαλλού και του Αυλώνα, και ακόμα δύο στις φυλακές Χίου.

Από μεγάλος μέρος των διωκόμενων έχουν κατατεθεί με τη βοήθεια των δικηγόρων τους, μηνύσεις για τους ξυλοδαρμούς τους από αστυνομικούς κατά τη διάρκεια της σύλληψής τους, αλλά και κατά την κράτησή τους στη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Λέσβου.

Musaferat

27-07-2017

In English

Από την Δευτέρα 17-07 είχε ανακοινωθεί από μερίδα μεταναστών, κυρίως αφρικανικής καταγωγής, ότι θα ξεκινούσαν επαναλαμβανόμενες διαμαρτυρίες λόγω των μεγάλων καθυστερήσεων για την εξέταση των αιτημάτων ασύλου τους, αλλά και για τις κάκιστες συνθήκες στις οποίες εξαναγκάζονται να διαβιούν στο κέντρο κράτησης της Μόριας. Τη Δευτέρα οι διαμαρτυρίες είχαν τη μορφή καθιστικής διαμαρτυρίας αποκλείοντας τα γραφεία της ευρωπαϊκής υπηρεσίας ασύλου (EASO). Την Τρίτη και ενώ η διαμαρτυρία είχε ξεκινήσει ξανά ως καθιστική έξω πάλι από τα γραφεία της EASO, οδηγώντας τους υπαλλήλους της να εγκαταλείψουν τα γραφεία τους, οι αρχές υπέδειξαν τους-τις διαμαρτυρόμενους/ες μετανάστες/ριες στους/ις υπόλοιπους/ες ως υπαίτιους για τις καθυστερήσεις στρέφοντάς τους εναντίον τους. Οι μεταξύ τους αντεγκλήσεις οδήγησαν σε κορύφωση της έντασης και οι διαμαρτυρόμενοι/ες μετανάστες προχώρησαν έξω από το κέντρο κράτησης αποκλείοντας τον δρόμο. Κατά τη διαμαρτυρία τους αυτή, δέχθηκαν για ακόμα μία φορά την βία των αστυνομικών δυνάμεων που προσπάθησαν να τους απομακρύνουν κυνηγώντας τους στο εσωτερικό του κέντρου και κάνοντας χρήση δακρυγόνων και χειροβομβίδων κρότου λάμψης. Από μέρους τους, οι μετανάστες/ριες απάντησαν στην επίθεση που δέχθηκαν με πετροπόλεμο, οδηγώντας τις αστυνομικές δυνάμεις στην αναδίπλωσή τους αρχικά, αλλά και σε μερικές φθορές σε παρκαρισμένα οχήματα περιμετρικά του κέντρου. Παράλληλα μπήκαν φωτιές για τη δημιουργία οδοφραγμάτων κάποιες από τις οποίες ξέφυγαν στα γειτονικά ελαιοκτήματα. Οι αστυνομικές δυνάμεις ενισχύθηκαν με περισσότερες διμοιρίες ΜΑΤ και πραγματοποίησαν επέμβαση στο εσωτερικό ενώ την ίδια ώρα δύο πυροσβεστικά αεροπλάνα τύπου Petzetel πραγματοποιούσαν ρίψεις νερού στα σημεία που εκδηλωνόντουσαν οι φωτιές.

Μετά την ολοκλήρωση των συγκρούσεων οι αστυνομικές δυνάμεις απέκλεισαν την είσοδο στο κέντρο κράτησης και πραγματοποίησαν επιχείρηση “σκούπα” στο εσωτερικό. Οι μετανάστες/ριες που είχαν εγκλωβιστεί δέχθηκαν την μανία των ΜΑΤ που εισέβαλαν ακόμα και στο εσωτερικό των κοντέινερ ξυλοκοπώντας αδιακρίτως όποιους έβρισκαν μπροστά τους και συλλαμβάνοντας εν τέλει 35 άτομα στο σωρό, με μοναδικό κριτήριο το χρώμα του δέρματος, αφού είχαν στοχοποιηθεί αφρικανοί μετανάστες. Πολλοί μετανάστες είναι χτυπημένοι, ενώ μεταξύ τους υπάρχουν τραυματίες από ευθείες βολές δακρυγόνων, με έναν μετανάστη να φέρει τραύμα στο στήθος και ακόμα έναν στο πόδι. Όλοι οι συλληφθέντες οδηγήθηκαν στη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Λέσβου  όπου κρατήθηκαν και σύμφωνα με τις καταγγελίες τους συνέχισαν να δέχονται χτυπήματα από τους μπάτσους. Ενώ οι περισσότεροι ήταν τραυματισμένοι, μόνο ένας από αυτούς οδηγήθηκε στο νοσοκομείο Μυτιλήνης όπου και κρίθηκε αναγκαία η νοσηλεία του.

Το μεσημέρι της 19 Ιουλίου, οι 34 από αυτούς, πλην του νοσηλευόμενου, οδηγήθηκαν στον ανακριτή με την απειλή να τους απαγγελθούν σοβαρότατες κατηγορίες. Οι περισσότεροι ήταν ξυπόλητοι με εμφανή τα σημάδια από τα χτυπήματα των μπάτσων. Καθ’ όλη τη διάρκεια παραμονής τους στο δικαστήριο υπήρχαν συνεχόμενες πιέσεις από τους μπάτσους που τους συνόδευαν, να αλληλοκατηγορηθούν, με υποσχέσεις για απαλλαγή από τις κατηγορίες, ακόμα και άρσης των περιοριστικών όρων παραμονής στο νησί. Όλοι οι μετανάστες αρνήθηκαν τις κατηγορίες αλλά και να υποδείξουν τον οποιοδήποτε ως υπαίτιο. Την υπεράσπισή τους έχουν αναλάβει δικηγόροι από το Legal Center Lesvos, αλλά λόγω του πλήθους των διωκόμενων και του μεγέθους της δικογραφίας κρίνεται αναγκαία η υποστήριξή τους από παραπάνω δικηγόρους. Μοναδικοί μάρτυρες κατηγορίας που εμφανίστηκαν ήταν μπάτσοι από τις μονάδες που τους επιτέθηκαν. Οι κατηγορίες που τους απαγγέλθηκαν είναι καρμπόν για όλους και αφορούν: α) αντίσταση, β) στάση, γ) διατάραξη κοινής ειρήνης των πολιτών, δ) εμπρησμός, ε) Απόπειρα βαριάς σωματικής βλάβης κατά συναυτουργία σε βάρος αστυνομικών και στ) διακεκριμένες περιπτώσεις φθοράς. Η προανάκριση θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή και το Σάββατο, 21 και 22 Ιουλίου αντίστοιχα.

Τα κέντρα κράτησης δεν ομορφαίνουν με υποσχέσεις,

Γκρεμίζονται με εξεγέρσεις

Αλληλεγγύη στους διωκόμενους μετανάστες

Musaferat

Ιούλιος 2017

Seguir leyendo

Αναδημοσίευση από provo.gr

Μια ιστορία για την Τούμπα του 2016

Η ιστορία ξεκινά με την κατάληψη του Ορφανοτροφείου τον Δεκέμβρη του 2015. Χιλιάδες μετανάστ(ρι)ες κηρύχθηκαν ξαφνικά παράνομοι και εγκλωβίστηκαν στον ελλαδικό χώρο. Μέσα σε λίγους μήνες εκτοπίστηκαν και από την Ειδομένη –έναν υπαίθριο και σχετικά ανεξέλεγκτο, με στοιχεία πρόχειρης αυτοδιαχείρισης, χώρο εγκατάστασης στα σύνορα– σε απομονωμένα και επιτηρούμενα καμπς και κέντρα κράτησης σε όλη τη χώρα.

Όσοι/ες πηγαίναμε τακτικά στην Ειδομένη από το καλοκαίρι του 2015, είδαμε τον χειμώνα του 2015-2016 να χτίζεται ένας φράχτης, είδαμε ανθρώπους να ζουν μέσα στη λάσπη και να ξυλοκοπούνται από την αστυνομία, να γεννάνε σε σκηνές, να καίνε ό,τι βρουν μπροστά τους για να ζεσταθούν, να μεταφέρονται άσκοπα από πόλη σε πόλη με λεωφορεία, να «πετάγονται» από καμπ σε καμπ, να τους σταματάνε στο πουθενά ώστε να καθυστερήσουν την έλευσή τους στα σύνορα. Ακόμη και αν τα κατάφερναν, τους γύριζαν στην Αθήνα, με αποτέλεσμα πολλοί/ές να πέφτουν θύματα εμπορίου ανθρώπων, ακόμα και οργάνων. Ο κατάλογος της κακοποίησης συνεχίζεται επί μακρόν και για πάντα, αφού η κατάσταση μέχρι σήμερα δεν έχει αλλάξει. Συγκεκριμένα, οι μετανάστ(ρι)ες ξαναγίνονται αόρατοι, και η Ελλάδα, από αποκλειστικά κράτος-διακινητής, γίνεται σιγά σιγά και κράτος-εισπράκτορας κονδυλίων ανθρωπιστικής βοήθειας. Πλέον οι μετανάστ(ρι)ες σε όλη τη χώρα βρίσκονται σε καμπς, φυλακές, στρατόπεδα συγκέντρωσης και τμήματα, όπου δολοφονούνται ή εξοντώνονται, ωθούνται αναγκαστικά στην παραίτηση ή τη στημένη παρανομία, αφού δεν έχουν καμία δυνατότητα να εγκατασταθούν, να μορφωθούν, να δουλέψουν και να ζήσουν με αξιοπρέπεια.

Ποιοι-ες είμαστε Μέσα σε αυτές τις συνθήκες κινητοποιήθηκαν πάρα πολλοί άνθρωποι στο πλευρό των μεταναστ(ρι)ών. Όχι έμμισθα, ούτε από οίκτο. Είμαστε λοιπόν κάποιοι/ες από αυτούς. Συναντηθήκαμε από διάφορα σημεία της πόλης και του κόσμου, άνθρωποι που χρόνια τώρα αγωνιζόμαστε στους χώρους εργασίας, στις γειτονιές και τις σχολές μας, άνθρωποι που συμμετέχουμε ενεργά στα κινήματα και στους κοινωνικούς αγώνες. Κοινή μας ανάγκη υπήρξε η δημιουργία ενός τόπου συνάντησης ντόπιων και μεταναστ(ρι)ών, ενός συλλογικού χώρου, μακριά από την επιτήρηση και τη διαχείριση του κράτους, των θεσμών του και των ΜΚΟ, ενός χώρου που θα προτάσσει την ισοτιμία και την αυτοργάνωση. Πρόκειται για ένα κτίριο που είχε καταληφθεί για να στεγάσει μετανάστριες και μετανάστες, στο πλαίσιο της αλληλεγγύης προς ανθρώπους που υπόκεινται την καταπίεση και την περιθωριοποίηση επειδή είχαν την «ατυχία» να μην γεννηθούν στην κυρίαρχη (καθώς και κυριαρχική) Δύση, επειδή είχαν την «ατυχία» να βρίσκονται στην υποτιμημένη πλευρά ενός διπόλου που είναι δομημένο ιεραρχικά, ορίζοντας και διαχωρίζοντας τις αξίες ανθρώπινων ζωών σε ανώτερες και κατώτερες. Επειδή είχαν την «ατυχία» να υπάρχουν σε έναν κόσμο που επιβάλλει και αναπαράγει την ύπαρξη της καταπίεσης, διακρίνοντας τους ανθρώπους σε προνομιούχους και μη.

Ποιοι-ες γίναμε: δημιουργήθηκε έτσι λοιπόν μια συνέλευση που δεν αποτελούνταν μόνο από «προνομιούχους», ντόπιους και ευρωπαίες, που οι μεταφράσεις ήταν πολλές και οι διαφορετικές γλώσσες ακόμα περισσότερες, που αγωνιζόμασταν μαζί και όχι γι’ αυτές/αυτούς.

Από τη θεωρία στην πράξη Έτσι, κάναμε κατάληψη στο χώρο του πρώην ορφανοτροφείου «Μέγας Αλέξανδρος» και φτιάξαμε μέσα σε αυτό με τα ίδια μας τα χέρια (ντόπιοι, ευρωπαίοι και μετανάστες) δωμάτια φιλοξενίας (για έως και 80 άτομα), κουζίνα, φαρμακείο, χώρο για τα παιδιά, καφενείο, κήπο, κάναμε τακτικές συναντήσεις με δικηγόρους που φρόντιζαν για τα χαρτιά των μεταναστ(ρι)ών, με τη στήριξη της γειτονιάς σε είδη πρώτης ανάγκης αλλά και τη συμμετοχή της. Ταυτόχρονα, κάναμε εκδηλώσεις με ομιλίες μέσα στην κατάληψη αλλά και έξω από αυτήν, σε πλατείες, καταλήψεις και φεστιβάλ, μιλώντας τόσο για το ίδιο το εγχείρημα όσο και για τα δικαιώματα των μεταναστ(ρι)ών για ελεύθερη μετακίνηση και χαρτιά. Προχωρήσαμε σε παρεμβάσεις ενάντια στην εκκένωση και την κατεδάφιση του κτιρίου, καλέσαμε έξω από στρατόπεδα συγκέντρωσης με αίτημα την απελευθέρωσή τους, διεκδικήσαμε έμπρακτα την ελεύθερη πρόσβαση στην περίθαλψη και την εργασία, ομάδες ατόμων πήγαιναν συνέχεια στα καμπς και συμμετείχαμε ενεργά στα αντιφασιστικά καλέσματα. Όλα αυτά τα αποφασίζαμε και τα διεκπεραιώναμε όλες/οι μαζί, με εβδομαδιαίες συνελεύσεις σε όλες τις γλώσσες, ώστε όλοι/ες να μπορούν να συμμετέχουν. Δεν κάναμε διαχωρισμούς βάσει θρησκείας, ούτε χώρας προέλευσης, ούτε οικογενειακής κατάστασης. Επίσης, δεν αναγνωρίζαμε και δεν αναγνωρίζουμε το διαχωρισμό των μεταναστ(ρι)ών σε νόμιμους και παράνομους. Για εμάς, λοιπόν, αυτή η κατάληψη αποτέλεσε τον ζωτικό μας χώρο, καθώς και τον πρώτο ασφαλή χώρο για τους/τις μετανάστ(ρι)ες για περίπου οχτώ μήνες, και ήταν η απόδειξη ότι μπορούμε να ζούμε, να δουλεύουμε και να αγωνιζόμαστε μαζί.

Καταστολή, αλλά όχι αναστολή Στα τέλη Ιουλίου 2016, η αστυνομία «χτύπησε την πόρτα» του Ορφανοτροφείου με ΜΑΤ, φαγάνες και μπουλντόζες, προσήγαγε όποιους/ες βρήκε μέσα (εκτός από τις οικογένειες με μωρά και μικρά παιδιά, που δεν θα έγραφαν καλά στις κάμερες). Στη συνέχεια, άφησε την εργολαβία να ολοκληρώσει το έργο της Εκκλησίας, με την κατεδάφιση του κτιρίου. Τελικά, κατηγορίες για την κατάληψη αποδόθηκαν μόνο σε ντόπιους και ευρωπαίους, ενώ όσοι μετανάστες είχαν προσαχθεί οδηγήθηκαν σε καμπς έξω από τη Θεσσαλονίκη. Η συνεργασία που επιτυγχάνουν ο δήμος, η κυβέρνηση Συριζανέλ, η αστυνομία, το πανεπιστήμιο, τα μμε και η Εκκλησία στον τομέα της διαχείρισης και της καταστολής των μεταναστ(ρι)ών είναι εντυπωσιακή.

Βέβαια, από την πρώτη κιόλας μέρα δεχτήκαμε απειλές από το κατά τα άλλα «φιλάνθρωπο» παπαδαριό, για πολλούς λόγους: Γιατί η πλειοψηφία των μεταναστ(ρι)ών είναι μουσουλμάνοι. Γιατί ήταν εμφανείς στην τοπική ζωή και καθημερινότητα και όχι κοινωνικά αποκλεισμένοι, όπως θέλει το κράτος. Γιατί η Εκκλησία διεκδικεί το οικόπεδο, χωρίς το κτίριο, για να χτίσει «φιλανθρωπικό» μεγαθήριο για τα κέρδη της. Έτσι, μετά την χρόνια απραξία της, τελικά προχώρησε στην καταστροφή όχι μόνο ενός ιστορικού κτιρίου, αλλά και ενός εγχειρήματος, που με όλα του τα προβλήματα στάθηκε αλληλέγγυο και στο ύψος των περιστάσεων απέναντι στις πολιτικές των συμφερόντων που εξυψώνουν το κέρδος και υποβαθμίζουν τον άνθρωπο. Ένα κτίριο που κατάφερε να γίνει το σπίτι μας. Με αυτήν την κατεδάφιση χάθηκε ένας χώρος συνάντησης, γεμάτος ιστορίες και βιώματα, αποθήκες γεμάτες είδη πρώτης ανάγκης που είχαν συγκεντρωθεί και πολλά προσωπικά αντικείμενα, αλλά όχι η επιμονή μας. Κάποιοι συνέχισαν το ταξίδι τους, κάποιοι παρέμειναν ακόμα εδώ ψάχνοντας για δουλειά ή προετοιμάζοντας την επόμενή τους κίνηση. Αν δεν συνεχίζαμε, θα ήταν σαν να αρνιόμαστε το ίδιο το ένστικτο της ελευθερίας.

Τι έμεινε Φυσικά, μέχρι και σήμερα ο χώρος όπου στεγαζόταν η κατάληψη στέγης μεταναστ(ρι)ών Ορφανοτροφείο είναι γεμάτος μπάζα. Τελικώς δεν έγινε καμία αξιοποίηση του χώρου. Το γεγονός αυτό δείχνει ότι η εκκένωση και η ταχύτητα με την οποία ξεκίνησε η διαδικασία κατεδάφισης δεν επαληθεύει τα λεγόμενα κράτους και Εκκλησίας για αξιοποίηση του χώρου για το κοινό συμφέρον, αλλά δηλώνει την πρόθεση να χτυπηθεί ένα «επικίνδυνο» εγχείρημα, ένα κέντρο αγώνα όπου ντόπιοι και μετανάστ(ρι)ες ζούσαν και πάλευαν μαζί.

Σήμερα η κατάσταση για τους μετανάστ(ρι)ες δεν έχει αλλάξει. Οι πνιγμοί έχουν γίνει συνήθεια, τα παιδιά των μεταναστ(ρι)ών στη συντριπτική πλειοψηφία τους δεν πηγαίνουν σχολείο, και τα καμπς «αναβαθμίζονται» για να στοιβάξουν και άλλες/ους, περιθωριοποιώντας τους μακριά από τη ζωή της πόλης. Κόσμος συνεχίζει να απελαύνεται μαζικά στην «ασφαλή» Τουρκία με βάση το σύμφωνο ΕΕ-Τουρκίας. Τα 70 στα 100 ευρώ που αντιστοιχούν σε κάθε μόνιμα εγκατεστημένο αιτούντα άσυλο δεν ξέρουμε πού πήγαν.

Ως μετανάστ(ρι)ες μετά την εκκένωση οδηγηθήκαμε σε καμπς εκτός πόλης, και ανεξάρτητα από την επιλογή μας να γυρίσουμε στο κέντρο της πόλης και να ενωθούμε με τους υπόλοιπους/ες στον αγώνα κατά της καταστολής, φάνηκε ξεκάθαρα η πολιτική διαχείριση, της απομόνωσης και της διάσπασης, που ακολουθεί το κράτος. Ως αλληλέγγυες/οι αντιμετωπίζουμε μεγάλες ποινές φυλάκισης και υπέρογκα ποσά σε δικαστικά έξοδα. Οι σχέσεις μας όμως δυναμώνουν και θα μας συνδέει πάντα η αλληλεγγύη και η ανάγκη για αξιοπρεπή ζωή. Μοιραζόμαστε όσα έχουμε και αγωνιζόμαστε μαζί για όσα μας ανήκουν, ενάντια στις αιτίες που γεννούν την υποτίμηση των ζωών μας. Σίγουρα επιβεβαιώσαμε το πιο σημαντικό: ότι τα εγχειρήματα αυτοοργάνωσης των μεταναστ(ρι)ών, η έμπρακτη αλληλεγγύη στους/στις χωρίς χαρτιά και οι κοινοί αγώνες ντόπιων και μεταναστ(ρι)ών είναι και παραμένουν η μεγαλύτερη απειλή για το κράτος και τα τσιράκια του.

ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΑΓΩΝΑ ΜΕ ΤΙΣ/ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤ(ΡΙ)ΕΣ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ

ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΗ, ΧΩΡΙΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ, ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΥΣ, ΣΥΝΟΡΑ ΚΑΙ ΚΡΑΤΗ

ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΤΩΝ ΣΥΛΛΗΦΘΕΙΣΩΝ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗ ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΑ ΠΟΥ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΙ ΠΟΙΝΗ ΦΥΛΑΚΙΣΗΣ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΟΥ ΟΡΦΑΝΟΤΡΟΦΕΙΟΥ

*(αναβολή από 26/5) Δευτέρα 29 Μάη, 7 μμ: Συγκέντρωση – Εκδήλωση, Πολιτιστικό Κέντρο Τούμπας

Τετάρτη 31 Μάη, 9 πμ: Δικαστήρια Θεσσαλονίκης

Πρώην συνέλευση κατάληψης στέγης μεταναστ(ρι)ών Ορφανοτροφείο

Ακολουθούν φωτογραφίες από τις αφισοκολλήσεις καθώς και από την πολυπόθητη “αξιοποίηση” του οικοπέδου από την εκκλησία και τον Ανθιμο.

Την Κυριακή 7 Μαΐου, στις 7μμ, θα πραγματοποιηθεί εκδήλωση-συζήτηση επί της διασυλλογικής έκδοσης «Πληθυσμοί στο Στόχαστρο», στο Αυτοδιαχειριζόμενο Κοινωνικό Στέκι Γαλατσίου «Στέγ★» [Ναρκίσσου 3, Γαλάτσι-απέναντι από την πλατεία Ιωάννου Φωκά & Ναρκίσσου].

Τηλεφωνική επικοινωνία στο πλαίσιο της εκδήλωσης-βιβλιοπαρουσίασης της έκδοσης Πληθυσμοί στο Στόχαστρο

Η εκδήλωση καλείται από την Πρωτοβουλία ενάντια στον μιλιταρισμό Κανάιμα (Χανιά) στην Κατάληψη Rosa Nera.

• Κείμενο για την πρόσφατη στοχοποίηση της Κατάληψης Rosa Nera στα Χανιά από το Πολυτεχνείο Κρήτης, εδώ.

Σύντομο ιστορικό της Αιγύπτου από την αραβική άνοιξη και μετά…

Η Αιγυπτιακή εξέγερση της 25^ης Ιανουαρίου το 2011 ήρθε να τονίσει εμφατικά τα έντονα πεδία των κοινωνικο-ταξικών ανταγωνισμών στο εσωτερικό της χώρας. Η εξέγερση ενάντια στην ασυδοσία του 30χρονου καθεστώτος της κυβέρνησης του Hosni Mubarak, ήρθε από τη μία να διαταράξει για τα καλά τις ισορροπίες που επέτρεπαν στη διαιώνιση ενός καταπιεστικού καθεστώτος, αλλά ταυτόχρονα να προσφέρει έμπνευση σε μία ολόκληρη γενιά για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων και των ελευθεριών τις οποίες έρχονται να τους στερήσουν οι εκάστοτε κυβερνήσεις και άρχουσες τάξεις. Μία έμπνευση που συνέχιζε να εκφράζεται και στα χρόνια που ακολούθησαν, και η οποία βρίσκει πλέον απέναντί της το απολυταρχικό καθεστώς του Αμπντέλ Φατάχ Αλ-Σίσι.

Μετά και την εξέγερση του 2011 και την παραίτηση και φυλάκιση του Στρατηγού Μουμπάρακ τον Φεβρουάριο του ίδιου χρόνου, τη σκυτάλη της διακυβέρνησης της Αιγύπτου ανέλαβε μετά από εκλογές, το Κόμμα της Ελευθερίας και της Δικαιοσύνης, ο πολιτικός τομέας δηλαδή της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, με τον Μοχάμεντ Μόρσι επικεφαλής (Ιούνιος 2012). Ένα χρόνο αργότερα (Ιούνιος 2013) ήταν η σειρά του να ανατραπεί από στρατιωτικό πραξικόπημα που έλαβε μέρος με επικεφαλής τον Στρατηγό Αμπντέλ Φατάχ αλ Σίσι, εγκαθιδρύοντας ένα νέο απολυταρχικό καθεστώς. Ένα πραξικόπημα που φάνηκε να υποστηρίζεται και από τις δυτικές χώρες, που θορυβήθηκαν από την ύπαρξη ενός ισλαμιστή στην προεδρία της Αιγύπτου. Μίας χώρας που πέρα από τη γεωγραφική σημασία που έχει (βλ. διώρυγα του Σουέζ, Ανατολική Μεσόγειος) αποτελούσε ανέκαθεν και χώρα διαμεσολάβησης του δυτικού με τον μουσουλμανικό κόσμο.

Από τη στιγμή που κατέλαβε την εξουσία το καθεστώς Αλ Σίσι κινήθηκε συντεταγμένα για την παγίωση της εξουσίας του. Προχωρώντας στην επικήρυξη της Μουσουλμανικής Αδελφότητας ως τρομοκρατικής οργάνωσης (Δεκέμβριος 2013) αλλά και διώκοντας ποινικά τους αντιφρονούντες του νέου καθεστώτος, προσπαθεί να εγκαταστήσει στο εσωτερικό της χώρας ένα σκηνικό σιωπής γύρω από τον δικτατορικό του χαρακτήρα. Οι αστυνομικές και στρατιωτικές αρχές καταστέλλουν βίαια όποιες διαμαρτυρίες εκδηλώνονται ενώ σημαντικό ρόλο έρχονται να παίξουν και τα στρατιωτικά δικαστήρια των οποίων οι αρμοδιότητες επεκτάθηκαν μετά από νόμο που θέσπισε το καθεστώς από τον Οκτώβριο του 2014. Σύμφωνα με έκθεση διεθνούς ΜΚΟ, τα τελευταία δυόμιση χρόνια τουλάχιστον 7420 πολίτες έχουν οδηγηθεί ενώπιον των στρατοδικείων.[1]

Δεκάδες είναι και οι εκθέσεις[2] που αναφέρονται στα επίπεδα βίας που χρησιμοποιεί το καθεστώς ενάντια σε αντιφρονούντες. Τα βασανιστήρια στα αστυνομικά τμήματα θεωρούνται καθημερινή τακτική για την απόσπαση ομολογιών, ενώ εξαναγκαστικές εξαφανίσεις, απαγωγές και εξωδικαστικές εκτελέσεις εκατοντάδων πολιτών χρησιμοποιούνται για την εξόντωση των πολιτικών του αντιπάλων.

Στην αντίθετη κατεύθυνση το καθεστώς κινείται σε ότι έχει να κάνει με την απόδοση ευθυνών απέναντι στο καθεστώς Μουμπάρακ. Στις 02 Μαρτίου 2017, ο πρώην πρόεδρος της χώρας απαλλάχτηκε από όλες τις κατηγορίες για τους θανάτους πολιτών κατά την εξέγερση του 2011, οδηγώντας στην αποφυλάκισή του.

Παράλληλα, ακολουθώντας και τα παραδείγματα των ευρωπαϊκών του εταίρων, οι τρομοκρατικές επιθέσεις που έλαβαν μέρος στις αρχές Απριλίου σε χριστιανικές εκκλησίες, χρησιμοποιήθηκαν ως δικαιολογία για την κήρυξη της χώρας σε καθεστώς εκτάκτου ανάγκης.

Για τις σχέσεις Ελλάδας-Αιγύπτου

Πολύς λόγος όμως γίνεται και για την ανάπτυξη των σχέσεων της Αιγύπτου με τα υπόλοιπα κράτη στην ανατολική μεσόγειο, αλλά και ως κράτος δορυφόρος των συμφερόντων της δύσης σε μία σημαίνουσα, γεωπολιτικά, περιοχή. Σχέσεις σημαντικές που οδηγούν στην παροχή από μέρους της δύσης της απαραίτητης υποστήριξης για το καθεστώς σε διμερές επίπεδο αλλά και εντός των διεθνών οργανισμών.

Το κράτος έχει συνέχεια…

Για το ελληνικό κράτος η στρατηγική επιλογή της ανάπτυξης εταιρικών σχέσεων με το αιγυπτιακό έχει υπάρξει συνεχής παρόλες τις αλλαγές που υπήρξαν σε κυβερνητικό επίπεδο. Από τον Νοέμβριο του 2014, όταν και συναντιόντουσαν ο τότε δεξιός πρωθυπουργός Α.Σαμαράς με τον Αλ Σίσι στην Αθήνα, μέχρι και πριν λίγους μήνες όταν πλέον ο αριστερός πρωθυπουργός Α.Τσίπρας έτρεξε στην Αίγυπτο να το επιβεβαιώσει, τα γεωστρατηγικά συμφέροντα των δύο χωρών κρίνονται κοινά. Συμφέροντα που εκτείνονται από τον ορισμό των ΑΟΖ και την ενέργεια, μέχρι τον έλεγχο της Ανατολικης Μεσογείου και τα εξοπλιστικά προγράμματα. Η ρήξη μάλιστα του καθεστώτος Αλ Σίσι με τον Τούρκο πρόεδρο Τ.Ερντογάν φαίνεται να τον ομορφαίνει ακόμα περισσότερο στα μάτια των εν Ελλάδι συμμάχων του.

Η εδραίωση των σχέσεων αυτών επιβάλει λοιπόν την αλληλοϋποστήριξη αλλά και την αλληλοσυγκάλυψη ακόμα και αν αυτό σημαίνει παραβίαση των ανθρώπινων δικαιωμάτων αλλά και κίνδυνο για την απώλεια ανθρώπινων ζωών

Τις σχέσεις αλληλοσυγκάλυψης μεταξύ των κρατών της Ελλάδας και της Αιγύπτου άλλωστε έρχεται να τις επιβεβαιώσει με τον πλέον απροκάλυπτο τρόπο ό ίδιος ο πρόεδρος της αιγυπτιακής κοινότητας στην Ελλάδα, όταν σε συνέντευξή τον προηγούμενο Απρίλιο είχε δηλώσει χαρακτηριστικά:

«…Η Ελλάδα ήταν η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που υποστήριξε την Αίγυπτο μετά την επανάσταση του 2013 την οποία και επισκέφθηκε ο πρόεδρός Adly Mansour. Η χώρα αυτή δεν χρησιμοποίησε την ορολογία περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε αντίθεση με την Ευρωπαϊκή Ένωση, χάρις στην εγγύτητά της στην αιγυπτιακή πραγματικότητα και στην γνώση της για το τι πραγματικά συμβαίνει.»[3]! Στην ίδια συνέντευξη μάλιστα δεν παρέλειψε να ξεπλύνει και τις ρατσιστικές επιθέσεις εναντίον Αιγυπτίων στην Ελλάδα, τις οποίες αποκάλεσε μεμονωμένα περιστατικά, που οι δράστες δεν γνώριζαν την εθνικότητα των θυμάτων και τα οποία φούσκωσε ο τύπος αλλά και καταδικάστηκαν από την ελληνική κυβέρνηση.

Πρόκειται για τον ίδιο εκπρόσωπο της αιγυπτιακής κοινότητας που βρέθηκε προσκεκλημένος της Ελληνικής Ένωσης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα στην εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε τον Ιανουάριο στα γραφεία της ΕΣΗΕΑ, στην οποία και είχε πραγματοποιηθεί παρέμβαση από αλληλέγγυους-ες για την υπόθεση του Mohamed και στη συνέχεια δήλωνε ότι σε απεργία πείνας βρισκόταν Αφγανός μετανάστης και όχι Αιγύπτιος.

Οι σχέσεις μεταξύ των 2 δύο χωρών δεν μπορούν να αμφισβητηθούν πάνω σε οποιοδήποτε πεδίο και η χορήγηση πολιτικού ασύλου σε Αιγύπτιους πολίτες είναι κάτι που προφανώς δεν συμβαδίζει με αυτές. Το πολιτικό άσυλο άλλωστε ανέκαθεν χρησιμοποιούταν ως εργαλείο άσκησης εξωτερικής πολιτικής από την εκάστοτε χορηγό χώρα. Έτσι και η περίπτωση του πρώην απεργού πείνας Mohamed A. έχει να ξεπεράσει και τα εμπόδια που βάζουν οι στενές σχέσεις των δύο χωρών.

Η επιλογή του Mohamed να μην αποδεχτεί παθητικά την αρχική απόρριψη στο αίτημα ασύλου του, αλλά να διεξάγει έναν αγώνα κάτω από τις πλέον δύσκολες συνθήκες, θέτοντας δημόσια το ζήτημα της περίπτωσής του, αλλά στρεφόμενος εκ νέου εναντίον του καθεστώτος Αλ Σίσι κάνει την περίπτωση απόρριψης του νέου αιτήματος απαγορευτική. Είναι εξάλλου γνωστή η μεταχείριση του αιγυπτιακού κράτους σε όσους έχουν αναζητήσει άσυλο σε ξένες χώρες και επιστρέφονται πίσω σε αυτό.

 Άμεση χορήγηση ασύλου στον Mohamed A.

Ελευθερία μετακίνησης για όλους-ες

Musaferat

Απρίλιος 2017

[1] Human Rights Watch, ‘7,400 Civilians Tried in Military Courts’ 13 April 2016, διαθέσιμο στο https://www.hrw.org/news/2016/04/13/egypt-7400-civilians-tried-military-courts

[2] Human Rights Watch, All According to Plan: The Rab’a Massacre and Mass Killings of Protesters in Egypt , 15 August 2014, ISBN: 978-1-62313-1661, διαθέσιμο στο http://www.refworld.org/docid/53edbf1c4.html, Amnesty International, Egypt: ‘Officially, You Do not Exist’ – Disappeared and Tortured in the Name of Counter-Terorism, 13 July 2016, available at: http://www.refworld.org/docid/5786348e4.html

[3] http://www.masress.com/elbalad/2162524

 Άμεση Χορηγήση Ασύλου στον Mohamed A.

Ο Αιγύπτιος Mohamed A. βρίσκεται στη Λέσβο από τον περασμένο Απρίλιο. Χρειάστηκε να φύγει από την Αίγυπτο καθώς η επιλογή του να δημοσιοποιήσει βίντεο από τις ακρότητες του καθεστώτος Αλ Σίσι κατά αντικυβερνητικών διαδηλωτών τον έβαλε στο στόχαστρο του αιγυπτιακού κράτους δεχόμενος απειλές για τη ζωή του. Έτσι ακολουθώντας και αυτός, όπως χιλιάδες άλλοι, τα επικίνδυνα περάσματα του Αιγαίου βρέθηκε στη Λέσβο, οπού και αιτήθηκε πολιτικού ασύλου. Η υπηρεσία ασύλου όμως επιλέγει να αγνοήσει εντελώς τόσο τις απειλές αυτές όσο και την κατάσταση που επικρατεί στην Αίγυπτο, με τις απαγωγές, βασανισμούς και δολοφονίες αντικαθεστωτικών να καταγράφονται καθημερινά από τους αρμόδιους οργανισμούς, και απορρίπτει το αίτημα του, οδηγώντας τον προς απέλαση. Μετά από 2 ολόκληρους μήνες κρατούμενος στα κρατητήρια των αστυνομικών τμημάτων προς απέλαση, αποφασίζει να χρησιμοποιήσει και το τελευταίο μέσο που διαθέτει ξεκινώντας απεργία πείνας, διεκδικώντας την άρση της κράτησής του, την αναστολή της απέλασής του αλλά και τη χορήγηση του ασύλου που είχε αιτηθεί. Μία απεργία πείνας που βρήκε απέναντι της όλους τους μηχανισμούς του κράτους. Με τους μπάτσους να προσπαθούν να τον ξεγελάσουν και να τον οδηγήσουν εν μέσω της απεργίας σε απέλαση, με την επιβλέπουσα γιατρό που τον ανέλαβε αρχικά να τον απειλεί καθημερινά με εξιτήριο, κάτι που δεν δίστασε να κάνει στην 42^η ημέρα της απεργίας, αλλά και τους νομικούς μηχανισμούς να παίζουν με την υγεία του οδηγώντας στα όρια του. Απέναντι όμως σε όλα αυτά ο αλύγιστος αγώνας του ίδιου αλλά και αλληλέγγυων σε Ελλάδα και Ευρώπη συνέβαλλε στο να κερδίσει προσωρινά την αναστολή απέλασής του και την επανεξέταση του αιτήματος ασύλου του.

Η απόφαση όμως για τη χορήγηση ασύλου στον Mohamed δεν αφορά μόνο τον ίδιο. Πρόκειται για μία πολιτική απόφαση που αφορά αφενός τις διακρατικές σχέσεις Ελλάδας-Αιγύπτου, αφετέρου τη διαδικασία εξέτασης των αιτημάτων ασύλου στην Ελλάδα. Η Αίγυπτος αποτελεί σημαντικό σύμμαχο του ελληνικού κράτους στην προσπάθειά του να περιορίσει την γειτονική Τουρκία και τις διεκδικήσεις της στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο θάλασσα. Μαζί με την Κύπρο και το Ισραήλ έρχεται να διαμορφώσει νέες γεωστρατηγικές ισορροπίες στην περιοχή, και οι μεταξύ τους σχέσεις δεν μπορούν να τεθούν υπό αμφισβήτηση. Επιπλέον, η οποιαδήποτε αλλαγή της αρνητικής πρώτης απόφασης για το αίτημα του Mohamed, μετά από τη δημοσιότητα που πήρε η υπόθεση, θα έρθει να αναδείξει την «πλημμελή» εξέταση των αιτημάτων χιλιάδων μεταναστών-ριών. Αποφάσεις fast track σε ένα στημένο παιχνίδι που δεν αφορούν τον κάθε εξεταζόμενο και το δικαίωμα του προς το άσυλο ειδικά, αλλά έρχονται να ικανοποιήσουν τις αντιμεταναστευτικές πολιτικές συμφωνίες μεταξύ των κρατών τις Ε.Ε. Έτσι, χιλιάδες έχουν οδηγηθεί σε απέλαση στην Τουρκία ή σε τρίτες χώρες με σοβαρό κίνδυνο για τη ζωή τους. Η απόφαση από το υπουργείο να χειριστεί την υπόθεσή του σε κεντρικό επίπεδο φανερώνεται άλλωστε και από την επιλογή, την συνέντευξη του αιτήματός του να τη διεξάγει ο ίδιος ο προϊστάμενος της υπηρεσίας στο νησί Μάριος Καλέας, κάτι που δεν έχει επαναληφθεί σε καμία προηγούμενη περίπτωση.

Ο Mohamed δεν είναι μία μοναδική περίπτωση. Χιλιάδες μετανάστες-ριες βρίσκονται καθημερινά αντιμέτωποι με το αυθαίρετο καθεστώς διάκρισεων του ελληνικού κράτους. Μέσα από κάθετα σχεδιαζόμενες και οριζόντια εφαρμοζόμενες πολιτικές πολλοί-ες θα βρεθούν ως περισσευούμενοι-ες και θα αποτελούν τα νέα θύματα των αντιμεταναστευτικών πολιτικών της Ελλάδας και της Ευρώπης. Είναι αυτοί που είτε θα οδηγηθούν προς απέλαση με σαφή κίνδυνο για τη ζωή τους, ή στην παρανομία για να αποτελέσουν το πλέον υποτιμημένο και εκμεταλλεύσιμο εργατικό δυναμικό για τα αφεντικά. Απέναντι όμως στο καθεστώς αορατότητας και παθητικότητας που προσπαθεί να επιβληθεί πάνω στους-ις μετανάστες-ριες είναι οι ίδιοι  που έρχονται να το διαρρήξουν. Ο αγώνας για τη δικαίωση του Mohamed A. αποτελεί ακόμα μία συνέχεια  των αγώνων των 300 απεργών πείνας της Υπατείας, των εξεγερμένων της Αμυγδαλέζας, της μετανάστριας εργάτριας Sanae Taleb, κ.α. Αγώνες απέναντι στον κόσμο των συνόρων, των διακρίσεων, του ρατσισμού και της εκμετάλλευσης. Για ένα κόσμο ελευθερίας, ισότητας, αλληλεγγύης.

Άμεση χορήγηση ασύλου στον Mohamed A.

Παύση όλων των απελάσεων

Ελεύθερη μετακίνηση για όλους

Musaferat

Απρίλιος 2017

Παρασκευή 24/3, 8:30μμ
Εκδήλωση – Συζήτηση: «Πληθυσμοί στο Στόχαστρο»

• Παρουσίαση της διασυλλογικής έκδοσης της Πρωτοβουλίας για την Ολική Άρνηση Στράτευσης (Αθήνα – προφορική εισήγηση με τη χρήση εποπτικών μέσων) και της Ομάδας ενάντια στα κέντρα κράτησης Musaferat (Λέσβος – τηλεφωνική επικοινωνία)

• Οι τρέχουσες εξελίξεις στην αντιμεταναστευτική πολιτική σε Ελλάδα, Ευρωπαϊκή Ένωση, ΗΠΑ [εισήγηση από ΡΕΣΑΛΤΟ]

• Η υπόθεση της αλληλεγγύης [συζήτηση]: Τι έχει γίνει την τελευταία διετία, τι γίνεται στην παρούσα φάση, τι θεωρούμε σημαντικό να γίνει και να προωθηθεί κοινωνικά και ενδοκινηματικά;

Τα γραφεία κλείσανε…

Πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησε η είδηση του οριστικού κλεισίματος των γραφείων της τοπικής Χρυσής Αυγής. Τα γραφεία ήταν ανενεργά εδώ και μεγάλο χρονικό διάστημα καθώς τα τοπικά φασιστοειδή δεν περνούσαν να τα ανοίξουν ούτε τις καλεσμένες μέρες και ώρες. Γραφεία τα οποία άνοιγαν μόνο κάτω από άκρα μυστικότητα με σκοπιές στα παράθυρα για τυχόν «επισκέψεις» ή πίσω από μερικές δεκάδες μπάτσους για να τους προστατέψουν από τυχόν «συναντήσεις».  Αυτό οφειλόταν αφενός στις απαντήσεις που δινόντουσαν από την πρώτη στιγμή από το τοπικό αντιφασιστικό κίνημα, πότε με αποκλεισμούς ή και αιφνιδιαστικές «ανακαινίσεις» των γραφείων τους, ή με την απευθείας επικοινωνία διαφόρων μηνυμάτων σε όποιον τολμούσε να εκδηλώσει δημόσια την προτίμηση τους προς το νεοναζιστική οργάνωση της Χρυσής Αυγής.  Αφετέρου όμως και στην άρνηση μεγάλου μέρους της τοπικής κοινωνίας να συνταχθεί στο πλευρό της οργάνωσης.

…Ο φασισμός είναι ακόμα εδώ.

Το σφράγισμα όμως των γραφείων δεν αποτελεί και το τέλος της αναπαραγωγής των φασιστικών ιδεών στο νησί. Είναι ούτως ή άλλως αναμενόμενη η προσπάθεια ανασύνταξης της οργάνωσης στο νησί, αλλά ακόμα περισσότερο η συσπείρωση διαφόρων φασιστοειδών στην πατριωτική κίνηση μυτιλήνης, υπό την αιγίδα του Χ.Αθανασίου. Άλλωστε με τις μισαλλόδοξες, μισανθρωπικές ιδέες που εκπροσωπούν τα κάθε λογής φασιστοειδή βρισκόμαστε αντιμέτωποι-ες καθημερινά. Ιδέες που βρίσκουν εφαρμογή από τα διάφορα στρατιωτικοαστυνομικά σώματα που έχουν κατακλύσει το νησί, ιδέες που αναπαράγοντα απρόσκοπττα στα δεκάδες δημοσιεύματα που θρέφουν την ξενοφοβία και το ρατσισμό, στις ανακοινώσεις διαφόρων φορέων που έρχονται να δείξουν ως υπεύθυνους τους μετανάστες που φτάνουν ως υπεύθυνους-ες για τη συνεχιζόμενη υποτίμηση των ζωών μας.

Έτσι ο αντιφασιστικός αγώνας μας θα συνεχίζεται, ως ακόμα μία πτυχή του κοινωνικο-ταξικού ανταγωνισμού. Μέσα από αυτοοργανωμένους αγώνες ντόπιων και μεταναστών, απέναντι σε κάθε μορφή εκμετάλλευσης. Ενάντια στην κρατική/καπιταλιστική βαρβαρότητα, τον πολιτισμό των συνόρων, των εθνών και των εθνικισμών.

Musaferat

Ενημερωτικό Σημείωμα Μαρτίου 2017

Τον τελευταίο μήνα και μετά τις τραγωδίες του Ιανουαρίου φαίνεται πως πραγματοποιείται η περιβόητη «αποσυμφόρηση» του κέντρου κράτησης της Μόριας. Μέσα στον Φεβρουάριο πολλοί μετανάστες/στριες που συγκαταλέγονται σε «ευάλωτες ομάδες» έχουν μεταφερθεί από το κέντρο κράτησης στον καταυλισμό του Καρά Τεπέ και σε ξενοδοχεία που- παρά τις αρχικές αρνήσεις των ξενοδόχων- τελικά μισθώθηκαν για την στέγαση μεταναστών. Επίσης κάποιοι έχουν μεταφερθεί στην ενδοχώρα.  Την ίδια στιγμή μέσα στην Μόρια εκτελούνται οικοδομικές εργασίες με την τοποθέτηση και χτίσιμο οικίσκων αλλά και την περεταίρω περίφραξη ανάμεσα από τους ήδη υπάρχοντες τομείς. Αυτή τη στιγμή περίπου 1600 μετανάστες/στριες συνεχίζουν να μένουν μέσα στο κέντρο.

Στον τομέα Α και C μένουν μετανάστες/στριες από διάφορες χώρες και η κίνηση τους τόσο στο camp όσο και έξω από αυτό γίνεται ελευθέρα. Στον τομέα Β βρίσκεται μικρός αριθμός ανήλικων (κυρίως από τη Σομαλία, το Αφγανιστάν και το Πακιστάν) και κάποιες γυναίκες που είτε θεωρούνται ευάλωτες περιπτώσεις, είτε είναι θύματα trafficking. Η κίνηση προς και από αυτόν τον τομέα είναι περιορισμένη αποκλειστικά στους εργαζόμενους των ΜΚΟ που δουλεύουν εκεί και για τους ανήλικους που έχουν ξεπεράσει τις 25 ημέρες.

Ωστόσο,  η συντριπτική πλειοψηφία όσων βρίσκονται στο κέντρο είναι ενήλικοι άντρες. Σύμφωνα με μαρτυρίες των ίδιων, τις τελευταίες μέρες, κατά τις βραδινές ώρες οι αστυνομικές δυνάμεις πραγματοποιούν ελέγχους στοιχείων και συλλήψεις μέσα στο κέντρο κράτησης. Οι μετανάστες που δεν έχουν καταθέσει ακόμα αιτήματα ασύλου  και όσοι έχουν απορριφθεί (σε πρώτο και δεύτερο βαθμό) τα αιτήματα τους μεταφέρονται στον κλειστό τομέα του κέντρου, περιμένοντας την απέλαση τους. Μέσα σε αυτόν βρίσκονται πάνω από 130 άτομα με κάποιους εξ αυτών να έχουν παραιτηθεί του αιτήματος ασύλου και να περιμένουν τη διαδικασία απέλασης/επαναπατρισμού τους. Οι υπόλοιποι, κυρίως από τις χώρες του Μαγκρέμπ, έχουν ουσιαστικά κριθεί ανεπιθύμητοι και έχουν συλληφθεί προς απέλαση. Όπως όλα δείχνουν οι αριθμοί τόσο των έγκλειστων μεταναστών όσο και των απελάσεων θα αυξηθούν το επόμενο διάστημα, καθώς φαίνεται να υπάρχει ειλημμένη πολιτική απόφαση για μαζικές απορρίψεις αιτημάτων ασύλου με αρκετά γρήγορες διαδικασίες.

Για τους μετανάστες/στριες που συνεχίζουν να αναμένουν απαντήσεις στα αιτήματα ασύλου που έχουν καταθέσει, έχουν δημιουργηθεί αρκετά προγράμματα κοινωνικής «ενσωμάτωσης» από διάφορες ΜΚΟ. Κάποια, δε, από αυτά λαμβάνουν χώρα μέσα στο κέντρο κράτησης της Μόριας με αποτέλεσμά κόσμος που δεν μένει πια εκεί να επιστρέφει για να παρακολουθήσει τα μαθήματα. Παρακολουθούμε έτσι μια μετατόπιση από νησί «πέρασμά», σε ένα πιο μόνιμο τόπο διαμονής κάποιων μεταναστών.

Ωστόσο η εικόνα της «ειρηνικής συνύπαρξης» τελειώνει μπροστά στις συνέχεις περιπολίες, στις προσαγωγές και τους εκφοβισμούς μεταναστών σε δημόσιους χώρους, στην παρακολούθηση σημείων που συχνάζουν οι μετανάστες. Καθώς είναι αυτές οι εικόνες, μεταξύ άλλων, που συστήνουν την καθημερινότητα της πόλης. Η εμπέδωση της ασφάλειας για τους ντόπιους περνάει μέσα από την εμπέδωση του τρόμου όλων των άλλων.

Την ίδια στιγμή το αστυνομικό τμήμα της Μυτιλήνης (όπως και κάθε άλλο τμήμα) αποτελεί ένα ακόμα  «σκοτεινό σημείο» για τις ορέξεις των δυνάμεων καταστολής. Απαλλαγμένες από τα περιττά βλέμματα, των ανθρωπιστικών οργανώσεων οι αστυνομικές αρχές συνεχίζουν το έργο τους. Το τελευταίο διάστημα έχουν αναφερθεί από μετανάστες αρκετά περιστατικά αναίτιων προσαγωγών και ξυλοδαρμών στο αστυνομικό τμήμα.

Τα κρατητήρια του τμήματος αποτελούν τον κατεξοχήν τόπο άτυπου ή και τυπικού βασανιστηρίου. Σε εγκαταστάσεις που προορίζονται για μέγιστη διάρκεια κράτησης τριών ημερών βρίσκονται να κρατούνται, με διοικητική κράτηση, άνθρωποι για μήνες. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του  21χρονου Σύριου που βρίσκεται στα κρατητήρια από τις 9 Σεπτεμβρίου του 2016 ενόσω περιμένει την απόφαση του ΣτΕ για την απέλαση του ή μη στην Τουρκία[1].

Οι συνθήκες που επικρατούν είναι χειρότερες από φυλακή, καθώς για όσους βρίσκονται μέσα δεν υπάρχει δικαίωμα προαυλισμού και οι συνθήκες υγιεινής είναι παραπάνω από άθλιες. Ενδεικτικό είναι ότι υπάρχει ένα μόνο ντουζ, χωρίς πόρτα για άντρες και γυναίκες που βρίσκονται εκεί, με τον αριθμό των ανθρώπων να ποικίλει από 15 μέχρι 60. Συχνοί είναι οι αυτοτραυματισμοί μέσα στα κρατητήρια καθώς πολλοί είτε βρίσκονται σε απόγνωση και προτιμούν να μεταφερθούν στο νοσοκομείο, είτε προσπαθούν με αυτόν τον τρόπο να καθυστερήσουν την απέλαση τους.

Μπαίνοντας  η άνοιξη αυξάνονται και οι ρατσιστικές φωνές επαγγελματικών φορέων που κάνουν λόγο για δυσφήμηση του νησιού από το «προσφυγικό πρόβλημα» και τις χιλιάδες των φωτογραφιών που «ενώ ποια έχουν σχεδόν μηδενιστεί οι αφίξεις αυτές εξακολουθούν να κυκλοφορούν στα ΜΜΕ διαστρεβλώνοντας την εικόνα του νησιού».

Βεβαίως καθόλου δεν φαίνεται να τους ενοχλούν οι κάθε λογής μπάτσοι που κυκλοφορούν δίνοντας μια νότα στρατιωτικού καθεστώτος… ιδανική για το προσεχές μέλλον.

Musaferat

Μάρτιος 2017

[1]http://www.ert.gr/lesvos-syros-prosfygas-pente-mines-sta-kratitiria-mytilinis-sto-ste-ypothesi-tou/

Ένας μήνας έχει περάσει από την ημερομηνία που κατατέθηκε η μεταγενέστερη αίτηση ασύλου για τον Mohamed A. (01.02) και η υπηρεσία ασύλου εξακολουθεί να μην έχει ανταποκριθεί στην εξέταση του παραδεκτού, ή όχι, του αιτήματος αυτού. Από την πρώτη στιγμή επικαλούμενη διάφορες γραφειοκρατικές διαδικασίες συνέβαλε στη συνεχιζόμενη κράτηση του και ενώ ο Mohamed είχε ήδη ξεπεράσει τις 50 ημέρες απεργίας πείνας. Και ενώ οι πιέσεις που ασκήθηκαν από τους αλληλέγγυους κατάφεραν να εξασφαλίσουν την άρση της κράτησής του, η οποία συνεχιζόταν παρανόμως αφού δεν υφίστατο διαδικασία απέλασης, η υπηρεσία ασύλου ξεκίνησε να παραπέμπει συνεχώς στο μέλλον την απόφαση για το παραδεκτό του αιτήματος. Μέσα από τα δικά τους λόγια,  «ο Mohamed δεν έχει ανάγκη τίποτα άλλο, αφού προς στιγμήν κυκλοφορεί ελεύθερος». Λες και το ζητούμενο ήταν απλώς να μην απελαθεί και να μείνει ελεύθερος για λίγο διάστημα και όχι να του χορηγηθεί το πολιτικό άσυλο που διεκδικεί, που θα του εξασφαλίσει, την μη επιστροφή του στην Αίγυπτο από την οποία και διέφυγε λόγω των κινδύνων που αντιμετώπιζε. Λες και το χαρτί που του έχει χορηγηθεί και απλώς του εξασφαλίζει τη μη σύλληψή του σε περίπτωση ελέγχου, αλλά του απαγορεύει να νοικιάσει διαμέρισμα, να εργαστεί, να φύγει εκτός νησιού είναι το maximum αξιοπρέπειας που δικαιούται ένας μετανάστης στην Ελλάδα.

Αυτή η κατάσταση ομηρίας όμως δεν είναι τυχαία και δεν αφορά μόνο τον Mohamed, αν και υπάρχουν ειδικότερα πλεονεκτήματα άμα μπορέσουν να τον ξεφορτωθούν μαζί με τον αγώνα του. Ο βάλτος των αργών διαδικασιών οδηγεί όλο και περισσότερους-ες μετανάστες-ριες στην εξαθλίωση και την απελπισία. Πολλοί-ες φτάνουν στο σημείο να παραιτηθούν του αιτήματος ασύλου οδηγούμενοι-ες πίσω στην Τουρκία ή άλλες χώρες μην αντέχοντας άλλο τις συνθήκες κράτησής τους στα διάφορα κέντρα κράτησης των νησιών. Άλλοι παραμένουν εγκλωβισμένοι, με όλο και περισσότερους να εμφανίζουν συμπτώματα ψυχικών διαταραχών από τη συνεχιζόμενη κράτηση. Σημαντικότερη όμως πτυχή της συνθήκης αυτής είναι ότι πολλοί-ες αυτοί-ες είναι που οδηγούνται εκβιαστικά, κάτω και από τη συνεχιζόμενη απειλή της απέλασης, στην παρανομοποίηση. Τα δίκτυα των πλαστών εγγράφων βρίσκονται και λειτουργούν μαζί και παράλληλα με την κρατική διαχείριση. Έτσι χιλιάδες θα οδηγηθούν παράνομοι και πλέον υποτιμημένοι και εκμεταλλεύσιμοι στις αγορές εργασίας της Ελλάδας και της Ευρώπης.

Άμεση ικανοποίηση των αιτημάτων του Mohamed A.

Παύση όλων των απελάσεων

Ελεύθερη μετακίνηση για όλους

Δεν θα συνηθίσουμε το θάνατο

Δεν θα ανεχθούμε την εξαθλίωση

24/07/2015 – Σύρος μετανάστης μεταφέρεται εσπευσμένα στην Αθήνα από τον καταυλισμό του Καρά Τεπέ, όπου έχασε τελικά τη μάχη με τη ζωή

27/07/2015 – 45χρονος Σύρος μετανάστης μεταφέρθηκε χωρίς τις αισθήσεις στο Νοσοκομείο Μυτιλήνης από τον καταυλισμό του Καρά Τεπέ.  Εκεί διαπιστώθηκε απλώς ο θάνατός του.

31/08/2015 – Γίνεται γνωστός ο θάνατος Σομαλής μετανάστριας από παθολογικά αίτια στο κέντρο κράτησης της Μόριας.

17/12/2015 – 4χρονο κοριτσάκι χάνει τη ζωή του. Ο θάνατός τους αποδίδεται σε πιθανή μηνιγγιτιδοκοκκική νόσο. «Φιλοξενούνταν» στον καταυλισμό του Καρά Τεπέ

30/12/2015 – Τραγικό θάνατο βρήκε ένα βρέφος 6 μηνών, από άγνωστα μέχρι στιγμής αίτια, στον καταυλισμό προσφύγων του Καρά Τεπέ.

02/03/2016 – Βρέφος 1 έτους χάνει τη ζωή του στο Νοσοκομείο Μυτιλήνης. Το άτυχο βρέφος είχε μεταφερθεί στο Νοσοκομείο από το hotspot της Μόριας, όπου είχε διαπιστωθεί ότι αντιμετώπιζε σοβαρά αναπνευστικά προβλήματα.

24/11/2016 – Μία εξηντάχρονη και ο εγγονός της χάνουν τη ζωή τους στον κέντρο κράτησης της Μόριας μετά από έκρηξη στο φιαλίδιο γκαζιού που χρησιμοποίησε προσπαθώντας να μαγειρέψει. Ακόμα 2 σοβαρά τραυματίες.

24/01/2017 – Ο 22χρονος Αιγύπτιος Άχμαντ βρίσκεται νεκρός στη σκηνή του. Αιτία θανάτου: Άγνωστη

28/01/2017 – Νεκρός βρέθηκε σήμερα το πρωί ένας 46χρονος άντρας από τη Συρία μέσα στο κέντρο κράτησης της Μόριας. Αιτία θανάτου: Άγνωστη

30/01/2017 – 20χρονος πακιστανός βρέθηκε νεκρός στον κέντρο κράτησης της Μόριας. Αιτία θανάτου: Άγνωστη

Συνολικά 11 νεκροί μέσα σε ενάμιση χρόνο στα κέντρα κράτησης του νησιού. 11 νεκροί που έρχονται να προστεθούν στη μακρά λίστα των νεκρών των ναυαγίων, των κάτεργων εργασίας αλλά και των υπολοίπων κέντρων κράτησης. Στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης, εκεί που οι μετανάστες-ριες αποτελούν απλώς αριθμούς στατιστικής. Ανώνυμοι και άγνωστες. Βιώνοντας την εξαθλίωση και τον αποκλεισμό. Εγκλωβισμένοι και απομονωμένες που πάνω στις ζωές τους χτίζονται πολιτικές πολέμου και πολιτικές θανάτου.

Όσοι και όσες αποφασίσουν να αντιδράσουν θα πρέπει να γνωρίζουν ότι θα εξαφανιστούν. Όπως συμβαίνει όλο αυτό το διάστημα με μετανάστες-ριες που συμμετέχουν στις διαμαρτυρίες στη Μυτιλήνη αλλά και μέσα στα κέντρα κράτησης και συλλαμβάνονται για να οδηγηθούν προς απέλαση. Όπως συνέβη με τον Mohamed A. που η αστυνομική διεύθυνση Λέσβου προσπάθησε να τον απελάσει ενώ βρισκόταν στη 30^η μέρα της απεργίας πείνας που διεξάγει. Όπως συνέβη με τις 26 μετανάστριες από το κέντρο κράτησης του Ελληνικού, όπου οδηγήθηκαν εσπευσμένα στα κρατητήρια της Πέτρου Ράλλη όταν ένωσαν τις φωνές τους με αυτές των αλληλέγγυων.

Η συνέχιση των αντιμεταναστευτικών θανατοπολιτικών επιβάλει την αορατότητα των ίδιων των υποκειμένων που τις υφίστανται άμεσα. Ένα πέπλο αορατότητας που διαρρηγνύεται μέσα από τις δυναμικές τους απαντήσεις. Μέσα από τη συνάντηση των αγώνων τους με τους αλληλέγγυους-ες που βρίσκονται στο πλευρό τους.

Άμεση απελευθέρωση του Mohamed A. και των 26 μεταναστριών του Ελληνικού

Παύση όλων των απελάσεων

Ελεύθερη μετακίνηση για όλους

Ο Mohamed A. κάνει απεργία πείνας από τις 13/12, με αίτημα την ακύρωση της απόφασης απέλασής του και κατά συνέπεια παύση της διοικητικής του κράτησης και τη χορήγηση πολιτικού ασύλου, καθώς διώκεται από το στρατιωτικό καθεστώς της Αιγύπτου  για δημοσιοποίηση βίντεο με δολοφονίες οπαδών του καθεστώτος Μόρσι.

Αρχικά έγιναν 3 προσπάθειες να εισαχθεί στο νοσοκομείο, αλλά δεν κρινόταν επαρκής λόγος η απεργία πείνας, παρότι με βάση την ιατρική δεοντολογία, αν ένας ασθενής αιτιάται αδυναμία και καταβολή δεν μπορεί ένα νοσηλευτικό ίδρυμα να μην ανταποκρίνεται.

Τελικά  έπρεπε να φτάσει στην 32η ημέρα απεργίας για να κριθεί αναγκαία η νοσηλεία του στο Βοστάνειο Νοσοκομείο Μυτιλήνης λόγω της επιδείνωσης της υγείας του.

Η μη εισαγωγή του Mohamed A.  στο νοσοκομείο τον πρώτο καιρό, ήταν μόνο η αρχή ενός κύκλου ιατρικών αυθαιρεσιών και μεθοδευμένης κατάχρησης εξουσίας.

Από την  πρώτη κιόλας μέρα που ο απεργός εισήλθε στο νοσοκομείο, άρχισε να διαφαίνεται η στάση κάποιων εκ των γιατρών και των μπάτσων οι οποίοι είτε με το καλό- με το προσωπείο του ενδιαφέροντος-είτε με το κακό- μέσω του φόβου και του εκβιασμού για εξιτήριο- πίεζαν τον Mohamed να σταματήσει την απεργία πείνας. Η απειλή του εξιτηρίου, “νομιμοποιήθηκε” βασιζόμενη σε μια σκόπιμη  ερμηνεία του νόμου, που αναφέρεται σε παρακολούθηση απεργών πείνας, χωρίς να διευκρινίζεται αν αυτή θα είναι εντός ή εκτός νοσοκομείου.

Κεντρικό ρόλο σ’όλο αυτο είχε η διευθύντρια της Α’ παθολογικής κλινικής Μ. Κουρόγλου η οποία ήταν η υπεύθυνη γιατρός για τη νοσηλεία του απεργού εκείνο το διάστημα με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Από αυτήν δίνονταν οι εντολές για τη χορήγηση ή μη του ορού, από αυτήν καθορίζονταν οι εξετάσεις που θα γίνονταν, και το σημαντικότερο, από αυτήν εξαρτιόταν η συνέχιση ή μη της νοσηλείας. Η Κουρόγλου εκμεταλλεύτηκε στο έπακρον την εξουσία αυτή, επί μία βδομάδα απειλούσε καθημερινά ότι θα έδινε εξιτήριο, επιβαρύνοντας τον απεργό πείνας με άγχος και πίεση, καθώς το εξιτήριο σήμαινε και απέλαση στην περίπτωση του-κάτι που αποπειράθηκε και στις 13/1 παρά την κατάσαση του Mohamed-.

Ταυτόχρονα η Κουρόγλου αρνιόταν πεισματικά να παραδώσει τα αντίγραφα των ιατρικών εγγράφων που ζητούσε ο Mohamed, κάτι που πέρα από αντιδεοντολογικό ήταν και άκρως εκδικητικό σαν στάση, καθώς τα έγγραφα αυτά ήταν απαραίτητα και για το δικαστήριο που θα έκρινε την άρση κράτησης του, αλλά και για την νέα αίτηση ασύλου του.
Τελικά, μετά από πιέσεις  του κινήματος αλληλεγγύης στο Mohamed, των σωματείων, και κάποιων γιατρών που πήραν σαφή θέση υπέρ του απεργού, η Κουρόγλου  διαβεβαίωσε, ότι ο απεργός θα νοσηλευτεί στο νοσοκομείο για όσο διαρκέσει η απεργία πείνας.

Όμως, το μεσημέρι της  Δευτέρας (23/1), παρά τις αρχικές διαβεβαιώσεις της, εξέδωσε ξαφνικά εξιτήριο στο Mohamed  το οποίο  συνυπέγραψαν οι συνάδελφοι της Φ. Παπαλυσάνδρου, και  ο Ε. Ζιώγας . Το εξιτήριο πέρα απο σαθρό, προσπαθεί να αποπολιτικοποιήσει την απεργία πείνας, αναγράφοντας στα αίτια “προσωπικοί λόγοι”. Αυτό φαίνεται και στο αίτιο εισαγωγής “διαταραχή ηλεκτρολυτών”, που αφού “αποκαταστάθηκε” δεν χρήζει πλέον λόγο νοσηλείας. Παρόλα αυτά βάσει της ιατρικής δεοντολογίας, ένας απεργός πείνας πρέπει να υποβάλλεται σε συγκεκριμένες εξετάσεις και κατά την εισαγωγή του και πριν την έκδοση εξιτηρίου.

Κάποιες από αυτές είναι: βιοχημικές εξετάσεις, εξέταση της κλινικής εικόνας δηλαδή σφύξεις, αρτηριακή πίεση, απώλεια βάρους, αίσθημα ζάλης και αδυναμία, αλλά και ηλεκτροκαρδιογράφημα. Στην περίπτωση του Μohamed δεν έγινε τίποτα από τα παραπάνω, οι εξετάσεις ήταν μισές και ο εργαστηριακός έλεγχος πλημμελής. Η μη καταγραφή απώλειας βάρους ειδικά, αποτελεί σοβαρή έλλειψη. Ακόμα και με καλές εργαστηριακές εξετάσεις, η απώλεια βάρους ενός απεργού πείνας είναι κομβική, αφού όταν είναι πάνω από 15% της ολικής μυικής μάζας σώματος μπορεί να αποβεί επικίνδυνη και  μοιραία ακόμα και για τη ζωή του απεργού, εφόσον παράλληλα συντελείται και απώλεια μάζας από τον καρδιακό μυ, γεγονός που μπορεί να προκαλέσει ανακοπή και αιφνίδιο θάνατο. Αφού  οδήγησαν τον Mohamed στα κρατητήρια της ΓΑΔ Λέσβου-παρότι βρισκόταν στην 42η μέρα απεργίας πείνας, το βράδυ της ίδιας ημέρας χρειάστηκε να εισαχθεί εκ νέου στο νοσοκομείο ύστερα απο έντονη δυσφορία που ένιωσε αλλά και ύστερα απο αίτημα του δικηγόρου αλλα και πιέσεις που ασκήθηκαν απο τους/τις αλληληλέγγυους/ες.

Τα γεγονότα αυτά αλλά και η  γενικότερη διαχείριση από την Κουρόγλου, καταχραζόμενη την εξουσία της ταυτίζεται με την κυρίαρχη πολιτική η οποία διαχωρίζει υποκείμενα σε σώματα που έχουν και σώματα που δεν έχουν σημασία. Για εμάς η Κουρόγλου και όσοι/ες συνυπέγραψαν το εξιτήριο έχουν πολιτική ευθύνη.

Από την πλευρά μας, ξεκαθαρίζουμε ότι δεν θα κάτσουμε με σταυρωμένα τα χέρια απέναντι σε όλες αυτές τις αυθαιρεσίες που γίνονται εις βάρος του Mohamed A.

Ταυτόχρονα, καλούμε κάθε γιατρό, κάθε ιατρικό σύλλογο και φορέα, να πάρει θέση, απέναντι σε όλες αυτές τις μεθοδεύσεις και αυθαιρεσίες που καταστρατηγούν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του σώματος, αλλά και απέναντι σε όποιο/α γιατρό έθεσε σε κίνδυνο την υγεία του Mohamed A.

Συνέλευση αλληλεγγύης στον απεργό πείνας Mohamed A.

Καλημέρα σας.

Ως πληρεξούσιος δικηγόρος του Mohamed Abdilgawad, μου ανατέθηκε η κατάθεση αντιρρήσεων κατά της προσωρινής του κράτησης στα κρατητήρια του Α.Τ Μυτιλήνης. Ένα από τα βασικότερα στοιχεία της αίτησης του αποτελεί η κατάσταση της υγείας του, λόγω της απεργίας πείνας που συνεχίζει ο Μοχαμεντ, για διάστημα άνω των 30 ημερών (τότε). Για το λόγο αυτό την Δευτέρα 16/1/2017 πήγα στο Γενικό Νοσοκομείο Μυτιλήνης «Βοστάνειο» προκειμένου να  αιτηθώ εγγράφως την χορήγηση ιατρικής γνωμάτευσης και αντίγραφο των εξετάσεων του, για την κατάσταση της υγείας του, έχοντας λάβει καθ’ υπόδειξη του γραμματέως της Διοίκησης του νοσοκομείου, γραπτή εξουσιοδότηση προς τούτο. Κατέθεσα την αίτηση στον γραμματέα, ο οποίος με ενημέρωσε ότι θα με ειδοποιήσουν όταν τα έγγραφα αυτά είναι έτοιμα. Λόγω του κατεπείγοντος της υπόθεσης, τον παρακάλεσα να δοθεί άμεση προτεραιότητα στην αίτηση μου. Να σημειωθεί ότι οι αντιρρήσεις κατά προσωρινής κράτησης κατατίθενται στο Διοικητικό Πρωτοδικείο ΜΟΝΟ τις ημέρες Τρίτη και Πέμπτη κάθε εβδομάδος. Αφού πέρασε η Τρίτη και δεν είχα κανένα νέο από το νοσοκομείο, την Τετάρτη 18/1/2017 κάλεσα ο ίδιος προκειμένου να ενημερωθώ πότε θα έχω τα έγγραφα. Χωρίς τα έγγραφα αυτά αντιρρήσεις δεν μπορούν να κατατεθούν. Μίλησα με την επιβλέπουσα τον Μοχάμεντ ιατρό (Διευθύντρια του Παθολογικού Τμήματος) η οποία με ενημέρωσε ότι ο Μοχάμεντ θα έπαιρνε εξιτήριο το μεσημέρι εκείνης της ημέρας (Τετάρτη) και θα έδινε στον ίδιο τα έγγραφα. Λίγο αργότερα ενημερώθηκα από την ίδια ιατρό ότι δεν θα έπαιρνε τελικά εξιτήριο ο Μοχάμεντ την Τετάρτη, αλλά την Πέμπτη, επομένως την Πέμπτη το πρωί ή θα τα έπαιρνε ο ίδιος κατά την έξοδο του ή να πήγαινα εγώ να τα παραλάβω. Καθώς δεν μπορούσα να βρώ την ιατρό στο τηλέφωνο την Πέμπτη το πρωί για να μάθω τι ώρα θα βγεί από το νοσοκομείο ο Μοχάμεντ και η ώρα περνούσε κι έπρεπε να κατατεθούν έως το μεσημέρι οι αντιρρήσεις στο Διοικ. Πρωτοδικείο, πήγα στο Νοσοκομείο, όπου αφού συνάντησα την επιβλέπουσα ιατρό, με ενημέρωσε ότι ο Μοχάμεντ δεν θα έπαιρνε εξιτήριο ούτε εκείνη την ημέρα και ότι δεν γνώριζε πότε θα έπαιρνε εξιτήριο. Σε ερώτηση μου αν είναι έτοιμα τα ιατρικά έγγραφα, όπως είχαμε συνεννοηθεί, μου απάντησε ότι δεν έχει η ίδια να μου δώσει κανένα έγγραφο κι ότι για οτιδήποτε χρειάζομαι στο εξής, θα απευθύνομαι στην Διοίκηση του νοσοκομείου. Αμέσως πήγα να συναντήσω την Διοικήτρια του νοσοκομείου, όπου όπως με ενημέρωσε η γραμματέας της, κατόπιν συνομιλίας με την ίδια, δεν μπορούσε να με δεί εκείνη την ημέρα, διότι είχε προγραμματισμένα ραντεβού.  Έτσι δεν μου χορήγηθηκαν τα ιατρικά έγγραφα και δεν κατατέθηκαν την ημέρα αυτή οι αντιρρήσεις στο Διοικητικό Πρωτοδικείο.

Μυτιλήνη 19/1/2017

Ο πληρεξούσιος δικηγόρος του Mohamed Abdilgawad

Δημήτρης Κουζινόγλου

Για την άρση των συρματοπλεγμάτων της εξουσίας.

     Η μεγάλη μεταναστευτική κίνηση , η οποία συντελέστηκε τον προηγούμενο χρόνο ανέδειξε με τον πιο σαφή τρόπο την ολοκληρωτική οχύρωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Ελληνικού Κράτους, σηματοδότησε, δηλαδή ,την απαρχή ενός νέου κύκλου επιθετικών αντι-μεταναστευτικών πολιτικών με χαρακτηριστική την ντροπιαστική για την ανθρώπινη υπόσταση ευρωτουρκική συμφωνία. Πλέον στην εντεινόμενη κατάσταση εξαίρεσης που βιώνουν οι μετανάστες και οι μετανάστριες ήρθε να προστεθεί η «παρανομοποίηση» της ύπαρξης  μέσω επίπλαστων διαχωρισμών «πρόσφυγας»-«μετανάστης-ια», η εγκαθίδρυση νέων στρατοπέδων συγκέντρωσης, η αύξηση της διασυνοριακής καταστολής, η συνεχής στρατιωτιοτικοποίηση των συνόρων και οι μαζικές απελάσεις. Στην απέλπιδα προσπάθειά της η κυβερνητική εξουσία παρουσιάζει μία κατάσταση ομαλότητας για τα νησιά του Βορείου Αιγαίου, η οποία βέβαια καταρρέει την επόμενη στιγμή μέσα από τις εικόνες αίσχους των κέντρων κράτησης.

   Σε όλη αυτή τη συνθήκη, που άπειροι άνθρωποι εξοντώνονται ηθικά και σωματικά, καταλήγοντας έγκλειστοι σε διάφορα στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Ελλάδα και στην Ευρώπη ,ζώντας κάτω απ’ το χιόνι πολλές φορές, ο Μοχάμεντ Α., αποφασίζει να προβεί σε έναν αγώνα -με όπλο το ίδιο του το σώμα- διεκδικώντας τα αυτονόητα. Ανάμεσα στα αιτήματα του είναι η παύση της διοικητικής κράτησης του και   απώτερος του  σκοπός είναι η λήψη ασύλου (μετά από 2 απορρίψεις αιτημάτων του), καθώς στην Αίγυπτο κινδυνεύει η ζωή του από το καθεστώς Σίσι.

 Ο Mohamed παρά την στήριξη αλληλέγγυων, και κάποιων ελάχιστων βοηθητικών γιατρών, έχει ταλαιπωρηθεί τόσο ψυχικά, όσο και σωματικά γιατί  όντας στην 39η μέρα απεργίας πείνας, είναι ακόμα πιο ευάλωτος στις πιέσεις είτε των μπάτσων, που μεθοδεύουν την παύση της νοσηλείας του- με σκοπό την απέλαση του εν τέλει-, είτε της διευθύντριας της παθολογικής κλινικής που αρνείται να δώσει τις τιμές των εξετάσεων του. Όλοι οι παραπάνω εργάζονται μαζί προσπαθώντας να κάμψουν τις αντιστάσεις του προκειμένου να σταματήσει την απεργία πείνας.

Ούτως ειπείν, η σημερινή κατάληψη των κομματικών γραφείων του κυβερνώντος κόμματος αποτελεί την ελάχιστη κίνηση αλληλεγγύης τόσο στον αγώνα του μετανάστη απεργού πείνας Mohamed A. , όσο και ευρύτερα σε κάθε μετανάστη και μετανάστρια όπου βλέπει στον εαυτό του/της τις επιπτώσεις του βραχίωνα θανατοπολιτικής όπου έχει αναπτύξει η Ευρώπη-Φρούριο και η Ελλάδα-Φυλακή. Μέσα σε αυτό το  κλίμα κοινωνικής ανάθεσης και γενικευμένης απάθειας , το οποίο επέφερε εκ νέου η κυβέρνηση με τις συνεχείς αναφορές περί «μη ύπαρξης εναλλακτικής», τις εκκενώσεις των καταλήψεων στέγης, την ποινικοποίηση της αλληλεγγύης, τις ακροδεξιές δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών, τις υπερθεαματικές φωτογραφίσεις με φασιστικά κόμματα, αναδύεται η πραγματικότητα της κρατικής βαρβαρότητας, η οποία είναι αμείλικτη και αυτή ακριβώς καλούμαστε να αμφισβητήσουμε ριζικά και να αντιπαλέψουμε. Εν τέλει, ενόσω οι κυρίαρχοι επιτείνουν στο όνομα του ρεαλισμού, την απελπισία, την μισαλλοδοξία και το ρατσισμό, εμείς δεν θα πάψουμε ποτέ να προτάσσουμε «έναν κόσμο που να χωράει πολλούς κόσμους».

Άμεση άρση της κράτησής του του Mohamed A.

Συνέχιση της νοσηλείας του καθ’ όλη τη διάρκεια της απεργίας πείνας

Άμεση παράδοση των ιατρικών του εγγράφων

Ικανοποίηση όλων των αιτημάτων του

Άμεση παύση όλων των απελάσεων

Συνέλευση αλληλεγγύης στον MohamedA.

In english

Turkce olarak

In italiano

En français

Από τον Οκτώβριο του 2016, ο Mohamed A. βρίσκεται σε καθεστώς διοικητικής κράτησης στην Γ.Α.Δ. Λέσβου, ως υποψήφιος για απέλαση, καθώς έχουν απορριφθεί τα αιτήματα του για τη χορήγηση πολιτικού ασύλου. Από τις 13/12/2016 πραγματοποιεί απεργία πείνας διεκδικώντας την ακύρωση της απέλασης καθώς και τη χορήγηση πολιτικού ασύλου.

Με την υγεία του τις τελευταίες μέρες να επιδεινώνεται συνεχώς, στις 10/1/2017 μεταφέρεται στο Βοστάνειο Νοσοκομείο Μυτιλήνης όπου οι γιατροί κρίνουν αναγκαία τη νοσηλεία του. Ο ίδιος επιστρέφει στα κρατητήρια για να πάρει τα πράγματα του, με την διαβεβαίωση, από την αστυνομία, πως θα τον μεταφέρουν στη συνέχεια και πάλι στο νοσοκομείο. Αντί αυτού όμως, τον  κρατάνε στα κρατητήρια και του αναφέρουν ότι θα τον πάνε τελικά το επόμενο πρωί. Όταν πια τον οδηγούνε στο νοσοκομείο αποσπάνε τη συναίνεσή του να μην μείνει νοσηλευόμενος καθώς τον καθησυχάζουν για την υπόθεση του και του λένε ψέματα πως θα τον μεταφέρουν στην Αθήνα τις επόμενες μέρες. Την Πέμπτη 12/1  ο διοικητής της Αστυνομικής Διεύθυνσης Μυτιλήνης του ανακοινώνει ότι έχει αποφασιστεί η απέλασή του στην Τουρκία, μέσω των διαδικασιών επανεισδοχής της περίφημης συμφωνίας Ε.Ε- Τουρκίας Μετά από πιέσεις αλληλέγγυων και δικηγόρων διακομίζεται και πάλι στο νοσοκομείο σε άσχημη σωματική και ψυχολογική κατάσταση όπου οι γιατροί κρίνουν απαραίτητη την εισαγωγή του καθώς παρουσίαζε έντονα σημάδια εξάντλησης (ζαλάδες, λιποθυμίες, προβλήματα όρασης) όπου και του χορηγείται όρος. Η νοσηλεία του οδήγησε τελικά στην ματαίωση της απέλασής του κάτι που όμως δεν συνέβη για 10 άλλους μετανάστες-ριες  οι οποίοι-ες και απελάθηκαν σήμερα (13/1) το πρωί. Προς το παρόν ο Μohamed A. συνεχίζει να νοσηλεύεται, ενώ η αστυνομική διοίκηση εμφανώς απογοητευμένη για την ματαίωση αυτή, πιέζει με κάθε τρόπο τους  θεράποντες γιατρούς του νοσοκομείου να του δώσουν εξιτήριο ώστε να προχωρήσουν στην απέλασή του. Παράλληλα, παρακάμπτοντας τους κανονισμούς του νοσοκομείου έχουν απαγορέψει την είσοδο αλληλέγγυων στο δωμάτιο όπου νοσηλεύεται.

Επιδιώκοντας να απελάσουν έναν μετανάστη απεργό πείνας που διανύει ήδη την 32^η μέρα, το κράτος και όσοι το υπηρετούν προχωρούν ένα βήμα παραπέρα τον ολοκληρωτισμό που συντελείται, καθώς ποτέ στο παρελθόν δεν έχει συμβεί κάτι παρόμοιο, για τον προφανή λόγο πως η ζωή του βρίσκεται σε κίνδυνο.  Είναι οι μηχανισμοί του ίδιου του κράτους που μπορεί να κρατάει σε ομηρία ένα εξάχρονο παιδί εκδικητικά για τους γονείς του, να απαγορεύει εκδηλώσεις σε δημόσια πανεπιστήμια αλλά και να βασανίζει καθημερινά στα κέντρα κράτησης τους-τις χιλιάδες μετανάστες-ριες μέχρι την οριστική απέλασή τους. Ένα κράτος που αξιώνει για τον εαυτό του τη δικαιοδοσία να διαλέγει τη ζωή ή τον θάνατο όσων δεν το βολεύουν, όσων «περισσεύουν», όσων αντιστέκονται.

Στο πρόσωπο του Μοχάμεντ εκφράζουμε την αλληλεγγύη προς τον καθένα και την καθεμία που δέχεται καθημερινά τη βία των διαχωρισμών, του ρατσισμού και της εκμετάλλευσης. Την αλληλεγγύη μας σε αυτούς-ές τις εκατοντάδες μετανάστες-ριες που απελάθηκαν ήδη και στους-στις χιλιάδες που βρίσκονται εγκλωβισμένοι-ες στα δεκάδες κέντρα κράτησης, απομόνωσης και απέλασης. Την αλληλεγγύη μας με αυτούς-ες που θα δώσουμε καθημερινά αγώνες ενάντια στην υποτίμηση των ζωών μας.

Αλληλεγγύη στον απεργό πείνας Mohamed A.

Άμεση ικανοποίηση των αιτημάτων του

Παύση όλων των απελάσεων

Musaferat

13/1/2017

Γράμμα του απεργού πείνας Μοχάμεντ Α.

Περισσοτερες πληροφορίες για την υπόθεση του απεργού πείνας Μοχάμεντ Α

Auf Deutsch

In English

Turkce olarak

En français

Όταν απουσιάζουν οι χτύποι της καρδιάς μέσα στο κλουβί του θώρακα σταματάει κι η λειτουργία όλου του σώματος. Μπορεί ο πόνος να κυβερνήσει την καρδιά αλλά το πείσμα μέσα στο χρόνο να μην παραδίνεται…

Οι χτύποι του πόνου μέσα στο κλουβί της φυλακής

Να μην σε νοιάζει τι έχεις στα χέρια σου σήμερα γιατί ίσως  το χάσεις  αύριο. Ίσως μια μέρα έρθεις στη θέση μου και γίνεις εσύ ο επισκέπτης στη χώρα μου. Θα είμαι καλύτερος! Μην κοιτάς τη δύναμή σου σήμερα. Ίσως αύριο βρεθείς σε κάποιο νοσοκομείο κι ίσως εγώ να είμαι αυτός που θα σου δώσει το αίμα του. Η γενναιοδωρία είναι στους τρόπους μου…

Λες αν μιλήσω για το δίκαιο κι αυτά που νιώθω για όσα συμβαίνουν στους ανθρώπους γύρω μου να με καταδικάσουν; Αν κρίνεται ένοχος όποιος μιλάει για δικαιοσύνη και δυναμώνει τον αδύναμο, όποιος στέκεται αντιμέτωπος με την αδικία, όποιος λέει ΟΧΙ!!!, αν είναι έτσι, δέχομαι την τιμωρία. Προτιμώ να πεθάνω τίμιος, θαρραλέος, αξιοπρεπής και λέγοντας την αλήθεια, παρά να ζήσω χωρίς τιμή, χωρίς αξιοπρέπεια, όντας υποκριτής. Ακόμα και το μισό θησαυρό του κόσμου να κατείχα δεν θα είχε καμία αξία αφού τίποτα απ’ όλα αυτά δεν εξαγοράζεται με χρήματα. Το λοιπόν, όλα αυτά είναι ο άνθρωπος. Αυτός δεν κοιτάζει χρώμα ή θρησκεία. Εδώ είμαστε όλοι ίσοι. Αν τιμωρούμαι επειδή είμαι άνθρωπος, αυτή είναι η ουσία του βασανιστηρίου: Μια ζωή χωρίς τιμή, αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη. Μια ζωή όπου επικρατούν οι δειλοί. Θεέ μου! Πόσο βάρβαρη είναι η τιμωρία της συνείδησης…

Είμαι γεμάτος δύναμη και δεν σας αναγκάζω να με σεβαστείτε γιατί αυτή την ώρα, η δύναμή μου είναι φόβος. Τώρα δεν χρησιμοποιώ καθόλου τη δύναμή μου γιατί προσπαθώ να καταλάβω από τι υλικό είστε φτιαγμένοι και να μην επηρεαστώ. Γιατί είμαι σαν το χρυσό: Και να τον λιώσεις, θα παραμείνει χρυσός. Δεν αλλάζω. Δεν θα καταφέρετε να λιγοστέψετε τις δυνατότητες και τη δύναμή μου. Ακόμα κι αν δεν καλυτερέψετε τη συμπεριφορά σας απέναντι μου, δεν θα επιδιώξω να έρθω αντιμέτωπος μαζί σας, δεν θα γίνω σαν και σας. Θα παραμείνω όπως είμαι και κανείς δεν θα με σταματήσει να μιλάω για δικαιοσύνη.

Εδώ, σ’ αυτή την κοινωνία πολλοί νιώθουν τι θέλω να πω γιατί είναι γεμάτοι αισθήματα, μπορούν να καταλάβουν τους υπόλοιπους και γνωρίζουν τη σημασία της αλήθειας. Αντιλαμβάνονται την ευχαρίστηση στη μετάδοση της αγάπης μεταξύ όλων των δογμάτων. Τι όμορφο που είναι να ζεις σε μια κοινωνία που δεν ξέρει τα ψέματα  ή το μίσος και εύχεται για την αγάπη και την ειρήνη.

Θα υπερασπίζομαι τη δικαιοσύνη και την ισότητα, θα παλέψω την αδικία. Θα υποστηρίζω τον αδικημένο. Θα νιώθω τον πόνο των άλλων κι ας κοστίσει αυτό την ίδια μου τη ζωή. Όχι λοιπόν σε μια ζωή δίχως ισότητα!

Θα είμαι η πένα που εκτοξεύει μελάνι δικαιοσύνης ώστε να κερδίσει ο αδικημένος και να κατεδαφιστεί η αδικία.

Ερωτήσεις.

Πού είναι αυτοί που λένε πως υπερασπίζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα; Μήπως είναι απλά λόγια και δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα; Ψάχνετε την απάντηση; Συγγνώμη, δεν υπάρχει απάντηση.

Αυτή δεν είναι όλη η ιστορία. Είναι ο πρόλογος. Είκοσι δύο (22) μέρες χωρίς τροφή, δεν έχω άλλες αντοχές. Θέλω να σας μιλήσω για το ρατσισμό και την ηθική κάποιων. Να σας πω τι έγινε στην Αίγυπτο. Να σας μιλήσω για όλα…

Σας ευχαριστώ.

«Κανένας πρόσφυγας και μετανάστης δεν είναι πλέον στο κρύο, ολοκληρώσαμε επιτυχώς τις διαδικασίες για το ξεχειμώνιασμα»

Ι. Μουζάλας, 05/01/2017

Όπως ήταν αναμενόμενο οι καιρικές συνθήκες στο νησί έχουν χειροτερέψει. Ισχυροί άνεμοι καταστρέφουν τις σκηνές που χρησιμοποιούν για καταλύματα οι μετανάστες-ριες στο κέντρο κράτησης της Μόριας, ενώ αυξάνουν κατακόρυφα τον κίνδυνο για όσους-ες προσπαθήσουν να περάσουν στα νησιά. Τις τελευταίες μέρες όμως ήρθαν να προστεθούν και ισχυρές χιονοπτώσεις, που καθιστούν αδύνατη τη διαβίωση στους καταυλισμούς των νησιών. Ήταν μόλις πριν λίγες μέρες, όταν και ο υπουργός μεταναστευτικής πολιτικής ανακοίνωνε από τη Θεσσαλονίκη περιχαρής την επιτυχία των πολιτικών του, όπου χωρίς να διστάσει δήλωνε ψευδώς ότι δεν μένει κανένας μετανάστης πλέον σε σκηνές και είναι όλοι προστατευμένοι-ες για το χειμώνα. Αλλά είναι τώρα αυτές οι εικόνες, που δεν έρχονται απλώς να τον διαψεύσουν, αλλά στην ουσία να υπενθυμίσουν σε όλους-ες την ουσία πίσω από τις αντιμεταναστευτικές πολιτικές που εφαρμόζονται. Πολιτικές συνεχούς υποτίμησης, εξαθλίωσης αλλά και θανάτου. Είναι το ίδιο κέντρο, που τώρα είναι καλυμμένο από τα χιόνια, όπου πριν ένα μόλις μήνα μία γυναίκα με τον εγγονό της έχασαν τη ζωή τους στην προσπάθεια να ζεσταθούν. Ήταν τότε που τα χυδαία κυβερνητικά καθάρματα μίλησαν για ατυχήματα που μπορούν να συμβούν στον οποιονδήποτε. Είναι οι ίδιοι που όταν απομακρυνθούν οι κάμερες από τα χιονισμένα πεδία εξαθλίωσης, θα επαναλαμβάνουν ευθαρσώς την «ευαισθησία τους για το δράμα των προσφύγων», την ίδια στιγμή που θα εφαρμόζουν τις θανατοπολιτικές πάνω στα κορμιά τους.

Μέσα στο 2016 εκτιμάται ότι πάνω από 5000 μετανάστες-ριες έχασαν τη ζωή τους προσπαθώντας να περάσουν στην Ευρώπη. Αριθμός νεκρών, ο οποίος δεν έχει προηγούμενο, στο πρόσφατο τουλάχιστον, παρελθόν της Ευρώπης. Την ίδια στιγμή αυξάνονται οι καταγεγραμμένοι θάνατοι και στα εσωτερικά σύνορα της Ευρώπης. Η πολιτική των κλειστών συνόρων και της δημιουργίας όλο και περισσότερων εμποδίων στην ασφαλή διέλευση των μεταναστών-ριών τους οδηγεί σε ακόμα πιο επικίνδυνα περάσματα. Μόνο την τελευταία βδομάδα 4 θάνατοι από υποθερμία έχουν σημειωθεί στα ορεινά περάσματα της Ελλάδας και της Βουλγαρίας.

Αυτή τη στιγμή, πάνω από 15.000 μετανάστες-ριες, βρίσκονται εγκλωβισμένοι-ες στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου. Οι περισσότεροι-ες εξαντλημένοι-ες οικονομικά, ψυχικά, σωματικά. Υπό την συνεχόμενη απειλή της άμεσης απέλασής τους στην Τουρκία. Με τα διάφορα σώματα ασφαλείας να είναι έτοιμα να επιβάλουν την τάξη σε όποιον-α τολμήσει να αμφισβητήσει τη συνθήκη στην οποία και τον-την έχουν υποβάλει, αλλά και τις διάφορες οργανώσεις κυβερνητικές και «μη», να  είναι εκεί για την ομαλοποίηση και αναπαραγωγή των πολιτικών αυτών.

Τις τελευταίες ώρες ακούγεται ότι θα χρησιμοποιηθεί καράβι του πολεμικού ναυτικού για την στέγαση των μεταναστών-ριών. Πέρα από τα εύλογα ερωτηματικά για την χωρητικότητα ενός τέτοιου καραβιού, αποτελεί ακόμα ένα σημείο υπενθύμισης της ολοένας και μεγαλύτερης εμπλοκής του ελληνικού στρατού στην διαχείριση των μεταναστευτικών πληθυσμών.

Τα κέντρα κράτησης δεν ομορφαίνουν με υποσχέσεις

Γκρεμίζονται με εξεγέρσεις

Ελεύθερη μετακίνηση για όλους-ες

Βίντεο από το εσωτερικό του κέντρου κράτησης της Μόριας

Στις 5/1/2017 οι αναρχικές  Πόλα Ρούπα και Κωνσταντίνα Αθανασοπούλου συλλαμβάνονται με κατηγορίες συμμετοχής στην οργάνωση Επαναστατικός Αγώνας. Μαζί με τη μητέρα του βρίσκεται και ο εξάχρονος γιος της Πόλας Ρούπα και του Νίκου Μαζιώτη, ο οποίος απαγάγεται από το κράτος και καταλήγει έγκλειστος και φρουρούμενος στην παιδοψυχιατρική κλινική του νοσοκομείου Παίδων Αγία Σοφία, αποκλεισμένος από το συγγενικό του περιβάλλον. Η Πόλα Ρούπα, ο Νίκος Μαζιώτης και η Κωνσταντίνα Αθανασοπουλου ξεκινούν απεργία πείνας και δίψας με αίτημα την να δοθεί το παιδί στην γιαγιά του και στην θεία του.

Με την απαγωγή και την ομηρία του παιδιού η κυβέρνηση, οι μπάτσοι της αντιτρομοκρατικής και οι εισαγγελείς ξεπερνάνε κάθε όριο χυδαίας εκδικητικότητας, προς τους γονείς του αλλά και προς το ίδιο το παιδί.  Υπενθυμίζοντας έτσι πως όταν ο εγκλεισμός και η απομόνωση δεν είναι αρκετές, για να λυγίσουν αυτούς που αντιστέκονται, ο κύκλος της καταστολής μπορεί να επεκτείνεται σε όλα τα πεδία της ζωής, ακόμα και στα πιο αθώα.

Αλληλεγγύη στους απεργούς πείνας και δίψας

Πόλα Ρούπα

Νίκο Μαζιώτη

Κωνσταντίνα Αθανασοπούλου

Musaferat

Ομάδα ενάντια στα κέντρα κράτησης

Μυτιλήνη

Μεσούντος του χειμώνα και καθώς οι γεωπολιτικοί ανταγωνισμοί στην ευρύτερη περιοχή εντείνονται το ελληνικό κράτος συνεχίζει τις απελάσεις. Το νησί της Λέσβου όπως και τα υπόλοιπα 4 νησιά όπου λειτουργούν τα hot spot, έχει μετατραπεί σε ένα απέραντο κέντρο κράτησης. Οι μετανάστες-ριες που φθάνουν έρχονται αντιμέτωποι-ες πέρα από τις πολύ κακές καιρικές συνθήκες με τις γραφειοκρατικές διαδικασίες των υπηρεσιών ασύλου, παραμένοντας σε καθεστώς αβεβαιότητας για το τι τους επιφυλάσσεται. Συνεχείς φήμες, πότε για άνοιγμα των συνόρων και πότε για μαζικές απελάσεις έρχονται να εντείνουν ακόμα περισσότερο το κλίμα, οδηγώντας τους ίδιους σε απόγνωση. Την ίδια στιγμή μεμονωμένα περιστατικά χρησιμοποιούνται από τους φορείς των ρατσιστικών ιδεών για να καλλιεργήσουν ακόμα περισσότερα αντανακλαστικά ξενοφοβίας και μίσους που συνοδεύονται από αιτήματα για τον εγκλεισμό και απέλαση των μεταναστών-ριων που βρίσκονται στο νησί και το ολοκληρωτικό σφράγισμα των συνόρων.

Από τη μεριά του το κράτος συνεχίζει την εντατικοποίηση των αντιμεταναστευτικών του πολιτικών με τις απελάσεις να αποτελούν εβδομαδιαία πλέον συνθήκη, με την συνεχιζόμενη εξαθλίωση των μεταναστών που παραμένουν στα κέντρα κράτησης αλλά και την καταστολή κινήσεων αλληλεγγύης. Την ίδια στιγμή που προσπαθεί να αντλήσει την κοινωνική συναίνεση μέσα από αντισταθμιστικά μέτρα προς τους μόνιμους κάτοικους των νησιών.

Εγκλωβισμένοι-ες μέσα σε αυτή τη συνθήκη μετανάστες-ριες δίνουν καθημερινά τη δική τους μάχη για επιβίωση αλλά και για την κατάκτηση του δικαιώματος της ελεύθερης μετακίνησης. Ένας από αυτούς, ο Μ.Α από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου διανύει την 10^η ημέρα απεργίας πείνας. Ο Μ.Α έφτασε στο νησί τον περασμένο Απρίλιο και οδηγήθηκε στο κέντρο κράτησης της Μόριας να περιμένει για την εξέταση του αιτήματος ασύλου. Ήταν η δεύτερη φορά που χρειάστηκε να εγκαταλείψει το σπίτι του καθώς μετά την εξέγερση του 2012, αποφάσισε να γυρίσει από τη Γαλλία που έμενε και δούλευε επί 5 χρόνια για να ξαναστήσει τη ζωή του. Η επιλογή του όμως να δημοσιοποιήσει βίντεο με δολοφονίες οπαδών του Μόρσι από το στρατιωτικό καθεστώς Σίσι τον έβαλε στο στόχαστρο δεχόμενος απειλές για τη ζωή του. Η υπηρεσία ασύλου έβγαλε απορριπτικές αποφάσεις στα αιτήματα ασύλου που έχει καταθέσει με αποτέλεσμα να οδηγηθεί από τον Οκτώβριο στα κρατητήρια της Αστυνομικής Διεύθυνσης Λέσβου προς απέλαση. Ο ίδιος ζητάει την ακύρωση της απέλασής του και την χορήγηση πολιτικού ασύλου.

Μεταφορά του Μ.Α στο νοσοκομείο Μυτιλήνης καθόλη τη διάρκεια της απεργίας πείνας

Άμεση ικανοποίηση των αιτημάτων του

Άμεση παύση όλων των απελάσεων

Ελεύθερη μετακίνηση για όλους-ες

Musaferat

Ακόμα δύο νεκροί ήρθαν να προστεθούν στους χιλιάδες που έχουν χάσει τη ζωή τους στην προσπάθεια να διασχίσουν τα ευρωπαϊκά σύνορα. Αυτή τη φορά οι θάνατοι σημειώθηκαν μέσα στο κέντρο κράτησης της Μόριας. Μία γυναίκα 60 χρονών και ο εγγονός της 4 χρόνων σκοτώθηκαν μετά από έκρηξη στο γκαζάκι που είχε ανάψει στην προσπάθεια της να μαγειρέψει. Από την έκρηξη και τη φωτιά που ακολούθησε, σοβαρά τραυματίστηκαν επίσης ακόμα 2 συγγενείς της οικογένειας οι οποίοι και έχουν μεταφερθεί σε νοσοκομεία της Αθήνας χωρίς να έχει γίνει γνωστή η πορεία της υγείας τους. Διάφοροι έσπευσαν να εκφράσουν την οδύνη για το κακό που συνέβη, ενώ οι πιο χυδαίοι εξ αυτών μίλησαν για ατυχήματα που μπορεί να συμβούν σε οποιοσδήποτε σπίτι. Τι και αν δεν θα τολμούσε ούτε ένας φασίστας να αποκαλέσει «σπίτι» μια σκηνή στους 5 βαθμούς κελσίου πεταμένη μέσα σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης όπου βρίσκονται χιλιάδες εγκλωβισμένοι. Τι και αν δεν είναι οι πρώτοι που χάνουν τη ζωή τους από τις κακουχίες στις οποίες υποβάλλονται στα κέντρα κράτησης του νησιού. Συνολικά 8 άτομα έχουν χάσει τη ζωή τους τον τελευταίο 1,5 χρόνο μέσα στα στρατόπεδα και τους καταυλισμούς της Λέσβου. Για κάποιους, αυτοί οι θάνατοι υπήρξαν μόνο ως ένα πρωτοσέλιδο οδύνης και φρίκης μέχρι να έρθει η σύντομη μνήμη των πολλών να τους διαγράψει. Έτσι όπως έχουν διαγραφεί από τη μνήμη τους οι χιλιάδες που χάσανε τη ζωή τους στο πέρασμα του αιγαίου. Τα δάκρυα άλλωστε στερέψανε τώρα που τα πτώματα δεν ξεβράζονται στις «δικές» μας ακτές. Πάνω από 4700 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους στο πέρασμα της μεσογείου, αριθμός χωρίς προηγούμενο. Απλώς αυτή τη χρονιά η πλειοψηφία των πτωμάτων ξεβράζεται στις ακτές της βορείου Αφρικής. Οι εικόνες δεν φτάνουν τους δικούς μας δέκτες. Έτσι μπορούμε να συνεχίζουμε απτόητα να μιλάμε με τρόμο για την πιθανή κατάρρευση της συμφωνίας Ε.Ε-Τουρκίας, χωρίς να προσμετράμε τα θανατηφόρα αποτελέσματά της σε άλλες περιοχές.

Από μεγάλο μέρος της τοπικής κοινωνίας συνεχίζονται οι ρατσιστικές κραυγές. Κραυγές προερχόμενες είτε από φασίστες που προσπαθούν να αναδυθούν μέσα από την κατάσταση, είτε από φιλήσυχους νοικοκυραίους που έχουν «κουραστεί», είτε από τοπικούς και μη άρχοντες. Βασικοί στόχοι, όλων των παραπάνω, τώρα είναι να μην καταρρεύσει η συμφωνία με την Τουρκία ώστε να αποτραπεί η άφιξη και άλλων μετανάστων-ριων αλλά και να παρθούν «αντισταθμιστικά μέτρα» από το ελληνικό κράτος και την Ε.Ε. για τον ρόλο που διαδραματίζουν τα νησιά είτε με «ανοιχτά» είτε με κλειστά σύνορα. Οι ίδιοι-ες οι μετανάστες-ριες δεν έχουν πια καμία σημασία. Αποτελούν απλώς στατιστικά προς εργαλειακή χρήση από τις κυβερνήσεις των κρατών και των διεθνών οργανισμών, ή ένα ακόμα πεδίο οικονομικής εκμετάλλευσης.

Ο συνεχιζόμενος εγκλωβισμός έρχεται να προσφέρει μόνο παραπάνω εξαθλίωση και ένταση. Η κατάσταση που επικρατεί στο κέντρο κράτησης της Μόριας είναι τουλάχιστον φρικτή. Χιλιάδες μετανάστες-ριες βρίσκονται εγκλωβισμένοι-ες κάτω από άθλιες συνθήκες. Το φαγητό, οι χώροι υγιεινής, η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη δεν επαρκούν ούτε στο ελάχιστο. Πάνω από τους μισούς μετανάστες-ριες βρίσκονται στοιβαγμένοι-ες μέσα σε σκηνές ανάμεσα στις διάφορες πτέρυγες του κέντρου. Χωμάτινοι διάδρομοι και μουσαμάδες αποτελούν τη βάση και τη στέγη για να προστατευθούν από τις, όλο και χειρότερες, καιρικές συνθήκες. Ο μόνος τρόπος θέρμανσης είναι αυτοσχέδιες φωτιές ανάμεσα από τις σκηνές. Πολλοί-ες μην αντέχοντας τις συνθήκες αυτές, προσπαθούν να βρουν καταλύματα σε κτήματα και εγκαταλελειμμένα κτίρια της περιοχής, μέχρι να βρεθούν αντιμέτωποι με το μένος των ντόπιων ή/και την καταστολή της αστυνομίας.

Οι πληροφορίες που φθάνουν είναι όλο και περισσότερο αποθαρρυντικές για τους μετανάστες-ριες. Καμία προοπτική για τη μεγάλη πλειοψηφία εξ αυτών. Ο ίδιος ο Μουζάλας, άλλωστε, νιώθοντας ακόμα πιο σίγουρος για την πολιτική του καριέρα από την αναβαθμισμένη του θέση ως υπουργού, μίλησε ξεκάθαρα για «παράτυπους μετανάστες» προς απέλαση, σε ποσοστά 80%. Και για να γίνει ακόμα πιο σαφής η πολιτική που θα ακολουθηθεί από εδώ και πέρα, ο ίδιος ανακοίνωσε και τη δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης κλειστού τύπου, που θα φτιαχτούν στα 5 νησιά του ανατολικού Αιγαίου για όσους-ες τολμήσουν να αμφισβητήσουν  την απόφαση της συνεχιζόμενης κράτησής και της επερχόμενης απέλασής τους.

Πολλοί μετανάστες-ριες παίζουν πια τα τελευταία τους χαρτιά, δοκιμάζοντας κάθε λογής μέθοδο για να μπορέσουν να ξεφύγουν από τον εγκλωβισμό στο νησί. Κρυμμένοι σε αυτοκίνητα και φορτηγά που φεύγουν με τα καράβια, ή έρμαια εκμετάλλευσης κυκλωμάτων πλαστών εγγράφων δοκιμάζουν να φτάσουν στην ηπειρωτική Ελλάδα για να συνεχίζουν το ταξίδι τους. Ακόμα πιο συχνές και πολυπληθείς και οι διαμαρτυρίες στο κέντρο της πόλης χωρίς να βρίσκουν μέχρι στιγμής κάποια αιχμιακή απόληξη. Διαμαρτυρίες που έρχονται να διαλυθούν είτε μέσα από την πυροσβεστική διαμεσολάβηση διαφόρων ΜΚΟ και οργανώσεων, είτε μέσα από διαφυλετικές συγκρούσεις που έχουν καλλιεργηθεί.

Τα μηνύματα που φτάνουν από τα υπόλοιπα νησιά-φυλακές κάνουν επιτακτική την ανάγκη της έντασης των αγώνων που εδώ και καιρό δίνονται από το ανταγωνιστικό κίνημα στη Λέσβο. Καθώς όπου κυριάρχησε ο καιροσκοπισμός, το απολίτικο μόρφωμα της φιλανθρωπίας και η συνδιαλλαγή με τους θεσμούς, βρήκαν γόνιμο έδαφος να αναπτυχθούν ακροδεξιές φωνές και πρακτικές. Με συνέπεια το τοπίο που διαμορφώνεται να είναι απολύτως εχθρικό για τους μεταναστες-ριες και για όσους στέκονται στο πλευρό τους. Παράλληλα όμως η ορατή φασιστική απειλή δεν μπορεί και δεν πρέπει να λειτουργήσει αποπροσανατολιστικά για τις ευθύνες της κυβέρνησης, για τις πολιτικές της εξαθλίωσης και υποτίμησης όλο και περισσότερων κομματιών της κοινωνίας.

Musaferat

Δεκέμβριος 2016

ΥΓ: Μετά τις φωτιές που ξεσπάσανε ως συνέπεια του θανάτου των δύο ατόμων, η πτέρυγα ασυνόδευτων ανηλίκων εκκενώθηκε και οι ανήλικοι μεταφέρθηκαν σε χώρο που έχει νοικιάσει τοπική ΜΚΟ. Η πτέρυγα έπειτα χρησιμοποιήθηκε μόνο για 2 μέρες για την στέγαση ευάλωτων ομάδων και στη συνέχεια με απόφαση του διοικητή του κέντρου κράτησης Σ.Κούρτη επανεκκενώθηκε και παραμένει άδεια παρά την έκκληση πολλών μεταναστών-ριών να στεγαστούν εκεί για να προφυλαχθούν από τις καιρικές συνθήκες που έχουν επιδεινωθεί πολύ τις τελευταίες μέρες. Το ίδιο συμβαίνει και στον δημοτικό καταυλισμό του Καρά Τεπέ, όπου ενώ υπάρχει χώρος στα καταλύματα οι αρμόδιες υπηρεσίες δεν μετακινούν μετανάστες-ριες εκεί για τη στέγασή τους.

UPDATE: Από το προηγούμενο σαββατοκύριακο κοντέινερ από την πτέρυγα κράτησης ασυνόδευτων ανηλίκων χρησιμοποιούνται για την στέγαση μεταναστών-ριών από τις λεγόμενες ευάλωτες ομάδες.

αναδημοσίευση από την Πρωτοβουλία για την Ολική Άρνηση Στράτευσης

Στο νησί της Λέσβου και στην πόλη της Μυτιλήνης, εδώ και αρκετό καιρό διαμορφώνεται ένα μωσαϊκό αντιφάσεων και αντιθέσεων, με αιχμή το μεταναστευτικό. Ένας τόπος που κυμαίνεται μεταξύ θανάτου και επιβίωσης, καταστολής και αγώνων, απάθειας και αλληλεγγύης, συνήθειας και πείσματος, διαμεσολαβήσεων και αυτοοργάνωσης, εμπορευματοποίησης και μοιράσματος. Μία επικράτεια οργανωμένη διοικητικά από πολιτικά και στρατιωτικά επιτελεία, περιτριγυρισμένη από φρεγάτες και ένστολους, με χιλιάδες μετανάστες/ριες να έχουν εγκλωβιστεί στη «ζεστή φιλοξενία» των στρατοπέδων, των απελάσεων και μίας αναμονής ζωής ή θανάτου, με τις αντιθετικές δυναμικές των κοινωνικών αντιστάσεων από τη μία και ενός κατευθυνόμενου ρατσιστικού συντηρητισμού να αλληλοδιαδέχονται η μία την άλλη.

Μία εθνική επέτειος δε θα μπορούσε παρά να αποτελέσει άλλη μία ευκαιρία διάχυσης των εθνικών ιδεωδών αλλά και ενός μιλιταρισμού που απλώνεται ολοένα και περισσότερα για τη διαφύλαξή τους. Μία μέρα πριν την εκδήλωση-συζήτηση γύρω από την διασυλλογική έκδοση «Πληθυσμοί στο Στόχαστρο», η Μυτιλήνη είχε φορέσει για λίγες ώρες τα γαλανόλευκα σάβανά της. Για την ακρίβεια, το κράτος, οι τοπικοί θεσμοί, τα εκπαιδευτικά ιδρύματα, οι έμποροι και τα ΜΜΕ  είχαν φροντίσει να ντύσουν «εορταστικά» με τα ρούχα του εθνικιστικού καθωσπρεπισμού εκατοντάδες παιδιά όλων των ηλικιών, να τα στοιχίσουν, να τα παρατάξουν και να τα μάθουν να παρελαύνουν «οικειοθελώς» (δηλαδή μέσω των πολιτισμένων εκπαιδευτικών μεθόδων της πατριωτικής πλύσης εγκεφάλου, του μαστιγίου του πειθαρχικού εκβιασμού και του στιγματισμού των ανυπάκουων και του καρότου της σχολικής αργίας άνευ απουσίας για τους πειθήνιους) μαζί με τις ένοπλες δυνάμεις του ελληνικού στρατού, σκύβοντας το κεφάλι και χαιρετίζοντας πειθαρχημένα τους κάθε λογής εθνικούς αφέντες (πολιτικούς, στρατιωτικούς, παπάδες, δημάρχους, μπάτσους κ.ο.κ.). Ενός στρατού που φυλάει τα ευαίσθητα ελληνικά σύνορα από τους φτωχοδιάβολους του καπιταλισμού και τους εκτοπισμένους των πολέμων (οι οποίοι στο μίξερ της κρατικά κατευθυνόμενης ρατσιστικής προπαγάνδας κρύβουν τον αυθεντικό διάβολο του ισλαμισμού και πόσο δε μάλλον του τζιχαντισμού, ανεξαρτήτως ηλικίας, καταγωγής και φύλου) και φυσικά από τα ασπροκόκκινα σάβανα της διπλανής τουρκικής επικράτειας (τα οποία με τη σειρά τους διαφυλάττουν την αγνή τουρκική καθαρότητα από τους ίδιους φτωχοδιάβολους, την ελληνική/ευρωπαϊκή επεκτατικότητα και τους τρομοκράτες-κούρδους). Ενός στρατού που εγγυάται τους χιλιάδες πνιγμένους του Αιγαίου και της Μεσογείου (πάνω από 3,500 νεκροί μετανάστες/ριες  το 2016, σε πλήρη στατιστική ευθυγράμμιση με τα προηγούμενα χρόνια, πριν τις σωτήριες λύσεις και συμφωνίες του ελληνικού κράτους, της Ε.Ε. της Τουρκίας και των Μ.Κ.Ο.), που γεμίζει την επικράτεια με στρατόπεδα/φυλακές /αποθήκες ψυχών.

.

.

Στο εθνικιστικό τσίρκο λοιπόν της 28ης Οκτώβρη, απεικονίστηκε μία στρατιωτικοποιημένη, ψωροπερήφανη και πατριαρχική κοινωνία, υποτελής στις κρατικές επιταγές και ταγμένης στη εθνική σημαία. Μία σημαία, την οποία οι «από κάτω» έχουν διαπαιδαγωγηθεί να προσκυνούν τυφλά ανεξαρτήτως καταγωγής, ηλικίας, φύλου. Μία σημαία στην οποία στρατιωτικοί, φασίστες, ΜΜΕ και βαθύ κράτος βρήκαν τον κατάλληλο τρόπο να συσπειρώσουν όσο κοινωνικό συντηρητισμό δεν είχαν συσπειρώσει όλο το προηγούμενο διάστημα στο νησί (με αλλεπάλληλες αποτυχημένες φασιστοσυνάξεις, κίτρινα δημοσιεύματα και κραυγές ενάντια στους μετανάστες), κατασκευάζοντας μία ψευδή είδηση για την δήθεν ανημπόρια επιτέλεσης ενός φολκλορικού αγήματος μόνο και μόνο από την παρουσία(!) μεταναστών (δηλαδή «ξένων», δηλαδή αλλόθρησκων, δηλαδή ισλαμιστών, δηλαδή τζιχαντιστών, δηλαδή ανθελλήνων, δηλαδή εχθρών). Μια εθνική σημαία που μαζί με μια άλλη -ευρωπαϊκή- σημαία, πνίγει τους δρόμους και τα λιμάνια της Μυτιλήνης όχι μόνο στις εθνικές εορτές αλλά καθημερινά, ορίζοντας τους καθαρούς και περίφραχτους εθνικούς χώρους των κυρίαρχων. Δυο σημαίες που σε ολόκληρη τη Λέσβο συμβολίζουν κυνικά τις εθνικές και υπερεθνικές πύλες προς τον πολιτισμένο κόσμο που για να τις περάσει όμως κάποιος οφείλει να ρισκάρει την ζωή του. Κάπου στην Επάνω Σκάλα της Μυτιλήνης (περιοχή και ιστορικό λιμανάκι της Μυτιλήνης όπου ξεβράστηκαν και έζησαν σε στρατοπεδικές συνθήκες οι πρόσφυς του 1922), δίπλα στο περήφανο άγαλμα της «μικρασιάτικης μάνας», εκεί που το βαθύ κράτος του νησιού μαζί με κάτι εθνόπληκτους ταβερνιάρηδες της περιοχής επιχείρησαν να στήσουν μια δεύτερη υποστολή σημαίας από μετανάστες πριν από ένα περίπου μήνα, δυο σημαίες της Ευρώπης Φρούριο (Ελληνική και ΕΕ), πάνω σε μια ξύλινη προβλήτα, βρίσκονται εκεί όχι απλά για να υπενθυμίζουν στους «εισβολείς» τον εθνικά καθαρό χώρο αλλά και για να ικανοποιούν τα υπαρξιακά δράματα των ντόπιων, που ναι μπορεί να μην ζουν ζωή χαρισάμενη, να μην έχουν τα βασικά μιας αξιοπρεπούς διαβίωσης αλλά τουλάχιστον έχουν ασφάλεια, στρατό και εθνικές γαίες.

Το Σάββατο 29/10, χωρίς τυμπανοκρουσίες και σημαιάκια, χωρίς κρατικά, παρακρατικά και καπιταλιστικά κονδύλια, μία αυτοοργανωμένη και διασυλλογική εκδήλωση-συζήτηση στη Μυτιλήνη διαμόρφωσε ένα πεδίο συνάντησης, γνωριμίας, μοιράσματος και επικοινωνίας. Δεκάδες αλληλέγγυοι/ες στους μετανάστες/ριες, αγωνιζόμενοι/ες ενάντια στην κρατική/καπιταλιστική βαρβαρότητα συναντήθηκαν προκειμένου να ανταλλάξουν απόψεις και προβληματισμούς, όπως επίσης και προτάσεις ή δυνατότητες για τους αγώνες που έρχονται. Μετά την εισήγηση γύρω από την διασυλλογική έκδοση «Πληθυσμοί στο Στόχαστρο» ακολούθησε μία συζήτηση που κινήθηκε σε μία σειρά ζητημάτων, με ενδεικτικότερα εκείνα που αφορούσαν τις ταυτότητες και τους διαχωρισμούς που ελλοχεύουν (του πρόσφυγα, του μετανάστη ή των εθνικών ταυτοτήτων), τις θεσμικές ορολογίες και τους κώδικες (όπως το προσφυγικό δίκαιο, τα δικαιώματα κ.ο.κ.), τη διάχυση του μιλιταρισμού, του εθνικισμού/πατριωτισμού και ενός γενικευμένου συντηρητισμού, τις πιθανές κατευθύνσεις των αντιστάσεων και της αλληλεγγύης, τα έως τώρα πεπραγμένα, μέχρι και τους δρόμους που θα μπορούσαν να ανοιχτούν στο μέλλον.

.

Για έναν κόσμο χωρίς κράτη, σύνορα, στρατόπεδα και χαρτιά.

.

Λόγω ενδεχόμενης κακοκαιρίας η εκδήλωση που ήταν προγραμματισμένη για το Σάββατο 29 Οκτωβρίου στην Κατάληψη στο Μπίνειο, θα μεταφερθεί στο Χατζηγιάννειο Κτίριο του Πανεπιστημίου Αιγαίου στην περιοχή Λαδάδικα Μυτιλήνης στις 08:00μμ.

Οι δύο συλλογικότητες της έκδοσης «Πληθυσμοί στο Στόχαστρο» (ομάδα ενάντια στα κέντρα κράτησης «Musaferat» από τη Λέσβο & Πρωτοβουλία για την ολική άρνηση στράτευσης από την Αθήνα) συνδιοργανώνουν 3 εκδηλώσεις-συζητήσεις σε Μυτιλήνη, Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Το πρόγραμμα των εκδηλώσεων είναι:

• Σάββατο 29 Οκτώβρη, Μυτιλήνη – Χατζηγιάννειο Κτίριο Παν.Αιγαίου (Λαδάδικα), 8μμ
• Πέμπτη 10 Νοέμβρη, Αθήνα – Α.Σ.Ο.Ε.Ε., 7μμ
• Σάββατο 12 Νοέμβρη, Θεσσαλονίκη – Στέκι στο Βιολογικό, 7μμ

.

Οι εισηγήσεις θα περιλαμβάνουν τοποθετήσεις γύρω από τα περιεχόμενα της διασυλλογικής έκδοσης, η οποία θα διανείμεται στους χώρους των εκδηλώσεων με ελεύθερη οικονομική συνεισφορά.

Ακολουθεί το κάλεσμα των εκδηλώσεων, σε μορφή αφίσας.

Όσο τα κράτη, ο ενδοκυριαρχικός πόλεμος και η στρατιωτική μηχανή σπέρνουν τον θάνατο, τη φτώχεια και την απελπισία.

Όσο οι μετακινούμενοι πληθυσμοί βρίσκονται στο στόχαστρο ενός αστυνομικο-στρατιωτικού συμπλέγματος, με περισσότερους συνοριακούς φραγμούς, νέους μηχανισμούς επιτήρησης και απώθησης, συμφωνίες απελάσεων, εγκλεισμού και καταστολής.

Όσο ο φόβος, ο εθνικισμός και ο μιλιταρισμός διαχέονται στον «πολιτισμένο» δυτικό κόσμο βαθαίνοντας την κατάσταση έκτακτης ανάγκης και εξυπηρετώντας τους γεωπολιτικούς ανταγωνισμούς.

Όσο το δόγμα της ασφάλειας και η ιδεολογία του ανθρωπισμού στήνουν χέρι-χέρι ολοένα και περισσότερους «καλλωπισμένους» χώρους εξαίρεσης ξεριζωμένων ή «περισσευούμενων» πληθυσμών, καταστέλλοντας τις κοινωνικές αντιστάσεις και την αδιαμεσολάβητη αλληλεγγύη των «από κάτω».

Όσο οι υποτελείς αναμασούν τους κοινωνικούς/ταξικούς διαχωρισμούς και παραμένουν εγκλωβισμένοι στη ματαιότητα και την παραίτηση.

Τόσο οι κοινοί αυτοοργανωμένοι αγώνες ντόπιων και μεταναστών θα αποτελούν το μοναδικό ανάχωμα ενάντια στην κρατική/καπιταλιστική βαρβαρότητα, τον πολιτισμό των συνόρων, των περιφράξεων και της εξατομίκευσης, των εθνών και των εθνικισμών.

Μέχρι και την καταστροφή του τελευταίου στρατοπέδου…

.

Ποιος φοβάται τη Σάναα Τάλεμπ;;;

η δίκη της Τάλεμπ και η νέα συνθήκη στα κέντρα κράτησης

Η Σάναα Τάλεμπ δικάζεται την Τρίτη 18 Οκτώβρη. Την κατηγορούν γιατί αντιστάθηκε στην προσπάθεια βίαιης απέλασής της τον Νοέμβρη του 2015. Εκείνη την περίοδο, οι μπάτσοι είχαν προσπαθήσει να επαναφέρουν την τακτική των βίαιων απελάσεων των κρατουμένων στο Κέντρο Κράτησης γυναικών Ελληνικού. Αρχικά, οι ανθρωποφύλακες προσπάθησαν να ξεγελάσουν τη Σάναα λέγοντάς της ότι θα την αφήσουν ελεύθερη και , αντί να την αφήσουν, την πήγαν στο αεροδρόμιο για να την στείλουν πακέτο πίσω στο Μαρόκο. Την τραμπούκισαν, την απείλησαν, αλλά η Σάναα δεν υποχώρησε. Αν και κρατήθηκε εκδικητικά για άλλους έξι μήνες, δεν έπαψε να αγωνίζεται· έκανε αποχή συσσιτίου, έκανε απεργίες πείνας, έκανε αντίσταση με κάθε τρόπο. Το είχε δηλώσει άλλωστε: «καλύτερα να πεθάνω, παρά να γυρίσω πίσω στο Μαρόκο…». Οι συγκρατούμενές της ήταν δίπλα της, αγωνιζόμενες όλες μαζί για ελευθερία και αξιοπρέπεια, ζώντας σε άθλιες συνθήκες και στερούμενες ακόμη και τα βασικά. Τελικά, η Τάλεμπ απελευθερώθηκε χάρη στο δικό της σκληρό αγώνα και στην αλληλεγγύη συντροφισσών και συντρόφων από όλη τη χώρα. Εκκρεμεί, όμως , η δίκη της…

Την ίδια ώρα, η κυβέρνηση της αριστεράς του κράτους και του κεφαλαίου συνεχίζει να κοροϊδεύει τους μετανάστες. Ο νόμος που ψήφισε και θεωρητικά καθορίζει ως μέγιστο όριο φυλάκισης των «χωρίς χαρτιά» στους τρεις μήνες, είναι μία ακόμα από τις μνημειώδεις απάτες της. Αυτοί οι τρεις μήνες, όμως,δεν μετράνε από την πρώτη μέρα κράτησης. Μεσολαβεί μια πολύμηνη γραφειοκρατική διαδικασία που ονομάζεται “καταγραφή του αιτήματος ασύλου”. Φυσικά, αυτό το χρονικό διάστημα – που μπορεί να ξεπεράσει τους έξι μήνες – , οι μετανάστριες τον περνάνε σε κάποιο μπουντρούμι, μην έχοντας καμία ιδέα σχετικά με το πότε θα απελευθερωθούν.

Τη σκλήρυνση της στάσης των ΣΥΡΙΖΑίων την βλέπουμε και στο Κέντρο Κράτησης του Ελληνικού. Μετά από δυο χρόνια, απαγόρευσαν στα μέλη της συλλογικότητάς μας να επισκέπτονται τις κρατούμενες μετανάστριες και να επικοινωνούν μαζί τους. Σκοπός του κράτους είναι να κάμψει τη θέληση των έγκλειστων μεταναστριών για αγώνες και να τις καταστήσει πάλι α ό ρ α τ ε ς . Οι αλληλέγγυες και οι αλληλέγγυοι, όμως, δεν έχουν σκοπό να κάτσουν με σταυρωμένα χέρια. Θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε μαζί με τις μετανάστριες μέχρι να κλείσει και το τελευταίο Κέντρο Κράτησης.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗ ΣΑΝΑΑ ΤΑΛΕΜΠ

ΣΤΙΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΕΣ ΧΑΡΤΙΑ, ΣΤΑ ΚΕΝΤΡΑ ΚΡΑΤΗΣΗΣ ΦΩΤΙΑ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΕΥΕΛΠΙΔΩΝ

ΤΡΙΤΗ 18 ΟΚΤΩΒΡΗ 9:00

ΚΤΙΡΙΟ 2 ΑΙΘΟΥΣΑ 1

Αλληλέγγυες – αλληλέγγυοι κρατουμένων στα Νότια

Μετά και την εκδίκαση της υπόθεσης, η Sanaa Taleb κρίθηκε αθώα και αφέθηκε ελεύθερη!

Ενημερωτικό Σημείωμα Οκτωβρίου 2016

Το καλοκαίρι του 2016

Το φετινό καλοκαίρι εξελίχθηκε αρκετά διαφορετικά σε σχέση με το περσινό. Αφίξεις συνέχιζαν να υπάρχουν καθ’ όλη τη διάρκειά του, οι αριθμοί όμως ήταν κατά πολύ μικρότεροι.  Η συνέχιση της τήρησης της συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας -τουλάχιστον σε ότι έχει να κάνει με το σφράγισμα των συνόρων από την Τουρκία-, οι διευρυμένες επιχειρήσεις στο Αιγαίο από Ελληνικό Λιμενικό, Frontex και ΝΑΤΟ, αλλά και οι αργές διαδικασίες ολοκλήρωσης των αιτημάτων ασύλου που οδηγούν στον μακρόχρονο εγκλωβισμό των μεταναστών στα νησιά, λειτούργησαν αποτρεπτικά για τις χιλιάδες κόσμου που παραμένει, κατά κύριο λόγο στην Τουρκία με σκοπό να περάσει στην Ευρώπη. Να σημειωθεί ότι σύμφωνα με τα στατιστικά του Οργανισμού Μετανάστευσης δεν έχει παρατηρηθεί κάποια σημαντική αλλαγή στην επιλογή διαδρομής. Καθώς η ανάλυση των χωρών προέλευσης για την αύξηση που παρατηρήθηκε στη διαδρομή της κεντρικής μεσογείου αποδεικνύει ότι οι μετανάστες-ριες που την επιλέγουν συνεχίζουν να είναι, όπως και στο παρελθόν, κυρίως από αφρικανικές χώρες και δεν εμφανίζεται ποσοστιαία αύξηση των μεταναστών από τις χώρες της Μέσης Ανατολής και της Ασίας που παραδοσιακά ακολουθούσαν τη διαδρομή της Ανατολικής Ευρώπης και του Αιγαίου. Με βάση αυτό οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι ο μεγάλος αριθμός μεταναστών που παραμένει στην Τουρκία δεν επιλέγει (ή δεν μπορεί να επιλέξει) άλλα περάσματα. Κατά συνέπεια οποιαδήποτε αλλαγή στην υπάρχουσα συνθήκη μεταξύ Ε.Ε-Τουρκίας θα σημάνει ταυτόχρονα και τις προσπάθειες πλήθους ανθρώπων που, σε δυσμενείς πια καιρικές συνθήκες, θα επιχειρήσουν να διασχίσουν τα νερά του Αιγαίου, με όλους τους κινδύνους που αυτό συνεπάγεται.

Το κλίμα στο νησί απέναντι σε αυτή την προοπτική, αλλά και απέναντι στους-στις μετανάστες-ριες που έχουν ήδη φτάσει είναι αρκετά αντεστραμμένο σε σχέση με τον προηγούμενο χρόνο. Αυτό θα μπορούσε να αποδοθεί σε τέσσερις βασικές αιτίες: α) οι «επιπτώσεις» που είχε το μεταναστευτικό ζήτημα απέναντι στον τουρισμό στο νησί, β) ο μακρόχρονος εγκλωβισμός των μεταναστών-ριών και η εξαθλίωσή τους, με ότι αυτή συνεπάγεται γ) αλλαγές που υπήρξαν στην «ανθρωπιστική» διαχείριση του μεταναστευτικού ζητήματος και δ) ένας μεγάλος όγκος προβοκατόρικων δημοσιευμάτων σε τοπικά μέσα.

Η ούτως ή άλλως προβληματική τουριστική βιομηχανία του νησιού βρέθηκε μπροστά σε μία αρνητική χρονιά. Ήταν αναμενόμενο ότι με βάση τις σημαντικότατες παθογένειες που φέρει η εν λόγω βιομηχανία του νησιού δεν θα μπορούσε να ανταποκριθεί στα νέα δεδομένα που επέφερε από τη μία η εικόνα του νησιού ως τόπος-κλειδί για την εφαρμογή των αντιμεταναστευτικών πολιτικών και από την άλλη και εξίσου σημαντικά η έκρυθμη κατάσταση στην Τουρκία που αποτελεί σημαντικό παράγοντα ρύθμισης της τουριστικής κίνησης στο νησί[1]. Πολλά κομμάτια της δεξιάς και όχι μόνο, προσπάθησαν να ορίσουν το «μεταναστευτικό» ως το σημαντικότερο -αν όχι το μοναδικό- παράγοντα μείωσης της τουριστικής κίνησης, μεταστρέφοντας τη στάση σημαντικών κομματιών τη κοινωνίας εναντίον των μεταναστών-ριών που συνέχιζαν να φθάνουν. Περιοχές που επηρεάστηκαν περισσότερο (βλ. Μόλυβος), και άλλες που επέλεξαν να συνταχθούν με την κυρίαρχη ρατσιστική αφήγηση (βλ. Ερεσός), εθελοτυφλώντας για τις πραγματικές αιτίες και τις δικές τους ευθύνες, προτίμησαν να δείξουν ως υπεύθυνους τους ίδιους τους μετανάστες, προχωρώντας σε σειρά ρατσιστικών ανακοινώσεων και ενεργειών. Αποτέλεσμα αυτού, να δημιουργηθούν αρνητικές εικόνες  και να ενισχυθούν οι συνθήκες έντασης.

Ο εγκλωβισμός των μεταναστών για διαστήματα που για πολλούς ξεπερνάνε πια και τους 6 μήνες έχει οδηγήσει στην εξαθλίωση ενός μεγάλου κομματιού εξ αυτών. Η οικονομική αλλά και ψυχολογική εξάντληση των περισσοτέρων, έχει συμβάλλει σημαντικά στο ξέσπασμα σοβαρών επεισοδίων μεταξύ τους, την δημιουργία ομάδων εκμετάλλευσης των πιο αδύναμων αλλά και σε σημαντικές πιέσεις σε κατοίκους γειτονικών περιοχών που έχουν βρεθεί να μοιράζονται το βάρος των αντιμεταναστευτικών πολιτικών. Κάτοικοι που όπως στο πρόσφατο παράδειγμα της διαμαρτυρίας των κατοίκων της Μόριας, είναι πρόθυμοι να συνταχθούν με ακροδεξιούς κύκλους για τη προώθηση των συμφερόντων τους.

Η πολιτική που ακολουθήθηκε απέναντι στην «ανθρωπιστική» διαχείριση του ζητήματος, η οποία συνοψίζεται στον αποκλεισμό πλήθους από τον κόσμο που είχε προστρέξει τον προηγούμενο χρόνο σε βοήθεια και τη διατήρηση μόνο των μεγαλύτερων παιχτών εξ αυτών, επέφερε με τη σειρά της σημαντικές αλλαγές στο εύρος των ωφελούμενων από τη βιομηχανία του μεταναστευτικού, αλλά και μία ακόμα μεγαλύτερη αποξένωση των μεταναστών-ριών που έφθαναν από τις τοπικές κοινωνίες. Σημαντική μείωση υπήρξε στον αριθμό των ντόπιων που μπορούσαν πια να εξασφαλίσουν μία θέση εργασίας σε μία από τις πολυάριθμες ΜΚΟ που δραστηριοποιούνταν το προηγούμενο διάστημα, ενώ οι αγορές των αναλώσιμων για τις εναπομείναντες διενεργούνται κυρίως μέσα από διαγωνισμούς και διαδικασίες που αφορούν κατά κύριο λόγω συγκεκριμένες εταιρίες και επιχειρηματίες του νησιού. Η μείωση έτσι των οικονομικών ωφελειών, για σημαντική μερίδα πληθυσμού του νησιού, επέφερε και την αλλαγή στην –προσχηματικά- θετική στάση που κρατούσε το προηγούμενο διάστημα απέναντι στην παρουσία των μεταναστών-ριών στο νησί. Παράλληλα η καταστολή από μεριάς κράτους αυτοοργανωμένων, και πολλές φορές αυθόρμητων κινήσεων αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας από μέρους των τοπικών κοινωνιών προς χάριν της επικράτησης ενός τεχνοκρατικά διαμορφωμένου και πλήρως ελεγχόμενου ανθρωπισμού μέσα από συγκεκριμένες ΜΚΟ, δημιούργησε τις απαραίτητες αποστάσεις ανάμεσα στις τοπικές κοινωνίες και τα υποκείμενα που υφίστανται τις άμεσες συνέπειες των αντιμεταναστευτικών πολιτικών. Αποστάσεις απαραίτητες για τη δημιουργία αισθήματος απομόνωσης για τους αφιχθέντες αλλά και για την καλλιέργεια εδάφους για την ανάπτυξη ξενοφοβικών αισθημάτων για τους ντόπιους.

Ένας επιπλέον σημαντικός παράγοντας δημιουργίας αρνητικού, προς τους μετανάστες, κλίματος στο νησί πρέπει να θεωρηθεί και το πλήθος δημοσιευμάτων σε τοπικά μέσα και blogs που μπορούν να γίνουν αντιληπτά και ως ένα κομμάτι συστηματικής οργάνωσης του «βαθέως κράτους» που υπάρχει στο νησί. Καθ’ όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού σειρά δημοσιευμάτων καλούσαν σε άμεσες αντιδράσεις απέναντι στους μετανάστες, σε αλληλέγγυους, ακόμα και σε ΜΚΟ που δραστηριοποιούνταν στο νησί. Δημοσιεύματα που παρότρυναν τους κατοίκους να στραφούν ενάντια ακόμα και σε σχεδιαζόμενες (βλ. Πέραμα) ή μη (βλ. Πλωμάρι), δομές φιλοξενίας ασυνόδευτων ανηλίκων! Πατώντας σε διάφορες πραγματικές και μη αφορμές επιχειρήθηκε να δημιουργηθεί ένα εκρηκτικό κλίμα στο νησί, το οποίο με τη σειρά του έφερε στο προσκήνιο το πιο εκφασισμένο κομμάτι της τοπικής κοινωνίας. Χαρακτηριστικότερο τέτοιο γεγονός  ήταν η απόφαση του λιμενικού (;) να μην επιτρέψει την τελετή για την καθιερωμένη υποστολή της σημαίας με την ταυτόχρονη διάδοση ψευδούς φήμης ότι την απέτρεψαν οι ίδιοι οι μετανάστες. Φασιστικά μορφώματα όπως αυτό της Πατριωτικής Κίνησης Μυτιλήνης που αποτελεί την συγκαλυμμένη Χρυσή Αυγή βρήκαν χώρο να επαναδραστηριοποιηθούν, ενώ παράλληλα, στελέχη της δεξιάς προχωρούνε σε σύσταση κίνησης «ενάντια στην ισλαμοποίηση του νησιού» συσπειρώνοντας ευρύτερα συντηρητικά κομμάτια. Κινήσεις που φαίνονται να γίνονται με την σιωπηλή υποστήριξη και επιστασία του βουλευτή της ΝΔ Χ.Αθανασίου (που έχει σοβαρές διασυνδέσεις στα σώματα ασφαλείας αλλά και το στο στρατιωτικό σώμα του νησιού). Τοπικά μέσα, με το τοπικό blog lesvosnews.gr του δημοσιογράφου Γ.Συνάνη να πρωτοστατεί, φέρονται να αποτελούν τα βασικά επικοινωνιακά εργαλεία. Αξίζει να σημειωθεί, ότι στο συγκεκριμένο λαμόγιο-δημοσιογράφο επανειλημμένα δίνουν πανελλήνιο βήμα δημοσιογραφικοί όμιλοι συγκεκριμένων συμφερόντων

Το κέντρο κράτησης της Μόριας

Στα περίπου 11,5 στρέμματα στα οποία εκτείνεται το εν λόγω κέντρο διαβιούν περί τις 3500-4000 μετανάστες σε ένα χώρο που σύμφωνα με τις αρχές προοριζόταν για 1500-2000 άτομα. Ένας πληθυσμός συνεχώς αυξανόμενος αναλόγως με τις νέες αφίξεις μεταναστών στο νησί. Η αναγκαστική κράτηση των μεταναστών για διάστημα 25 ημερών συνεχίζει να ισχύει, για όσους φθάνουν στο νησί. Μετά το πέρας αυτού του διαστήματος, επιτρέπεται η έξοδός από το κέντρο αλλά με περιοριστικό όρο την παραμονή τους στο νησί. Οι περισσότεροι-ες βρίσκονται εγκλωβισμένοι-ες από την έναρξη της συμφωνίας μεταξύ Τουρκίας-ΕΕ στις 20 Μαρτίου, συμπληρώνοντας έτσι περίοδο άνω των 6 μηνών στο νησί. Με τις συνθήκες εγκλωβισμού που τους έχουν επιβληθεί, την αβεβαιότητα για την εξέλιξη των αιτημάτων ασύλου τους, τις συνεχείς φήμες για επαναπροωθήσεις αλλά και την πραγματοποίηση κάποιων εξ αυτών με αυξανόμενους ρυθμούς το τελευταίο διάστημα, οι περισσότεροι από τους μετανάστες έχουν οδηγηθεί στα όρια των αντοχών τους. Μέχρι στιγμής είναι ελάχιστες οι περιπτώσεις που ολοκληρώθηκαν θετικά οι διαδικασίες για τη χορήγηση ασύλου, δίνοντας τη δυνατότητα στους κατόχους του να αναχωρήσουν νόμιμα από το νησί. Έτσι, ο μοναδικός τρόπος να ξεφύγουν, από την καθήλωση τους στη Λέσβο και από την απειλή των απελάσεων, είναι είτε μέσω των δικτύων διακίνησης πλαστών εγγράφων ή προσπαθώντας να κρυφτούν σε οχήματα που επιβιβάζονται στα καράβια της γραμμής. Κατά τη μακρόχρονη δε παραμονή των μεταναστών-στριών στο νησί και το εν λόγω κέντρο, έχουν δημιουργηθεί άτυπες κοινότητες, κυρίως με γνώμονα την καταγωγή, οι οποίες καταλήγουν πολλές φορές να συγκρούονται μεταξύ τους. Ο ίδιος ο καταμερισμός των καταλυμάτων στο κέντρο κράτησης γίνεται βάσει της καταγωγής, κάτι που όμως οδηγεί με τη σειρά του σε ένα μεγαλύτερο κατακερματισμό και απομόνωση των διαφόρων εθνικοτήτων που βρίσκονται εγκλωβισμένες σε αυτό. Δεν είναι λίγοι-ες αυτοί-ες που μην αντέχοντας την κατάσταση αυτή, καταλήγουν να κοιμούνται σε ελαιώνες και κτήματα γύρω από το χωριό της Μόριας και την πόλη της Μυτιλήνης. Παράλληλα εντός του κέντρου συνεχίζει να λειτουργεί το κέντρο κράτησης ασυνόδευτων ανηλίκων με τον αριθμό των έγκλειστων παιδιών να ξεπερνάει συνήθως τα 100 και πολλά να βρίσκονται εκεί ακόμα και για 8 μήνες. Ένας χώρος που συνεχίζει να θυμίζει παραπάνω φυλακή υψίστης ασφαλείας παρά χώρο προστασίας της ευάλωτης αυτής ομάδας.

Ο στρατός συνεχίζει να επιτελεί τον υπεργολαβικό του ρόλο για την καθαριότητα και τo catering του κέντρου με νέες συμβάσεις να υπογράφονται κάθε μήνα. Συμβάσεις που όμως όσον αφορά τη σίτιση εμφανίζονται να είναι πολύ μικρότερες από τον πραγματικό αριθμό των εγκλωβισμένων μεταναστών. Η διαφορά αυτή που εμφανίζεται εικάζεται ότι καλύπτεται μέσω κάποιας συμπληρωματικής σύμβασης από κάποια από τις εμπλεκόμενες ΜΚΟ. Αυξανόμενες διαμαρτυρίες υπάρχουν για την ποιότητα του φαγητού που μοιράζεται όπως και για τις χρονοβόρες διαδικασίες διανομής του, πολλές φορές με κόσμο να περιμένει για πάνω από 1,5 ώρα στην ουρά. Σημαντικό ρόλο πια στο κέντρο φαίνεται έχει η ΜΚΟ Euro Relief, η οποία αποτελεί μία χριστιανοΜΚΟ, για την οποία έχουν υπάρξει καταγγελίες για προσπάθειες προσηλυτισμού σε μουσουλμάνους του κέντρου από εργαζόμενούς της, εκμεταλλευόμενοι τη σχέση εξουσίας που κατείχαν[2]. Η οργάνωση αυτή, είναι υπεύθυνη για όλο το διαμοιρασμό των μεταναστών σε καταλύματα μέσα στο κέντρο, με ότι αυτό σημαίνει για τον θρησκευτικό προσανατολισμό που έχει και προωθεί. Διάφορες άλλες οργανώσεις συνεχίζουν να έχουν διάφορες αρμοδιότητες μέσα και έξω από το κέντρο κράτησης της Μόριας αλλά και στο δημοτικό καταυλισμό του Καρά Τεπέ[3]. Πρόσφατα σημαντική αύξηση των εργαζόμενων στα κέντρα κράτησης του νησιού ήρθε μέσα από την τοποθέτηση 270 ατόμων που προσλήφθηκαν στα οχτάμηνα προγράμματα κοινωφελούς εργασίας του ΟΑΕΔ.

Μπροστά στη συμφόρηση και τις τραγικές συνθήκες διαβίωσης, που αναμένεται να χειροτερέψουν  με τις πρώτες βροχές του φθινοπώρου οι διάφοροι υπεύθυνοι φορείς βρίσκονται σε ένα γαϊτανάκι συσκέψεων, με μία σειρά από φήμες να διαδίδονται για την αντιμετώπιση του ζητήματος. Εργασίες μάλιστα είχαν αρχίσει εκτελούνται στην περιοχή Λεμονού του Καρά Τεπέ Μυτιλήνης, για την δημιουργία νέου κέντρου κράτησης και οι οποίες προς στιγμήν πάγωσαν μετά τις τοπικές αντιδράσεις. Ωστόσο μετά και την τελευταία σύσκεψη που έλαβε μέρος στο Μαξίμου, οι τοπικές αρχές φαίνονται να ήρθαν σε συμφωνία για τη δημιουργία στον εν λόγω οικόπεδο ενός κλειστού τύπου κέντρου κράτησης για τους «παραβατικούς» μετανάστες στα πρότυπα της Χίου. Ένα κέντρο το οποίο μεταξύ άλλων στόχο θα έχει την τιμωρία οποιαδήποτε φωνής διαμαρτυρίας προσπαθήσει να αρθρωθεί από τους ίδιους τους μετανάστες. Μετά την εξέγερση της 19^ης Σεπτεμβρίου είχε προκηρυχθεί διαγωνισμός από το Υπουργείο Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής για τη ναύλωση καραβιού το οποίο θα λειτουργούσε ως πλωτό κέντρο κράτησης στο λιμάνι της Μυτιλήνης για να στεγάσει όσους μετανάστες-ριες είχαν καταστραφεί τα καταλύματά τους αρχικά, αλλά και για άλλες περιπτώσεις στη συνέχεια. Μετά και την άμεση αποκατάσταση των ζημιών που είχαν προκληθεί στο κέντρο κράτησης αλλά και τις αντιδράσεις τοπικών φορέων και αρχών για την παρουσία του μέσα στο λιμάνι της πόλης ο διαγωνισμός ματαιώθηκε. Παράλληλα οι ασυνόδευτοι ανήλικοι που απομακρύνθηκαν από το κέντρο κράτησης της Μόριας τη νύχτα της εξέγερσης και βρήκαν προσωρινή φιλοξενία στη δομή των πρώην κατασκηνώσεων του ΠΙΚΠΑ, επέστρεψαν στις εγκαταστάσεις της Μόριας δύο μέρες αργότερα.

Η εξέγερση της 19^ης Σεπτεμβρίου

Τα γεγονότα που έλαβαν μέρος στις 19 Σεπτέμβρη μέσα στο κέντρο κράτησης της Μόριας αποτελούν μάλλον μία κορύφωση της σειράς διαμαρτυριών των μεταναστών που έχουν εγκλωβιστεί σε αυτό. Όλο το προηγούμενο διάστημα είναι συνεχείς οι διαμαρτυρίες που λαμβάνουν χώρα κυρίως στην πόλη της Μυτιλήνης αλλά και μέσα στο κέντρο, με τους μετανάστες-στριες να διεκδικούν την αναχώρησή τους από το νησί. Τη Δευτέρα 19/09, την ώρα που στη Μυτιλήνη γινόταν πορεία των κατοίκων της Μόριας για την «αποσυμφόρηση του Κέντρου» επενδυμένη με φασίστες του νησιού, υπήρχε συνεχής ένταση στο χώρο του κέντρου αφού οι μετανάστες στρεφόντουσαν εναντίον των αρχών ασύλου για την καθυστέρηση στις διαδικασίες εξέτασης των αιτημάτων τους. Οι διαμαρτυρίες για ακόμα μία φορά κατέληξαν σε αψιμαχίες μεταξύ τους. Όταν τα νέα της διαδήλωσης των κατοίκων της Μόριας έφτασαν εκεί, αλλά και πληροφορίες για κατοίκους που συνεπικουρούμενοι από φασίστες είχαν τραμπουκίσει κόσμο γύρω από το κέντρο, ομάδα μεταναστών προσπάθησε να πραγματοποιήσει πορεία προς την πόλη όπου και εμποδίστηκαν από διμοιρίες ΜΑΤ. Η συνεχιζόμενη ένταση οδήγησε σε νέο γύρο συγκρούσεων με αποτέλεσμα να μπούνε φωτιές σε σκηνές που δεν άργησαν να επεκταθούν σε γύρω καταλύματα καίγοντας μαζί και πολλά από τα υπάρχοντα των μεταναστών που διέμεναν σε αυτά. Αποτέλεσμα ήταν αρχικά η εκκένωση του κέντρου από τους μετανάστες και τους εργαζόμενους και η καταστροφή 50 σκηνών και 3 κοντέινερ. Το κομμάτι αυτό που πρόσκαιρα καταστράφηκε αντιστοιχεί σε ένα πολύ μικρό μέρος του κέντρου συνολικά. Δύο μέρες μετά οι κατεστραμμένες σκηνές είχαν ήδη αντικατασταθεί. Οι πληροφορίες που ανέβαζαν την καταστροφή του κέντρου σε 60% εντάσσονται σε σειρά δημοσιευμάτων που προσπαθούν να ενισχύσουν την ένταση. Σύμφωνα επίσης με πληροφορίες από τα social media από τις συγκρούσεις και την φωτιά που ξέσπασε υπήρξαν τουλάχιστον 16 μετανάστες-ριες που χρειάστηκε να τους παρασχεθεί ιατρική φροντίδα, είτε λόγω τραυμάτων που απέκτησαν από τις συγκρούσεις ή αναπνευστικών προβλημάτων από τις αναθυμιάσεις. Από τα γεγονότα αυτά οι μπάτσοι προχώρησαν σε 9 συλλήψεις, πολλές από αυτές με μοναδικό κριτήριο τα τραύματα που έφεραν οι μετανάστες, χωρίς να έχει γίνει γνωστές οι κατηγορίες τους έχουν απαγγελθεί. Παράλληλα κατά τη διάρκεια των γεγονότων αυτών, στο γειτονικό χωριό της Μόριας, είχαν στηθεί στην είσοδό του κάτοικοι με αστυνομικούς, με πληροφορίες να τους φέρουν οπλισμένους με λοστούς και μαχαίρια, οι οποίοι και δεν επέτρεπαν την είσοδο σε μετανάστες, αλληλέγγυους αλλά και εργαζομένους σε ΜΚΟ[4]. Κάποιοι από αυτούς μάλιστα επιτέθηκαν και έσπασαν ένα αμάξι αλληλέγγυων και ένα βανάκι ΜΚΟ, ενώ κυνήγησαν και χτύπησαν αλληλέγγυες και μετανάστριες που βρέθηκαν στο δρόμο τους καθώς και έναν, μάλλον, δημοσιογράφο όπου του έσπασαν και τη φωτογραφική μηχανή. Οι απειλές κάποιων κατοίκων της Μόριας προς μετανάστες-ριες έχουν συνεχιστεί και τις επόμενες μέρες αν και σε μεμονωμένα επεισόδια[5].

Απαντήσεις

Απέναντι στο κλίμα τρομοκρατίας και κανιβαλισμού που προσπαθεί να εγκαθιδρυθεί, το ανταγωνιστικό κίνημα του νησιού και οι ίδιοι-ες οι μετανάστες-ριες έρχονται να δώσουν τις δικές τους απαντήσεις. Οι μετανάστες-ριες φαίνονται αποφασισμένοι-ες να μην αποδεχθούν τη μοίρα που τους επιφυλάσσεται με σταυρωμένα χέρια. Ολοένα και συχνότερα, πραγματοποιούν διαμαρτυρίες στο κέντρο της πόλης, οι οποίες υποστηρίζονται και από τα τοπικά κινήματα. Την ίδια στιγμή, σημαντικές απαντήσεις δίνονται από ευρύτερα κομμάτια της κοινωνίας της Λέσβου απέναντι στον ρατσιστικό οχετό που εκδηλώθηκε όλο το προηγούμενο διάστημα. Με κορύφωση την αντιφασιστική-αντιρατσιστική πορεία που είχε καλεστεί από τον Αντιφασιστικό Συντονισμό Λέσβου στις 30 Σεπτεμβρίου και συγκέντρωσε πάνω από 350 άτομα. Οι δράσεις συνεχίζουν να λαμβάνουν μέρος υπενθυμίζοντας ότι υπάρχει πλήθος κόσμου που, μέσα από αδιαμεσολάβητους, αντιθεσμικούς και αυτοοργανωμένους αγώνες, θα συνεχίζει να αποτελεί ένα ανυπέρβλητο εμπόδιο απέναντι στην εγκαθίδρυση της κοινωνίας του ρατσισμού, της  εκμετάλλευσης και της κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

Οκτώβριος 2016

[1] Οι βομβιστικές επιθέσεις που προηγήθηκαν όλο τον προηγούμενο χρόνο σε διάφορες πόλεις της Τουρκίας και οι διακρατικές αντιπαραθέσεις της Τουρκίας με άλλες χώρες (βλ. Ρωσία πριν την 15^η Ιουλίου), φαίνεται να απομάκρυναν σημαντικού τουριστικούς πράκτορες από την δραστηριοποίησή τους στην περιοχή. Έκδηλο ήταν αυτό το φαινόμενο με τα κρουαζιερόπλοια που εκτελούν δρομολόγια στο βορειοανατολικό αιγαίο προσεγγίζοντας λιμάνια και των δύο χωρών να μετατοπίζουν τα δρομολόγιά τους σε άλλες περιοχές του Αιγαίου. Επιπλέον η απόπειρα πραξικοπήματος της 15^ης Ιουλίου στην Τουρκία και το πογκρόμ διώξεων και αναστολής ελευθεριών που επιβλήθηκε από το καθεστώς Ερντογάν, επέφερε με τη σειρά του σημαντική μείωση στις αφίξεις Τούρκων επισκεπτών στο νησί.

[2] https://www.theguardian.com/world/2016/aug/02/aid-workers-accused-of-trying-to-convert-muslim-refugees-greek-camp-detention-centre-lesvos-christianity

[3] Πίνακες με τους διάφορους εμπλεκόμενους φορείς και οργανώσεις στο πλαίσιο διαχείρισης του μεταναστευτικού στο νησί της Λέσβου και αλλού μπορούν να βρεθούν στον παρακάτω σύνδεσμο της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ: http://data.unhcr.org/mediterranean/download.php?id=1939

[4] https://noborderkitchenlesvos.noblogs.org/post/2016/09/21/a-rough-night-protests-for-freedom-moria-on-fire-and-fascist-attacks/

[5] http://www.emprosnet.gr/article/87140-84hronos-pire-oplo-toy-kai-apeilise-metanastes-sti-moria

αναδημοσίευση από Athens Indymedia

Το βράδυ της Παρασκευής (9/9) πραγματοποιήθηκαν συγκρούσεις μεταξύ μεταναστών και μπάτσων στο κέντρο κράτησης στη Μόρια. Αυτό συνέβη, αρχικά, επειδή 500 άτομα αφέθηκαν χωρίς φαγητό. Αργότερα, κυκλοφόρησε μια φήμη μεταξύ των ανθρώπων στη Μόρια ότι 8 μετανάστες βρέθηκαν νεκροί σε κοντέϊνερ μέσα στο λιμάνι της Μυτιλήνης, όμως παρά το έντονο ενδιαφέρον από μεγάλη μερίδα του κόσμου οι μπάτσοι αρνήθηκαν επανελλημένως να ανταντήσουν σε οποιαδήποτε ερώτηση σχετικά με το θέμα. Τότε άρχισαν ξανά οι συγκρούσεις στο κέντρο κράτησης. Την επόμενη μέρα, Σάββατο (10/9), μετανάστες διάφορων εθνικοτήτων οργάνωσαν διαδήλωση στο λιμάνι της Μυτιλήνης με την στήριξη της κουζίνας No Border της Λέσβου. Περίπου 200 άνθρωποι φώναξαν συνθήματα και διαδήλωσαν ειρηνικά. Πρόκειται για μια ξεκάθαρη δήλωση του θυμού τους για τις συνθήκες που επικρατούν στη Μόρια και στο νησί της Λέσβου γενικότερα, με κάποιους μετανάστες να φτάνουν στο σημείο να αποπειρώνται να πηδήσουν το φράχτη του λιμανιού και να πετάξουν πέτρες στους μπάτσους. Ήταν, κυριολεκτικά, μία κραυγή για ελευθερία. Πολλοί τουρίστες παρακολουθούσαν τραβώντας φωτογραφίες και μερικοί απ’ αυτούς συμμετείχαν στη διαδήλωση. Στο τέλος, η κουζίνα No Border διένειμε φαγητό και νερό σε όλους τους παρεβρισκόμενους μετανάστες

Απαιτούμε

ΝΑ ΑΝΟΙΞΟΥΝ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ

ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΟΛΕΣ

https://noborderkitchenlesvos.noblogs.org/

Σε ένδειξη αλληλεγγύης στις πρόσφατα εκκενωμένες καταλήψεις στέγης μεταναστών-ριών της Θεσσαλονίκης, το βράδυ της Δευτέρας 08 Αυγούστου αναρτήθηκε πανό στην κεντρική πλατεία της πόλης της Μυτιλήνης.

Αλληλεγγύη στους-ις διωκόμενους-ες συντρόφους-ισσες

Άμεση απόσυρση όλων των κατηγοριών

Τϊποτα δεν τελείωσε, όλα συνεχίζονται…

Η μπροσούρα «ανθρωπισμός χωρίς σύνορα αλλά με περιφράξεις» εκδόθηκε στη Μυτιλήνη τον Ιούλιο του 2016 από την ομάδα ενάντια στα κέντρα κράτησης Musaferat (musaferat.espivblogs.net). Μοιράζεται με ελεύθερη οικονομική συνεισφορά και δεν θέλει να έχει καμία σχέση με ΜΜΕ και εμπορευματικές διαδικασίες. Αντιθέτως, η χρήση της για τους σκοπούς του κοινωνικού/ταξικού ανταγωνισμού είναι παραπάνω από επιθυμητή.

Από τον πρόλογο της έκδοσης

…Έτσι και στην περίπτωση του μεταναστευτικού ζητήματος, η ακροβασία ανάμεσα στην «ασφάλεια της Ευρώπης που βάλλεται από τους μετανάστες-εισβολείς» και στην αναγωγή τους σε «θύματα μιας ανθρωπιστικής κρίσης» (και συνεπώς ακούσιους αποδέκτες μιας κάποιας προστασίας) γεννά νέα υποκείμενα προς καταστολή ή εκμετάλλευση. Ένα γνώριμο μοτίβο επαναλαμβάνεται κι εδώ: είτε εγκληματίας/τρομοκράτης/εισβολέας, είτε κακόμοιρο θύμα/επαίτης/παθητικός δέκτης φιλανθρωπικών ενεργειών. Ποτέ όμως ίσος με τους γηγενείς.

Η Λέσβος ως ένα από τα σημαντικότερα σημεία υποδοχής των μεταναστών τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια έχει δει να αναπτύσσονται στα εδάφη της όλοι οι μηχανισμοί υποτίμησης και εξαθλίωσης των πληθυσμών που κατέφθαναν. Από τις εγχώριες και ευρωπαϊκές ένοπλες δυνάμεις και τα ειδικά σώματα ασφαλείας ως τους κυβερνητικούς και μη φορείς και οργανώσεις που έρχονται να καλύψουν με τον ανθρωπιστικό μανδύα τις θανατοπολιτικές που λαμβάνουν μέρος στα εδάφη της.

…Η παρούσα έκδοση αποτελεί για τη συλλογικότητά μας μέρος της προσπάθειας να αποσαφηνιστούν μία σειρά από ερωτήματα σχετικά με το ρόλο αυτών των οργανώσεων στις αντιμεταναστευτικές πολιτικές. Την ίδια στιγμή επιθυμούμε να κοινοποιήσουμε τόσο τη συλλογική όσο και τις προσωπικές εμπειρίες που αποκομίσαμε σε αυτό το πεδίο όλο το προηγούμενο διάστημα.

Για οποιαδήποτε ερώτηση σχετικά με τα περιεχόμενα και τη διανομή της έκδοσης μπορείτε να επικοινωνήσετε στο mail της συλλογικότητας: musaferat@espiv.net

Για να κατεβάσετε ελεύθερα την ηλεκτρονική έκδοση πατήστε εδώ

Αναδημοσίευση από το blog της Πρωτοβουλίας για την Ολική Άρνηση Στράτευσης

[dailymotion]https://www.dailymotion.com/video/x4j2wle_%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82-%CE%B4%CF%85%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%80%CE%AF%CE%B5%CF%82_people[/dailymotion]

Υδάτινα σύνορα με Τουρκία. Ανατολικές ακτές, Εφταλού, Συκαμνιά. Κάτω τρίτος – κάπου ανάμεσα στα χωράφια… Ονόματα ασήμαντα, που εύκολα θα ξεχαστούν, ακόμα κι αν καταγράφηκαν πρόσκαιρα από τις κάμερες των διεθνών μήντια, όταν αυτά, παίρνοντας στο κατόπι αστέρες του χόλιγουντ, προσγειώνονταν στην «καρδιά της προσφυγικής κρίσης»…

Μερικοί τόνοι σωσίβια, δεκάδες ναυαγισμένα δουλεμπορικά καΐκια, άλλα τόσα κορμιά πρόχειρα παραχωμένα στη μέση του πουθενά, μακριά από τα πολλά βλέμματα, βυθισμένα στην εκκωφαντική σιωπή τους.

Ακολουθήσαμε τα χνάρια μιας νοητής διαδρομής από ακτές σε στρατόπεδα κράτησης κι από χωράφια σε «μη τόπους» ταφής, με ένα σφίξιμο στο στομάχι. Και με την απορία για το πόση συμπύκνωση βαρβαρότητας, απαξίωσης και χυδαιότητας απέναντι στην ίδια τη ζωή, πόση εκμετάλλευση και απάθεια μπορεί να αντέξει ένα κομμάτι γης στο βόρειο αιγαίο.

Το περίφημο «παράδειγμα της Μυτιλήνης» – μια μακάβρια διαδρομή ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο. Θα την έλεγες και ανακύκλωση, ανακύκλωση φτηνών και αναλώσιμων υλικών…

Η παρούσα διασυλλογική έκδοση «Πληθυσμοί στο Στόχαστρο», ραδιουργήθηκε σε Λέσβο και Αθήνα, από την ομάδα ενάντια στα κέντρα κράτησης «Musaferat» και την Πρωτοβουλία για την ολική άρνηση στράτευσης. Τυπώθηκε τον Ιούνιο του 2016, σε 2.000 αντίτυπα και διανέμεται χωρίς αντίτιμο σε αυτοοργανωμένους χώρους και καταλήψεις σε διάφορες πόλεις, με ελεύθερη οικονομική συνεισφορά. Οποιαδήποτε χρήση της για σκοπούς που εξυπηρετούν την κρατική/καπιταλιστική μηχανή, θεσμικούς φορείς και μηχανισμούς διαμεσολάβησης είναι από ανεπιθύμητη έως εχθρική. Η ελεύθερη χρήση και αναπαραγωγή, τμηματική ή ολική, για τον κόσμο των ακηδεμόνευτων αγώνων και της αλληλεγγύης είναι δεδομένη.

Από τον πρόλογο της έκδοσης:

Η ιστορία της συνάντησης των δρόμων ανάμεσα σε Αθήνα και Μυτιλήνη ξεκινάει αρκετά πίσω, από τότε που και οι δύο πολιτικές ομάδες της παρούσας έκδοσης, έκαναν την επιλογή να στήσουν γέφυρες μεταξύ τους, προκειμένου να διασταυρώσουν τα περιεχόμενα της δράσης και των αρνήσεών τους απέναντι στην εξουσία και τις επιμέρους εκφάνσεις της. Παρά τη φαινομενική «μονοθεματικότητα» των συλλογικοτήτων –αντιμιλιταρισμός για την Πρωτοβουλία για την Ολική Άρνηση Στράτευσης από την Αθήνα και αγώνας ενάντια στα κέντρα κράτησης για τους/τις Musaferat από τη Λέσβο– η επιθυμία να συγκρουστούμε με το σύστημα που γεννά και θρέφει την καταπίεση και την εκμετάλλευση, μέσα στο πλαίσιο της οικονομικής και πολιτικής οργάνωσης του καπιταλισμού και του αστικού κράτους, είναι κοινή.

Με άξονα το χτίσιμο αυτών των αντιστάσεων, τόσο ενάντια στον μιλιταρισμό όσο και στις αντιμεταναστευτικές πολιτικές, η διασταύρωσή μας ξεκίνησε την άνοιξη του 2015, όταν άρχισε να φαίνεται πλέον ξεκάθαρα ότι η επιλογή της κυριαρχίας απέναντι στο «μεταναστευτικό» θα περνούσε από αρκετούς ματωμένους δρόμους. Και θα έδινε ιδιαίτερη έμφαση στην ολοένα και μεγαλύτερη στρατιωτικοποίηση της διαχείρισης μεγάλων πληθυσμών, στα πρότυπα των ήδη δρομολογημένων επιλογών για την αντιμετώπιση των κοινωνικών αντιστάσεων και των «εσωτερικών εχθρών» στις δυτικές κοινωνίες, μέσα από τα σύγχρονα δόγματα ασφάλειας, καταστολής και κοινωνικού ελέγχου.

Ως αποτέλεσμα μιας γόνιμης ανταλλαγής περιεχομένων, συναντηθήκαμε μετά την πρωτομαγιά του 2015 στην Κατάληψη στο Μπίνειο στη Λέσβο, θέτοντας προβληματισμούς γύρω από τη στρατιωτικο-αστυνομική διαχείριση πληθυσμών, με παράδειγμα το μεταναστευτικό και ανιχνεύοντας αυτοοργανωμένους, αντιθεσμικούς τρόπους αντίστασης και αγώνα ενάντια στη βαρβαρότητα και τον μιλιταρισμό. Τότε, ήδη η Λέσβος είχε μια μακριά μέσα στο χρόνο και συχνά μακάβρια εμπειρία του πολέμου ενάντια στους μετανάστες, αποτελώντας από παλιά πέρασμα προς την Ευρώπη για όσους/ες η ίδια η δυτική λεηλασία, πολεμική ή όχι, έχει στείλει έξω από τα σύνορα του τόπου τους. Μπορεί τότε να μιλούσαμε για «οργανωμένο θάνατο» και για εκατοντάδες νεκρούς στους υγρούς τάφους της Μεσογείου, μπορεί οι αναλύσεις μας να φώτιζαν το σκοτεινό μέλλον του εγκλεισμού σε στρατόπεδα συγκέντρωσης ως επιλογής της κυριαρχίας για τους «περισσευούμενους» μετανάστες, μπορεί οι εκτιμήσεις μας να αναδείκνυαν τον κομβικό ρόλο που αναμενόταν να διαδραματίσουν οι στρατοί στον έλεγχο της μετακίνησης των μεταναστών, όμως μετά από έναν ολόκληρο χρόνο τα βιώματα ήρθαν να αποδείξουν ότι καμιά πρόβλεψη δεν είναι τόσο στυγνή όσο τα ίδια τα γεγονότα, όταν αυτά τα παράγουν τα έθνη-κράτη, οι στρατοί και τα σύνορά τους.

[…]

Η βαρβαρότητα της στρατιωτικο-αστυνομικής διαχείρισης παράγει πια τις δικές της αυθόρμητες εκρήξεις, με δεκάδες μικρές και μεγάλες εξεγέρσεις, διαμαρτυρίες, αποχές συσσιτίου και απεργίες πείνας στις περισσότερες από αυτές τις «υποδομές» (sic). Πέρσι, ανιχνεύαμε σκεπτικά για τους κοινούς αγώνες ενάντια στις αντιμεταναστευτικές πολιτικές και τον μιλιταρισμό που τις διαποτίζει, τώρα όμως είμαστε ακόμα πιο σίγουροι/ες για τη θέση μας: Στο πλάι των μεταναστών, συνειδητά ξένοι/ες, ενάντια στον πολιτισμό της εξατομίκευσης, της καπιταλιστικής και κρατικής βαρβαρότητας, των εθνών και των εθνικισμών, των συνόρων και των περιφράξεων. Σε κοινούς αγώνες, μέχρι την καταστροφή και του τελευταίου στρατοπέδου.

Για οτιδήποτε αφορά στα περιεχόμενα, τη διανομή ή την παρουσίαση του εντύπου, μπορείτε να επικοινωνήσετε στις ηλεκτρονικές διευθύνσεις των ομάδων:

Musaferat: musaferat@espiv.net
Πρωτοβουλία για την ολική άρνηση στράτευσης: olikiarnisi@espiv.net

Η ηλεκτρονική μορφή του εντύπου διατίθεται ελεύθερα στα blog των ομάδων:

• musaferat.espivblogs.net
• olikiarnisi.espivblogs.net

Για να καταβέσετε ελεύθερα την ηλεκτρονική έκδοση, πατήστε εδώ.

Preface to Populations on target

The story of the points of contact between Athens and Mytilene starts long ago enough, when both political groups of the current publication made the choice to build bridges between them in order to make the contents of their actions and refusals against authority and its individual manifestations, intersect. Although the groups seem to be «single thematic» – antimilitarism for the Initiative for Total Army Objection from Athens and struggle against detention centers for Musaferat from Lesvos – there is a common desire to confront the system that generates and nourishes oppression and exploitation within the context of economic and political organization produced by capitalism and the bourgeois state.

Guided by the process of building this resistance, against both militarism and anti-migration policies, our contact started in spring 2015, when it began to appear more clearly that the choice of the dominant groups concerning «the migration issue» would follow several bloody paths. It would also give particular emphasis to the increasing militarisation of the management of large populations, complying with the standards of the already initiated options for addressing social resistance and «internal enemies» in western societies, through modern security, repression and social control doctrines.

As a result of a fertile exchange of content, we met after May Day 2015 at Bineio Squat in Lesbos, expressing concerns about the military-police management of populations, using the example of migration and tracing self-organized, anti-institutional ways of resistance and struggle against barbarism and militarism. By then, Lesvos had already had an enduring and often macabre experience of the war against migrants and constituted for a long time a passage to Europe for those who have been sent outside the borders of their land due to western plundering itself, by means of war or not. At that period, we were talking about «organized deaths» and hundreds of dead at the water graves of the Mediterranean, our analyses were shedding light to the dark future of incarceration in concentration camps as a choice made by the dominant groups for the «surplus» migrants, our estimates were highlighting the key role that armies were expected to play in controlling migrants’ movement; but a year later, experience came to prove that no foreknowledge is as brutal as the events themselves, when produced by armies, nation-states and their borders.

During this past one year, state barbarism showed its «teeth» a lot of times, determined to stand relentless against border crossing by migrants who, in this way, challenge the core of the bourgeois civilization of the West. Fortress Europe showed once again its murderous arsenal, reconstituted itself without reserves and inflexibilities and entered a state of emergency in order to «preserve» the «democratic» ideals of «european civilization» from the advent of the «barbarians». With the usual tool of diffusion and magnification of fear in western metropolises, aiming at the elicitation of broader social consent against «jihadists/islamists/terrorists», but also with the appropriate background of the last attacks in Paris and Brussels, trench warfare in Near and Middle East and Africa, zones that have been paying for centuries the price of western atrocities on them, has moved to Europe. Armies in the streets of metropolises came once more to prove the obvious: that «peace» is an integral part of the military process.

In the canvas of this «peace», «humanism» was very easily incorporated, in relation to the irrevocably military/repressive management of the mass of migrant populations – in particular, of those segments that do not meet the standards for cheap labour in the service of capitalism. Migrants, having always been the «result» of battlefields, are once again caught in the vortex of international militaristic imperatives for their management, experiencing on their own skin the rawness of the false dilemma «humanism or barbarism», facing hermetically sealed borders, NATO and other military forces placed there for their deterrence.

Since last year, some things may have changed, but the policy of illegalizing migrants and the philosophy of extensive militarisation as a «necessity» to address the «threat from the East» remained the same. The present publication does not attempt another analysis of the famous «refugee crisis», that seemed to fall «from the sky down on our heads» over the past year, transforming not only the main political agenda and the human geography of the map of Greece, but also the map of resistance to this crisis. It pursues to open in public the debate about the results of this military/repressive management, to highlight what militarism really is, not as a deviant ideology of bourgeois civilization but as one of its structural parts, to track its institutional persistence to control and stifle sociopolitical resistance and reveal its ideological and material diffusion at the level of everyday life. To highlight the active role of the greek state in the implementation and dissemination of security ideology and its crucial position-attitude in geopolitical rivalries. To critically evaluate the experience of the example of Lesvos and the NGOation of solidarity on the island – with very few exceptions of self-organised stances – and convey this critique to the fields where solidarity and dignity are being collectively fought for.

Currently, Lesvos is probably in a standby mode, without the experience of «migrant waves» that lasted from summer 2015 to February and March 2016, when Macedonian borders were shut down and the agreement between EU and Turkey was signed. However, the neoliberal recipe of the famous «revolving door», that is the occasional opening and closing of the tap, still makes the island one of the most important passages to Europe, especially if the agreement between EU and Turkey collapses. During summer and autumn 2015, media eyes were turned to the beaches that demarcate the edge of Europe, but it was in the mainland that the sequel was about to unfold when the detention center of the island was to territorialize the philosophy of the state of exception, sometimes as an Authentication Center with «open gates» and sometimes as a Hot Spot incarcerating thousands of migrants.

At the same time, the «refugee crisis» moved from the border areas to the parks and squares of Athens, to be confined later at detention centers-prisons in many areas of the greek territory under the watchful eye of the army personnel. A new normality has emerged into our lives: life in the barracks as a model of population management. Piraeus, Elaionas, Elliniko, Schisto, Malakasa, Skaramagas, Thessaloniki, Larissa, Lamia, Karditsa, Volos. There – and elsewhere – «non-spaces» are set up, fences, internal borders and enclosures are demarcated, carrying humanism of the barracks to everyday life.

The brutality of the military-police management already produces its own spontaneous explosions, with dozens of big and small uprisings, protests, food abstentions and hunger strikes in most of these «infrastructures« (sic). Last year, we were thoughtfully tracing the possibility of common struggles against anti-migrant policies and militarism that pervades them, but now we are even more confident of our stance: Standing by the migrants, consciously foreigners, against the culture of individualisation, of capitalist and state barbarism, nations and nationalism, borders and enclosures. In common struggles, until the destruction of the last military camp.

Initiative for Total Army Objection
Group against Detention Centers, Musaferat

Το σημείωμα σε pdf

Μετά τη συμφωνία της 18^ης Μαρτίου μεταξύ Ε.Ε. και Τουρκίας, ένα νέο σκηνικό φάνηκε να διαμορφώνεται στη Λέσβο για ακόμα μία φορά. Οι περιπολίες των νατοϊκών, ευρωπαϊκών και τουρκικών σκαφών εντατικοποιήθηκαν ελαχιστοποιώντας τις βάρκες με μετανάστες-ριες που καταφέρναν να περάσουν τα ελληνικά υδάτινα σύνορα, ενώ ένα νέο εσωτερικό «σύνορο» δημιουργήθηκε στο λιμάνι της Μυτιλήνης. Όσοι πρόλαβαν να περάσουν πριν τη συγκεκριμένη ημερομηνία προωθήθηκαν στην ηπειρώτικη Ελλάδα για να καταλήξουν στα διάφορα «κέντρα φιλοξενίας» και η Λέσβος μετατράπηκε, μαζί με τα υπόλοιπα 4 νησιά που προέβλεπε η συμφωνία, σε μία ιδιότυπη φυλακή για όσους-ες συνεχίζουν να φτάνουν από τις 20 Μαρτίου και μετά, ημερομηνία έναρξης της εφαρμογής της.

Η νέα συνθήκη Ε.Ε – Τουρκίας

Σύμφωνα με τις διατάξεις της νέας συνθήκης για όσους-ες μετανάστες-ριες καταφέρουν να περάσουν στην Ευρώπη, προβλέπεται ο εγκλεισμός τους στα 5 επονομαζόμενα hot spots σε Λέσβο, Χίο, Σάμο, Κω και Λέρο, μέχρι την εξέταση του αιτήματος ασύλου τους. Η κράτησή τους σε αυτά περιλαμβάνει την καταγραφή και ταυτοποίησή τους από τις ελληνικές αρχές και τον Frontex, και την καταγραφή του αιτήματος ασύλου για όσους-ες το επιθυμούν. Όσοι-ες αρνηθούν την κατάθεση ασύλου οδηγούνται άμεσα προς απέλαση στην τελευταία χώρα-σταθμό του ταξιδιού τους, εν προκειμένω την Τουρκία. Βρίσκονται έτσι εκβιαζόμενοι-ες, υπό την απειλή απέλασης, να καταθέτουν αίτημα ασύλου στην Ελλάδα ανεξαρτήτως της χώρας του πραγματικού τους προορισμού. Για όσους-ες υπάρξει απόρριψη του αιτήματος, δικαιούνται την κατάθεση έφεσης στις δευτεροβάθμιες επιτροπές μετά την οποία είτε τους χορηγείται άσυλο, με μία μικρή πιθανότητα «μετεγκατάστασης» σε κάποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα μέσω του ανάλογου προγράμματος που εκπονείται, είτε οδηγούνται προς απέλαση (επανεισδοχή) στην Τουρκία. Ένα παράθυρο παραμένει ανοιχτό προς απέλαση ακόμα και για αυτούς που ενώ, σύμφωνα με τις ευρωπαϊκές συνθήκες, συγκεντρώνουν τα κριτήρια χορήγησης ασύλου στην Ευρώπη αλλά μπορεί να κριθεί από τις επιτροπές ως ασφαλής η επιστροφή τους στην Τουρκία. Αυτοί-ες εντάσσονται μάλιστα σε ένα κανιβαλιστικό αλισβερίσι μεταξύ Τουρκίας και Ε.Ε. αφού προβλέπεται η μετεγκατάσταση από την Τουρκία στην Ευρώπη Σύριων μεταναστών σε αναλογία 1:1 για όσους επαναπροωθούνται σε αυτήν. Σύγχυση ωστόσο επικρατεί, γύρω από την εφαρμογή της διάταξης αυτής καθώς υπάρχουν επαναλαμβανόμενες αντιφατικές αποφάσεις των αρμόδιων οργάνων. Για την εφαρμογή της απαιτείται η αναγνώριση της Τουρκίας ως «ασφαλούς τρίτης χώρας» κάτι που έχει απορριφθεί ήδη από μία σειρά δευτεροβάθμιων επιτροπών[1]. Ωστόσο νέες αποφάσεις επιτροπών προέβησαν στην εν λόγο αναγνώριση που συνόδευε τις αποφάσεις απέλασης 2 Σύριων μεταναστών[2].

Οι διατάξεις της νέας συνθήκης μπαίνουν έτσι σε εφαρμογή και οι μετανάστες-ριες που φθάνουν βρίσκονται αντιμέτωποι-ες με το σύστημα διαλογής, παρανομοποίησης και εξαθλίωσης που ετοιμάστηκε για την υποδοχή τους.

Παράλληλα ένα νέο σύστημα συλλήψεων μπήκε σε εφαρμογή για τον κόσμο που επέβαινε σε όσες βάρκες καταφέρναν να περάσουν τα σύνορα, με τις συλλογές τους να γίνονται μεσοπέλαγα από πλοία του Frontex και του Λιμενικού Σώματος, αποτρέποντας έτσι από τη μία την όποια δυνατότητα αποφυγής της σύλληψης και καταγραφής και από την άλλη της επαφής με τις διάφορες εθελοντικές ομάδες ή και ΜΚΟ που παρέμεναν στις παραλίες του νησιού για την υποδοχή τους.

Η εφαρμογή της νέας αυτής συνθήκης έφερε σημαντικές αλλαγές στα νούμερα των αφίξεων που ακολούθησαν, φτάνοντας σχεδόν σε μηδενικά επίπεδα για τους μήνες Απρίλιο και Μάιο. Ωστόσο ένας σημαντικός αριθμός μεταναστών κατάφερε να περάσει και παραμένει εγκλωβισμένος στο νησί. Σύμφωνα με τα στοιχεία που προκύπτουν από τον ιστότοπο της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ (UNHCR) μετά την εφαρμογή της συμφωνίας στο νησί της Λέσβου περάσαν μέχρι και τις 16 Ιουνίου 4732 άτομα[3].

Μία σημαντική ακόμα πτυχή της εν λόγω συμφωνίας που βρήκε ήδη εφαρμογή στα νησιά του αιγαίου είναι το σύστημα των λεγόμενων «επανεισδοχών». Ένα σύστημα απελάσεων πίσω στην Τουρκία για όσους-ες δεν καταθέσουν αίτημα ασύλου ή αυτό απορριφθεί. Ήδη από το νησί της Λέσβου έχουν πραγματοποιηθεί 6 διαδικασίες απελάσεων. Συνολικά 468 μετανάστες έχουν απελαθεί μετά την έναρξη της συμφωνίας με παραπάνω από τους μισούς να απελαύνονται από τη Λέσβο. Για τις επιχειρήσεις αυτές χρησιμοποιήθηκαν ναυλωμένα καράβια προς τη Σμύρνη και το Δικελί αλλά και μία αεροπορική με πτήση του Frontex προς τα Άδανα Τουρκίας.

Το κέντρο κράτησης (Hot Spot) της Μόριας

Το κέντρο κράτησης της Μόριας, υπό τη νέα του ονομασία ως hot spot, ξανακλείνει τις πύλες του, αποτυπώνοντας τον πραγματικό του χαρακτήρα ως ένα σύγχρονο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Οι προετοιμασίες για αυτή τη μετάβαση ξεκίνησαν καιρό πριν, με τη σταδιακή συντήρηση και επισκευή όλων των περιφράξεων που είχαν καταστραφεί το προηγούμενο διάστημα. Νέοι ψηλότεροι φράχτες στήθηκαν περιμετρικά και τα πολυεθνικά σώματα ασφαλείας πήραν τις θέσεις τους μέσα και έξω από το κέντρο. Είναι απαραίτητο να σημειωθεί, ότι η λειτουργία του κέντρου κράτησης της Μόριας, ως Κέντρο Υποδοχής αλλά και ως Προαναχωρησιακό ταυτόχρονα, έχει την προέλευσή του και στον αρχικό σχεδιασμό του 2013, όταν προβλεπόταν να λειτουργήσει με αυτόν ακριβώς τον τρόπο.

Το κέντρο κράτησης της Μόριας μετά και τις επεκτάσεις που πραγματοποιήθηκαν υπολογίζεται να έχει χωρητικότητα στέγασης περίπου 2000 ατόμων. Έτσι, με βάση ότι στο νησί κατέφθασαν πολλά περισσότερα άτομα, τα οποία έπρεπε να κρατηθούν στο κέντρο αυτό, σύντομα άρχισε να επικρατεί το αδιαχώρητο δημιουργώντας πρακτικά προβλήματα στην εφαρμογή του εγκλεισμού όσων μεταναστών-ριών κατέφθαναν. Ως πρώτη λύση εφαρμόστηκε η μετακίνηση περί των 1000 ατόμων που τους αναγνωρίστηκε κάποιο καθεστώς ευαλωτότητας (π.χ. ανάπηροι, τραυματίες, οικογένειες, ασυνόδευτες γυναίκες, κ.λπ) στον δημοτικό καταυλισμό του Καρά Τεπέ. Ένας πρόσθετος διαχωρισμός έτσι ήρθε να προστεθεί στους ήδη υπάρχοντες, δημιουργώντας με τη σειρά του εντάσεις μεταξύ των μεταναστών-ριων στους οποίους και εφαρμόζονταν. Οι «φιλοξενούμενοι» του Καρά Τεπέ, επίσης προσφέρονταν για τα επικοινωνιακά παιχνίδια των αρχών όποτε παρουσιαζόταν τέτοια ανάγκη, αφού αποτελούν το δείγμα προς επίδειξη στις διάφορες προσωπικότητες που καταφθάνουν στο νησί[4].

Πολιτικά αρμόδιο για τη λειτουργία του hot spot της Μόριας παραμένει το υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής με το Υπουργείο Εθνικής Αμύνης να διατηρεί μερικές από τις αρμοδιότητες που του είχαν παραχωρηθεί το προηγούμενο διάστημα, από την επίβλεψη κατασκευαστικών έργων μέχρι τη σύναψη των συμβάσεων σίτισης και καθαριότητας. Αρκετές όμως αποφάσεις, για τον τρόπο λειτουργίας του, λαμβάνονταν τυπικώς και ατύπως από τη UNHCR. Η μετάβαση του όμως σε κέντρο κλειστού τύπου προσέθεσε νέες απαιτήσεις ελέγχου και επιτήρησης οι οποίες και περάσαν στην ελληνική αστυνομία αλλά και τα διεθνή ευρωπαϊκά σώματα ασφαλείας που έχουν καταφθάσει στο νησί. Νέα συνθήκη όμως για τα κέντρα κράτησης αποτελεί και η χρήση ιδιωτικών εταιριών ασφάλειας στο εσωτερικό των κέντρων. Σύμφωνα με δημοσιεύματα, η πρόσληψη τους έχει γίνει από την EASO (Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Ασύλου) και αφορά την προστασία των εργαζομένων της (!).Είναι η ίδια υπηρεσία που προσπάθησε να απαγορέψει την πρόσβαση δικηγόρων στο κέντρο της Μόριας που βρίσκονταν εκεί για την ενημέρωση πελατών τους σε σχέση με τις εξεταζόμενες υποθέσεις τους[5]. Να σημειωθεί ότι η πρώτη φορά που είχε διαφανεί η πρόθεση για τη χρήση τέτοιων εταιριών, ήταν το 2014 επί υπουργίας Ν.Δένδια, όταν και είχε προκηρυχθεί διαγωνισμός για τη φύλαξη 3 κέντρων κράτησης (Κόρινθος, Παρανέστι Δράμας, Φυλάκιο Ορεστιάδας) με διαφαινόμενο τότε μειοδότη τη G4S[6].

Για όσους παραμένουν στο κέντρο της Μόριας οι συνθήκες κράτησης τους είναι εξαθλιωτικές. Πολλοί-ες καλούνται να κοιμηθούν στους  προαύλιους χώρους με τις σκηνές camping να έχουν αρχίσει να καλύπτουν πάλι κάθε ανοιχτό χώρο στο κέντρο. Συνεχής καταγγελίες υπάρχουν για την ποιότητα του φαγητού αλλά και για την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όσους χρίζουν ανάγκης[7]. Παράλληλα οι αστυνομικές δυνάμεις που επιτηρούν το κέντρο εμφανίζονται πολύ πιο επιθετικές από τη νέα συνθήκη και έπειτα. Σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί και η αβεβαιότητα για το τί τους επιφυλάσσει το μέλλον, καθώς όλοι-ες βρίσκονται στην αναμονή της εξέτασης του αιτήματος ασύλου τους, με συνεχείς πληροφορίες να βγαίνουν προς τα έξω για απορριπτικές αποφάσεις και επιχειρήσεις απελάσεων. Οι διαδικασίες εξέτασης των αιτημάτων εμφανίζονται αρκετά χρονοβόρες με αποτέλεσμα πολλοί να είναι αυτοί που έχουν ήδη συμπληρώσει 2,5 μήνες εγκλωβισμένοι στο νησί. Ένα χαρτί που τους παραχωρείται μετά τις 25 μέρες, που τους επιτρέπει την έξοδό τους από το κέντρο αλλά όχι από το νησί, δεν φαίνεται να αποτελεί πραγματική ελάφρυνση στη πίεση που δέχονται. Επιπλέον η συνεχιζόμενη κράτησή τους σε ένα καθεστώς ημιπαρανομίας, έχει δημιουργήσει ένα ψυχολογικό αλλά και οικονομικά ασφυκτικό περιβάλλον, οδηγώντας πολλούς σε κινήσεις απελπισίας.

Ειδική αναφορά πρέπει να γίνει και στις συνθήκες κράτησης των ασυνόδευτων ανηλίκων. Λόγω και της έλλειψης διαθέσιμων θέσεων στους υπάρχοντες εξωτερικούς ξενώνες οι ρυθμοί απελευθέρωσής τους είναι τρομερά αργοί. Ως αποτέλεσμά αυτού, πολλοί είναι αυτοί που ανά περιόδους βρίσκονται φυλακισμένοι για διάστημα μεγαλύτερο και από 2 μήνες καθώς βρίσκονται σε ένα ειδικό καθεστώς κράτησης που δεν επιτρέπει την άδεια εξόδου τους μετά την πάροδο των 25 ημερών, όπως στους υπόλοιπους. Στο κέντρο πλέον λειτουργεί μία πτέρυγα χωρητικότητας 156 ατόμων όμως λόγω του σημαντικού αριθμού αφίξεων είναι σχεδόν συνεχώς υπερπλήρης. Για μεγάλο διάστημα λειτούργησε ατύπως και παραβιάζοντας όλες τις ρυθμίσεις προστασίας των ανηλίκων και μία πτέρυγα φάντασμα. Η πτέρυγα αυτή βρισκόταν σε άλλο σημείο του κέντρου κράτησης και κρατούνταν φυλακισμένοι οι ανήλικοι που έφθαναν μέχρι να δημιουργηθεί χώρος στην επίσημη πτέρυγα. Μάλιστα στην πτέρυγα-φάντασμα δεν επιτρεπόταν ούτε η προσέγγισή της από τα μέλη των διαφόρων ΜΚΟ που έχουν αναλάβει το έργο τη ψυχοκοινωνικής υποστήριξης των ανηλίκων στο κέντρο. Μετά και από μία δυναμική διαμαρτυρία που ξεκίνησε από την πτέρυγα των ασυνόδευτων ανηλίκων και εξαπλώθηκε και στους υπόλοιπους χώρους του κέντρου, περί τους 20 ανήλικους απομακρύνθηκαν σε ξενώνα της ΜΚΟ ‘Ηλιαχτίδα’ και λίγοι παραπάνω από 70 στον καταυλισμό των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στο χωριό του Μανταμάδου. Η μεταφορά αυτή δεν έγινε τυχαία, αφού τα περισσότερα παιδιά που μετακινήθηκαν, είχαν υποδειχθεί ως τα «ταραχοποιά στοιχεία», που χαλάνε τη «γαλήνη» της πτέρυγας των ασυνόδευτων ανηλίκων. Μετά και από τα γεγονότα αυτά και την αποσυμφόρηση της επίσημης πτέρυγας με τις μετακινήσεις που λάβανε μέρος, δεν υπάρχει νεότερη αναφορά για τη λειτουργία της πτέρυγας-φάντασμα.

Εξεγέρσεις – Συγκρούσεις

Οι συνθήκες αυτές δημιουργούν ένα εκρηκτικό κλίμα το οποίο συχνά εκφράζεται σε διαμαρτυρίες αλλά ακόμα συχνότερα σε συγκρούσεις μεταξύ των ίδιων των μεταναστών. Διάφορες διαμαρτυρίες έχουν λάβει μέρος στο κέντρο κράτησης της Μόριας, αλλά τελευταία και στο λιμάνι της Μυτιλήνης, με κύριο αίτημα την απελευθέρωσή τους και την ελεύθερη αναχώρησή τους από το νησί. Κατά κύριο λόγο ο χαρακτήρας που έχουν οι διαμαρτυρίες αυτές είναι φιλειρηνικός, με τους περισσότερους μετανάστες να είναι έτοιμοι να δεχθούν την όποια υπόσχεση δοθεί από κάποιον «αρμόδιο». Ωστόσο δεν έλειψαν και οι εντονότερες διαμαρτυρίες που οδήγησαν και σε συγκρούσεις με τις μονάδες καταστολής του κέντρου. Μάλλον σημαντικότερη όλων, υπήρξε η εξέγερση στα τέλη Απριλίου που ξεκίνησε από την πτέρυγα ανηλίκων και εξαπλώθηκε σε όλο το κέντρο. Οι φωτιές, οι πέτρες και οι φωνές των εξεγερμένων βρέθηκαν αντιμέτωπες αρχικά με τη βία και τα δακρυγόνα των αστυνομικών δυνάμεων και στη συνέχεια με τη διαμεσολαβητική διάθεση των ΜΚΟ[8].

Όλο και συχνότερες είναι όμως οι συγκρούσεις μεταξύ των ίδιων των μεταναστών που κρατούνται στο κέντρο. Μέσα από την κατάσταση εξαθλίωσης και απελπισίας στην οποία έχουν οδηγηθεί, κανιβαλιστικές συμπεριφορές αναδύονται συνεχώς. Συχνά χωρισμένοι με βάση φυλετικά και εθνοτικά χαρακτηριστικά, μικροκαυγάδες καταλήγουν σε γενικευμένες συρράξεις με σοβαρούς τραυματισμούς και τρομοκράτηση των πιο αδύναμων. Πολλοί-ες είναι αυτοί-ες, που εκμεταλλευόμενοι-ες τη δυνατότητα εξόδου που τους χορηγεί το χαρτί των 25 ημερών, έχουν καταλήξει να κοιμούνται στα χωράφια γύρω από το κέντρο υπό το φόβο των συγκρούσεων. Οι αστυνομικές δυνάμεις, συχνά απλοί παρατηρητές των γεγονότων αυτών, έχουν φτάσει στο σημείο μέχρι και να εξαγοράζουν τη δική τους προστασία με αντάλλαγμα ψεύτικες υποσχέσεις περί ειδικής μεταχείρισης.

ΜΚΟ και άλλες δομές

Η συνθήκη του κλειστού κέντρου κράτησης δημιούργησε και νέα δεδομένα για τη δράση των διαφόρων ΜΚΟ ή εθελοντών. Η πρόσβαση στο εσωτερικό του κέντρου έγινε πολύ αυστηρή με λίγες επιλεγμένες ΜΚΟ να διατηρούν αυτή τη δυνατότητα ενώ υπήρξαν και άλλες που θεωρήσαν την εικόνα των έγκλειστων μεταναστών-ριών ως ασύμβατη με την εικόνα τους και αποφάσισαν την ολική ή μερική αποχώρησή τους. Επίσης η μετάβαση στο ολοκληρωτικό μοντέλο ελέγχου των μεταναστών-ριών που κατέφθαναν από τη στιγμή της άφιξής τους μέχρι και την κράτησή τους στα κέντρα, άφησε αρκετές χωρίς αντικείμενο οδηγώντας τες επίσης στην αποχώρησή τους από το νησί.

Στο νησί έχουν παραμείνει ωστόσο οι μεγαλύτερες από τις ΜΚΟ, είτε γιατί εκπληρώνουν συμβόλαια έργων που είχαν συνάψει ή γιατί έχουν την οικονομική δυνατότητα να διατηρήσουν το πόστο τους εν αναμονή των εξελίξεων. Έτσι η επιθυμία των αρχών να ξεφορτωθούν τους μικρούς παίχτες αλλά και όσους-ες δεν συνάδουν με το πολιτικό σχεδιασμό εφαρμογής των αντιμεταναστευτικών τους πολιτικών βρήκε εφαρμογή. Κάτι ανάλογο συνέβη και τις δομές που είχαν στηθεί. Μετά την εκκένωση της δομής του No Border Kitchen στα Τσαμάκια Μυτιλήνης[9], αλλά και την οικειοθελή αποχώρηση της δομής του Πλάτανου από τη Συκαμιά Λέσβου, στο νησί παραμένουν οι καταυλισμοί της International Rescue Committee (IRC) ‘Απάνεμο’ στην περιοχή της Εφταλούς, των Γιατρών Χωρίς Σύνορα (ΓΧΣ) στο Μανταμάδο και των πρώην Κατασκηνώσεων του ΠΙΚΠΑ στη Μυτιλήνη. Το ‘ΠΙΚΠΑ’ εξακολουθεί και φιλοξενεί ευάλωτες ομάδες ενώ οι κατασκηνώσεις των ΓΧΣ μετατράπηκαν σε ξενώνα φιλοξενίας ασυνόδευτων ανηλίκων, με τη συνεργασία της ΜΚΟ Praksis μετά και την εξέγερση του Απριλίου. Το Απάνεμο παραμένει ανενεργό, όμως το προηγούμενο διάστημα υπήρξαν κινήσεις από την οργάνωση ζητώντας από τις αρχές και τους τοπικούς φορείς να μετατραπεί και αυτό σε χώρο «φιλοξενίας» ευάλωτων ομάδων, παίρνοντας δανεικούς (!) μετανάστες από το κέντρο της Μόριας[10]. Δεν δίστασαν μάλιστα να απειλήσουν με κλείσιμο του χώρου με ότι αυτό συνεπάγεται για την οικονομική εμπλοκή της οργάνωσης στην τοπική οικονομία.

Τοπική Κοινωνία

Οι αντιδράσεις της τοπικής κοινωνίας είναι μάλλον συντηρητικότερες σε σχέση με τον προηγούμενο χρόνο. Το κλίμα που καλλιεργείται είναι αρκετά αρνητικό εστιάζοντας από τη μία στην επιρροή που είχαν οι περσινές εικόνες στο τουριστικό προϊόν του νησιού και από την άλλη σε προβλήματα που έχουν δημιουργηθεί από μικροκλοπές που πραγματοποιούνται από μετανάστες που έχουν εγκλωβιστεί στο νησί.

Η περιοχή του Μολύβου (δημοφιλής τουριστικός προορισμός του νησιού) παρουσιάζει σημαντική μείωση στις αφίξεις τουριστών, κάτι που δεν μπορεί να θεωρηθεί ανεξάρτητο από τα γεγονότα του περασμένου καλοκαιριού. Οι ρατσιστικές ανακοινώσεις του τοπικού φορέα τουρισμού ήρθαν να συνδράμουν με τη σειρά τους στην απομόνωση της περιοχής, κάτι που έγινε εμφανέστερο μετά και την αποχώρηση των δεκάδων εθελοντών-αλληλέγυων που παρέμεναν στην περιοχή το προηγούμενο διάστημα.  Η νέα αυτή συνθήκη για το Μόλυβο έχει επηρεάσει και το υπόλοιπο νησί, ένα νησί όμως που παραδοσιακά αδυνατεί να σταθεί στον τουριστικό ανταγωνισμό (σε σύγκριση με άλλα νησιά) μέσα από τις δικές του παθογένειες όπως χρειάστηκε να ομολογήσει και ο πρόεδρος ξενοδόχων Λέσβου[11], αλλά και από παράγοντες που δεν σχετίζονται με το μεταναστευτικό (έκρυθμη κατάσταση Τουρκίας, καθυστέρηση αναστολής της αναγκαιότητας βίζας για τους ολιγοήμερους επισκέπτες από την Τουρκία, κ.λπ.). Ωστόσο τα γεγονότα αυτά εύκολα παραμερίζονται από τους διάφορους θιασώτες μισαλλόδοξων θέσεων επηρεάζοντας σημαντικά και τις στάσεις της υπόλοιπης κοινωνίας.

Επιπλέον διάφορα κρούσματα μικροκλοπών που πραγματοποιούνται από μετανάστες έρχονται να προκαλέσουν με τη σειρά τους δυσφορία στα θύματα και την τοπική κοινωνία. Μέσα από τη συνεχιζόμενη κράτησή τους πολλοί είναι οι μετανάστες-ριες που αντιμετωπίζουν προβλήματα επιβίωσης, με τις οικονομίες τους να έχουν εξαντληθεί. Η συνθήκη παρανομοποίησης στην οποία έχουν οδηγηθεί, χωρίς να τους δίνεται η δυνατότητα εξεύρεσης «νόμιμων» πόρων ή συνέχισης του ταξιδιού τους και οι εξαθλιωτικές συνθήκες κράτησης για αρκετούς-ες, έχουν ως αποτέλεσμα στη στροφή τους προς κανιβαλιστικές συμπεριφορές. Κλοπές που γίνονται αδιάκριτα προς άλλους μετανάστες ή και ντόπιους καλλιεργούν με τη σειρά τους μία συνθήκη έντασης που πριμοδοτείται και από σειρά ρατσιστικών δημοσιευμάτων. Ήδη, στο παρακείμενο χωριό της Μόριας, έχουν πραγματοποιηθεί τοπικές συνελεύσεις με τους κατοίκους να στρέφονται πέραν των εθνικών και τοπικών αρχών και κατά των μεταναστών-ριών.

Παράλληλα σημαντικό χώρο για να αναπτυχθούν έχουν βρει και διάφορα κυκλώματα διακίνησης εγγράφων. Η παραμονή στο νησί φαντάζει αδιέξοδη για τους-τις περισσότερους-ες μετανάστες-ριες και η σοβαρή απειλή απέλασης έχει δημιουργήσει τις απαραίτητες συνθήκες που έρχονται να εκμεταλλευτούν τα κυκλώματα αυτά. Μία αγορά εγγράφων έχει έτσι αναπτυχθεί ερχόμενη να προσφέρει παράλληλα, διεξόδους στις τοπικές αστυνομικές και πολιτικές αρχές, αφενός λειτουργεί εκτονωτικά για τους μετανάστες που ελπίζουν σε πλάγιες οδούς για την αναχώρησή τους από το νησί, αφετέρου προσφέρει μείωση του αριθμού των μεταναστών που βρίσκονται υπό την επιτήρηση και καταστολή τους. Οι συνθήκες στο νησί έχουν φτάσει όμως σε τέτοιο αδιέξοδο σημείο που το ανταγωνιστικό κίνημα βρίσκεται αντιμέτωπο με διάφορους «χρήσιμους ηλίθιους» της ιστορίας οι οποίοι φτάνουν στο σημείο να προτείνουν τη διακίνηση πλαστών εγγράφων ως λύση, αντί να αντιμετωπίζεται ως ακόμα μία συνθήκη εκμετάλλευσης και αναπαραγωγής της παρανομοποίησης που υφίστανται οι μετανάστες-ριες.

Ενάντια στον κοινωνικό κανιβαλισμό

Ανοιχτά σύνορα για όλους-ες

Για ένα κόσμο ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης

Ιούνιος 2016

[1] http://www.thepressproject.gr/article/95095/I-sumfonia-EE-Tourkias-exei-ousiodi-kena-tonizei-i-elliniki-epitropi-prosfugon

[2] http://www.efsyn.gr/arthro/ekklisi-gia-mi-apelasi-dyo-syron-prosfygon

[3] http://data.unhcr.org/mediterranean/country.php?id=83

[4] Κατά την επίσκεψη του Πάπα και του Ορθόδοξου Οικουμενικού Πατριάρχη υπήρξε μεταφορά πολλών εξ αυτών στο κέντρο κράτησης της Μόριας για να αποτελέσουν τον κόσμο που θα συναντούσαν οι εν λόγω παπάδες, αποκλείοντας παράλληλα, με την βοήθεια των ΜΚΟ, τους έγκλειστους του στρατοπέδου σε τμήματα με τα οποία δεν θα ερχόντουσαν σε επαφή.

[5] https://www.newsdeeply.com/refugees/op-eds/2016/06/15/new-security-on-greek-islands-reduces-access

[6] Η βρετανική G4S αποτελεί τη μεγαλύτερη εταιρία ιδιωτικής ασφάλειας στον κόσμο, και φημίζεται για το ρόλο της στην προσπάθεια ιδιωτικοποίησης των φυλακών στα πρότυπα ΗΠΑ και Βρετανίας. Διατηρεί ένα μεγάλο αριθμό από ιδιωτικές φυλακές και κέντρα κράτησης μεταναστών ανά τον κόσμο, ενώ στην Ελλάδα έχει αναλάβει επίσης το πρόγραμμα ηλεκτρονικής σήμανσης και επιτήρησης φυλακισμένων (βραχιολάκι).

[7] http://www.actionaid.gr/enhmerwsou/nea/moria-may-2016/

[8] Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την εξέγερση της 26^ης Απριλίου δες εδώ:

[9] https://musaferat.espivblogs.net/

[10] http://www.lesvosnews.net/articles/news-categories/politiki/epistoli-k-astyrakaki-stin-irc-diafonei-sto-monimo-kataylismo

[11] http://www.emprosnet.gr/article/84328-anastatoi-oi-xenodohoi-tis-lesvoy

Την Παρασκευή 24 Ιουνίου θα βρεθούμε στα Γιάννενα συμμετέχοντας στο 10^ο Βαλκανικό Αναρχικό Φεστιβάλ Βιβλίου.  Θα παρουσιαστεί η έκδοση «Πληθυσμοί στο Στόχαστρο – μιλιταρισμός/κράτος έκτακτης ανάγκης / πολεμικά δόγματα / ανθρωπισμός / μετανάστες. Το παράδειγμα της Λέσβου» και θα ακολουθήσει συζήτηση πάνω στη νέα έκδοση,  που αποτελεί αποτέλεσμα συν-δημιουργίας των ομάδων Πρωτοβουλία για την Ολική Άρνηση Στράτευσης (Αθήνα) και Musaferat, ομάδα ενάντια στα κέντρα κράτησης (Λέσβος), σχετικά με τη μετανάστευση και τη στρατιωτική διαχείρισή της.

Πληροφορίες για το φεστιβάλ εδώ: http://bab2016.espivblogs.net/

Ο mazhar iqbal, μετανάστης (εργάτης) από το πακιστάν, ένας από τους 65 κατηγορούμενους για την εξέγερση στην αμυγδαλέζα το 2013, βρίσκεται ακόμα κρατούμενος στο κέντρο κράτησης στην κόρινθο.

Συλλαμβάνεται χωρίς χαρτιά τον ιούλιο του 2012 στη λάρισα, όπου έμενε και δούλευε για αρκετά χρόνια.

Από τότε δεν έχει περάσει ούτε μια μέρα ελεύθερος.

Τον αύγουστο του 2013, στο κέντρο κράτησης της αμυγδαλέζας όπου ήταν έγκλειστος, ξεσπά εξέγερση. Μαζί με άλλους 64 συγκρατούμενούς του διώκεται ποινικά και προφυλακίζεται στον κορυδαλλό. Όλοι αθωώνονται στη δίκη που ακολουθεί το δεκέμβρη του 2014 και αφήνονται ελεύθεροι, εκτός από τον mazhar που οδηγείται πάλι πίσω στον κορυδαλλό για να εκτίσει περαιτέρω ποινή φυλάκισης 1 έτους για παράνομη είσοδο στην χώρα, με βάση καταδικαστική απόφαση που είχε εκδοθεί ερήμην του το 2012.

Συνολικά, ο  mazharέχει κρατηθεί διοικητικά για έναν χρόνο στην αμυγδαλέζα (ιούλιος 2012 – αύγουστος 2013), έχει προφυλακιστεί στον κορυδαλλό περιμένοντας τη δίκη για την εξέγερση για άλλους 17 μήνες (αυγ. 2013 – δεκ. 2014), ακολούθως έχει φυλακιστεί άλλον έναν χρόνο εκεί εκτίωντας παλιότερη ποινή (ιαν. 2015 – δεκ. 2015), και συνεχίζει μέχρι σήμερα να κρατείται, διοικητικά και πάλι,  στο κέντρο κράτησης κορίνθου, αφού έκανε πρώτα ένα μικρό πέρασμα 2 μηνών από την αμυγδαλέζα.

Συμπληρώνει 4 χρόνια συνεχόμενου εγκλεισμού.

Οι αντιρρήσεις στη διοικητική κράτησή του απορρίπτονται από τη διεύθυνση αλλοδαπών κατ’ εξακολούθηση.

Το ελληνικό κράτος και τα όργανά του, μπάτσοι και δικαστές, εξάντλησαν πάνω του όλη τους τη βία, το ρατσισμό και την εκδικητικότητα.

Ο mazhar όμως δεν έχει παραιτηθεί.

Παρά το ότι έχει περάσει τα τέσσερα τελευταία χρόνια έγκλειστος, παρά την απελπισία που τον κατακλύζει τις μέρες και τις νύχτες εκείνες που το κελί του φαντάζει ο μοναδικός του ορίζοντας, συνεχίζει να στέκεται όρθιος και αξιοπρεπής και να παλεύει για τη ζωή και την ελευθερία του.

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ MAZHAR IQBAL

αθήνα 14.6.2016

hambastegi

Σήμερα Τετάρτη 25/5 στις 12 το πρωί πραγματοποιήθηκε πορεία μετανστών αφγανικής κυρίως καταγωγής όλων των ηλικιών σε κεντρικούς δρόμους της Μυτιλήνης. Αίτημα τους να φύγουν από το νησί που έχουν εγκλωβιστεί. Συνθήματα «Freedom» και αυτσχέδια πλακατ «Moria is jail» διαδήλωναν «φρουρούμενοι» από διας και ασφαλιτομάνι που έτρεξε να δείξει με γκλοπ που είχαν κρυμένα στην πλάτη τις διαθέσεις τους. Στο τέλος της προκυμαίας έξω από το τελωνείο πριν την είσοδο του λιμανιού αλλά και πρωτύτερα στο δρόμο και σε κεντρικό σημείο έκαναν καθιστική διαμαρτυρία, η οποία συνεχίζεται ακόμη με διάθεση να κρατηθεί στη διάρκεια της μέρας. Οι μπάτσοι προσπαθούν να τους μετακινήσουν από το σημείο γιαυτό κρίθηκε αναγκαία και σχετική ενημέρωση -κάλεσμα σε αλληλέγγυο κόσμο να είναι σε επαφή μαζί με τους μετανάστες για ότι συμβεί.

αναδημοσίευση από Athens Indymedia

Βαλένθια, Ισπανία: Περαστικοί σταματούν τη διαδρομή τους στο κέντρο της πόλης, προσπαθώντας να καταλάβουν σε τι αφορούν οι εργασίες που γίνονται στην ιστορική περιοχή. Η νύχτα πέφτει και αποκαλύπτεται ένα ιδιαίτερο art installation, η εξέλιξη του οποίου θα τους ξαφνιάσει.

Εμπνευσμένο από τη φράση του ποιητή Mario Benedetti “Πατρίδες από νάιλον, σιχαίνομαι τους εθνικούς σας ύμνους, όπως και τις σημαίες σας”.

Το σύντομο καλοκαίρι του ανθρωπισμού έφτασε στο τέλος του. Έχοντας θάψει κάτω από τόνους πολιτικού ρεαλισμού τις παλιές υποσχέσεις για γκρέμισμα του φράχτη στον Έβρο, η ελληνική κυβέρνηση αφήνει τώρα πίσω της ακόμα και την «ήπια διαχείριση του προσφυγικού». Το νέο δόγμα του ελληνικού κράτους για τους μετανάστες που διαπλέουν κατά χιλιάδες τον υγρό τάφο του Αιγαίου, δεν είναι παρά η πλήρης υιοθέτηση της ξενοφοβικής, ακροδεξιάς και βάρβαρης πολιτικής των κλειστών συνόρων της Ευρωπαϊκής Ένωσης που τώρα φυλάσσεται από την ενισχυμένη Frontex και το ΝΑΤΟ. Η Ευρώπη φρούριο σας καλωσορίζει.

Η πρόσφατη συμφωνία μεταξύ ΕΕ και Τουρκίας αναγνωρίζει στο αυταρχικό καθεστώς της τουρκίας μια χώρα «ασφαλή για μετανάστες» και παίζει ένα κυνικό πινγκ-πονγκ με τις ζωές ανθρώπων, εγκαινιάζοντας τις μαζικές απελάσεις για όσους εκπίπτουν στην κατηγορία του «απλού» μετανάστη. Αυτό παράλληλα μεταφράζεται, για όλους όσους πέρασαν τα σύνορα μετά τις 20 Μαρτίου, σε φυλάκιση άγνωστης διάρκειας μέσα στα κλειδαμπαρωμένα και φυλασσόμενα από ένστολους του στρατού και των ΜΑΤ hot spot. Ταυτόχρονα πολλές φιλάνθρωπες ΜΚΟ παίζουν τα δικά τους παιχνίδια στρατηγικής και αποχωρούν από τα κέντρα-φυλακές και κάπως έτσι χιλιάδες άνθρωποι στη Λέσβο, στη Χίο και στα άλλα νησιά του ανατολικού Αιγαίου ζουν σε καθεστώς ποινικού κρατούμενου έχοντας διαπράξει το έγκλημα της μετανάστευσης. Η Ελλάδα περήφανα παρουσιάζει τις ολοκαίνουργιες Αμυγδαλέζες.

Την ίδια στιγμή, όσοι είχαν την «τύχη» να περάσουν τα ελληνοτουρκικά σύνορα πριν την ισχύ της νέας συμφωνίας παραμένουν μέχρι νεωτέρας διαταγής εγκλωβισμένοι στο απέραντο κέντρο υποδοχής προσφύγων που ονομάζεται Ελληνική Δημοκρατία. Παλιά στρατόπεδα, ανοιχτά γήπεδα, αχρησιμοποίητα camping και δεκάδες άλλες εκτάσεις περνούν στα χέρια του στρατού για να μετατραπούν μέσα σε λίγες ώρες σε αυτό που έλληνες και ευρωπαίοι αξιωματούχοι ονομάζουν «αξιοπρεπείς χώροι υποδοχής μεταναστών». Χώροι σε περιοχές απομακρυσμένες από τους αστικούς ιστούς διατηρώντας της αορατότητά τους που έρχεται να εξασφαλίσει την προκάλυψη από αυτό που πραγματικά είναι. Ένας νέος χώρος εγκλεισμού και υποτίμησης ανοίγει και κοντά σας…

Σε επίπεδο δημόσιου λόγου ο ρατσισμός τρέχει απ΄τα μπατζάκια κάθε είδους εξουσιαστών. Η λέξη «λαθρομετανάστης» έχει επανέλθει στον κυρίαρχο λόγο . Τα μέσα ενημέρωσης σιγοντάρουν κάθε φασισταριό, που θέλει τους μετανάστες απλώς πνιγμένους, βαφτίζοντας τον κανιβαλισμό τους «αναμενόμενες αντιδράσεις κατοίκων». Στην καρδιά της Ευρώπης, οι τυφλές επιθέσεις των τζιχαντιστών δένουν αρμονικά με τα επιχειρήματα περί της «απειλής από τον επιχειρούμενο εξισλαμισμό της Δύσης» και αποτελούν το ιδανικό άλλοθι για τη γενίκευση του καθεστώτος «έκτακτης ανάγκης». Οι σύγχρονες σταυροφορίες ξεκινούν από τις Βρυξέλλες.

Από την πλευρά μας στεκόμαστε απέναντι στις νέες συνθήκες πολεμικής διαχείρισης των μεταναστευτικών ρευμάτων των κρατών της Δύσης, κόντρα στις επιχειρηματικές δραστηριότητες των κατ’επάγγελμα φιλάνθρωπων ΜΚΟ και κάθε μεγαλόσχημου ανθρωπιστή και ασφαλώς χωρίς καμιά διάθεση συνδιαλλαγής με τις ρατσιστικές αντιλήψεις και τις φασίζουσες πρακτικές κάθε «ανήσυχου πολίτη».

Επιμένουμε ότι οι αγνές προθέσεις και η υπερεπαναστατική συνθηματολογία της κυβερνώσας αριστεράς δεν μπορούν να κάνουν ανθρώπινο τον καπιταλισμό. Όποιος είχε ανάλογες προσδοκίες τις βλέπει τώρα να γκρεμίζονται πάνω στα σώματα των εγκλωβισμένων της Ειδομένης, των απελαθέντων της Λέσβου και των κρατούμενων των Hot Spot.

Ο πόλεμος δεν βρίσκεται μόνο σε κάποια κοντινή γειτονιά της Μέσης Ανατολής, ούτε μόνο στις πρωτεύουσες του «πολιτισμένου κόσμου». Ο πόλεμος είναι εδώ, εντός κι εκτός συνόρων και συνεχίζει να προκαλεί θύματα όσο εμείς συνεχίζουμε να αδιαφορούμε για τη στρατιωτικοποίηση της μαζικότερης μετακίνησης πληθυσμών στην Ευρώπη μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ούτε πλαστοί διαχωρισμοί προσφύγων και μεταναστών, ούτε ποσοστώσεις, ούτε εγκλεισμός σε «ανθρώπινες συνθήκες».

Σύνορα ανοιχτά. Για όλους. Για πάντα.

MUSAFERAT